Akcja "Futra" rozgrywa się w czasie przyjęcia komunijnego jednego z wnuków. Na uroczysty obiad stawiają się oczywiście rodzice dziecka - bezrobotny, ale oczytany alkoholik oraz jego żona, narkomanka stojąca na czele pisma dla kobiet. Na przyjęcie przybywają jeszcze: wujostwo w osobach zapracowanej ciotki i jej męża podejrzewanego o homoseksualizm, pracownik biura reklamy, który zdefraudował znaczną sumę pieniędzy i aby je oddać proponuje po kolei wszystkim zgromadzonym płatny seks. Przy wspólnym stole zasiadają jeszcze podstarzała nimfomanka oraz znienawidzeni teściowie. Iście wybuchowa mieszanka.

Jedyne co wybucha - w sumie nie wiadomo po co - to bomba skonstruowana przez dwóch wnuków, pozostających bez nadzoru przez cały dzień. Takich figur "nie wiadomo po co" jest więcej. Na przykład sąsiad, emerytowany major, z lubością rozstrzeliwujący ogrodowe krasnale, niemieccy szefowie pana domu oraz... jakiś pan w okularach i turkusowej koszuli, który chciałby poderwać atrakcyjną katechetkę. Ich pojawienie się jedynie udziwnia ślimaczącą się fabułę. Jeśli mieli być dodatkowymi elementami wzbudzającymi śmiech, to reżyser Tomasz Drozdowicz spudłował. Nie udało mu się także pociągnąć naprawdę dobrze rokujących dialogów, jak na przykład ten o podwójnej naturze bohaterów bajek. Pozostały jedynie kwestie pełne przewidywalnych oskarżeń i pretensji członków rodziny.

Filmowi nie pomaga, niestety, jazzowa ścieżka dźwiękowa autorstwa braci Olesiów. Panowie robią co mogą, aby mało śmieszne fragmenty ożywić, a dramatyczne wątki zilustrować odpowiednio posępnymi nutami. Przynajmniej widz wie, kiedy miało być zabawnie, a kiedy smutno, bo przez cały czas jest tak samo, czyli nudno.

Po sukcesie "Głośniej od bomb" Przemysława Wojcieszka i "Wesela" Wojciecha Smarzowskiego oraz falstarcie "Futra", polskim twórcom zostało jeszcze kilka kościelnych uroczystości, w których rodacy potrafią pokazać się z nienajlepszej, ale interesującej strony, godnej uwiecznienia na taśmie filmowej.