Bulwar Zachodzącego Słońca (1950)

Montgomery Clift, który pierwotnie miał zagrać Joe'go Gillisa, zerwał kontrakt na dwa tygodnie przed zdjęciami. W tym czasie, podobnie jak bohater filmu, był on zaangażowany w związek z o wiele starszą kobietą i obawiał się niepochlebnych porównań. W tej sytuacji rolę zaproponowano Fredowi MacMurrayowi, ten jednak odrzucił ją, ponieważ nie chciał grać żigolaka. Producenci w roli tej widzieli również Marlona Brando, ostatecznie jednak uznali, że jest zbyt mało znanym aktorem. Kolejnym kandydatem, zanim finalnie rola przypadła Williamowi Holdenowi, był Gene Kelly, ale MGM odmówiło jego wypożyczenia.

Początkowo reżyser, Billy Wilder, chciał, aby to Pola Negri zagrała rolę Normy Desmond. Jednak podczas rozmowy telefonicznej przekonał się, że jej polski akcent, który spowodował zakończenie jej kariery, był wciąż wyraźny, co było zbyt dużą przeszkodą dla tak trudnego filmu. Mae West odmówiła przyjęcia roli, ponieważ uważała, że jest zbyt młoda by wcielić się w gwiazdę kina niemego, zaś Mary Pickford obawiała się, że mogło by to popsuć jej wizerunek. Producenci rozważali również udział Mae Murray oraz próbowali przekonać Gretę Garbo, jednak i ta ostatnia odmówiła.

Billy Wilder był w o wiele bliższych stosunkach z Louellą Parsons, autorką kolumny plotkarskiej, jednak uznał, że to jej wielka rywalka Hedda Hopper, która miała doświadczenie aktorskie będzie bardziej przekonywująca.

W scenie, w której kamera przesuwa się po łóżku Normy, jej cień jest widoczny na plecach Joe'go.

Kiedy ciało Joe'go zostaje wyciągnięte na powierzchnie, on wciąż oddycha.

Kiedy Joe wychodzi z basenu, a Norma proponuje, że wytrze mu plecy, w jej dużych, przeciwsłonecznych okularach, widać odbicia członków ekipy i sprzętu.

Film nakręcono w Los Angeles (Kalifornia, USA).

W początkowej fazie scenariusza Joe Gillis miał nazywać się Dan.

Starodawny samochód używany przez Normę to limuzyna Isotta-Fraschini, która w swoim czasie należała do Peggy Hopkins Joyce. Był to dar od jej kochanka Waltera Chryslera.

W 1989 National Film Registry of the Library of Congress zaliczyła film do 25. najlepszych filmów wszech czasów.

Chciano zrobić z tego filmu komedię dla Mae West, ale aktorka odrzuciła taką wersję scenariusza.

Imię i nazwisko postaci granej przez Swanson jest połączeniem imion gwiazd kina niemego Normy Talmadge i reżysera Williama Desmonda Taylora.

Darryl F. Zanuck, Olivia de Havilland, Tyrone Power i Samuel Goldwyn odmówili użyczenia swojego nazwiska na potrzeby filmu, mimo to Wilder zdecydował się wykorzystać nazwiska Zanucka i Powera. Udało się natomiast przekonać Gretę Garbo, która po obejrzeniu filmu pożałowała tej decyzji.

Eugene Walter był scenarzystą w Hollywood w lat 20 i 30. 6350 Franklin Avenue to adres rezydencji Alto Nido, w której Walter mieszkał, czasem pracował, a w końcu zmarł w 1941 roku. Na początku filmu Joe Gillis opisuje siebie jako scenarzystę mieszkającego w apartamencie powyżej Frankin Avenue. Następnie jest ukazana rezydencja Alto Nido.

Rezydencja Normy Desmond została zbudowana w 1924 roku przez Williama Jenkinsa i kosztowała 250 000$. Drugim właścicielem był Jean Paul Getty, który przekazał ją swojej drugiej żonie. Pani Getty po rozwodzie otrzymała dom i to ona była osobą, która wynajęła rezydencję wytwórni Paramount.

Mimo, że Erich von Stroheim gra jednoczesne kamerdynera i szofera to w rzeczywistości nie potrafił on jeździć samochodem. Wobec tego w scenie, w której prowadzi jest holowany przez inny samochód. Krążyły plotki, że uderzył w słynną bramę wytwórni Paramount, w scenie, w której przywiózł Normę Desmond do Paramount Pictures. Jednak, według Eda Sikova, biografa Wildera, wypadek ten został wymyślony właśnie przez niego na potrzeby promocji filmu.

Wbrew praktyce Billy’ego Wildera, rozpoczęto kręcenie filmu bez ukończonego scenariusza, co spowodowało przerwę w kręceniu potrzebną na napisanie ostatecznego zakończenia.

Gloria Swanson w ostatniej scenie schodziła boso po schodach, ponieważ stopnie były tak wąskie, iż bała się zejść po nich na obcasach. Po nakręceniu tej sceny Gloria wybuchnęła płaczem.

W scenie, w której William Holden i Nancy Olson całują się po raz pierwszy, Billy Wilder postanowił trochę zażartować i przez kilka minut nie krzyknął „cięcie”. W końcu to nie Wilder, ale żona Holdena przerwała tą scenę krzycząc „cięcie”.

Scenariusz, który Joe i Betty planowali wspólnie napisać, istniał naprawdę. Jego autorami byli Billy Wilder i Max Kolpé.

Gdy Max opowiada Joe o pierwszym filmie Madam jest zły podkład słowa 16. Po zaostrzeniu cenzury, producenci obawiali się, że prawdziwy wiek 14 lat mógłby być uznany za dziecięcą pornografie, dlatego zdecydowano się na zmianę.

Szef wytwórni MGM Louis B. Mayer po obejrzeniu pokazu przedpremierowego, nie przebierając w słowach wytłumaczył Billy’emu Wilderowi, co powinno go spotkać za tak negatywne ukazanie przemysłu filmowego. Billy Wilder zwięźle odpowiedział: „Fuck you”.

Okres zdjęciowy trwał od 26 marca 1949 do 5 stycznia 1950 roku.