Lot nad kukułczym gniazdem (1975)

Bardzo wiele aktorek starało się o rolę siostry Ratched - wśród nich były m.in. Colleen Dewhurst, Geraldine Page, Anne Bancroft, Ellen Burstyn i Angela Lansbury.

Milos Forman bardzo chciał, by Burt Reynolds zagrał rolę McMurphy'ego.

Rolę McMurphy'ego, obok Marlona Brando i Jacka Nicholsona zaproponowano także Gene'owi Hackmanowi.

Milos Forman chciał, by siostrę Ratched zagrała Shelley Duvall.

Siostrę Ratched chciała zagrać Lily Tomlin, jednak zaangażowano ją wcześniej do filmu "Nashville".

Mel Lambert, który grał właściciela przystani był lokalnym biznesmenem, który miał spore kontakty z rdzenną ludnością zamieszkujacą okoliczne tereny. To on polecił do filmu Willa Sampsona.

James Caan brany był pod uwagę do roli McMurphy'ego.

Jane Fonda brana była pod uwagę do roli Ratched.

W początkowej fazie produkcji rolę McMurphy'ego miał zagrać Kirk Douglas, ale jego syn i równocześnie producent filmu Michael Douglas uznał, że Kirk jest za stary do tej roli.

Jeanne Moreau odrzuciła rolę siostry Ratched z przyczyn osobistych.

Bud Cort odrzucił rolę Billy'ego Bibbita.

Gdy McMurphy (Jack Nicholson) dusi siostrę Ratched (Louise Fletcher) widać, że jego czapka leży na podłodze. Po chwili widzimy, że nie wiadomo jak... czapka z powrotem znalazła się na głowie McMurphy'ego.

W scenie w której McMurphy przeskakuje przez mur, można zauważyć różnice w ubraniu Nicholsona i jego kaskadera.

Akcja filmu ma miejsce w 1963 roku, tymczasem w scenie, w której główny bohater wjeżdża autobusem do miasta widać kilka modeli samochodów z 1970 roku.

Kiedy McMurphy (Jack Nicholson) tańczy z jednym z pacjentów, starając się przekonać go do głosowania za obejrzeniem meczu w telewizji, dobrze widać cień rzucany przez kamerę.

Harding (William Redfield) pije swoje lekarstwo trzymając kubek w prawej ręce. W następnym ujęciu trzyma go w lewej ręce.

Podczas jazdy autobusem grupa pacjentów mija znak drogowy "DUCK XING", który w 1963 roku nie istniał.

Kiedy lekarze przyprowadzają McMurphy'ego po pierwszej karze jeden z nich stawia torbę na podłodze. Po chwili torba znika.

Podczas meczu koszykówki poza boiskiem widać sprzęt ekipy filmowej.

W scenie, w której McMurphy dowiaduje się o dobrowolnym pobycie pacjentów w ośrodku, napisy na tablicy siostry Ratched zmieniają się w poszczególnych ujęciach.

Kiedy Cheswick przelewa napój z butelki do słoika substancja nie ma koloru. Po chwili jest już czerwona.

McMurphy kradnie autobus a na parkingu obok widać Forda Pinto, który nie istniał w 1963 roku, podobnie jak również widoczne Plymouth Duster oraz Chevrolet Nova.

Kiedy McMurphy ogłasza rozpoczęcie meczu baseballa jego odbicie w wyłączonym telewizorze pokazuje go w innej pozycji.

Scena wędkowania została nakręcona w Fort Braggu (Kalifornia, USA).

Zdjęcia do filmu nakręcono w Depoe Bay i Salem oraz w Szpitalu Psychiatrycznym - Oregon State Hospital (Oregon, USA).

W filmie niektórych chorych psychicznie pacjentów grali prawdziwi chorzy...

Oprócz sceny, w której pacjenci szpitala jadą na ryby, wszystkie sceny były kręcone w kolejności w jakiej występują w filmie. Scena na statku została nakręcona na samym końcu.

Przed rozpoczęciem kręcenia filmu Milos Forman pokazał aktorom dokumentalny film Titicut Follies (1967), opowiadający o życiu ludzi w szpitalu psychiatrycznym. Dzięki temu mogli oni poczuć klimat panujący w prawdziwym szpitalu.

Większość sceny, w której Jack Nicholson rozmawia z doktorem (Dean R. Brooks) po przybyciu do szpitala, był improwizowana.

Jack Nicholson spędził kilka miesięcy w szpitalu psychiatrycznym aby lepiej przygotować się do roli.

Prawa do ekranizacji filmu przez długi czas posiadał Kirk Douglas, jednak produkcja filmu ruszyła dopiero wtedy, gdy prawa te przeszły na jego syna, Michaela.

Całą historię autor, Ken Kesey, wymyślił na podstawie swych doświadczeń podczas pracy w szpitalu dla weteranów wojennych w Palo Alto, w Kaliforni.

Danny DeVito powtórzył tu przed kamerą rolę, którą zagrał w broadwayowskiej adaptacji książki z 1971 roku.

William Redfield, grający Hardinga, był ciężko chory podczas kręcenia filmu. Zmarł kilka miesięcy po premierze.

Dean R. Brooks, grający Dr Johna Spivey'a, naprawdę jest głową szpitala w, którym kręcono film.

24 lutego 2005 roku film zajął 3 miejsce w rankingu Digital Dreem Doors w kategorii najlepszy film lat siedemdziesiątych.

Autor książki Ken Kesey poddał się elektrowstrząsom, aby móc lepiej opisać wszystko z punktu widzenia Wodza (Will Sampson), który to przeszedł.

Prawa do ekranizacji filmu Kirk Douglas nabył w 1963 roku. Przekazał je swojemu synowi Michaelowi, jednak zastrzegł sobie pewne prawa przy realizacji filmu. Żadna wytwórnia nie chciała filmu zrealizować, gdyż Kirk Douglas chciał grać główną rolę. Podczas jednego z festiwali w Pradze spotkał on Milosa Formana i obiecał mu wysłać powieść Kesey'a, która nigdy do adresata nie dotarła, prawdopodobnie wskutek ówczesnej cenzury komunistów. Ken Kesey napisał więc scenariusz, który jednak został przez Formana odrzucony. Powodem była 1-osobowa narracja Wodza.

Jednym ze scenografów był Haskell Wexler, który jest wymieniony w napisach końcowych, jednak z powodu różnic artystycznych z Michaelem Douglasem został wcześniej zastąpiony przez Billa Butlera.

O ogromnym zainteresowaniu czołowych wówczas aktorek rolą siostry Ratched Louise Fletcher dowiedziała się przypadkiem od reportera, który po zakończeniu filmu przeprowadzał z nią wywiad wspomniał o tym.

Louise Fletcher fatalnie się czuła, gdy będąc wśród wesołych i śmiejących się aktorów musiała grać zimną i bezwzględną pielęgniarkę. Pod koniec filmu producenci pozwolili, by w kilku scenach zdjęła swój fartuch i pokazała swoje inne oblicze.

Scenariusz zakładał, iż po przyjeździe do zakładu McMurphy (Jack Nicholson) rzuci się na strażnika i ucałuje go z radości. Scenę nakręcono, jednak wypadła ona mało przekonująco, dlatego Milos Forman nakazał wybór innego strażnika. W filmie doskonale widać jego zaskoczenie sytuacją.

W Szwecji film był wyświetlany przez 12 lat, w latach 1975- 1987, co wciąż pozostaje rekordowym wynikiem.

Zdjęcia do filmu kręcono od 6 stycznia do marca 1975 roku.