W cieniu chwały (2008)

Pierwszym aktorem zaangażowanym do obsady "W cieniu chwały" był Edward Norton. "Gavin i ja zawsze byliśmy zdania, że Edward należy do najbardziej utalentowanych współczesnych aktorów, toteż od początku figurował na szczycie naszej listy kandydatów do roli Raya" - wspomina Greg.

Gavin uzupełnia, że Norton bardzo poważnie zaangażował się w tworzenie i rozwijanie swojej roli. "Stworzyliśmy mnóstwo szczegółów biograficznych dla postaci Raya, który był wschodzącą gwiazdą NYPD do czasu, gdy jakiś dawny incydent podważył jego absolutną uczciwość i wiarygodność, skazując go na dobrowolne wygnanie do Wydziału Osób Zaginionych. Dla prawdziwego Detektywa NYPD praca w Wydziale Osób Zaginionych jest niczym zsyłka na Syberię. (Gliniarz) z perspektywami nie szuka zaginionych osób."

Dobrowolne wygnanie Raya dobiega końca z chwilą, gdy jego ojciec, komendant policji śledczej na Manhattanie, odwiedza go i prosi o poprowadzenie skomplikowanego dochodzenia w sprawie narkotyków i zabójstwa, związanego ze śmiercią czterech funkcjonariuszy NYPD, wśród nich dawnego partnera Raya i jego najlepszego przyjaciela. Świadomy, iż śledztwo może go poprowadzić w niespodziewane rejony, zaś jego wyniki mogą mieć dla wydziału trudne do przewidzenia konsekwencje, komendant niemal błaga Raya o zajęcie się sprawą, na co syn dość niechętnie przystaje.

Norton opowiada: "Myślę, że wszyscy dookoła, ojciec, bracia i koledzy, są przekonani, że Ray pragnie wrócić do gry, gdy tymczasem on sam, w głębi serca, najchętniej pozostawiłby za sobą przeszłość. Nie sądzę, by ktoś zdawał sobie sprawę z goryczy rozczarowania, jakie pozostawiła po sobie tamta sprawa z przeszłości. Dylemat Raya jest bardzo odmienny od konfliktów postaci, które dotychczas grałem. W rzeczywistości jest to rozdźwięk pomiędzy jego własnymi interesami oraz wewnętrznym poczuciem dobra i zła, pomiędzy lojalnością wobec kolegów ze służby i oddaniem rodzinie".

"Dla mnie, jako aktora, to wyzwanie było niezwykle interesujące - mówi dalej Norton - ponieważ na początku ciągle się zastanawiasz: co jest nie tak z tym facetem? A potem powoli opadają kolejne maski, ukazując na koniec oblicze prawdy".

A prawda leży bliżej rodzinnego kręgu, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać - dowody nieoczekiwanie zaczynają wskazywać na kolegów z jego własnego wydziału, w tym szwagra, Jimmy’ego Egana. Colin Farrell tworzy portret Jimmy’ego, policjanta, który dopuścił, by frustracja i zachłanność zniszczyły zasady, których zawsze przestrzegał, zagrażając jego więzom rodzinnym i karierze. Farrell wyjaśnia: "Jimmy to policjant, który wżenił się w policyjną rodzinę - ojciec jego żony oraz jej dwaj bracia są policjantami W pewnym momencie przekroczył on jednak granicę oddzielającą prawo od bezprawia. Początkowo tylko nieznacznie, ale nadszedł następny krok i jeszcze kolejny… i zanim się zorientował, zupełnie zapomniał o tym, gdzie przebiega granica między dobrem a złem. Pod wieloma względami Jimmy stanowi przeciwieństwo krewnych swojej żony - jest w nim jakaś miękkość, delikatność, wielka zdolność do kochania, lecz obok tego tkwi w nim też mnóstwp lęku i gniewu".

"Zawsze należałem do wielbicieli talentu Colina - przyznaje Gavin - spotkałem się z nim i długo rozmawialiśmy o fabule filmu i naszych koncepcjach postaci Jimmy’ego. Naszym celem było ukazanie jego (ludzkiego) wymiaru, tak, aby widzowie mogli dostrzec, co skłoniło go do przekroczenia granicy i czynów godnych potępienia. Tyle razy zatrzymywał przestępców i spotykał ich później znowu na ulicy, że wreszcie coś w nim pękło. Kiedy tak długo stykasz się z przestępcami, po prostu wybierasz, w którą pójdziesz stronę. I tak się stało, że Jimmy doszedł do wniosku, iż może wykorzystać swoją pracę po to, by przeżyć".

"Lecz postępki Jimmy’ego poza domem zaczynają ciążyć zbyt mocno i przenikać do jego domowego kręgu, naruszając spokój rodziny. I właśnie w tej chwili przepełnia się miara - stwierdza Farrell - jego czyny wywołują gwałtowne, krańcowe konsekwencje, bo wszyscy zaangażowani w tę sprawę mają zbyt wiele do stracenia".

Dalekosiężne konsekwencje wyborów Jimmyego sięgają najwyższych szczebli wydziału policji i docierają do samego serca jego rodziny. Dla Jimmy’ego oba te światy uosabia jeden człowiek: jego teść Francis Tierney Senior, sprawujący funkcje komendanta policji śledczej na Manhattanie.

Jon Voight, grający rolę komendanta Tierneya, tak opisuje swego bohatera: "To człowiek, który kocha rodzinę, lecz jest także szalenie dumny z policyjnej rodzinnej tradycji, którą stara się przekazać nie tylko synom, ale także i córce, która poślubiła policjanta. I teraz nagle musi pogodzić się z faktem, że jego krewni mogą być zamieszani w działania sprzeczne z wartościami, których bronił przez całe życie - dumą ze swego policyjnego powołania, które z samej definicji, wymaga poświęcenia samego siebie.

"Liczymy na to, że policja zapewni nam porządek i ochronę, a dzięki niej nasze rodziny będą czuły się bezpiecznie na ulicach - dodaje Voight - tymczasem, aby tego dokonać, policjanci muszą zapuszczać się w bardzo niebezpieczne, fizycznie i moralnie, obszary. Dlatego też, tak ważne jest, żeby posiadali silne zasady i ideały, które pomogą im dochować wierności moralnym zasadom, pomimo ogromnych presji".

"Jon naprawdę poczuł ducha, dynamikę i energię tego filmu, doskonale rozumiejąc, co chcieliśmy poprzez niego przekazać widzom - cieszy się Gavin - praca z takim aktorem jest zawsze zaszczytem i przyjemnością. Moim zdaniem, jego gra była brawurowa".

"Dosłownie każdy z nas cieszył się z możliwości współpracy w Jonem - potwierdza Greg - już choćby dlatego, że Jon jest legendą. Gdy wchodzi do pokoju, wnosi ze sobą wielką siłę i godność, tak, iż po prostu wiesz, że widzisz przed sobą patriarchę rodziny. Uosabia sobą pewien etyczny wymiar tego, co znaczy być policjantem, i tę cenną wartość starał się jak najlepiej przekazać swoim synom".

Noah Emmerich gra starszego z synów Tierneya, Francisa Juniora, inspektora policji, który stara się zażegnać kryzys na obu frontach. Tragiczna śmierć czwórki nowojorskich policjantów przynosi wielki skandal, zdolny zniszczyć jego karierę i życie rodzinne. Tę trudną sytuację pogarsza jeszcze fakt, że jego ukochana żona Abby umiera na raka. "Francis to taka udręczona postać – mówi Emmerich.- jego żona odchodzi, jego kariera rozpada się w proch, zaś on sam musi stawić czoło wyborom, których dokonał w przeszłości i które grożą totalnym rozpadem jego życia. W tej postaci jest mnóstwo cierpienia, ale jest też i potencjał rozwoju, Francis zmienia się na przestrzeni filmu. Z punktu widzenia aktora ukazanie takiej ewolucji jest zawsze fascynującym wyzwaniem".

"W cieniu chwały" jest już trzecim epizodem współpracy Emmericha z braćmi O’Connor, po filmach "Niesione wiatrem" i "Cud w Lake Placid". "Od dawna czujemy, że Noah jest stałym członkiem naszej aktorskiej trupy – uśmiecha się Greg - jest fantastycznym aktorem i od samego początku Gavin zamierzał powierzyć mu rolę Francisa Juniora".

Reżyser dodaje: "W pewnym sensie to właśnie Francis Junior jest najtrudniejszą do zagrania postacią w tym filmie, choćby dlatego, że nosi w sobie aż dwa wielkie konflikty, które dla dobra wszystkich musi rozwiązać. Jedną tragiczną bitwę toczy w domu, starając się poradzić sobie z chorobą żony, drugą - nie mniej dramatyczną - rozgrywa w swoim policyjnym rewirze,. Wszystko to sprawia, że rola Francisa stawia aktorowi duże wymagania i właśnie dlatego potrzebowałem do niej Noaha".

Tymczasem choroba Abby Tierney, rodzinna tragedia, okazuje się nieoczekiwanie katalizatorem wewnętrznej przemiany jej męża. "Jedna ze sprzeczności związanych z Abby polega na tym, iż pomimo walki z chorobą, która zapewne ją pokona, to właśnie Abby, przynajmniej moim zdaniem, okazuje się najsilniejszą i najmocniej ugruntowaną moralnie postacią w tym filmie – wyznaje Emmerich i dodaje - jej wewnętrzna siła tak mocno oddziałuje na otoczenie, iż dzięki niej Francis odnajduje w sobie siły do stania się lepszym człowiekiem. Ich związek jest taki piękny - to prawdziwa miłość".

Postać Abby tworzy na ekranie wyróżniona wieloma nagrodami aktorka sceniczna Jennifer Ehle, która mówi, iż w obliczu nadchodzącej śmierci: "Abby przypomina mężowi o jego własnym kodeksie moralnym i daje mu do zrozumienia, iż w tej trudnej chwili pragnie tylko jednego – by Francis ponownie stał się człowiekiem, którego poślubiła i któremu bez obaw może powierzyć życie i przyszłość ich dzieci".

"Jennifer jest niezwykle utalentowana aktorką - mówi Gavin.- absolutnie i bez reszty stopiła się ze swoją rolą. Mam tylko nadzieję, że będę miał jeszcze możliwość spotkać się z nią przed kamerą, bo przecież Jennifer należy do najlepszych z najlepszych".

Żona Jimmy’ego Egana, Megan, długo nie zdaje sobie sprawy z tego, jak głęboko jej mąż wplątany jest w ciemne sprawy. Nie rozumie jaka jest jego rola w skandalu w miejskim wydziale policji, dostarczającym sensacyjnych nagłówków gazetom i wbijającym klin pomiędzy jej braci i jej męża. Jednak w miarę, gdy sytuacja się zaostrza, także Megan nie może przymykać oczu na prawdę. Grająca tę rolę Lake Bell opowiada: "Dla Jimmy’ego Megan reprezentuje ostateczne konsekwencje jego czynów. Jimmy szczyci się cechami wspaniałego męża i ojca, ale teraz zaczyna zdawać sobie sprawę, że to, co zrobił, może kosztować go utratę najbliższej rodziny".

Gavin wspomina: "Już w momencie, gdy Lake weszła do pokoju, wiedziałem, że znalazłem Megan. Jest cudowną aktorką i wcieleniem wszystkich cech, które w wyobraźni przyznawałem tej postaci. Mogłem także wyobrazić ją sobie u boku Colina Farrella".

Do obsady filmu "W cieniu chwały" należą też John Ortiz, Frank Grillo i Shea Whigham, wcielający się w postacie - odpowiednio - Rubena Santiago, Eddiego Carbone i Kenny’ego Dugana, trzech (gliniarzy), którzy podobnie jak Jimmy Egan działają (po obu stronach prawa). Manny Perez gra Coco Domingueza, który, na własne nieszczęście, posiada informacje warte każdej ceny dla Jimmy’ego. Ramon Rodriguez występuje w roli Angela Tezo, handlarza narkotyków i zabójcy policjantów, który staje się celem obejmującej całe miasto policyjnej krucjaty, a Rick Gonzalez gra Eladio Casado, dealera narkotyków rywalizującego z poprzednim bandytą, który wykorzystuje (gliniarzy) w nie mniejszym stopniu niż oni wykorzystują jego.

"Wszyscy aktorzy obsady wnieśli tak wiele do swoich ról – mówi Gavin - zawsze uważałem, że każdy aktor – nawet, jeśli występuje tylko w jednej scenie – jest dla fabuły równie ważny jak odtwórcy głównych ról. Każdy fragment układanki jest istotny, bo przecież potrzeba wszystkich fragmentów do dopełnienia obrazu całości. Czuję się naprawdę dumny ze wszystkich aktorów grających w tym filmie, ponieważ każdy z nich dla potrzeb roli dał z siebie wszystko".

Wiele tygodni przedtem, nim rozpoczęły się zdjęcia, aktorzy rozpoczęli przygotowania do roli, zarówno w sensie emocjonalnym, jak i praktycznym. Dla Gavina O’Connora podstawową zasadą była autentyczność, wierność realiom, której wszyscy aktorzy powinni przestrzegać zarówno w scenach rodzinnych, jak sekwencjach policyjnych.

"Kluczowe postaci fabuły wywodzą się z jednej rodziny, której tradycje i historia sięgają dziesięcioleci wstecz - wyjaśnia reżyser - świadomość tej więzi znajduje wyraz w dialogu, ale także w podtekście. Publiczność musi wyczuwać ten związek nie tylko w zachowaniu, lecz także w sposobie wzajemnego odnoszenia się do siebie postaci. Jak zatem stworzyć atmosferę rodzinnej bliskości w stosunkowo krótkim czasie? Najlepiej przez postawienie aktorów w sytuacjach wymagających bliskich i nie zawsze bezkonfliktowych interakcji. Dlatego też wiele czasu spędziliśmy na (warsztatach), tworząc rodzinną, historię i wykonując mnóstwo ćwiczeń improwizacyjnych. A co najważniejsze, wszyscy mieliśmy okazję przebywać ze sobą i (łamać powszednim chlebem)".

Wszyscy aktorzy przyznają, że okres (warsztatów) przyczynił się ogromnie do stworzenia szczególnej dynamiki i atmosfery więzi rodzinnej. Edward Norton wspomina: "Czas spędzony wspólnie dał nam pewien poziom naturalnego komfortu i intuicyjnego zrozumienia, właściwego dla prawdziwej rodziny. Sceny rodzinne w tym filmie są bardzo wymagające, ponieważ nie chodzi w nich o dosłowne wyrażenie relacji, lecz raczej o szczególną energię, która przenika ludzkie związki".

Emmerich wspomina: "Było to jakby stałe pasmo wzajemnej eksploracji, improwizacji i rozmów. Dosłownie roztopiliśmy się w scenariuszu, scena po scenie, linia po linii. I zdołaliśmy spojrzeć na niego z wielu perspektyw, co bywa trudne dla pracującego samotnie scenarzysty. Gavin zachęcał nas do kwestionowania wszystkiego i do swobodnych wypowiedzi na temat napotykanych problemów czy pomysłów, którymi chcielibyśmy podzielić się z innymi. Te propozycje przyjęliśmy wręcz entuzjastycznie. To była prawdziwie zespołowa praca".

Sam będąc reżyserem i scenarzystą Norton zauważa, iż ten rodzaj współpracy domagał się ogromnego zaangażowania i wyrozumiałości ze strony Gavina O’Connora, ponieważ "nie chodziło tu tylko o reżyserię - przecież była to także kwestia przygotowania scenariusza. Gavin podszedł do tego projektu z prawdziwą pasją. Chciał, by dostarczony przez niego materiał, został przetestowany przez każdego uczestnika projektu i przekazywał go nam z prawdziwą nadzieją i optymizmem. Nie pamiętam, aby kiedykolwiek próbował kogoś przyhamować. Lecz ta wyrozumiałość opłaciła się także jemu, bo z tego rodzaju procesów zazwyczaj wynika coś bardzo interesującego i nowego. Nawet przy najlepiej ułożonych planach warto z radością witać odkrycia i niespodzianki".

"Gavin uwielbia pracować z aktorami i zawsze pragnie, żeby zaangażowali się w tworzenie filmu tak mocno, jak on sam" - stwierdza Greg O’Connor - mój brat lubi ponadto, gdy każdy szczegół znajduje się na właściwym miejscu, zarówno w sensie estetycznym, jak emocjonalnym, począwszy od założenia, że obsada powinna spędzać jak najwięcej czasu razem. W tym przypadku, gdy aktorzy mieli grać policjantów, Gavin chciał, by spędzili sporo czasu z autentycznymi (gliniarzami), wyruszając z nimi do miasta i szkoląc się tam, gdzie oni się szkolą. A cel był taki, aby aktorzy naprawdę poczuli się policjantami, by mówili jak policjanci i rozumieli sposób ich myślenia".

"Zależało nam na tym, żeby nasza obsada mogła przebywać z policjantami możliwie najbardziej podobnymi do postaci, które mieli zagrać - przyznaje Gavin - dlatego też Edward starał się spędzać czas w towarzystwie detektywów z sekcji zabójstw, Colin ruszał w teren z funkcjonariuszami Specjalnej Jednostki ds. Zwalczania Narkotyków, a Noah rozmawiał z inspektorami. Pod tym względem niezwykle pomocni byli Rick Tirelli, nasz starszy doradca techniczny, a także konsultant techniczny Tom Pilkington, no, i naturalnie Robert Hopes". Tirelli, Pilkington i Hopes okazali się także nieocenieni przy zatrudnieniu kilku weteranów NYPD do roli policjantów w filmie. Wielu funkcjonariuszy biorących udział w otwierającej scenie kryminalnej to w rzeczywistości najprawdziwsi (gliniarze) na emeryturze.

Kilku członków obsady spędziło także nieco czasu w ośrodku szkoleniowym NYPD w Bronksie. Norton tak opowiada o tym doświadczeniu: "Odbyliśmy trochę ćwiczeń z bronią i trening taktyczny, ponieważ zależało nam na tym, by poruszać się tak, jak poruszają się prawdziwi przeszkoleni policjanci. Ten etap był naprawdę ciekawy, choć moje przygotowania do roli polegały w głównej mierze na rozmowach z funkcjonariuszami, na słuchaniu o tym, jak wykonują swoją pracę i wypytywaniu o to, jaka byłaby ich emocjonalna reakcja na sytuacje, z którymi będziemy mieli do czynienia w filmie. Ten aspekt przygotowań szczególnie mnie fascynował, ponieważ, szczerze mówiąc, najwspanialszą rzeczą w zawodzie aktorskim jest to, co nazywam (nauką) - w tym przypadku nauczenie się w ciągu czterech miesięcy, jak to jest być nowojorskim (gliniarzem).. To było niesamowite".

"Co naprawdę zrobiło na mnie wrażenie, to głębokie poczucie solidarności i wspólnoty łączące policjantów" - wspomina Colin Farrell, który miał najlepszą okazję do obserwowania tej jedynej w swoim rodzaju więzi podczas szkolenia z prawdziwą (drużyną operacyjną) NYPD - The Finest, czyli Najlepszymi - do sceny otwierającej film. "Słyszy się czasem o solidarności pomiędzy (gliniarzami) – kontunuuje swoją wypowiedź Farrell - ale zaczynasz czuć te wibracje dopiero wtedy, kiedy naprawdę przebywasz z nimi. Kręciliśmy przez tydzień w niesamowitym mrozie na Wyspie Coney. Chłopakom było naprawdę ciężko, ponieważ przez cały czas odbywali swoje regularne dyżury jako funkcjonariusze policji. Dali mi do wiwatu - jak resztą powinni, byłem przecież (zielony) w grupie - ale zabawa była znakomita. Nigdy tego nie zapomnę".

Akcja “W cieniu chwały" toczy się w zimie, i w zimie też kręcono zdjęcia. Jednak pomimo przeraźliwego chłodu i wszystkich niedogodności związanych z tą porą roku, Gavin postanowił filmować w plenerze , na nowojorskich ulicach. Reżyser wyjaśnia: "To oczywiste, że wszystkie elementy, faktury i atmosfera są w plenerze zupełnie inne niż w studiu. Zdjęcia kręcone pod gołym niebem zawsze wyglądają prawdziwiej, a plenery są bardziej autentycznym otoczeniem dla całej obsady i ekipy filmowej. Dlatego też, pomimo wszystkich niewygód, już na początku postanowiliśmy kręcić na ulicach Nowego Jorku i wytrwaliśmy przy tym postanowieniu".

W uchwyceniu realistycznej atmosfery ulic i przeniesieniu jej na ekran wspomagał Gavina zespół kreatywny, do którego należał kierownik zdjęć Declan Quinn, scenograf Dan Leigh oraz projektantka kostiumów Abigail Murray.

"Spędziłem wiele czasu z Declanem jeszcze przed rozpoczęciem przedprodukcji - mówi Gavin - omówiłem z nim każdy szczegół scenariusza i wspólnie opracowaliśmy bardzo oryginalny styl wizualny. Zaraz na początku powiedziałem, że bardzo chciałbym, aby publiczność mogła poczuć się (w środku) tego filmu, tak jakby sceny wirowały wokół widzów. Dopiero mając taką podstawę, wraz z Danem i Abigail rozpoczęliśmy pracę nad scenografią i kostiumami, które chcieliśmy utrzymać w bardzo szczególnej gamie kolorystycznej".

W fazie postprodukcji Gavin skupił się na zajęciach edytorskich, pracując z edytorem Johnem Gilroyem, a następnie na ścieżce dźwiękowej, którą przygotował we współpracy z kompozytorem Markiem Ishamem.

Gavin podsumowuje: "Praca nad tym filmem oraz kontakty z tak utalentowanymi osobami sprawiły mi wiele radości i satysfakcji. Wszyscy członkowie obsady i ekipy pracowali jak prawdziwa rodzina, aby jak najlepiej przedstawić tę historię, nadając jej tyle emocjonalnej barwy i prawdy, ile tylko potrafili. To właśnie jest magia - świadomość, że pracowaliśmy ciężko i daliśmy z siebie wszystko, na co było nas stać. Potem już filmowiec może zrobić tylko jedno - wypuścić film z rąk i oczekiwać najlepszego" – uśmiecha się reżyser.

EDWARDA NORTONA (Ray Tierney) pamiętamy z filmów takich, jak "Lęk pierwotny" "Wszyscy mówią: kocham cię", "Skandalista Larry Flynt", "Więzień nienawiści", "Hazardziści", "Podziemny krąg", "Zakazany owoc", "Rozgrywka", "Smoochy", "Frida", "Czerwony smok", "25. godzina", "Włoska robota", "Dolina iluzji", "Iluzjonista", "Malowany welon" oraz "Incredible Hulk".

Norton był dwukrotnie nominowany do Academy Awards®, za udział w filmach "Lęk pierwotny" i "Więzień nienawiści", a za pierwszy z nich otrzymał także Nagrodę Złotego Globu. Jako aktor był ponadto laureatem wielu innych nagród. Obraz "Frida", do którego napisał scenariusz (choć nie figuruje jako autor w napisach), wyróżniono sześcioma nominacjami do Academy Awards®, ostatecznie przyznając mu dwie te nagrody. Dokonania sceniczne przyniosły Nortonowi w 2003 roku Obie Award, za rolę w off-broadwayowskiej inscenizacji "Burn This" Lanforda Wilsona.

Zajmował się produkcją i reżyserował "Zakazany owoc", pełniąc także funkcję producenta przy filmie "Dolina iluzji," (wybranym w 2005 roku do głównego pokazu na Festiwalu Filmowym w Cannes) oraz przy "Malowanym welonie".

Norton, w partnerskiej współpracy ze scenarzystą Stuartem Blumbergiem i producentem Billem Migliore, założył i prowadzi Class 5 Films. Jako pierwsze w Class 5 powstały filmy "Dolina iluzji" i "Malowany welon". Class 5 pracuje obecnie nad produkcją obrazu "Leaves of Grass" według scenariusza i w reżyserii Tima Blake’a Nelsona, z udziałem samego Nortona, Susan Sarandon, Alfreda Moliny, Tima Blake’a Nelsona i Richarda Dreyfussa. W najbliższym czasie Class 5 ma zająć się adaptacją powieści Dana O’Briena "Buffalo for the Broken Heart" i Jonathana Lethema "Osierocony Brooklyn", do której Norton przygotowuje scenariusz.

Do bardziej znanych dokumentalnych produkcji Class 5 należą: "The Great Rivers Expedition", film nakręcony przez Jima Nortona dla Outdoor Life Network, opowiadający o legendarnym spływie po bystrzach, który miał miejsce w Chinach w 2003 roku, oraz "Brudna robota", Davida Samplinera, pokazana po raz pierwszy na Festiwalu Filmowym Sundance 2004 i wyświetlana ostatniej wiosny przez Sundance Channel. Ponadto Class 5 współpracowała z Sea Studios Foundation przy tworzeniu wysoko ocenionego, popularnego serialu poświęconego naukom o ziemi, dla National Geographic. Norton był gospodarzem i narratorem tego serialu, noszącego tytuł "Dziwne czasy na Ziemi" i pokazanego po raz pierwszy przez PBS w kwietniu 2008 roku.

Obecnie Class 5 kręci pełnometrażowy film dokumentalny o Baracku Obamie i amerykańskiej kampanii prezydenckiej 2008, z Nortonem, Migliore i Blumbergiem jako producentami, w reżyserii Amy Rice i Alicii Sams.

We współpracy z Plan B Brada Pitta i National Geographic Class 5 powstaje także dziesięcioodcinkowy serial dla HBO, oparty na znanej książce Stephena Ambrose’a "Undaunted Courage", poświęconej wyprawie Lewisa Clarka. Przy tym nowym projekcie Norton i Pitt będą pełnili funkcje producentów wykonawczych.

Poza pracą aktorską dla kina Norton, od 1994 roku, należy do Zarządu New York’s Signature Theater Company. W czerwcu tego roku były Gubernator Nowego Jorku Pataki zdecydował, iż właśnie Signature będzie miał stałe miejsce w Arts Complex nowego World Trade Center Arts Complex.

Norton jest także znanym aktywistą inicjatyw społecznych i środowiskowych. Pośród jego licznych funkcji filantropijnych warto wymienić członkowstwo w Radzie Nadzorczej Enterprise Foundation. Organizacja ta pomaga rodzinom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej, między innymi poprzez budowę wygodnych, niezbyt drogich domów i rozwijanie sieci usług komunalnych. Aktor był również pomysłodawcą i negocjatorem przełomowego porozumienia z BP Solar, służącego udostępnieniu technologii wykorzystania energii słonecznej posiadającym niewielkie dochody właścicielom domów w Los Angeles i Nowym Jorku. Innym projektem Nortona był Peacemakers Fund na Yale University, który zapewni studentom college’u stypendia wyjazdowe umożliwiające studia na Środkowym Wschodzie, zapewniające lepsze zrozumienie ludzi i kultury tego regionu świata. Norton jest także jednym z członków - założycieli Zarządu Friends of the High Line, grupy działającej na rzecz przekształcenia nieużywanych już towarowych linii kolejowych w spektakularny park w przemysłowej części West Side na Manhattanie.

COLIN FARRELL (Jimmy Egan) jest aktorem o międzynarodowej renomie, docenianym za udział w wielkich produkcjach studyjnych i filmach niezależnych. Obecnie pracuje na planie dramatu fantasy "Ondine", w reżyserii Neila Jordana. Bohaterem tej filmowej opowieści jest irlandzki rybak, spotykający kobietę, która wydaje mu się syreną. Aktor niedawno ukończył pracę w produkcji Terry’ego Gilliama "The Imaginarium of Doctor Parnasus", gdzie grał u boku Jude’a Law i Johnny’ego Deppa, oraz w thrillerze "Triage", pod kierunkiem bostońskiego reżysera Danisa Tanovica. Wszystkie trzy filmy wejdą na ekrany w 2009 roku.

Jednym z najnowszych filmów Farrella, gdzie wraz z Brendanem Gleesonem, zagrał główną rolę jest niezależna produkcja "In Bruges," pokazana po raz pierwszy na Festiwalu Filmowym Sundance 2008. W tej czarnej komedii widzowie towarzyszą dwóm płatnym zabójcom, którzy wyruszają do belgijskiej Brugii po trudnym zadaniu wykonanym w Londynie. Do najnowszych dokonań Farrella należą także role w filmach Woody’ego Allena: "Sen Kasandry", który miał premierę na Festiwalu Filmowym w Wenecji 2007, Michaela Manna "Miami Vice" oraz Roberta Towne’a "Pytając o miłość," opartym na powieści autorstwa Johna Fante.

W początkach swojej filmowej kariery Farrell zdobył London Film Critics Circle Award za udział w filmie Joela Schumachera "Kraina tygrysów". Później aktor spotkał się ponownie z Schumacherem na planie thrillera "Telefon". Był również nominowany do Empire Award dla Najlepszego Aktora za rolę w filmie Stevena Spielberga "Raport mniejszości". Wśród innych jego dokonań filmowych warto wymienić: reżyserowaną przez Terrence’a Malicka "Podróż do Nowej Ziemi", Aleksandera" Olivera Stone’a "a także "Dom na krańcu świata", oparty na powieści Michaela Cunninghama, która została wyróżniona Nagrodą Pulitzera. Aktor wystąpił także w filmach:"Intermission", "S.W.A.T.- Jednostka Specjalna", "Daredevil", Rogera Donaldsona "Rekrut", gdzie obok niego zagrał Al Pacino, "Wojna Harta", "Bandyci".

Farrell, z pochodzenia Irlandczyk, urodził się i dorastał w Castleknock. Był synem Eamona Farrella i bratankiem Tommy’ego Farrella, którzy w latach 60. grali w irlandzkiej drużynie futbolowej Club Shamrock Rovers, w dzieciństwie przyszły aktor marzył o tym, by podążyć ich śladami. Wkrótce jednak, zainteresował się aktorstwem i rozpoczął studia w Gaiety School of Drama w Dublinie.

Jeszcze przed ich ukończeniem otrzymał główną rolę w miniserialu "Wszystko przez tancerza", będącym adaptacją powieści Deirdre Purcella . Niedługo potem wystąpił w głównej roli w serialu BBC "Ballykissangel" oraz w mniejszej roli w reżyserskim debiucie Tima Rotha "Strefa wojny".

Obecnie Farrell mieszka w Dublinie, w Irlandii.

JON VOIGHT (Francis Tierney Senior) to oskarowy aktor, odnoszący sukcesy na ekranie od czterech dekad, od czasu, gdy w 1969 roku widzowie ujrzeli go w przełomowym, nagrodzonym Oskarem® dla Najlepszego Filmu dramacie "Nocny kowboj". Rola Joe Bucka przyniosła Voightowi nominację do Academy Award®,, obok Nagrody Złotego Globu, BAFTA Award i Best Actor Awards przyznanych przez New York Film Critics Association i National Society of Film Critics.

Pierwszą Academy Award® dla Najlepszego Aktora przyniósł Voightowi udział w nakręconym w 1978 roku dramacie "Powrót do domu", w którym zagrał rolę sparaliżowanego weterana wojny w Wietnamie powracającego do kraju. Za tę kreację wyróżniono go również Nagrodą Złotego Globu oraz laurami dla Najlepszego Aktora przyznanymi przez jury Festiwalu Filmowego w Cannes, działające w Nowym Jorku i Los Angeles Film Critics Associations oraz National Board of Review.

Trzecią nominację do Oskara®, dla Najlepszego Aktora, Voight zawdzięcza roli w thrillerze Andreja Konczałowskiego "Uciekający pociąg". Czwartą i najnowszą nominacją do Oskara® , tym razem w kategorii dla Najlepszego Aktora Drugiego Planu, wyróżniono jego aktorski portret Howarda Cosella w filmie biograficznym Michaela Manna "Ali". Rola ta przyniosła mu również kolejną nominację do Złotego Globu. Nominacjami do tej nagrody uhonorowano także role aktora w klasycznym filmie akcji Johna Boormana "Uwolnienie", Franco Zeffirellego "Mistrz" oraz Francisa Forda Coppoli "Zaklinacz deszczu".

Widzowie mieli okazje oglądać Voighta także w takich filmach, jak wielki sukces kasowy "Transformers", w reżyserii Michaela Baya, przebojowy "Skarb narodów" oraz jego kontynuacja "Skarb Narodów: Księga Tajemnic" oraz "Droga sławy" i nakręcony przez Jonathana Demme’a remake "Kandydata", z udziałem Meryl Streep. Zagrał też – epizodycznie, samego siebie w komediowym hicie "Jaja w tropikach". Obecnie pracuje nad komedią polityczną "An American Carol", zaś niedługo zobaczymy go w komedii świątecznej "Cztery gwiazdki", która ma wejść na ekrany w listopadzie.

Długa lista filmowych dokonań aktora obejmuje także role w filmie Andrew Davisa "Kto pod kim dołki kopie...", a także w "Lara Croft: Tomb Raider", gdzie zagrał wraz z córką Angeliną Jolie, ""Pearl Harbor" Michaela Baya, "Zoolander" Bena Stillera, "Luz Blues", "Geniusze w pieluchach", przy którym pełnił również funkcję producenta wykonawczego, "Wróg publiczny" Tony’ego Scotta, "Generał" Johna Boormana, "Droga przez piekło" Olivera Stone’a, "Rosewood w ogniu" Johna Singletona, sukces kasowy Briana De Palmy "Mission: Impossible", "Gorączkę" Michaela Manna, "Stolik dla pięciu", "Akta Odessy", "Conrack"; "Rewolucjonista"’ oraz "Paragraf 22" Mike’a Nicholsa.

Voight został także ostatnio doceniony za dokonania telewizyjne, zdobywając nominację do Nagrody Emmy za tytułową rolę w filmie biograficznym "Jan Paweł II". Aktor już wcześniej był nominowany do Emmy za dwuczęściowy dramat "Powstanie". Koledzy-aktorzy docenili jego pracę dla filmu telewizyjnego "Pięć osób, które spotkamy w niebie" opartego na książce Mitcha Alboma nominacją do Screen Actors Guild Award®.. Voight otrzymał także nominację do Złotego Globu za rolę w filmie HBO "Ostatni, który przeżył". Do jego licznych dokonań telewizyjnych należy także udział w długoterminowych projektach, takich jak "Jasper, Texas", "Second String", "Jack i Czarodziejska Fasola", "The Real Story", "Arka Noego", "Return to Lonesome Dove", oraz "Chernobyl: The Final Warning". Jako reżyser zadebiutował w 1995 roku nakręconym dla Showtime obrazem "The Tin Soldier", obwołanym Najlepszym Filmem dla Dzieci na festiwalu Filmowym w Berlinie.

Na scenie Voight zadebiutował na Broadwayu rolą Rolfa w oryginalnej inscenizacji "Dźwięków muzyki." W roku 1965, obok Roberta Duvalla, wystąpił w niezwykle udanym wznowieniu sztuki Arthura Millera "Widok z mostu". W późniejszym czasie zagrał główną rolę w dokonanej przez Ahmanson Theater w Los Angeles inscenizacji "Tramwaju zwanego pożądaniem," a ostatnio widzowie mogli go oglądać w off-broadwayowskiej "Mewie" Czechowa.

NOAH EMMERICH (Francis Tierney, Junior) w filmie "W cieniu chwały" już po raz trzeci staje na planie z reżyserem Gavinem O’Connorem. Wcześniej Emmerich zagrał główna rolę, u boku Kurta Russella, w filmie O’Connora "Cud w Lake Placid", w fascynującej opowieści o zdobyciu przez reprezentację hokejową USA złotego medalu na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1980 roku. Pierwszym epizodem współpracy aktora i reżysera była praca nad filmem "Niesione wiatrem".

Niedawno Emmericha oglądaliśmy w głównej roli w wyróżnionym nagrodami dramacie Todda Fielda z 2006 roku "Małe dzieci", z udziałem Kate Winslet, Jennifer Connelly i Jackie Earle Haley. Przełomem w karierze Emmericha okazała się rola w okrzykniętym sukcesem przez krytykę obrazie "Piękne dziewczyny" z roku 1996 . Wystąpił tam w doborowym gronie aktorskim Matta Dillona, Umy Thurman i Natalie Portman. Ponownie pod kierownictwem Demmego Emmerich pojawił się w filmie "Monument Ave", z udziałem Denisa Leary, Billy Crudupa i Martina Sheena. Jego następnym dziełem był entuzjastycznie przyjęty dramat Petera Weira "Truman Show", w którym w rolach głównych wystąpili także Jim Carrey i Laura Linney.

Z innych dokonań filmowych Emmericha na szczególną uwagę zasługują role w filmach: Martina Campbella "Bez granic", z Angeliną Jolie i Clivem Owenem; Johna Woo "Szyfry wojny", z Nicolasem Cage; "Częstotliwość" z Dennisem Quaidem; oraz "Cop Land" z Sylvestrem Stallone, Robertem De Niro i Rayem Liottą.

W sierpniu 2008 Emmerich zagrał główną rolę w swoim off-broadwayowskim debiucie - sztuce Stephena Belbera "Fault Lines", w reżyserii Davida Schwimmera, w ramach sezonu New York Stage i Film Powerhouse Theater. W 2004 roku Emmerich wcielił się w rolę Mitcha w dokonanej przez Kennedy Center inscenizacji sztuki Tennessee Williamsa "Tramwaj zwany pożądaniem", występując obok Patricii Clarkson i Amy Ryan, pod reżyserskim kierownictwem Gary’ego Hynesa.

Urodzony i wychowany w Nowym Jorku, Emmerich ukończył z wyróżnieniem Yale University z dyplomem historii. Następnie podjął studia filmowe na New York University, podczas których wyreżyserował, według własnego scenariusza, film krótkometrażowy "The Painter", wyróżniony Cine Award w Waszyngtonie DC oraz wyświetlany podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Barcelonie. Jego drugie dokonanie reżyserskie, obraz "The Date", zdobył Short Comedy Award na Houston’s Worldfest Film Festival.

JENNIFER EHLE (Abby Tierney) ma na swoim koncie wiele nagród, zarówno za pracę filmową, jak i sceniczną. Córka pisarza Johna Ehle i aktorki Rosemary Harris, Jennifer Ehle otrzymała w 2007 roku swoją drugą Tony Award, w kategorii "Best Actress in a Play", za role obejmującą trzy postaci w epickiej trylogii Toma Stopparda "The Coast of Utopia". Natomiast jej pierwszym wyróżnieniem była nagroda w roku 2000 za rolę w produkcji Stopparda "The Real Thing". Spośród jej innych dokonań filmowych warto wymienić role w nakręconym przez Neila LaBute filmie "Opętanie", z Aaronem Eckhartem i Gwyneth Paltrow, oraz w "Kropli słońca", z Ralphem Fiennesem, w reżyserii Istvana Szabo. Ehle otrzymała nominację do Nagrody BAFTA w kategorii "Najlepszej Aktorki Drugiego Planu" za aktorski portret Constance Lloyd Wilde w biograficznym filmie o Oscarze Wildzie pod tytułem "Wilde", w którym obok niej wystąpili Stephen Fry, Jude Law i Vanessa Redgrave; należała także do gwiazdorskiej kobiecej obsady "Rajskiej drogi", którą uświetniły takie gwiazdy, jak zdobywczyni Oskara® Cate Blanchett, Glenn Close i Frances McDormand. Za dokonania telewizyjne Ehle wyróżniono Nagrodą BAFTA za główną rolę ulubionej bohaterki Jane Austen - Elizabeth Bennett, w popularnym, sześcioodcinkowym miniserialu BBC "Duma i uprzedzenie," z udziałem Colina Firtha. W swoje karierze aktorskiej Ehle występowała także w teatrach, niedawno w inscenizacji "Makbeta" Lieva Schreibera w New York City’s Central Park jako Lady Makbet, dokonanej w ramach The Public’s Shakespeare in the Park. Ma na swoim koncie także sezon w The Royal Shakespeare Company, rolę w inscenizacji "Filadelfijskiej opowieści", w London’s Old Vic u boku Kevina Spaceya, w "Summer Folk," w reżyserii Trevora Nunna w National Theatre oraz "Tartuffe’a", Sir Petera Halla.

JOHN ORTIZ (Ruben Santiago) jest wielokrotnie nagradzanym aktorem, który szlifował swój talent na deskach scen nowojorskich. Nagrodę Obie przyniosła mu rola w off-broadwayowskiej inscenizacji nagrodzonej Pulitzerem sztuki "References to Salvador Dali Make Me Hot", zaś Drama League Award - udział w "Jesus Hopped the ‘A’ Train". Założył też LAByrinth Theater Company z dwunastką innych aktorów, wśród których był Philip Seymour Hoffman, pojawiając się później w licznych produkcjach tej grupy, grał między innymi główną rolę w sztuce "Jesus Iscariot", którą Hoffman wyreżyserował.

Lista filmowych dokonań Ortiza jest bardzo bogata; w nadchodzącym 2009 roku zobaczymy go w filmie Michaela Manna "Public Enemies", z Christianem Bale i Johnnym Deppem; w "Fast & Furious", u boku Vina Diesela; oraz w "Two Lovers", z Joaquinem Phoenixem i Gwyneth Paltrow. Do jego najnowszych dokonań należy obraz Ridleya Scotta "American Gangster", z Russellem Crowe i Denzelem Washingtonem; "Obcy kontra Predator 2"; "El Cantante", z Jennifer Lopez i Markiem Anthonym w rolach głównych; a także film Manna "Miami Vice", z Colinem Farrellem i Jamiem Foxxem. Z innych spektakularnych dokonań Ortiza na szczególną uwagę zasługują role w filmie Stevena Spielberga "Amistad"; Briana De Palmy "Życie Carlita"; Rona Howarda "Okup"; oraz obrazie "Zanim zapadnie noc", w reżyserii Juliana Schnabela.

Dla telewizji Ortiz niedawno zakończył pracę na planie "Anatomy of Hope", filmu telewizyjnego w reżyserii i według scenariusza J.J. Abramsa, oraz gra główną rolę w "Błękitnej krwi", policyjnym dramacie w reżyserii Bretta Ratnera. Pojawił się także w filmach "Prawo i porządek", "Prawo i bezprawie" i "CSI: Kryminalne zagadki Miami", oraz regularnie powracał w serialach "Clubhouse" i "Zawód glina", z udziałem Denisa Leary.

Wychowany na Brooklynie Ortiz, wielokrotnie występował na teatralnych scenach w produkcjach, takich jak broadwayowska "Anna in the Tropics," "The Skin of our Teeth", z Johnem Goodmanem, przygotowana przez New York’s Public Theater, czy "Cloud Tectonics" w Playwrights Horizons. Poza Nowym Jorkiem grywał w Mark Taper Forum, The Goodman, Hartford Stage, Arena Stage, Yale Repertory, South Coast Repertory i Cincinnati Playhouse. Międzynarodowa publiczność miała okazję oglądać go w sztukach "The Persian" i "Kupiec wenecki", obu w reżyserii Petera Sellarsa; aktor występował także na scenach Paryża, Londynu, Berlina i Edynburga.

LAKE BELL (Megan Egan) oglądaliśmy ostatnio w dziele Toma Vaughna "Co się zdarzyło w Las Vegas", z udziałem Cameron Diaz i Ashtona Kutchera, oraz, w roli głównej, w obrazie "Nawiedzona narzeczona," z Evą Longorią Parker i Paulem Ruddem. Bell otrzymała Newport Beach Film Festival Award w kategorii "Outstanding Performance in Acting" za udział w niezależnym filmie "Under Still Waters". Występowała w wielu filmach indie (niezależnych), między innymi w " Speakeasy", " Project Greenlight" Brendana Murphy, oraz w wyreżyserowanym według własnego scenariusza przez Adama Goldberga "I Love Your Work" z Vincem Vaughnem, Jasonem Lee, Christiną Ricci i Joshuą Jacksonem. Już wkrótce zobaczymy ją w zapowiadanym filmie Alexa Gregory i Petera Huycka " A Good Old Fashioned Orgy" z Leslie Bibb, Willem Forte, Lindsay Sloan i Jasonem Sudeikisem.

Dla telewizji Bell zagrała główne role w "Boston Legal", wraz z Williamem Shatnerem i Jamesem Spaderem, podejmując swoją dawną rolę z "Kancelarii adwokackiej", oraz w serialu science fiction "Na powierzchni." Wystąpiła także w głównej roli w "Mów mi swatka", obok Alicii Silverstone. Ponadto zagrała u boku Jeffa Goldbluma w filmie telewizyjnym "Wojenne opowieści", poświęconym dziennikarzom relacjonującym przebieg wojny domowej w Uzbekistanie, tuż przed początkiem amerykańskiej kampanii w Afganistanie.

Bell jest absolwentką prestiżowego londyńskiego Rose Bruford College, gdzie zagrała w inscenizacjach "Mewy" i "The Pentecost". Z innych jej londyńskich dokonań scenicznych warto wymienić "Szósty stopień oddalenia" i "Niewiniątka". Urodzona i wychowana w Nowym Jorku, Bell dzieli obecnie swój czas pomiędzy rodzinne miasto i Los Angeles.

GAVIN O’CONNOR (reżyser/scenarzysta) zwrócił na siebie uwagę krytyki i publiczności reżyserią niezależnego obrazu "Niesione wiatrem", z udziałem Janet McTeer i Kimberly Brown. Był także, wraz z Angelą Shelton, współautorem scenariusza opartego na wydanych przez Shelton wspomnieniach z dzieciństwa. Poruszający "dramat drogi" o matce i córce przyniósł O’Connor Filmmaker’s Award 1999 roku na Festiwalu Filmowym w Sundance, zdobywając wiele pochwał krytyki filmowej. Co więcej, rolę McTeer wyróżniono licznymi nagrodami dla Najlepszej Aktorki, w tym nominacjami do Oskara® i Independent Spirit Award oraz Nagrodą Złotego Globu. Dostrzeżono także rolę Brown, któtra otrzymała Independent Spirit Award dla Najlepszej Aktorki Drugiego Planu.

Kolejnym przedsięwzięciem reżyserskim O’Connora był chwalony przez krytykę filmowy przebój 2004 roku "Cud w Lake Placid", będący jednocześnie jego pierwszym dużym projektem studyjnym. Główną rolę zagrał w nim Kurt Russell. Film opowiadał o inspirującej historii zdobycia przez amerykańską reprezentację hokejową złotego medalu na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1980 roku, po zaskakującym pokonaniu z pozoru niezwyciężonej drużyny radzieckiej.

Obecnie O’Connor pracuje nad przedprodukcją niezależnego filmu "Warrior", dramatu, który będzie reżyserował według własnego scenariusza. Przedstawia on obraz najszybciej rozwijającego się sportu świata - Mieszanych Sztuk Walki - w poruszającej, pełnej emocji opowieści o dwóch poróżnionych braciach, których drogi przecinają się w walce o mistrzostwo świata wagi ciężkiej.

Jednocześnie aktor pracuje nad komediodramatem "Sunny and 68", o słynnym zawodowym pokerzyście, który przeżywa kompromitację przed kamerami ogólnokrajowej telewizji, pilotującej jego karierę. Skompromitowany, zadłużony i ciągle w drodze, niechętnie powraca do rodzinnego miasteczka, które opuścił po ukończeniu szkoły średniej. Niespodziewanie odnajduje tam miłość i wybaczenie ze strony kobiet reprezentujących trzy pokolenia, które uczą go tego, co znaczy być mężczyzną. O’Connor prowadzi także wiele innych projektów w różnych fazach zaawansowania, dla wielu studiów i firm producenckich.

Rodowity nowojorczyk, O’Connor podjął pierwsze próby pisarskie podczas studiów na uniwersytecie w Pensylwanii. Po uzyskaniu dyplomu powrócił do Nowego Jorku, gdzie zajął się tworzeniem scenariuszy do filmów krótkometrażowych oraz sztuk teatralnych. Jako scenarzysta zyskał uznanie publiczności krótkometrażowym, wyróżnionym nagrodami filmem "The Bet", który był reżyserskim debiutem Teda Demme. Następnie O’Connor wyreżyserował, według własnego scenariusza, film krótkometrażowy "American Standoff". Jest także autorem kilku sztuk scenicznych, między innymi "Rumblings of a Romance Renaissance", w której zagrał główną rolę.

Na swoim reżyserskim koncie O’Connor ma także szereg projektów telewizyjnych, w tym ukończony niedawno film "The Prince". Ponadto pełnił funkcję producenta przy niezależnym filmie "The Slaughter Rule", z udziałem Ryana Goslinga, oraz producenta wykonawczego przy filmach dokumentalnych "The Smashing Machine" i "Mule Skinner Blues".

JOE CARNAHAN (scenarzysta) reżyserował ostatnio, według własnego scenariusza, czarną komedię akcji "As w rękawie", z gwiazdorską obsadą Jeremy’ego Pivena, Bena Afflecka, Ryana Reynoldsa, Andy Garcii, Raya Liotty, Petera Berga oraz, z debiutującymi w w filmie fabularnym,piosenkarzami raperem Commonem i Alicią Keys. Wcześniej Carnahan był scenarzystą i reżyserem chwalonego przez krytykę dramatu policyjnego "Narc", pokazanego po raz pierwszy w 2002 roku na Festiwalu Filmowym w Sundance. Praca nad tym filmem przyniosła mu nominację do Independent Spirit Award dla Najlepszego Reżysera.

Jego pierwszym filmem fabularnym był "Blood, Guts, Bullets & Octane", który miał premierę w 1998 roku na Festiwalu Filmowym w Sundance. Carnahan napisał scenariusz, był reżyserem i producentem, a nawet zagrał główną rolę w tym filmie, którego powstanie również sfinansował. Ponadto napisał scenariusz i wyreżyserował innowacyjny krótki film internetowy dla BMW’ "Ticker", z udziałem Clive’a Owena, Dona Cheadle i F. Murray Abrahama.

W najbliższej przyszłości plany Carnahana obejmują filmowe adaptacje powieści Jamesa Ellroya "White Jazz" oraz Marka Bowdena "Killing Pablo", do których napisze scenariusz i które wyreżyseruje. Pełni także funkcję producenta przy "The 4th Kind", thrillerze z udziałem Milli Jovovich, który ma wejść na ekrany w 2009 roku.

Dla małego ekranu Carnahan reżyserował i zajmował się produkcją wykonawczą dramatu kryminalnego ABC "Faceless".

ROBERT HOPES (historia/producent wykonawczy/konsultant techniczny) może uważać "W cieniu chwały" za swoje pierwsze dokonanie filmowe.

Urodzony w Evanston, w stanie Illinois, i wychowany w Nowym Jorku Hopes ukończył college C.W. Post i bezpośrednio po uzyskaniu dyplomu wstąpił do Nowojorskiej Akademii Policyjnej. Pracę w NYPD rozpoczął jako funkcjonariusz mundurowy, przechodząc z czasem do śledczej jednostki zwalczania przestępstw. Następnie, uzyskawszy awans na stanowisko detektywa, pracował w różnych jednostkach, w tym w Sekcjach Zabójstw, Narkotyków i Kradzieży. W 1996 roku, po 14 latach pracy w NYPD, został ranny na służbie i wskutek tego zakończył pracę w policji.

Obecnie Hopes pełni funkcję Starszego Wiceprezesa FJC Security Services, największej prywatnej i działającej lokalnie agencji ochrony na obszarze Tri-State, w której nadzoruje operacje i jakość usług.

GREGORY O’CONNOR (producent) niedawno ukończył produkcję niezależnego filmu "The Speed of Life" pod szyldem Solaris Entertainment, filmowej i telewizyjnej firmy producenckiej, którą założył z bratem, reżyserem Gavinem O’Connorem.

Wcześniej Gregory O’Connor był współproducentem przebojowego filmu z 2004 roku ":Cud w Lake Placid", z udziałem Kurta Russella, Patricii Clarkson i Noaha Emmericha, w reżyserii Gavina. Film ten był kroniką sukcesów amerykańskiej reprezentacji hokejowej na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1980.

Bracia O’Connor założyli Solaris Entertainment w 1999 roku, po sukcesie ich pierwszego przeboju produkcji niezależnej – filmu "Niesione wiatrem", przy którym Greg był producentem i który częściowo sfinansował. Reżyserowany, według własnego scenariusza przez Gavina, film "Niesione wiatrem" zdobył Filmmakers Award w 1999 roku na Festiwalu Filmowym Sundance, zyskując sobie jednocześnie duże uznanie krytyki. Ponadto obie odtwórczynie ról głównych, Janet McTeer i Kimberly Brown, wyróżniono za udział w tym filmie nagrodami - McTeer nominacją do Academy Award i Złotym Globem, zaś Brown - Independent Spirit Award.

Następnie Greg O’Connor zajął się produkcją wykonawczą niezależnego filmu "The Slaughter Rule", z udziałem Ryana Goslinga. Był także producentem wykonawczym filmów dokumentalnych "Mule Skinner Blues" i "The Smashing Machine".

W najbliższej przyszłości zajmie się produkcją filmów "Warrior", "Boudicca", i "Born to Rock". Jego firma, Solaris, pracuje obecnie nad wieloma projektami dla różnych studiów filmowych i niezależnych firm finansujących.

O’Connor, absolwent University of Pennsylvania, mieszka obecnie w Nowym Jorku i Los Angeles.

CALE BOYTER (producent wykonawczy) dołączył do New Line Cinema w 1998 roku jako asystent, awansując z czasem na stanowisko Starszego Wiceprezesa i czuwając nad powstaniem wielu najbardziej znanych filmów tej wytwórni, takich jak "Elf", "Polowanie na druhny" i "Historia przemocy". Miał także swój udział w tworzeniu najnowszych dokonań New Line Cinema: “Podróży do wnętrza Ziemi", z udziałem Brendana Frasera, a także “Drużyny marzeń?" z Willem Ferrellem.

Na początku 2008 roku Boyter rozpoczął pracę dla nowo utworzonej przez Metro-Goldwyn-Mayer Worldwide Motion Picture Group, gdzie pełni funkcję Wiceprezesa Wykonawczego, sprawując nadzór nad nowymi projektami filmowymi w pierwszych fazach powstawania.

MARCUS VISCIDI (producent wykonawczy) zajmował się w ostatnim okresie produkcją filmów "Przyjaciele", w reżyserii Tony’ego Goldwyna i "Transfer", z udziałem Meryl Streep, Reese Witherspoon i Jake’a Gyllenhaala. Viscidi będzie producentem wykonawczym przy zapowiadanym projekcie "Ghosts of Girlfriends Past," który ma trafić do kin w 2009 roku.

Spośród innych jego dokonań producenckich warto wspomnieć o filmach: "Troje do pary", w reżyserii Ananda Tuckera, adaptacji powieści Steve’a Martina; nakręconej przez Richarda Linklatera nowej wersji "Drużyna specjalnej troski", z udziałem Billy’ego Boba Thorntona; "Apartament" z Joshem Hartnettem; oraz "Nożownik" Williama Friedkina, z Tommy Lee Jonesem i Benicio Del Toro w rolach głównych. Viscidi już czterokrotnie współpracował z reżyserem Tomem Dicillo, przy filmach "Filmowy zawrót głowy", "Prawdziwa blondynka", "Drugie wcielenie" i "Box of Moonlight".

Ponadto pełnił funkcje producenta przy filmach Johna Schlesingera "Układ prawie idealny", z udziałem Madonny i Ruperta Everetta; "Szalona miłość", z Drew Barrymore i Chrisem O'Donnellem; "Courtship", według scenariusza Hortona Foote; "Pogrzeb wikinga" Daniela Petrie, z Burtem Lancasterem i Macaulay Culkinem; "Signs of Life"; oraz kinowej wersji Lanforda Wilsona "Lemon Sky", wyróżnionej Special Jury Award na Festiwalu Filmowym Sundance.

Produkcje Viscidiego dla telewizji obejmują dokonane przez American Playhouse adaptacje Katherine Anne Porter "Noon Wine", Eudory Welty "The Wide Net" oraz off-broadwayowską sztukę Keitha Reddina "Big Time". Dla sceny był producentem nominowanej do Tony Award broadwayowskiej inscenizacji "Honour", w której główne role zagrały Jane Alexander i Laura Linney.

DECLAN QUINN (kierownik zdjęć) jako operator filmowy był wielokrotnie wyróżniany nagrodami, w tym Independent Spirit Awards za zdjęcia do filmów Mike’a Figgisa "Zostawić Las Vegas", Jima Sheridana "Nasza Ameryka" i Miry Nair "Kamasutra - opowieść o miłości". Otrzymał też Nagrodę Emmy za wkład do filmu telewizyjnego Nair "Histeryczna ślepota",oraz Cinematography Award festiwalu Sundance za dramat "2by4". Niedawno ukończył pracę nad obrazem "New York, I Love You", a także nad filmem według scenariusza i w reżyserii Rebeki Miller "The Private Lives of Pippa Lee".

W czasie swojej błyskotliwej kariery Quinn współpracował wielokrotnie z reżyserami tak wybitnymi, jak Jonathan Demme, przy nieukończonym jeszcze filmie dokumentalnym "Neil Young Trunk Show", a także pokazanym niedawno po raz pierwszy filmie fabularnym "Rachel Getting Married" i dokumencie "Cousin Bobby"; z Figgisem, przy "Cold Creek Manor" i "Tej jednej nocy"; z Sheridanem, przy "Get Rich or Die Tryin’"; z Nair przy "Vanity Fair", "Monsunowym weselu" oraz jej epizodem kilkuczęściowego filmu "8"; z Neilem Jordanem przy "Śniadaniu na Plutonie"; z Louisem Malle przy "Wani na 42. ulicy"; z Julianem Schnabelem przy filmie dokumentalnym "Lou Reed’s Berlin"; z Joelem Schumacherem przy "Bez skazy"; z Betty Thomas przy "28 dni" oraz Neilem Burgerem przy nowym filmie "The Lucky Ones".

Quinn nadal lubi osobiście stawać za kamerą, jak na planie dokumentalnego filmu Martina Scorsese o zespole Rolling Stones "Rolling Stones w blasku świateł" oraz dokumentów Demme’a "Neil Young: "Serce ze złota" i "Jimmy Carter Man From Plains", uhonorowanym wieloma nagrodami na Festiwalu Filmowym w Wenecji, w tym Collateral Award for Best Biography.

DAN LEIGH (scenograf) niedawno ukończył pracę przy filmie z udziałem Kate Hudson "Ślubne wojny" dla reżysera Gary’ego Winicka, oraz przy filmie HBO "Taking Chance" w reżyserii Rossa Katza. Leigh projektował scenografię do dwóch filmów Michela Gondry’ego - "Zakochany bez pamięci" i "Be Kind Rewind". Był też twórcą oprawy plastycznej dla trzech filmów Tony’ego Goldwyna: "Przyjaciele", "Serce nie sługa" oraz "A Walk on the Moon".

Spośród innych filmów, powstałych przy współpracy Leigha na szczególną uwagę zasługują: Moisésa Kaufmana "Projekt Laramie" dla HBO; dwa obrazy dla Boaza Yakina "Jubilerka" z udziałem Renée Zellweger i "Fresh" z Samuelem L. Jacksonem; dla Juliana Schnabela "Basquiat - Taniec ze śmiercią"; oraz dla dwóch filmów Joan Micklin Silver, "Loverboy" z Patrickiem Dempseyem i "Zmień kapelusz" z Amy Irving i Peterem Riegertem.

Leigh jest także twórcą scenografii telewizyjnych, w tym do pilotażowego odcinka serialu ABC "Seks, kasa i kłopoty," z Peterem Krause w roli głównej. Karierę scenografa rozpoczynał w teatrach broadwayowskich i off-broadwayowskich, na scenach regionalnych, w Lincoln Center i Kennedy Center for the Performing Arts.

LISA ZENO CHURGIN (edytor) uzyskała nominację do Academy Award® za pracę dla filmu Lasse Hallströma "Wbrew regułom". Obecnie pracuje przy "The Ugly Truth" w reżyserii Roberta Luketica, z udziałem Katherine Heigl i Gerarda Butlera. Jej inne projekty filmowe to: Marka Pellingtona "Henry Poole Is Here", Tony’ego Goldwyna "Przyjaciele", oraz zapowiadany "Tenderness" z udziałem Russella Crowe. W swoim dorobku edytorskim Churgin ma też tak różnorodne filmy, jak "Siostry" Curtisa Hansona; "Dom z piasku i mgły" i "Powiedz tak"; "Mila księżycowego światła" Brada Silberlinga; "Miłosna ruletka"; "200 papierosów", "Gattaca – Szok przyszłości"; "Bob Roberts" i "Przed egzekucją" Tima Robbinsa; "Rodzinka z piekła rodem"; reżyserski debiut fabularny Bena Stillera "Orbitowanie bez cukru" oraz "Closet Land".

Jako edytor pomocniczy Churgin doskonaliła swój warsztat przy tak znanych produkcjach, jak reżyserowany przez Lawrence’a Kasdana "Przypadkowy turysta", "Maska" Petera Bogdanovicha, "Ragtime" Milosa Formana, "Wściekły byk" Martina Scorsese oraz Waltera Hilla "Straceńcy" i "Wojownicy".

JOHN GILROY (edytor) już po raz trzeci współpracuje z Gavinem O’Connorem, po dwóch wcześniejszych epizodach – sportowym dramacie "Cud w Lake Placid" i przyjętym ciepło przez krytykę niezależnym filmie "Niesione wiatrem". Niedawno był edytorem przy filmie "Michael Clayton", według scenariusza i w reżyserii jego brata Tony’ego Gilroya, który przyniósł mu nominacje zarówno do Nagrody BAFTA, jak do A.C.E. Eddie Award. Obecnie ponownie pracuje z Tonym Gilroyem, tym razem nad filmem "Duplicity" z udziałem Julii Roberts, Clive’a Owena, Toma Wilkinsona i Paula Giamatti.

W przeszłości Gilroy współpracował także kilkakrotnie z reżyserem i scenarzystą Joe Carnahanem, opracowując jego dramat "Narc" i "Ticker", a także krótki obraz w ramach serii filmów krótkometrażowych "The Hire" BMW Films. Pracę Gilroya przy tym ostatnim wyróżniono Clio Award.

Z innych jego dokonań warto wymienić udział w powstaniu "To kwestia zaufania" z udziałem Julianne Moore, Davida Duchovnego, Maggie Gyllenhaal i Billy’ego Crudupa; "Narodziny obłędu" z Elisabeth Shue; "Suspect Zero" z Aaronem Eckhartem, Carrie-Anne Moss i Benem Kingsleyem; "Shadow Magic" z udziałem Jareda Harrisa i Yu Xia; oraz "Billy Madison" z Adamem Sandlerem w roli głównej.

Gilroy, który ukończył Dartmouth College, zdobywał doświadczenie w latach 80., pracując jako edytor pomocniczy przy licznych filmach fabularnych, w tym dwóch Francisa Forda Coppoli "Peggy Sue wyszła za mąż" i "Kamienne ogrody". Jego pierwszym dokonaniem edytorskim był film "The Luckiest Man in the World", oparty na scenariuszu i reżyserowany przez jego ojca, Franka D. Gilroya.

ABIGAIL MURRAY (projektantka kostiumów) jest ulubioną projektantką kostiumów reżysera Gary’ego Fledera; przed najnowszym epizodem ich współpracy, obrazem "The Express", spotkali się już na planie filmów "Ława przysięgłych", "Kolekcjoner", "Rzeczy, które robisz w Denver będąc martwym" i "Imposter". Z innych fabularnych dokonań Murray warto wspomnieć o projektach kostiumów do filmów "Jeźdźcy Apokalipsy", "Krzyk 3", "Dogma", "Na dobre i złe", "Dziedzictwo", "Airborne", "True Identity", "Wstrząsy" i "Ogary Broadwayu".

Murray, pochodząca z Filadelfii, studiowała w Nowym Jorku w prestiżowym Parson’s School of Design and Fashion Institute of Technology. Karierę rozpoczynała w teatrach na Broadwayu i off-broadwayowskich, a także w operze. Do jej teatralnych dokonań należą projekty strojów do inscenizacji "Oto jest głowa zdrajcy", "The Hotel Play", "Moon for the Misbegotten" i "Jak wam się podoba". Do świata filmu trafiła pod mentorską opieką Tony’ego Waltona przy filmie Sidneya Lumeta "Śmiertelna pułapka".

Murray projektowała także kostiumy do produkcji telewizyjnych, zwłaszcza do popularnego serialu "The Black Donnellys" z Paulem Haggisem. Z reżyserem Flederem współpracowała przy filmach "Dowód", "Finnegan" i "Life on Mars".

MARK ISHAM (kompozytor) jest zdobywcą Grammy, Emmy i Clio, muzykiem nagradzanym zarówno za komponowanie muzyki filmowej, jak i inne osiągnięcia artystyczne. W 2006 roku otrzymał Henry Mancini Award ASCAP for Lifetime Achievement, wcześniej zaś wyróżniono go nominacjami do Oskara® i Złotego Globu. Jego najnowszą muzykę można usłyszeć w pokazanym w październiku filmie "The Express", stanowiącym czwarty już epizod współpracy artysty z reżyserem Garym Flederem, dla którego Isham stworzył także ścieżki dźwiękowe do filmów "Kolekcjoner", "Nikomu ani słowa" i "Imposter". Z innych jego nowych dokonań warto wymienić muzykę do "Kobiet", "Sekretnego życia pszczół", a także zapowiadanego "Crossing Over", według scenariusza i w reżyserii Wayne’a Kramera, z udziałem Harrisona Forda i Seana Penna.

Przed obrazem "W cieniu chwały" komponował już dla Gavina O’Connora muzykę do “Cud w Lake Placid". Oryginalny styl Ishama jest także rozpoznawalny w pamiętnych ścieżkach dźwiękowych do takich filmów, jak reżyserowana przez Roberta Redforda "Rzeka życia", któremu kompozytor zawdzięcza nominację do Oskara®; Michaela Apteda "Nell", za który otrzymał nominację do Złotego Globy, a także nagrodzone Oskarem® "Miasto gniewu", którego ścieżce dźwiękowej, przyznano tytuł Best Soundtrack of 2005 na Cinescape.com.

Do innych ekranowych sukcesów Ishama należą ścieżki dźwiękowe do filmów: "Bobby", "Czarna dalia", "Przygoda na Antarktydzie", "Cooler", "Siła i honor", "Dogonić kosmos", "Blade – wieczny łowca" i "Druga prawda", by wymienić tylko niektóre. Na przestrzeni całej kariery Isham stworzył ponad 80 ścieżek dźwiękowych do filmów, sięgając do wielu stylów muzycznych, w tym do klasycznej muzyki symfonicznej, współczesnego minimalizmu, bigbandowego swingu, awangardowego jazzu, americany, muzyki etnicznej, ambient elektroniki, oraz wielu innych, wykraczających poza sztywne ramy gatunkowe.

Solowe nagrania Ishama - cenionego mistrza trąbki - obejmują także cały wachlarz stylów, od klasycznego, elektronicznego i akustycznego jazzu po New Age i muzykę etniczną. Jego solowe albumy zdobyły popularność i uznanie krytyki w wielu krajach świata. Otrzymał Nagrodę Grammy za płytę "Mark Isham", a także nominację dla albumów "Castalia" i "Tibet". The London Times uznał "Miles Remembered" za Najlepszy Album Jazzowy 1999 roku, zaś Downbeat Magazine umieścił jego CD "Blue Sun" w setce Najlepszych Albumów Jazzowych Dekady.

Isham współpracował z wieloma znakomitymi artystami branży muzycznej, charakterystyczny dźwięk jego trąbki wzbogacał albumy tak różnych wykonawców, jak Bruce Springsteen, Willie Nelson, Lyle Lovett, Ziggy Marley, Joni Mitchell, The Rolling Stones, Chris Isaak czy Van Morrison.