Narnią rządzi lud Telemarów. Postaci znane z pierwszej części "Opowieści" - mówiące zwierzęta, karły, minotaury i centaury, a także Aslan oraz czterej władcy - uznawane są za legendarne. Życie prawowitego następcy tronu, księcia Kaspiana zostaje zagrożone w chwili, gdy jego wuj Miraz zostaje ojcem. Książę ucieka do lasu, gdzie przy pomocy rogu królowej Zuzanny wzywa starożytnych władców. Tymczasem Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja znów mieszkają w żyjącym wojną Londynie. Wrota do Narnii otwierają się tym razem na stacji metra. Na miejscu rodzeństwo wraz z Kaspianem oraz legendarnymi postaciami, które tak jak oni okazują się być nie całkiem mityczne, stają w szranki z wojskami Miraza. W powrót Aslana wierzy jednakże już tylko Łucja.

W "Księciu Kaspianie" znalazło się mimo wszystko kilka elementów, na które warto zwrócić uwagę. Przede wszystkim świetnie zrealizowana sekwencja napadu na zamek. Reżyser Andrew Adamson doskonale zapanował nad kumulacją napięcia, nie unikając przy tym zabawnych akcentów. Dobrze poprowadził także wątek rodzeństwa Pevensie, z których każde ma możliwość zaprezentowania swoich silnych stron. Niedosyt wzbudza natomiast historia tytułowego bohatera. Okrojone informacje sprawiają, że zarówno dojrzewanie Kaspiana, jak i motywy postępowania jego wuja przedstawione zostały sztampowo. Ponadto Tildy Swinton jest trochę za mało, a nawiązań do objawień z Fatimy za dużo, ale to już kwestia gustu.

Warto jednak obejrzeć dzieło Adamsona choćby po to, by móc samemu rozstrzygnąć, która filmowa opowieść bardziej wciąga: "Narnia" czy "LOTR". Moim zdaniem drzewa z krainy Aslana mają w sobie więcej wigoru.