Magic Mike (2012)

Mike (Channing Tatum) to człowiek przedsiębiorczy. Jest obdarzony wieloma talentami i niezwykłym urokiem osobistym. Konsekwentnie realizuje swój „american dream” na tyle różnych sposobów, ile przyjdzie mu do głowy - od remontu dachu, poprzez tuning samochodu, po designerskie meble do willi na plaży w Tampie.

A nocą… zamienia się w Magic Mike’a.

Magic Mike to lider gorącego męskiego zespołu tancerzy erotycznych, który od lat rozgrzewa do białości scenę klubu Xquisite. Oryginalny styl i nieamowite popisy choreograficzne sprawiają, że coraz większe rzesze kobiet go kochają i wydają coraz większe sumy pieniędzy, a szczęście właściciela klubu Dallasa (Matthew McConaughey) rośnie z każdym dniem.

Mike bierze pod swoje skrzydła dziewiętnastoletniego chłopaka o pseudonimie Kid (Alex Pettyfer), w którym dostrzega potencjał. Uczy go jak tańczyć, imprezować, podrywać laski i zarabiać łatwe pieniądze. Niedługo potem świeży nabytek w zespole robi furorę i zdobywa własnych fanów. Nadchodzi lato, a wraz z nim czas radości, przyjaźni i szlonych imprez do rana.

W międzyczasie Mike poznaje zachwycającą siostrę Kida, Brooke (Cody Horn). To dziewczyna, ktorą bardzo chciałby poznać bliżej i początkowo wszystko wskazuje na to, że będzie miał u niej szansę… Ale pszeszkodą okazuje się jego styl życia.

W filmie „Magic Mike” występują Channing Tatum, Alex Pettyfer, Matthew McConaughey, Cody Horn, Olivia Munn, Matt Bomer, Riley Keough, Joe Manganiello, Kevin Nash, Adam Rodriguez i Gabriel Iglesias.

„Magic Mike” został wyprodukowany przez Nicka Wechslera, Gregory’ego Jacobsa, Channinga Tatuma i Reida Carolina. Scenariusz do filmu napisał Reid Carolin, a reżyserii podjął się laureat Oscara Steven Soderbergh („Traffic”). Pozostali twórcy filmu to między innymi: Howard Cummings (scenografia), Christopher Peterson (kostiumy), Frankie Pine (kierownictwo muzyczne), Alison Faulk (choreografia).

„Forsa, kobiety i dobra zabawa”

Pomysł, by nakręcić film osadzony w świecie męskich striptizerów, dojrzewał w głowie Channinga Tatuma przez długi czas. Znał dobrze ten świat, bo przez pewien czas był jego częścią i czuł, że film opowiadający historię grupy tancerzy erotycznych może być bardzo zabawny, ale i odkrywczy. Ostatecznym impulsem do wprowadzenia projektu w życie była rozmowa Channinga Tatuma ze Stevenem Soderberghem.

Tatum, który jest producentem filmu oraz odtwórcą tytułowej roli, tak ją wspomina: „Opowiedziałem Stevenowi, że w wieku osiemnastu lat przez osiem miesięcy pracowałem jako striptizer. Od dawna chciałem zrobić o tym film, bo za każdym razem, gdy opowiadałem kumplom moją historię byli nią niesamowicie zainteresowani. Zawsze padały te same pytania: „Jak było?”, „Ile kasy można na tym zarobić?”, „Jak się dostać do takiego zespołu?”. Steven powiedział mi wtedy: „Musisz to zrobić. Koniecznie. Napisz tę historię, a ja ją wyreżyseruję.”

„Pomyślałem sobie, że to jeden z najlepszych pomysłów na film, jakie kiedykolwiek słyszałem” – mówi Soderbergh. – „Ta historia jest ciekawa, zabawna, seksowna i daje możliwość przyjrzenia się środowisku, które dla wielu osób jest równocześnie ekscytujące i nieznane.” Producent Gregory Jacobs dodaje: „Obaj ze Stevenem czuliśmy, że mamy do czynienia z tematem, którego nigdy wcześniej w takiej formie nie widzieliśmy w kinie. A Channing wszedł w ten projekt bez cienia strachu, czy wątpliwości.”

Soderbergh, Jacobs oraz producent Nick Wechsler stworzyli razem z Tatumem i jego wspólnikiem Reidem Carolinem zespół kreatywny, który podczas niezliczonych spotkań i dyskusji stworzył podwaliny do scenariusza napisanego ostatecznie przez Reida Carolina. „Nigdy nie pracowałem z kimś tak otwartym i przyjaznym” – mówi o Soderberghu Channing Tatum, który rok wcześniej miał okazję poznać go na planie filmu „Ścigana”. – „Jest bardzo empatyczny w stosunku do swoich aktorów i współpracowników. Potrafi wyselekcjonować dobre pomysły, które mu przedstawiają i włączyć je do projektu.” Właśnie podczas spotkań ekipy kreatywnej narodził się pomysł, by opowiedzieć tę historię z dwóch różnych prespektyw: dziewiętnastoletniego Adama, zwanego Kidem, który jest odzwierciedleniem młodego Tatuma oraz trzydziestoletniego Mike’a, mentora Kida, w którego postać wcielił się Tatum.

Channing Tatum dobrze pamięta tamten okres swojego życia: „Chciałem uchwycić w filmie tę specyficzną energię i atmosferę, którą pamiętam. Ten beztroski moment życia, kiedy ciągle próbujesz nowych rzeczy i nie cofasz się przed niczym, bo czujesz, że świat należy do ciebie. Możesz mieć różne plany na przyszłość, ale tak naprawdę liczy się tylko tu i teraz – kolejna wypłata, kolejna impreza, kolejna zabawa.”

„Żadna z występujących w filmie postaci nie jest portretem konkretnej, realnej osoby, nawet moja” – kontynuuje Tatm. – „To od początku do końca fikcyjna opowieść. Zrobiliśmy to celowo, by mieć całkowitą swobodę twórczą i móc opowiedzieć najciekawszą i najbardziej zabawną historię.”

„Myślę, że życie Channinga Tatuma było bardziej szalone, niż ktokolwiek z nas mógłby przypuszczać. Gdybyśmy poszli w kierunku bardziej biograficznym, nikt by w to nie uwierzył” – śmieje się Carolin. – „Staraliśmy się natomiast zachować w filmie realizm, dlatego czerpaliśmy, ile się dało z doświadczeń Channinga. On był na co dzień normalnym facetem starającym się utrzymać na powierzchni, a w weekendy wkraczał do surrealistcznego świata, w którym tańczył i rozbierał się dla tłumu rozkrzyczanych kobiet.”

Wbrew pozorom, o czym może zaświadczyć Tatum, praca striptizera wcale nie jest tak dziwacznym, czy trudnym wyborem. Gdy Channing miał osiemnaście lat, chwytał się kolejnych przypadkowych zajęć, próbując znaleźć odpowiedź na pytanie, co chciałby robić w życiu. Pewnego dnia usłuszał w radiu informację o castingu do męskiego zespołu rewiowego i pomyślał sobie „Czemu nie? Umiem tańczyć. Może to jest coś, co mógłbym robić, zanim nie wpadnę na lepszy pomysł?”

„Za dwugodzinny show dostawałem 150 dolarów. Czasami zarabiałem nawet 600 dolarów tygodniowo, w gotówce, do ręki. W tamtym okresie to były dla mnie ogromne pieniądze” – wspomina Channing Tatum. – „Poza tym, naprawdę uwielbiałem występy, nawet jeśli pokazywanie się w stringach było przeżyciem nieco upokarzającym. Moim zdaniem, im bardziej facet stara się wyglądać sexy, tym bardziej obciachowo wypada, więc jedynym ratunkiem jest obrócenie tego w komedię i satyrę. Striptizerzy to najwięksi kawalarze, jakich znam. Jeśli przebierają się za strażaków, to z całą pewnością będzie to najbardziej komiczna wersja strażaka. A kobiety to uwielbiają – wrzeszczą, śmieją się i pakują banknoty w twoją bieliznę. To były dzikie czasy, czuliśmy się jak gwiazdy rocka.”

W filmie Mike jest największą gwiazdą zespołu striptizerów, która zapełnia salę klubu Xquisite, należącego do doświadczonego szefa Dallasa, którego zagrał Matthew McConaughey. Dallas odkrył Mike’a sześć lat wcześniej – zobaczył go, gdy tańczył z przyjaciółmi i zaprosił do zespołu.

„O Dallasie można powiedzieć wiele, ale przede wszystkim jest to biznesmen, który zawsze poszukuje nowych twarzy do zespołu i okazji do zrobienia dobrego interesu” – mówi o swoim bohaterze Matthew McConaughey. Podobnie Mike – gdy poznaje Kida oferuje mu przepustkę do nowego świata, w którym Kid może się szybko wzbogacić, ale i znaleźć pomysł na siebie. Kid błyskawicznie zdobywa fanki i staje się Królem Tampy.

„Chciałem pokazać w filmie, co spowodowało, że Kid dołączył do zespołu; dlaczego było to dla niego tak atrakcyjne i dlaczego widział w tym szansę na zmianę swojego życia. Zespół był dla niego jak rodzina, w której wszyscy bracia są fajnymi kolesiami na czele z Mikiem” – wyjaśnia Soderbergh. – „Jest między nimi koleżeństwo i specyficzne poczucie humoru, które często pojawia się między ludźmi tworzącymi jakąś grupę - zwłaszcza taką, jak ta, w której cały czas dochodzi do zabawnych, czy nawet kuriozalnych sytuacji. A najbardziej zabawna jest konfrontacja z naszymi własnymi stereotypowymi wyobrażeniami o tym, jacy ludzie są.”

Dla kobiet, które przyjeżdżają całymi grupami do klubów, by się zabawić i głośno dopingować super-facetów w przerysowanej scenicznej wersji – strażaków i atletów, buntowników i policjantów – jest to szansa na to, żeby zrealizować swoje skryte fantazje w miejscu, które pozwala robić to bezkarnie i bez wstydu. Ale film „Magic Mike” pokazuje, że fantazje realizują się po obu stronach sceny. „Praca striptizera daje możliwość zarobienia pieniędzy, poznawania dziewczyn i dobrej zabawy w towarzystwie kumpli. Brzmi nieźle” – mówi Nick Wechsler. – „Ale może też działać jak narkotyk, który blokuje tę część umysłu, która odpowiada za trzeźwe i rozsądne postrzeganie rzeczywistości. Wydaje ci się, że realizujesz swoje marzenia, ale to nieprawda – po prostu jesteś pod wpływem narkotyku.”

Siostra Kida, Brooke (w tej roli Cody Horn), jest pierwszą osobą, która uświadomi Mike’owi, że odpowiedzi na pytania dotyczące jego życia stają się problematyczne, gdy zadaje je dziewczyna, która mu się podoba. Szalony okres letnich wakacji rzuca Kida, Mike’a i innych chłopaków z zespołu w wir różnych wydarzeń, które staną się pretekstem do zrewidowania ich planów na przyszłość.

„Mike wreszcie zaczyna dostrzegać to wszystko, co się dzieje wokół niego.” – mówi Soderbergh, - „i zdaje sobie sprawę z tego, że chce od życia czegoś więcej.”

„W mojej branży obraca się wyłącznie gotówką”

„Mike zna się na wszystkim” – opisuje swoją postać Channing Tatum. – „To uczciwy, sprytny i zaradny facet, który uważa, że kluczem do sukcesu jest umiejętność łapania kilku srok za jeden ogon.” Jednocześnie rekonstruuje stary samochód, stara się rozkręcić własny biznes i występuje wieczorami na scenie, jako Magic Mike. Ale jego największym marzeniem jest praca, która raczej nie daje nadziei na duże zyski – projektowanie unikatowych mebli. Mike ma nadzieję, że pewnego pięknego dnia zacznie się popyt na jego meble, ruszy sprzedaż, a jemu wreszcie uda się spłacić kredyt.

„Channing posiada ogromną charyzmę i tak działa na ludzi, że bez względu na to w jak nieprawdopodobne projekty się angażuje, wszyscy są za nim i jeśli nawet nie mogą mu pomóc, to na pewno trzymają za niego kciuki” – mówi Jacobs.

Niewątpliwie Mike jest niezwykle czarujący, ale zdaniem Carolina: „Wydaje mu się, że jest człowiekiem sukcesu, którym czerpie z życia garściami, ale tak naprawdę ciężko pracuje na utrzymanie. Ma trzydzieści lat, nadal jest striptizerem i łapie każdą dorywczą pracę, która wpadnie mu w ręce.”

Jak dotąd, jego największym sukcesem jest bycie Magic Mikiem. Wiedzą o tym klienci klubu, jego kumple z zespołu i wie o tym Dallas. Dallas przez lata pracował na sukces, budując renomę klubu i powiększając liczbę fanów dzięki popularności gwiazdy swojego zespołu, z którą dzieli zyski. „Jeśli Mike’a możemy nazwać kapitanem drużyny, to Dallas bez wątpienia jest jej trenerem” – mówi Tatum. – „Nie wiadomo do końca, czy ma zamiar zaproponować Mike’owi udział w interesach. Nie okłamuje go wprost - po prostu pozwala mu wierzyć w to, w co Mike chce wierzyć.”

Dallas to eks-striptizer, który nigdy nie przestał kochać sceny i gorącej atmosfery występów. Zna ten świat doskonale, z zewnątrz i od środka. Mimo, że od lat zajmuje się już tylko biznesową stroną prowadzenia klubu, ciągle ma żywy kontakt z publicznością, jako rezydent klubu i mistrz ceremonii. Swój zespół utrzymuje w dobrej formie - to szef, który ma dla nich przyjacielski uśmiech i zawsze jest gotów poklepać ich po plecach. „Przed laty Dallas był niezwykłym showmanem. Teraz reżyseruje występy swojego zespołu, starając się za każdym razem ulepszać scenariusz” – opowiada McConaughey. – „Uważa się za wizjonera. Wszystkich chłopaków z zespołu, a szczególnie swoją największą gwiazdę, Mike’a traktuje jak dobrych kumpli, ale jednocześnie nie zapomina, że najważniejszy jest biznes. Rachunek ekonomiczny jest prosty – największą gwiazdą jest ten, kto przynosi największe zyski.”

„Matthew był drugim, po Channingu Tatumie, aktorem zaangażowanym do filmu.” – opowiada Soderbergh – „Przyjął rolę znając tylko ogólny pomysł na film. Opisałem mu postać Dallasa, a on powiedział: „Wiem dokładnie, jak chciałbym to zagrać. Wchodzę w to.”

Tatum dodaje: „Zagrał wszystkie niuanse i dziwactwa tej postaci, jakie wymyśliliśmy i wywindował ją na taki poziom, o jakim nawet nie marzyliśmy. Spokojnie można uwierzyć, że ktoś taki istnieje naprawdę. To niesamowita kreacja aktorska.”

McConaughey mówi o swoim bohaterze: „Dallasa bez trudu można zdefiniować, jako praktycznego realistę. Ale druga strona jego natury jest bardziej oderwana od rzeczywistości, jakby nadawał na sobie tylko znanych częstotliwościach.” McConaughey toczył długie dyskusje z Sodrberghiem o tym, jak wydobyć te subtelności, by zbudować pełną, złożoną postać, która jest najbardziej komiczna właśnie wtedy, gdy jest śmiertelnie poważna. Dallas wynajmuje lokal, w którym odbywają się występy striptizerów, kuchnia jest zarazem garderobą, a członkowie zespołu muszą pracować na pełen etat w miejscowym klubie fitness, by się utrzymać. Ale to wszystko nie umniejsza jego sukcesu.

Tym, na czym Dallas niewątpliwie się zna, jest odkrywanie talentów. Od razu dostrzega potencjał w Adamie, którego Mike przyprowadza pewnego wieczoru do klubu, by zastąpił go podczas występu. Nowicjusz jest od razu wrzucony na głęboką wodę – musi z miejsca zatańczyć przed publicznością. Na scenie improwizuje najlepiej, jak potrafi, podczas gdy reszta zespołu stara się uratować występ. „Kid jest naturalny. Nie jest może najlepszym tancerzem, ale za to szybko się uczy.” – mówi Carolin – „Dallasowi podoba się jego pewność siebie. Uważa, że powinien iść tą drogą.” Ale jak daleko?

Brytyjski aktor Alex Pettyfer, który wcielił się w rolę uroczego, ale lekkomyślnego Adama mówi: „Myślę, że większość z nas ma taki moment w życiu, w którym ma ochotę zrobić coś nowego i szalonego. Adam jest na życiowym zakręcie – nie chce już mieszkać z rodzicami, w szkole mu nie wyszło, a praca, którą próbuje mu załatwić siostra, w ogóle go nie kręci. Szuka czegoś ekscytującego. I wtedy spotyka Mike’a i wkracza w jego zwariowany świat. Świat zabawy i wolności, czyli dokładnie taki, jakiego szukał. To ostra jazda bez trzymanki.”

Od tego czasu Adam i Mike są nierozłączni. Razem trenują układy taneczne i razem spędzają wolny czas na imprezowaniu i podrywaniu dziewczyn. Adamowi wpada w oko jedna ze stałych bywalczyń klubu, zniewalająca Nora, którą zagrała Riley Keough.

„Dla Mike’a przebywanie w towarzystwie Adama jest jak przeglądanie się w lustrze” – mówi Wechsler. – „Kid przypomina mu jego samego sprzed lat, gdy jedynym, czego potrzebował od życia były pieniądze i dobra zabawa.” Różni ich to, że od samego początku Adam jest gotów podjąć dużo większe ryzyko, niż Mike kiedykolwiek byłby. A nikt nie wie lepiej od Mike’a, jak łatwo jest stracić kontrolę.”

„It’s Raining Men!”

Gdy w Mike’u budzi się samoświadomość i chłopak zaczyna dojrzewać, Królowie Tampy roznoszą scenę w drzazgi. A Adam poznaje nowych przyjaciół – sześciu facetów u szczytu sławy, będących ucieleśnieniem kobiecych wyobrażeń o najseksowniejszych przedstawicielach męskiego gatunku. Ich sceniczne wcielenia łatwo rozpozna każdy, nawet jeśli nigdy nie był w barze ze striptizem.

Obok Channinga Tatuma i Alexa Pettyfera w zespole występują: Matt Bomer w roli Kena, czyli ożywionego partnera lalki Barbie; Joe Manganiello jako Big Dick Richie, który nie potrzebuje innych rekwizytów niż ten, którym tak szczodrze obdarzyła go natura; Kevin Nash jako dziki Tarzan szalejący na linie oraz Adam Rodriguez jako wrażliwy Tito, który wzbogaca show szczyptą latynoskiej egzotyki.

„Wszyscy chłopcy są po prostu świetni, każdy z nich wnosi do zespołu coś szczególnego” – mówi Soderbergh. – „Nie szukaliśmy doświadczonych tancerzy, tylko facetów z poczuciem humoru, którzy potrafią improwizować.” Jak się okazało, żaden z aktorów tworzących filmowy zespół striptizerów, poza Tatumem, nie miał wcześniej nic wspólnego z tańcem, ale każdy z nich uprawia sport. Mogli oprzeć się na doświadczeniach wyniesionych z treningów kaskaderskich, prób teatralnych, albo z treningów sportowych, jak Kevin Nash, który od dwudziestu lat uprawia zapasy. Ale nic nie przygotowało ich na ten moment, kiedy trzeba zdjąć spodnie.

Rodriguez, który intensywnie ćwiczył przygotowując się do roli w serialu „CSI: Kryminalne zagadki Miami” opowiada: „Moją pierwszą myślą po przeczytaniu scenariusza było, że praca przy tym filmie będzie na pewno dobrą zabawą. To historia o kumplach, która aż iskrzy od humoru. Ale już za chwilę przyszła mi do głowy następna myśl: „O cholera, jestem w kiepskiej formie. Będę musiał nieźle się napracować na siłowni.”

„Wiedziałem, że jeśli się zdecyduję na tę rolę, to będę musiał podjąć trudne wyzwanie” – mówi Matt Bomer. – „To jedna z tych ról, które są jak próba ogniowa –trzeba przez nią przejść i tyle.”

Krzepiące było to, że wszyscy aktorzy jechali na tym samym wózku. Pokazywanie się w stringach i skąpych kostiumach, dyskutowanie o depilacji i solarium – to było duże wyzwanie. Soderbergh przyznaje: „Nic tak nie łączy ludzi, jak wspólnie przeżywane upokorzenie, więc aktorzy zaprzyjaźnili się bardzo szybko. Za każdym razem wszyscy przychodzili oglądać solowy występ kolejnego członka zespołu, by go wspierać i dopingować. Przez cały czas byli gotowi pomagać sobie nawzajem, bez egocentryzmu, bez rywalizacji. Oglądanie ich podczas występu przed tłumem stu pięćdziesięciu kobiet i całej ekipy filmowej było niesamowite. Byli doskonali. Wszyscy.”

Po pierwszych nerwowych próbach, każdy kolejny występ był coraz łatwiejszy, aż w końcu doszło do tego, jak zauważa Joe Manganiello, że wręcz nie mogli się doczekać kolejnego show. „Nawet po kilku tygodniach prób, pierwszy występ jest totalnym szokiem. Przez cały czas koncentrujesz się na choreografii i starasz nie zgubić kroku, a gdy show się kończy masz ochotę wrócić z powrotem na scenę.” – opowiada Manganiello – „Jedyna rzecz, do której mógłbym to porównać są skoki ze spadochronem – już chwilę po tym, jak wylądujesz masz ochotę zrobić to jeszcze raz. A te kobiety, które przychodzą oglądać występ – one po prostu szalały. Wracaliśmy wieczorem do domu naładowani energią tego tłumu.”

Statyści, którzy mieli pozwolenie na najbardziej nawet zwariowane reakcje, byli nieocenieni, jeśli chodzi o wsparcie zespołu podczas występów. Nash, który jako zapaśnik występował na arenie przed tłumami kibiców wie dobrze, jak ważna jest interakcja z publicznością. „Myślę, że podczas występów dla żywej publiczności wyzwala się zbiorowa chemia. Publiczność może w ciągu jednej chwili naladować cię potężną dawką adrenaliny.”

Odpowiedzialność za choreografię w „Magic Mike’u” spoczęła na barkach Alison Faulk z The Beat Freaks, która przygotowywała choreografię trasy koncertowej Madonny i Britney Spears. Faulk, przygotowując się do pracy odwiedziła mnóstwo klubów ze striptizem, nie tylko po to, by podejrzeć jak tańczą profesjonaliści, ale także, by znaleźć odpowiedzi na pytania „Co działa na kobiecą publiczność? Czego one oczekują? Co lubią?”

„Tu nie chodzi wyłącznie o układy taneczne” – mówi Alison Faulk. – „Ważne jest też, żeby tancerze uosabiali kobiece fantazje - byli seksowni i pewni siebie. Każdy występ to coś w rodzaju flirtu z publicznością i jej fantzjami, taka kokieteria z przymrużeniem oka. Myślę, że kobiety to wiedzą i oczekują, że występ będzie jednocześnie zabawny i odrobinę tandetny.”

Alison rozpoczęła próby z zespołem od prostych ruchów tanecznych, obrotów i kręcenia biodrami, by następnie przejść do bardziej skomplikowanych układów. Na koniec każdy z aktorów tworzących zespół striptizerów musiał opanować układ taneczny dostosowany do przypisanej mu postaci oraz większe wspólne inscenizacje, w tym rozgrzewający widownię do białości układ do piosenki „It’s Raining Men”. Celem było stworzenie widowiskowego show tanecznego z wyrazistymi postaciami i odpowiednim wyważeniem elementów komicznych, by efekt był zabawny, ale prawdziwy.

Alex Pettyfer, najmniej doświadczony tancerz w grupie, opowiada jak jego brak umiejętności pomógł mu zbudować postać: „Na początku byłem bardzo skrępowany i nie chciałem się ruszać. Ale Alison wymyśliła genialny układ oparty na zaledwie kilku krokach. To pozwoliło mi zdefiniować mojego bohatera. Adam to chłopak, który uważa się za dużo lepszego tancerza, niż faktycznie jest, ale jego świeżość, zapał i gotowość, by dać fankom to, czego pragną, mocno pracują na jego korzyść.”

Przełomowy dla Adama moment, gdy zostaje niespodziewanie wypchnięty na scenę, na której rozbrzmiewają pierwsze takty piosenki „Like a Virgin” Madonny, jest bardziej realistyczny, niż mogłoby się wydawać. „To była jedyna scena, do której celowo nie robiliśmy prób. Nie wiedziałem nawet do jakiej piosenki będę się rozbierać. Usłuszałem „Idź i po prostu zrób to”. Po niedługiej chwili, gdy zdejmowałem bluzę i słyszałem entuzjazm publiczności, pomyślałem sobie „To jest całkiem fajne.”

Po udanym debiucie Adam „Kid” nabiera wiekszej pewności siebie i powraca na scenę w roli boksera oraz kowboja. Matt Bomer pojawia się przebrany za lalkę Kena oraz ubranego w biały kitel Doktor Miłość. Joe Manganiello wykonuje zmysłowy taniec przebrany za biznesmena, następnie za złoty posąg, który ożywa oraz za uwielbianą przez kobiety postać strażaka. Adam Rodriguez zatańczy gorącą merengue podczas wieczoru hawańskiego, a potem da się poznać jako oficer marynarki oraz nie do końca grzeczny dżentelmen.

Najtrudniejsze, najbardzej akrobatyczne popisy przypadną Channingowi Tatumowi, który podczas wielkiego show wykona akrobacje na linie. Aktor zawsze uwielbiał kaskaderskie popisy taneczne. „Nie ma większego znaczenie, co dokładnie robisz na scenie, jeśli dobrze się przy tym bawisz” – stwierdza Tatum.

Na dowód tego Matthem McConaughey, który nigdy wcześniej nie występował jako tancerz lub striptizer, zrzucił na scenie swoją skórzaną kamizelkę, mimo, że scenariusz nie wymagał tego od niego. McConaughey przedstawia tę historię w charakterystyczny dla siebie zabawny sposób: „Nie mogłem zagrać w tym filmie i nie dać nawet jednego występu. No kurcze, musiałem spróbować. Gdybym nie wskoczył na scenę i nie zatańczył w stringach, to żałowałbym tego do końca życia.” Matthew kolejny raz udowodnił jak kreatywnym i utalentowanym artystą jest i jak wiele potrafi wnieść do swojej roli. Spontaniczny występ solowy Dallasa świetnie pokazuje sposób myślenia striptizera, który żyje chwilą, ale potrafi też sprytnie oszacować, co mu się opłaca, a co nie.

„Magic Mike to tylko fucha. To nie ja.”

Mike, który dostrzegł talent Adama, zgoła inne zalety ceni w jego siostrze Brooke. Spędza z nią coraz więcej czasu, przez co rzadziej bywa w klubie. W przeciwieństwie do dziewczyn, z którymi spotykał się do tej pory, Brooke jest mądra, pewna siebie, ostra i najwyraźniej zainteresowana Mike’iem, choć nie rzuca mu się od razu na szyję. Zdaniem Tauma, Mike’a najbardziej pociąga w niej to, że „nie należy do tej kategorii lasek, które patrzą na niego jak w obraz i mówią „Mike, jesteś wspaniały, tak cudownie tańczysz”. Brooke jest zaczepna i dociekliwa, chce wiedzieć kim Mike naprawdę jest.” Pyta go, co on sam o sobie myśli, jak sam siebie postrzega.

„Poszukiwałem do tej roli kogoś szczególnego” – opowiada Soderbergh o zaangażowaniu Cody Horn do roli Brooke. – „Kiedy zobaczyłem ją na próbie, wiedziałem, że to jest właśnie ta osoba, której potrzebuję. Cody ma w sobie mieszankę energii, słodyczy i siły. I jest bardzo atrakcyjna.”

„Mike lubi o sobie mówić, że jest biznesmenem” – mówi Cody Horn. – „Brooke odpowiada mu: „Ok., i co w związku z tym zamierzasz?” Jeśli Mike poważnie myśli o swoim biznesie, to zamiast ograniczać się do narzekania i czczej gadaniny powinien wykorzystać swoją szansę.” Ale chwilę po tym Cody dodaje: „Nie zmienia to jednak faktu, że Mike jest fajnym facetem, który potrafi wydobyć z ukrycia najweselszą stronę osobowości Brooke. Brooke dobrze się z nim bawi, przełamuje swoje zahamowania. Wszystko wskazuje na to, że może to być początek nowego związku. Ona naprawdę może się zakochać w tym chłopaku, jeśli tylko sobie na to pozwoli.”

Jedyną rzeczą, której Brooke nie potrafi zaakceptować jest praca Mike’a. „Nie chodzi wyłącznie o pracę, ale także o styl życia, który się z nią wiąże” – wyjaśnia Soderbergh. – „Wynikający z tego rozdźwięk między nimi, to jak szukają sposobu, żeby się porozumieć i zbudować zaufanie są najważniejsze w ich historii. Łatwo sobie wyobrazić, że tych dwoje mogłoby być razem, ale równie łatwo jest zrozumieć, dlaczego razem nie są.”

Przed Brooke, najbliższą Mike’owi dziewczyną z szansami na coś więcej była Joanna, którą zagrała Olivia Munn. Joanna jest studentką psychologii, która odwiedza klub w celach badawczych. Nocne życie i prywatne rozmowy z Mikiem bardzo szybko ją wciągają. „Kiedy Mike myśli o tym, by przejść na wyższy poziom znajomości, Joanna nie jest zainteresowana.” – mówi Munn – „Lubi go, dobrze się z nim bawi, ale niczego więcej od niego nie chce.”

Brak zainteresowania poważniejszym związkiem ze strony Brooke bardzo frustruje Mike’a. Zaczyna zastanawiać się, w czym Joanna jest lepsza od niego. „Mike chce być kochany. To dobry, szczery chłopak z sercem na dłoni” – opowiada Carolin. – „Ale bez względu na to, jak bardzo się stara, nie jest w stanie sprawić, by ludzie tak go postrzegali. Wokół niego jest mnóstwo osób, ale większość z nich widzi w nim wyłącznie postać, którą gra na scenie.”

„Wpadniesz dziś na mój show?”

Osobą bardzo pomocną w kreowaniu gorącej atmosfery występów był kostiumograf Christopher Peterson. O ile Alison Faulk w projektowaniu układów tanecznych próbowała wydobyć naturalny talent i fizyczne predyspozycje aktorów bez stawiania poprzeczki zbyt wysoko, to Peterson postarał się, by wyglądali najlepiej, jak to tylko możliwe. „Prawie wszystkie kostiumy do filmu znalazłem w sklepach, zwłaszcza dla chłopaków” – mówi Peterson. – „To faceci, którzy swoje kostiumy sceniczne trzymają w plastikowych skrzynkach porozrzucanych gdzie popadnie. Zakupy to dla nich tortura. Właściciel klubu kupuje czasem coś specjalnego do jakiegoś ważnego zbiorowego układu tanecznego, ale większość strojów na scenę chłopcy opracowują samodzielnie. Steven Soderbergh bardzo nalegał, by kostiumy były jak najbardziej realistyczne.”

Aby osiągnąć widowiskowy efekt występów wykorzystano różne tricki sceniczne - efekt kropli deszczu na parasolach i płaszczach podczas występu do piosenki „It’s Raining Men” został osiągnięty za pomocą brokatu w sprayu. Kostiumy do sekwencji militarnej zostały kupione w sklepie z artykułami z demobilu. Jedynym elementem stroju chłopaków z zespołu, co do którego Peterson się uparł, że musi zostać wykonany na zamówieni były… stringi. Wykonała je ze specjalnie dobranych przez kostiumografa materiałów firma Pistol Pete.

Największym wyzwaniem dla Petersona było przygotowanie kostiumów w taki sposób, żeby aktorzy podczas show mogli je bez problemu zerwać z siebie. „Musiałem każdy kostium skonstruować pod konkretną osobę i to, jaki ruch sceniczny wykonuje, w jaki sposób zdejmuje lub zrywa kostium” – wyjaśnia Petersen. - „Były obawy, że przy bardziej energicznych sekwencjach kostium może rozrywać się zbyt szybko, albo w ogóle się nie rozerwać. W szczytowym momencie pracy miałem w kącie swojej pracowni dwadzieścia pięć par spodni, na których ćwiczyłem różne wersje rozwiązywania tego problemu. Stałem przed lustrem i zdzierałem z siebie jedne spodnie po drugich, podczas gdy mój asystent zaśmiewał się do łez. Pamiętam chwilę ekstazy, kiedy wreszcie udało mi się zerwać spodnie jednym ruchem. Szybko uświadomiłem sobie, że właśnie stoję w gaciach i patrzy na mnie całe biuro. Tego typu problematycznych, ale i zabawnych akcji na planie „Magic Mike’a” było bardzo dużo.”

Kolejnym ważnym elementem filmu była muzyka. Jej opracowanie Soderbergh powierzył Frankiemu Pine, z którym współpracował wcześniej przy wszystkich częściach trylogii „Ocean’s” oraz przy „Trafficu”. Za soundtrack do tego ostatniego Pine otrzymał nagrodę Grammy. „Frankie znalazł mnóstwo świetnych utworów do filmu, od wielkich hitów, które znają wszyscy, po niszowe utwory świetnie wpisujące się w fabułę” – mówi Soderbergh. – „Bardzo mnie ucieszyło zróżnicowanie i dopasowanie utworów, które zaproponował Frankie. Są bardzo wiarygodne, można bez trudu uwierzyć, że takie właśnie kawałki wybraliby prawdziwi striptizerzy do swoich występów.”

Tobiasa, DJ-a w klubie Xquisite zagrał komik Gabriel Iglesias. Tobias to wyluzowany koleś, mocny w gębie i przedsiębiorczy. „Szukaliśmy do tej roli kogoś z bardzo wyrazistą osobowością, kto jednocześnie różniłby się od chłopaków z zespołu i dzięki temu wnosił dodatkowy element do tego, co dzieje się na scenie” – mówi Jacobs. – „Gabriel był idealny. Wykreował bohatera pełnego energii i humoru.”

Film był kręcony we wrześniu 2011 roku w miejscowości Playa del Ray w Kalifornii oraz w październiku tego samego roku w Tampie na Florydzie. Akcja filmu została umiejscowiona w Tampie, którą w całej krasie można zobaczyć w scenie, w której Mike poznaje Kida. Z dachu domu, na którym obaj pracują, roztacza się wspaniały widok na zatokę. Inne miejsca na Florydzie, w których były robione zdjęcia to restauracja w Ybor City, most w Fort Desoto i plaża na wybrzeżu Dunedin w Zatoce Meksykańskiej. W Południowej Kalifornii był zlokalizowany dom i klub Dallasa oraz kondominium Mike’a.

Podczas filmowania Soderbergh stosował podwójny filtr w słomkowym kolorze, by uzyskać „ciepły, przejrzysto-żółty obraz, jak w słoneczny dzień” – mówi reżyser. – „Używaliśmy tego filtra przez cały czas, z wyjątkiem zdjęć w klubie Xquisite, gdzie chciałem mieć bardziej podkręcone kolory.”

Kondominium Mike’a zagrał lekko podniszczony dom z lat siedemdziesiątych, który scenograf Howard Cummings znalazł w Playa del Rey. Dom ma konstrukcję i styl retro zgodny z upodobaniami Mike’a. Z kolei dom Dallasa uosabia jego ekstrawertyczno-narcystyczną osobowość - jest większy i w dużo bardziej teatralnym stylu. Filmowcy zgodzili się, co do tego, że Dallas to typ osoby, która może mieć w domu własny portret, duży i ekstrawagancki. „Zapytałem Matthew, czy zgodziłby się pozować do portretu z żywym pytonem, na co on odpowiedział… No cóż, nie powtórzę, co dokładnie powiedział, ale generalnie był nastawiony bardzo entuzjastycznie do tego pomysłu” – opowiada Cummings. – „Więc zrobiliśmy to.” Dodatkowym elementem wystroju wnętrza domu Dallasa jest jego popiersie, które stoi na pianinie.

„Howard miał największe pole do popisu w klubie” – mówi Soderbergh. Xquisite został umiejscowiony w pustym klubie w miejscowości Studio City w Kalifornii. Klub miał bar i kuchnię, ale nie miał sceny, więc Cummings mógł wybudować dokładnie taką, jaka byłaby odpowiednia do układów choreograficznych w filmie. Funkcję garderoby pełniła kuchnia.

„Chętnie przypisałbym sobie pomysł umiejscowienie garderoby w kuchni, ale tak naprawdę wyszedł on od Stevena” – mówi Cummings. – „To był doskonały pomysł, bo Królowie Tampy nie dysponowali zbyt dużym budżetem, więc łatwo sobie wyobrazić, że skorzystaliby z takiego rozwiązania. Ograniczało to trochę możliwości kręcenia ujęć, ale Steven lubi ciasne przestrzenie. Lubi też błyszczące powierzchnie, a tam był lśniący sufit, mnóstwo elementów ze stali i odbijające światło kafle.”

Jako, że Xquisite działa tylko przez kilka nocy tygodniowo wynajmując lokal, który poza tym prowadzi swoją własną, dzienną działalność, Cummings zaprojektował plastikowy baner z nazwą klubu, który wieczorem był nakładany na normalny szyld. Scenograf nazywa to „tanim rozwiązaniem problemu oznakowania klubu Xquisite. Wszystkim chodziło o to, by miejsce było atrakcyjne wizualnie i zabawne, ale nie przerysowane. Staraliśmy się zachować realizm, by uwiarygodniać fabułę i konstrukcję postaci.”

Pod wieloma względami klub jest centralnym punktem życia Mike’a – emocjonalnym, towarzyskim i finansowym, więc to, że nie jest on w okresie największej świetności wiele nam mówi. Tymczasowy charakter klubu, zmieniająca się klientela oraz relacje między pracującymi w nim osobami reprezentują tę część życia i osobowości Mike’a, która zaczyna powoli przemijać.

„Moim zdaniem ta historia w dużej części opowiada o zagubieniu emocjonalnym, podejmowaniu złych decyzji i inwestowaniu w relacje z nie tymi ludźmi, z którymi by należało” – opowiada Soderbergh. – „Takie sygnały pojawiały się już wcześniej, ale Mike nie był gotowy, by je dostrzec. Nie umiał spojrzeć na siebie i na swoje życie z odpowiedniej perspektywy.”

„Każdy chce być szanowany i każdy chce odnieść sukces” – mówi Tatum. – „Mike ma pewne pomysły na życie, ale nie podejmuje ryzyka, które wiąże się z próbą ich realizacji, bo łatwiej jest mu trzymać się tego, co zna. Ale czy chce robić to, co robi do końca życia? I tak dochodzimy do konkluzji, że jest to prosta historia o kimś, kto poszukuje własnej drogi życiowej. Jest to również wgląd w świat, którego większość ludzi nie zna. Mam nadzieję, że to, co zobaczą na ekranie porwie ich i rozbawi.”

CHANNING TATUM (Mike Martingano)

Tatum wystąpił ostatnio razem z Jonahem Hillem w przebojowej komedii Phila Lorda i Christophera Millera „21 Jump Street”, której był także współproducentem. Scenariusz do filmu napisał Michael Bacall. Od czasu swojej światowej premiery w marcu 2012 roku film zarobił ponad 145 milionów dolarów, a jego twórcy już pracują nad sequelem.

W tym samym roku Tatum podbił serca widzów rolą w melodramacie „I że cię nie opuszczę” (reż. Michael Sucsy) z Rachel McAdams, który opowiada romantyczną historię młodego małżeństwa opartą na prawdziwych wydarzeniach. Film okazał się wielkim sukcesem, zarabiając ponad 175 milionów dolarów na świecie. Aktor wystąpił również w thrillerze szpiegowskim Stevena Soderbergha „Ścigana” z Giną Carano, Ewanem McGregorem, Michaelem Fassbenderem i Michaelem Douglasem.

Kolejny film z udziałem Channinga Tatuma to „Ten Year” (reż. Jamie Linden) z Jenną Dewan, Rosario Dawson, Lynn Collins, Kate Marą, Anną Faris, Brianem Geraghtym, Justinem Longiem i Chrisem Prattem. Film został wyprodukowany przez firmę Tatuma i jego wspólnika Reida Carolina Iron Horse i miał premierę na Festiwalu Filmowym w Toronto w ubiegłym roku.

Najnowsze projekty z udziałem Tatuma, które wejdą do kin w 2013 roku to „Bitter Pill” (reż. Steven Soderbergh) z Rooney Marą, Jude’em Law i Catheriną Zeta-Jones oraz „G.I Joe 2: Retaliation” (reż. Jon M. Chu) z Bruce’em Willisem i Dwaynem Johnsonem. W postprodukcji są kolejne dwa filmy, w których zagrał – „Pinkville” (reż. Oliver Stone) z Bruce’em Willisem i Woodym Harelsonem i „Foxcatcher” (reż. Bennett Miller) ze Steve’em Carellem.

Dorobek aktorski Tatuma obejmuje ponadto takie tytuły, jak: „Sprawa zamknięta” (reż. Dito Montiel) z Alem Pacino i Katie Holmes, który miał premierę na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2011 roku; „Dziewiąty legion” (reż. Kevin Macdonald) z Jamiem Bellem i Donaldem Sutherlandem, „Wciąż ją kocham” (reż. Lasse Hallström) z Amandą Seyfried, „G.I. Joe: Czas Kobry” (reż. Stephen Sommers) z Sienną Miller, Marlonem Wayansem i Dennisem Quaidem, „Fighting” (reż. Dito Montiel) z Terrence’em Howardem oraz „Stop - Loss” (reż. Kimberly Pierce).

W 2006 roku Tatum otrzymał nominacje do nagrody Spirit Award oraz do nagrody Gotham za rolę w niezależnym dramacie „Wszyscy twoi święci” (reż. Dito Montiel). Reżyser filmu otrzymał nagrodę za reżyserię, a Tatum wraz z resztą ekipy aktorskiej (Robert Downey Jr., Chazz Palminteri, Rosario Dawson, Diane Wiest, Shia LaBeouf) Nagrodę Specjalną Jury dla najlepszego zespołu aktorskiego na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2006 roku. Scenariusz filmu napisał, na podstawie własnej książki autobiograficznej, reżyser Dito Montiel. Akcja filmu rozgrywa się w 80. latach ubiegłego wieku w Astorii, włoskiej dzielnicy Nowego Jorku i opowiada o burzliwym życiu Montiela od dzieciństwa po wiek dojrzały. Tatum w roli najlepszego przyjaciela Montiela Dito zdobył uznanie krytyków i pochlebne recenzje w najważniejszych pismach, jak np. „Newsday”, „Daily Variety”, „Rolling Stone”, „The Boston Herald” i „The New York Times”.

W 2006 roku Tatumm zagrał również w filmie „Ona to on” (reż. Andy Fickman) z Amandą Bynes oraz w wielkim przeboju „Step Up - Taniec zmysłów” (reż. Anne Fletcher), który przyniósł mu sławę.

Channing Tatum urodził się w Alabamie, a wychowywał na Florydzie. Obecnie mieszka w Los Angeles z żoną, aktorką Jenną Dewan.

MATTHEW MCCONAUGHEY (Dallas)

Matthew McConaughey jest jednym z najbardziej rozchwytywanych aktorów w Hollywood. Filmy z jego udziałem trafiają na szczyt box office’u i zarabiają miliony dolarów. Niedawno wystąpił z Jackiem Blackiem w dramacie „Bernie” (reż. Richard Linklater) i komedii kryminalnej „Killer Joe” (reż. William Friedkin). Niebawem będzie można go oglądać w thrillerze „The Paperboy” (reż. Lee Daniels) z Nicole Kidman, dramacie „Mud” (reż. Jeff Nichols) z Reese Witherspoon, który miał swoją premierę na Festiwalu Filmowym w Cannes oraz dramacie „Thunder Run” (reż. Simon West) z Gerardem Butlerem.

Wcześniejsze filmy z udziałem McConaugheya to „Prawnik z Lincolna” (reż. Brad Furman), będący adaptacją bestsellerowej powieści Michaela Connelly’ego, „Duchy moich byłych” (reż. Mark Waters) z Michaelem Douglasem i Jennifer Garner, szalona komedia akcji „Jaja w tropikach” (reż. Ben Stiller) oraz „Nie wszystko złoto co się świeci” (reż. Andy Tennant) z Kate Hudson. Zagrał także w komedii własnej produkcji pod tytułem „Surfer” (reż. S.R. Bindler). W filmie można usłyszeć muzykę Mishki, artysty, którego płyty wydaje firma McConaugheya J.K. Livin. W 2007 roku wcielił się w postać trenera piłki nożnej Jacka Lengyela w filmie „Męski sport” (reż. McG).

Za rolę w komedii przygodowej „Sahara” (reż. Breck Eisner) z Penelope Cruz i Steve’em Zahnem otrzymał nagrodę People’s Choice. Film stał się wielkim przebojem kinowym 2005 roku i wielkim sukcesem producenckim J.K. Livin Production. Następnie aktor zagrał razem z Alem Pacino w dramacie „Podwójna gra” (reż. D.J. Caruso), a koniec 2005 roku przyniósł mu tytuł jednego z najseksowniejszych mężczyzn świata magazynu People.

Dorobek aktorski Matthew McConaugheya obejmuje ponad to takie filmy, jak „Miłość na zamówienie” (reż. Tom Dey) z Sarah Jessicą Parker, „Jak stracić chłopaka w 10 dni” (reż. Donald Petrie) z Kate Hudson, „Władcy ognia” (reż. Rob Bowman) z Christianem Bale’em, „Trzynaście rozmów o tym samym” (reż. Jill Sprecher), „Ręka Boga” (reż. Bill Paxton) oraz „Powiedz tak” (reż. Adam Shankman) z Jennifer Lopez. Aktor zagrał także w dramacie wojennym „U-571” (reż. Jonathan Mostow), komedii „EDtv” (reż. Ron Howard), dramacie historycznym „Amistad” (reż. Steven Spielberg), filmie s-f „Kontakt” (reż. Robert Zemeckis), dramacie „Czas zabijania” (reż. Joel Schumacher), westernie „Na granicy” (reż. John Sayles), komedii „Anioły na boisku” (reż. William Dear), kryminale „Bracia Newton” (reż. Richard Linklater) oraz horrorze „Teksańska masakra piłą mechaniczną: Następne pokolenie” (reż. Kim Henkel).

McConaughey wychowywał się w Teksasie i początkowo zamierzał zostać prawnikiem. Rozpoczął studia na University of Texas w Austin. Tuż przed końcowym egzaminem na prawie przeczytał inspirującą książkę „Największy kupiec świata” Og Mandino i zrozumiał, że jego powołaniem jest aktorstwo. Karierę rozpoczął w 1991 roku - występował w filmach studenckich i reklamach, reżyserował filmy krótkometrażowe. W 1993 roku przypadkowe spotkanie w Austin z Donem Philipsem, producentem i szefem castingu, zaowocowało pierwszą poważną rolą McConaugheya. Philips przedstawił go reżyserowi Richardowi Linklaterowi, który powierzył mu rolę Davida Woodersona w dziś już kultowej komedii „Uczniowska balanga”. Od tego czasu Matthew MaConaughey zagrał w ponad czterdziestu filmach fabularnych, dał się poznać także jako producent, reżyser i filantrop, ale przez cały ten czas pozostał wierny swoim teksańskim korzeniom i filozofii J.K. Livin. W 2008 roku McConaughey powołał do życia The Just Keep Livin Foundation (jklivinfoundation.org), której celem jest pomaganie młodym ludziom w przekształcaniu się w dorosłych mężczyzn i kobiety. Fundacja prowadzi programy edukacyjne, które szkolą w zakresie podejmowania decyzji, dbania o zdrowie, właściwego wyboru ścieżki edukacji i aktywnego trybu życia. The Just Keep Livin Foundation nawiązała współpracę z Communities in Schools z zachodniego Los Angeles (największą w USA organizacją non-profit zajmującą się edukacją młodzieży) w zakresie wdrożenia programów fitness i wellness w dwóch miejscowych średnich szkołach. Współdziałanie obu organizacji daje wielu nastolatkom szansę na zdrowy start w życie i obietnicę zdrowej przyszłości.

ALEX PETTYFER (Adam/The Kid)

Pettyfer zagrał główną rolę w thillerze z ubiegłego roku pt. „Jestem numerem cztery” (reż. DJ Caruso), wyprodukowanym przez Michaela Baya i Stevena Spielberga.

Wcześniejsze filmy z jego udziałem to thriller s-f „Wyścig z czasem” (reż. Andrew Niccol) z Justinem Timberlakiem, Amandą Seyfried i Cillianem Murphy, romantyczna opowieść fantasy „Beastly” (reż. Daniel Barnz) oraz komedia „Wild Child. Zbuntowana księżniczka” (reż. Nick Moore) z Emmą Roberts, w którym wcielił się w rolę głównego bohatera Freddiego.

Pettyfer urodził się w Wielkiej Brytanii. Karierę aktorską rozpoczął bardzo wcześnie – w 2005 roku zagrał u boku Stephena Fry’a i Jemmy Redgrave w telewizyjnej adaptacji „Tom Brown’s Schooldays” (reż. Dave Moore). Popularność i przełom w karierze przyniosła mu rola w thrillerze akcji „Alex Rider: Misja Stormbreaker” (reż. Geoffrey Sax), którą zdobył mając zaledwie 15 lat i pokonując na castingu setki młodych aktorów. W filmie zagrał razem z Mickeyem Rourkiem i Alicią Silverstone.

JOE MANGANIELLO (Big Dick Richie)

Aktor zdobył popularność i uwielbienie fanów za sprawą roli uczuciowego i lojalnego wilkołaka Alcide’a Herveaux w kultowym serialu telewizji HBO „Czysta krew”, czego dowodem może być między innymi fakt, że trafił na listę Najseksowniejszych Mężczyzn Świata magazynu People. Manganiello będzie można podziwiać niebawem w kolejnym, piątym już sezonie serialu „Czysta krew”.

Ostatnio aktor zagrał w komedii „Jak urodzić i nie zwariować” (reż. Kirk Jones) z Cameron Diaz, Elizabeth Banks i Jennifer Lopez. Wcześniej wystąpił w roli Flasha Thompsona, przeciwnika Petera Parkera w trzeciej części przygód człowieka-pająka, „Spider-Man 3” (reż. Sam Raimi). Ponad to Manganiello zagrał w filmach „Za linią wroga: Kolumbia” (reż. Tim Matheson) oraz „Irene in Time” (reż. Henry Jaglom).

Od dzieciństwa był zafascynowany sportem. Zaskoczył wszystkich, gdy porzucił dobrze zapowiadającą się karierę lekkoatlety na rzecz aktorstwa. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia w prestiżowej Carnegie Mellon University School of Drama i zdobył tytuł magistra na wydziale aktorskim.

Niedawno wystąpił gościnnie w popularnym serialu komediowym CBS „Dwóch i pół” oraz w serialu USA Network „Białe kołnierzyki”, gdzie zagrał u boku kolegi ze studiów i partnera z filmu „Magic Mike” – Matta Bomera.

Zanim dołączył do obsady serialu „Czysta krew”, Manganiello miał już na koncie udział w wielu produkcjach telewizyjnych. Zaprezentował swój komediowy talent w nominowanym do nagrody Emmy serialu „Jak poznałem waszą matkę”; zagrał też w trzech sezonach serialu „Pogoda na miłość”.

MATT BOMER (Ken)

Matt Bomer ostatnio wcielił się w postać Neala Caffreya w uwielbianym przez widzów i wysoko ocenianym przez krytyków serialu „Białe kołnierzyki”. Kreacja Bomera została wyróżniona nagrodą Movieline’s Breakthrough dla najlepszego aktora telewizyjnego w 2010 roku.

Aktor zdobył tytuł magistra sztuk pięknych na Carnegie Mellon University w Pittsburghu. Po studiach przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie występował w teatrze, między innymi w spektaklach „Spring Awakening” Michaela Mayera i „Grey Gardens” Michaela Griefa. Zagrał również Ernesta Hemingwaya w sztuce „Villa America” na festiwalu Williamstown Theater.

Jego dorobek telewizyjny obejmuje następujące produkcje: główna rola w serialu telewizji ABC „Podróżnik” wyprodukowanym przez Dana Jinksa i laureata Oscara Bruce’a Cohena, gościnne występy w serialu „Chuck” telewizji NBC i rola Luca w serialu „Prawdziwe powołanie” telewizji FOX. Bomer wystąpił ostatnio w przebojowym serialu „Glee”, w którym wcielił się w rolę Coopera Andersona, brata postaci granej przez Darrena Crissa i razem z nim brawurowo zaśpiewał przebój „Somebody That I Used to Know” zespołu Gotye.

Wcześniej aktor zagrał w filmach „Teksańska masakra piłą mechaniczną: Początek” (reż. Jonathan Liebesman) z Jordaną Brewster, „Plan lotu” (reż. Robert Schwentke) z Jodie Foster i Seanem Beanem oraz „Wyścig z czasem” (reż. Andrew Niccol) z Justinem Timberlakiem, Cillianem Murphy i Amandą Seyfried. Niedawno Bomer dołączył do Julii Roberts, Marka Ruffalo, Jima Parsonsa i Aleca Baldwina w obsadzie dramatu „Normal Heart” (reż. Ryan Murphy) na podstawie nagrodzonej Tony sztuki pod tym samym tytułem.

OLIVIA MUNN (Joanna)

Aktorkę można było niedawno zobaczyć w nagrodzonym Emmy show telewizji Comedy Central „The Daily Show With Jon Stewart”.

Na czerwiec tego roku jest zaplanowana premiera długo oczekiwanego serialu HBO „The Newsroom” z jej udziałem. Serial wyprodukowany przez Scotta Rudina na podstawie scenariusza laureata Oscara Aarona Sorkina przedstawia fikcyjną historię kablowej sieci informacyjnej, której głównym bohaterem jest prezenter Will McCallister (w tej roli Jeff Daniels). Olivia Munn zagrała redaktorkę informacji finansowych.

Aktorka wystąpiła także w niezależnym filmie „The Babymakers” (reż. Jay Chandrasekhar) z Paulem Schneiderem, który zostanie pokazany premierowo na Festiwalu Filmowym South by Southwest jeszcze w tym roku. Wcześniej można było ją podziwiać w komedii „Jak ona to robi” (reż. Douglas McGrath) z Sarah Jessicą Parker, Piersem Brosnanem i Gregiem Kinnearem oraz w serialu NBC „Sparowani”.

Munn stała się znana dzięki show stacji G4 „Attack of the Show”, który prowadziła. Jej debiutancka powieść „Suck It, Wonder Woman!: The Misadventures of a Hollywood Geek” trafiła na listę bestsellerów „New York Times” i „Los Angeles Times”.

Dorobek telewizyjny aktorki obejmuje ponad to takie produkcje, jak przebój telewizji ABC - serial familijny „Greek”, serial komediowy „Przypadek zgodny z planem” oraz serial telewizji NBC „Chuck” o fajtłapowatym informatyku–agencie.

CODY HORN (Brooke)

Cody Horn dołączyła niedawno do obsady filmu „End of Watch” (reż. David Ayer), w którym zagra u boku Anny Kendrick, nominowanego do Oscara Jake’a Gyllenhaala i laureatki nagrody Emmy Ameriki Ferrery. Film opowiada o przyjaźni dwóch policjantów, a jego światowa premiera jest zaplanowana na wrzesień 2012 roku.

Aktorka zadebiutowała w 2010 roku w thrillerze Joela Schumachera „Twelve”, w którym zagrali Chace Crawford, Emma Roberts, Zoe Kravitz i rapper 50 Cent. Następnie zagrała w komedii romantycznej dla młodej publiczności „Dziewczyna i chłopak – wszystko na opak” (reż. Rob Reiner).

Przed rozpoczęciem kariery kinowej Cody Horn grała w serialu telewizyjnym „Wołanie o pomoc”, w którym wcieliła się w postać Emily. Ponad to wystąpiła gościnnie w wielkim hicie telewizji NBC „Biuro” ze Stevem Carellem oraz serialu „Białe kołnierzyki”. Pracowała także jako modelka – wystąpiła w kampaniach reklamowych Ralpha Laurena, The Polo Jeans Company, Izod, Ruehl, Roxy i Catherine Malandrino.

Poza aktorstwem Cody Horn jest aktywistką zaangażowaną w działalność charytatywną i pro-ekologiczną. Zasiada w Radzie Dyrektorów Global Green, amerykańskiej filii Green Cross International - międzynarodowej ekologicznej organizacji non-profit, której misją jest pomoc w zapewnieniu sprawiedliwej, zrównoważonej i bezpiecznej przyszłości dla wszystkich. Aktorka jest także członkinią organizacji Young Hollywood Board of the Environmental Media Association skupiającej osoby, które wierzą, że przemysł rozrywkowy może wpłynąć na podniesienie świadomości ekologicznej ludzi. W 2005 roku aktorka została uhonorowana The Futures - nagrodą tejże organizacji.

Cody Horn jest absolwentką Gallatin School na Uniwersytecie Nowojorskim, gdzie zdobyła tytuł magistra filozofii. Obecnie dzieli swój czas między Nowym Jorkiem a Los Angeles.

STEVEN SODERBERGH

W 2000 roku Steven Soderbergh był dwukrotnie nominowany do nagrody Akademii: za reżyserię dramatu „Erin Brockovich” ze wspaniałą rolą Julii Roberts, która przyniosła jej Oscara oraz za reżyserię filmu „Traffic”, który z kolei przyniósł Oscara Soderberghowi. Wcześniej, w 1990 roku otrzymał nominację do Oscara za scenariusz do swojego debiutanckiego filmu „Seks, kłamstwa i kasety wideo”. Film został obsypany deszczem nagród – poza nominacją do Oscara został nagrodzony Złotą Palmą festiwalu w Cannes, nagrodą Independent Spirit, nagrodą publiczności festiwalu w Sundance oraz nominacjami do nagród BAFTA, Amerykańskiej Gildii Scenarzystów i Cesara.

Ostatnie filmy w jego reżyserii to „Ścigana” z Giną Carano, Channingiem Tatumem, Michaelem Fassbenderem, Ewanem McGregorem, Michaelem Douglasem, Antonio Banderasem i Billem Paxtonem oraz thriller „Contagion – Epidemia strachu” z Mattem Damonem, Kate Winslet, Gwyneth Paltrow, Marion Cotillard, Judem Law i Laurencem Fishburnem.

W 2010 roku Soderbergh nakręcił film fabularny pt. „Wszystko będzie dobrze”, dokumentujący pracę i twórczość artysty-performera Spaldinga Graya, z którym reżyser miał okazję współpracować przy filmach „Gray’s Anatomy” i „Król wzgórza”.

Bogaty dorobek reżyserski Soderbergha obejmuje ponad to następujące tytuły: „Dziewczyna zawodowa”; „Intrygant”; „Che. Boliwia”; trylogia „Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra”, „Ocean’s Twelve: Dogrywka” i „Ocean’s 13”; „Dobry Niemiec”; „Bańka”; „Solaris”; „Full Frontal. Wszystko na wierzchu”; „Angol”; „Co z oczu, to z serca”; „Schizopolis”; „Na samym dnie” i „Kafka”.

Jego film „Equilibrium” to jedna z trzech części erotycznego tryptyku „Eros”, który zrealizował wspólnie z Michelangelo Antonionim i Wong Kar-waiem. „Eros” miał premierę w 2004 roku na Festiwalu Filmowym w Wenecji.

Soderbergh może się również poszczycić sporymi osiągnięciami na polu produkcji filmowej. Był zaangażowany w produkcję takich filmów, jak „Musimy porozmawiać o Kevinie” (reż. Lynne Ramsay), „His Way” (reż. Douglas McGrath), „Człowiek sukcesu” (reż. Brian Koppelman i David Levien), „I’m Not There. Gdzie indziej jestem” (reż. Todd Haynes), „Daleko od nieba” (reż. Todd Haynes), „Michael Clayton” (reż. Tony Gilroy), „Roman Polański: Ścigany i pożądany” (reż. Marina Zenovich), „Mroźny wiatr” (reż. Gregory Jacobs), „Good Night and Good Luck” (reż. George Clooney), „Criminal – Wielki przekręt” (reż. Gregory Jacobs), „Przez ciemne zwierciadło” (reż. Richard Linklater), „Z ust do ust” (reż. Rob Reiner), „Niebezpieczny umysł” (reż. George Clooney), „Syriana” (reż. Stephen Gaghan), „Keane” (reż. Lodge Kerrigan), „Obłęd” (reż. John Maybury), „Bezsenność” (reż. Christopher Nolan), „Witajcie w Collinwood” (reż. Anthony i Joseph Russo), „Miasteczko Pleasantville” (reż. Gary Ross) oraz „Rodzinna wyprawa” (reż. Greg Mottola).

W 2009 roku Soderbergh napisał i wyreżyserował sztukę „Tot Mom” wystawianą w Sydney Theatre Company. Sztuka oparta jest na historii porwania i zabójstwa Caylee Anthony, a główną rolę kontrowersyjnej komentatorki telewizyjnej Nancy Grace, której walka o sprawiedliwość wywołała zainteresowanie tą zbrodnią na całym świecie gra Essie Davis. W tym samym czasie wyreżyserował film „The Last Time I Saw Michael Gregg”, improwizowaną komedię z udziałem aktorów, którzy zagrali w „Tot Mom”.