Skunk jest młodą dziewczyną, cierpiącą na cukrzycę. Choroba nie przeszkadza jej w byciu zwykłą nastolatką. Buduje sobie z bratem kryjówkę, całuje pierwszego chłopaka, nie może doczekać się pierwszego dnia w szkole. Jej niewinne, pogodne życie coraz częściej ma posmak goryczy i rozczarowania.

Od początku wiemy, że stanie się coś złego. Reżyser sprytnie daje nam do zrozumienia, że wydarzy się jakaś tragedia i Skunk ucierpi. Nie wiemy jednak ani kiedy, ani jak to się stanie. Z tym większym zainteresowaniem, większym niepokojem śledzimy losy dziewczynki, na której drodze coraz częściej pojawiają się niebezpieczeństwa. Nie wiemy komu można ufać, a komu nie, kto mógłby chcieć skrzywdzić dziewczynę lub kto mógłby to zrobić przypadkiem, niechcący. Obserwujemy jednak coraz więcej zła, okrucieństwa (niekoniecznie fizycznego, choć też), potencjalnych pułapek. Rufus Norris bardzo umiejętnie zagęszcza atmosferę, przyspiesza tempo, buduje coraz większe napięcie.

To nie jest film smutny, przygnębiający. Raczej poruszający i mądry, zostający w głowie długo po seansie. Historia pokazana z pewną lekkością, delikatnością, z użyciem pewnych lirycznych środków, ale i z mocnymi akcentami, nasączona silnymi emocjami.

To opowieść o tym, jak przestajemy postrzegać świat oczami dziecka, o tym jak dorośli rozczarowują i nieświadomie wciągają w swoje problemy, jak pozornie błaha złośliwość, uruchamia serię zachowań i wydarzeń mogących doprowadzić do tragedii. To opowieść o końcu niewinności.