Polowanie na druhny (2005)

Powierzchownie na to patrząc wesele może się wydawać uroczystością, która jednoczy całą rodzinę i przyjaciół zbierających się po to, aby cieszyć się wraz z młodą para ich miłością. Jednakże, dla większości uczestników akurat wtedy z nikim niezwiązanych, te często bardzo wyrafinowane przyjęcia są jednoznaczne z drinkami na koszt firmy i z doskonałą okazją poznania nowej miłości. I to właśnie takie podejście do wesel, podejście faceta do wzięcia, było inspiracją do powstania filmu Polowanie na Druhny.

“Pomysł na Polowanie na Druhny pojawił się wraz z otrzymaniem zaproszenia na wesele mojego przyjaciela, które miało miejsce kilka lat temu”, mówi producent Andrew Panay. „Przypomniały mi się czasy college’u, kiedy to zdarzyło mi się razem z moim kumplem wkręcić parokrotnie na wesele właśnie z tego powodu, że była to łatwa droga do poznania nowych dziewczyn. Pomyślałem sobie, że mógłby to być świetny temat na film – dwóch kumpli, którzy wkręcają się na wesela żeby poznać nowe dziewczyny, aż w końcu jeden z nich łamie zasady i zadurza się w jednej z druhen panny młodej, ale niestety wszystko, co powiedział na swój temat tego wieczoru to wierutne kłamstwa”.

Najpierw, Panay omówił i rozwinął ów pomysł na film wraz ze swoimi partnerami Peterem Abramsem i Robertem L. Levy z Tapestry Films, zanim ostatecznie zatrudniono zespół scenarzystów Steve Faber & Bob Fisher do przelania pomysłu na papier.

“Mieliśmy przeczucie, że idea “wkręcanie się na wesela” może być obfitym źródłem dobrego materiału, z którego można stworzyć naprawdę śmieszną historię i dobry scenariusz”, mówi producent Peter Abrams. „W czasie, kiedy rozglądaliśmy się za twórcą scenariusza, Andrew Panay odbył spotkanie z partnerami ze Steve Faber & Bob Fisher w sprawie scenariusza do filmu zatytułowanego We’re the Millers. Scenariusz ten wydawał się nam wszystkim niezmiernie śmieszny, błyskotliwy i inteligentny. Zdecydowaliśmy się wówczas przedstawić im ogólny zarys Polowania na Druhny, a oni natychmiast podchwycili tę historię.”

Faber & Fisher podchwycili pomysł na film od razu, ale szybko zorientowali się, że będą musieli rozbudować tę historię dodając coś wychodzącego poza wątek dwóch kumpli w akcji.

“Gdy podwaliny pod film zostały już stworzone, wraz z Bobem uznaliśmy, że powinniśmy stworzyć coś znacznie śmieszniejszego niż po prostu dwóch kumpli wkręcających się bez przerwy na wesela”, mówi Faber. „Pomyśleliśmy ‘A gdyby tak byli oni trochę starsi, w wieku, w którym już nie przystoi robić takich rzeczy?’ Przyjęcia weselne staja się absurdalne, jeśli się je na siłę przedobrzy, doszliśmy więc do bardzo produktywnego wniosku, że nasi bohaterowie, koniecznie muszą być prawdziwymi ekspertami w sztuce wkręcania się na wesela i w związku z tym wymyśliliśmy dziesiątki zasad, których zawsze muszą przestrzegać.”

“Wiedzieliśmy również”, dodaje Fisher, “że nie da się zrobić całego filmu wyłącznie o wkręcaniu się na wesela, pomyśleliśmy więc, że byłby to dobry pomysł, by jeden z naszych bohaterów zakochał się na jednym z takich wesel. Chcieliśmy, aby nasi bohaterowie znaleźli się w takiej sytuacji, w której wybory wtedy przez nich poczynione mogłyby być brzemienne w skutkach i odbić się echem na ich dalszych losach”.

W filmie, John Beckwith oraz Jeremy Gray są nie tylko najlepszymi przyjaciółmi, ale również partnerami w firmie, działającej w Washington D.C., zajmującej się prowadzeniem mediacji w sporach rozwodowych. W życiu zawodowym wykorzystują oni unikalny rodzaj mediacji, aby pomóc parom zrozumieć, iż za rozpad ich małżeństwa nie powinni oni obarczać winą siebie nawzajem, ale samą instytucję małżeństwa.

“John jest facetem mocno zmęczonym życiem, jakie prowadzi, który zaczyna dostrzegać, że nie ma ono nić wspólnego z życiem, jakie pragnąłby tak naprawdę mieć,” mówi Faber. „Oczywiście nie zdaje on sobie z tego sprawy dopóki nie spotyka kobiety swoich marzeń. Z drugiej strony mamy Jeremiego, który żyje chwilą, przenosi się z jednego wesela na drugie, często zmienia partnerki i nigdy nie spogląda za siebie.”

Producentom filmu bardzo spodobały się nowe warstwy fabuły, o które wzbogacili oryginalny pomysł twórcy z Faber & Fisher.

“Steve i Bob spisali się znakomicie ze scenariuszem”, mówi Andrew Panay. „Stworzyli wspaniałych bohaterów i naprawdę śmieszną historię, a poza tym umiejętnie połączyli idę wkręcania się na wesela z dynamiką poznawania kobiet, które mają zmienić ich życia.”

Pomysł na film Polowanie na Druhny spodobał się także wytwórni New Line Cienema, która szybko rozpoczęła realizację projektu. Faber & Fisher dostarczyli wówczas reżyserowi Davidowi Dobkinowi roboczą wersję scenariusza. A gdy Dobkin zabrał się już za nią, wybrał do głównych ról dwóch aktorów, z którym współpracował już wcześniej - Owena Wilsona i Vince’a Vaughna, (z Vaughnem przy filmie Clay Pigeons, a z Wilsonem przy Rycerzach z Szanghaju).

“Właśnie co skończyłem pracować z Owenem i zrobiłem swój pierwszy film z Vincem, pomyślałem więc sobie, że fajnie byłoby znaleźć taki scenariusz, w którym tych dwóch aktorów mogłoby zagrać razem,” mówi Dobkin. „Wtedy pojawił się scenariusz Polowania na Druhny i czytając go, oczami wyobraźni widziałem właśnie ich dwóch w rolach głównych bohaterów. Na szczęście i Owenowi i Vince’owi spodobał się zarówno scenariusz jak i postaci głównych bohaterów.”

Dla Vinca Vaughna scenariusz ucieleśniał to, co lubi on w komedii najbardziej.

”Zawsze lubiłem komedie, których historia ma korzenie w rzeczywistości i odzwierciedla naturę ludzką”, mówi Vaughn. „Spodobała mi się idea – dwóch facetów pojawiających się na przyjęciu weselnym, udających, że są kimś zupełnie innym niż w rzeczywistości, po to tylko, aby poderwać jakieś nowe dziewczyny. Wraz z tymi dość wyjątkowymi bohaterami popadasz w takie sytuacje, które mogłyby naprawdę przydarzyć się tobie, albo wręcz przydarzyły się kiedyś tylko na mniejszą skalę. To jest w oczywisty sposób przejaskrawiona sytuacja, choć zarazem w zupełności prawdopodobna - wkręcanie się na imprezę, na którą tak naprawdę nie zostałeś zaproszony.”

Dla Owena Wilsona film Polowania na Druhny stworzył możliwość ponownej współpracy z reżyserem Dobkinem, a także z Vaughnem.

“Podobało mi się jak David pracował przy filmie Rycerze z Szanghaju i pamiętam jak dobrze czułem się na planie współpracując z nim,” mówi Wilson. „Pracowałem z Vincem również przy filmie Starsky i Hutch, ale wtedy nie graliśmy zbyt wielu scen razem, wiec tym bardziej była to dla mnie naprawdę ekscytująca perspektywa, żeby współpracować z nim przy tego typu ‘kumpelskiej’ komedii.”

Gdy Vaughn i Wilson zaczęli analizować swoich bohaterów doszli do wniosku, że kluczem do tego filmu jest spowodowanie, że ich postaci da się polubić.

“Rozrywkowe podejście do życia zarówno Johna jak i Jeremiego zostało omówione przeze mnie wraz z Owenem i Vincem już w początkowej fazie realizacji filmu,” mówi Dobkin. „Wszyscy czuliśmy, że bardzo ważne dla bohaterów było to, żeby budzili współczucie, a nie byli postrzegani jako wredni, polujący na ofiarę samcy. Kobietom podobają się dusze towarzystwa, a nasi bohaterowie naprawdę kochają jedzenie, muzykę, zabawy z dziećmi i noszenie garniturów.”

Gdy już obsadzono w głównych rolach Wilsona i Vaughna producenci zaczęli się rozglądać za resztą obsady do filmu. Najpierw należało poszukać aktora do roli tak ważnej osobistości jak Sekretarz Skarbu, William Cleary.

“Sekretarz Cleary jest postacią kluczową tego filmu,“ mówi Dabkin. „Sposób, w jaki obsadzisz tę rolę zadecyduje o tym czy film będzie bardziej klasyczną komedią z dużą dozą inteligencji czy też bardziej wyrazistą komedią z odrobiną inteligencji. Film ten opowiada o dwóch kumplach, którzy przyjeżdżają do posiadłości Ministra Skarbu, żeby tam zapolować na jego córki. Dobrze byłoby więc żeby tę rolę zagrał ktoś, przed kim John i Jeremy czuliby respekt, co stanowiłoby dodatkowe utrudnienie, a co za tym idzie cała sytuacja byłaby jeszcze bardziej komiczna.”

Według Dobkina był tylko jeden kandydat do tej roli.

“Moim pierwszym wyborem był Christopher Walken, gdyż z jednej strony ma on w sobie coś, co wzbudza respekt, a z drugiej, coś, co jest może nawet jeszcze istotniejsze. Jego gra w filmach Złap mnie, jeśli potrafisz oraz The Dead Zone odznaczała się pewnym rodzajem ciepła, które chciałem wydobyć z mojego nowego bohatera. Poza tym Chris ma niezwykłe wyczucie komediowe i potrafi wywołać śmiech nawet w tych sekwencjach filmu, w których praktycznie nie ma nic z gatunku komedii. Jak tylko dołączył do zespołu proces doboru reszty obsady nabrał bardziej dynamicznego tempa.”

Walkenowi, zdobywcy nagrody Akademii Filmowej, którego aktorskie portofolio jest niezmiernie zróżnicowane i zawiera wiele niezapomnianych kreacji, rola Ministra Skarbu pozwoliła się trochę odprężyć.

“Byłem bardzo zaskoczony, gdy otrzymałem telefon z propozycja zagrania w tym filmie”, mówi Walken. „Moja osobowość w połączeniu z moim dorobkiem aktorskim nie predysponują mnie zbytnio do zagrania polityka, który kontroluje i zarządza finansami państwa. Z reguły grałem role trochę outsiderskie, więc tym bardziej była to dla mnie ciekawa odmiana żeby zagrać rolę głowy rodziny i ojca trzech córek.”

To właśnie na wytwornym przyjęciu weselnym córki Ministra Skarbu, Christiny, John i Jeremy - udający braci Johna i Jeremiego Ryan, przedsiębiorców z New Hampshire – postanawiają poderwać siostry Christiny – Claire i Glorię Cleary. Dla Jeremiego Gloria jest kolejnym, potencjalnym podbojem, ale John od pierwszego wejrzenia zostaje zauroczony klasyczną urodą i elegancją Claire.

Znalezienie aktorki, która miałaby odegrać rolę zrównoważonej Claire nie było takie proste i uwieńczone zostało wyborem Rachel McAdams. Znamy ją z ról w filmach będących przebojami zeszłego lata, The Notebook oraz Wredne Dziewczyny.

„Nigdy nie rezygnuje z castingu, bo wiem, że jeśli obsadzę role w filmie dobrze dobranymi aktorami, to jest to połowa sukcesu,” mówi David Dobkin. „Przesłuchaliśmy setki aktorek do roli Claire, ale żadna z nich, niestety, nie potrafiła do końca oddać sedna postaci naszej bohaterki. Właściwie na godzinę przed wyjściem do studia gdzie ostatecznie miałem dokonać wyboru pomiędzy dwiema najlepszymi kandydatkami do roli Claire w moim biurze pojawiła się Rachel McAdams. Od razy zauroczyła mnie jej energiczna osobowość. Żeby się dodatkowo upewnić, zaskoczyłem ją kilkoma prowokującymi zaczepkami, które bez problemu, błyskawicznie zripostowała. Spowodowało to, że wybór okazał się dziecinnie łatwy.”

Nawet sama McAdams była zaskoczona jak szybko dostała tę rolę.

“Byłam naprawdę zaskoczona, że dostałam tę rolę, bo stało się to tak szybko,” mówi McAdams,. „Bardzo spodobał mi się scenariusz i śmiałam się w głos, gdy go czytałam.” Claire wychowała się w świecie gdzie na każdym kroku okazywano jej wszelkie przywileje, a jednak udało jej się zachować całkiem sporą dawkę zdrowego rozsądku pomimo jej dość ekscentrycznej rodziny. Bohatera granego przez Owena spotyka na weselu swojej siostry i postrzega go jako uroczego i interesującego mężczyznę, ponieważ wydaje się bardzo zdystansowany do własnej osoby, jest niezmiernie zabawny i błyskotliwy.”

Tym czasem, podczas gdy John napotyka na przeszkodę nie do pokonania w swoich staraniach w zdobyciu Claire – w postaci jej chłopaka w żyłach którego płynie błękitna krew – Jeremy praktycznie osiąga swój cel uwodząc Glorię, graną przez Islę Fisher, najmłodszą i najbardziej „przygodową” córkę państwa Cleary.

“Jeremy poznaje Glorię, która od razu spodobała mu się, więc obiera odpowiednią taktykę i rusza do boju,” wyjaśnia Vaughn. „Swoją grę rozgrywa bardzo umiejętnie, więc koniec końców dziewczyna bardzo się do niego przywiązuje, co z kolei zaczyna go trochę przerażać, bo jej ojcem jest Sekretarz Skarbu, a on nie był do końca sumienny w rozliczaniu swoich podatków w ostatnich latach.”

„John”, kontynuuje Vaughn „nie jest w stanie poznać Claire tak jak by tego pragnął, więc przyjmuje zaproszenie na długi weekend, który ma spędzić w posiadłości państwa Cleary, co z kolej wyprowadza Jeremiego z równowagi, bo w tym czasie, Gloria zaczyna już dość mocno narzucać się i Jeremy zaczyna mieć podejrzenia, ze dziewczyna po prostu w nim się zakochała.”

Aktorka Isla Fisher zgadza się z oceną jej bohaterki przedstawioną przez jej partnera filmowego.

“Myślę, że można powiedzieć, że w przypadku Glorii to jest miłość od pierwszego wejrzenia,” z uśmiechem stwierdza Fisher. „Ona jest bardzo młoda i niezmiernie łatwo jest ją urzec, a Jeremy jest prawdziwym kobieciarzem, który uwodzi ją swoim romantycznym zachowaniem. Zniewala on Glorię swoim przystojnym wyglądem i w efekcie staje się jej obsesją. Gloria jest trochę jak rozpieszczone dziecko, które dostało wymarzonego pieska i które tak go pokochało, że z miłości jest w stanie zagłaskać go na śmierć.

Reżyser David Dobkin był zachwycony, gdy dostrzegł chemię pomiędzy Vaughnem a Fisher.

“Vince to znakomity aktor i chciałem żeby jego bohater natrafił na kogoś takiego, kto wzbudziłby w widzach wiarę w to, że będzie on w stanie powalić go w końcu na łopatki,” wyjaśnia Dobkin. „Isla Fisher była jedyną przesłuchiwaną przez nas aktorka, która była seksowna i mogła dorównać Vince’owi. Jest w niej coś wulkanicznego, a zarazem bardzo łagodnego wręcz słodkiego, czyli kombinacja, jakiej poszukiwaliśmy.”

John niestety nigdy nie może znaleźć się sam na sam z Claire, z drugiej strony nie jest też wstanie uciec przed wyraźnymi zalotami matki Kathleen Cleary, która wprost ubóstwia młodych mężczyzn prawie tak samo jak dobre martini.

“Postać Kathleen była ostatnią obsadzoną rolą, bo trudno było znaleźć aktorkę, która pasowałaby u boku Christophera Walkena, a z drugiej strony emanowała seksapilem i była w stanie odegrać rolę dość przebiegłej bohaterki,” mówi producent Andrew Panay. „Obsadzenie w tej roli Jane Seymour, w jakimś stopniu napawało nas obawami, gdyż przecież nigdy w swojej karierze aktorskiej nie odgrywała ona tego typu ról.”

Seymour z radością powitała szansę zagrania tego typu bohaterki.

“Uwielbiam grac w komediach, ale miałam okazję to zrobić tylko kilka razy,” mówi aktorka. „Kathleen to typ kobiety flirtującej, która tkwi w nieudanym małżeństwie. Jest mężatka od 30 lat, z czego tylko dwa lata była wierna, więc bez przerwy poszukuje rozrywek czy to w postaci butelki dobrego alkoholu czy tez młodego, przystojnego mężczyzny. Na ślubie własnej córki, będąc pod znacznym wpływem szampana, zauważa pośród tłumu bohatera granego przez Owena Wilsona i decyduje, że tym razem to właśnie jego musi mieć.”

Według producenta Petera Abramsa już na samym początku było jasne, że Seymour była idealna do tej roli.

“Potrzebowaliśmy kobiety bardzo eleganckiej i pięknej z dużym doświadczeniem,” mówi Abrams. „A to, że Seymour mówi z angielskim akcentem było wprost genialne, bo idealnie pasowało do światka towarzyskiego w Washington, D.C..

Kiedy John i Jeremy przybywają do posiadłości państwa Cleary nie mogą uciec od obecności „samca alfa” w postaci chłopaka Claire – Sacka, granego przez Bradley’a Coopera.

“Każdy z członków rodziny Clearych wydaje się żyć w innym świecie,” mówi Cooper. „Sack, który wkrótce ma się stać narzeczonym Claire, jest członkiem znamienitej rodziny Lodge, filaru starej szkoły i fortuny ze wschodniego wybrzeża. Z początku nie postrzega on Jeremiego i Johna jako zagrożenia, ale z czasem, gdy sprawy zaczynają przybierać nieciekawy dla niego obrót, zaczyna się on zastanawiać, dlaczego tak nagle tych dwóch mężczyzn zostaje wpuszczonych do świata Claire. To tak jakby naturalny porządek został zachwiany, dlatego też stara się on rozwiązać tę zagadkę.”

Obsadzenie roli Sacka nie było łatwe.

“Długo dyskutowaliśmy na temat postaci Sacka, jaki on ma naprawdę być i bardzo długo szukaliśmy aktora do tej roli, aż w drzwiach stanął Bradley Cooper,” wspomina David Dobkin. „Był tak dobry, że gdy wyszedł z pokoju natychmiast powiedziałem „Złóżcie mu propozycję. ’Powiedziałem mu, żeby zachowywał się jak naprawdę pewny siebie młody człowiek i był on w tym tak przekonywujący, że wiedziałem, iż nasza współpraca będzie naprawdę udana.”

Natomiast w roli Todda Cleary, emocjonalnie popapranego syna homoseksualistę, obsadziliśmy Keira O’Donnella, dla którego była to debiutancka rola w filmie.

“Keir nagrał swoje przesłuchanie na taśmę i przesłał ją do studia. Gdy przyszedł do nas dowiedzieć się o wynik tego przesłuchania powiedziałem „Po prostu zrób teraz to samo co nagrałeś na taśmie,” wspomina Dobkin. „Potem udzieliłem mu kilka drobnych wskazówek, a on nie zgubił nic z rytmu, zachowania czy charakteru, którym obdarzył tę postać – chodzi mi o rzeczy takie jak pocieranie ramion czy ich nerwowe ruchy. Chociaż nigdy przedtem nie grał w filmie, widać było, ze ma prawdziwy talent, a jego bohater na pewno wywoła śmiech za każdym razem gdy pojawi się na ekranie.”

O’Donnell świetnie zgrał się z dziwną naturą swojego bohatera.

“Todd od zawsze buntuje się przeciw swojej rodzinie i skrywa w sobie kilka naprawdę mrocznych sekretów,” mówi O’Donnell. „Gdy Todd po raz pierwszy pojawia się na ekranie, widzimy go siedzącego w doku, wrzucającego płatki róży do wody i krzyczącego w stronę oceanu. Nie trzeba dużo czasu żeby zrozumieć, że ten dzieciak ma poważny problem z funkcjonowaniem w środowisku, w którym przyszło mu żyć i generalnie ze swoim życiem. On również zakochuje się w Jeremim i nawet podczas jednej z kolacji rodzinnych ulega impresji, że jego uczucie jest odwzajemnione, czego skutkiem jest niezmiernie śmieszna i tak samo kompromitująca sytuacja, która ma miejsce potem w sypialni.”

Seniorką rodu jest Babcia Cleary, bardzo ostra w wypowiedziach matka Ministra Cleary. Jest to osóbka bardzo filigranowej budowy i w dość zaawansowanym wieku, która bezceremonialnie wygłasza bezmyślne komentarze zawsze w złym momencie i przy okazji jest bardzo grubiańska w zachowaniu.

“Babcia Cleary jest jak Rose Kennedy”, śmieje się aktorka Ellen Albertini Dow, odtwórczyni niezapomnianej roli rapującej babci w filmie The Wedding Singer. „Jest ona głową tej dużej, katolickiej i politycznie zaangażowanej rodziny, której wydaje się, że wiek upoważnia ją do ustawiania wszystkich po katach i niesłuchania się nikogo. Jest typem matki, która przekonana jest ot tym, że jej syn ożenił się z kobietą nie dość dobrą dla niego i, że William mógł znaleźć sobie dużo lepszą partię niż Kathleen.”

“Ellen była wprost idealna do tej roli ponieważ potrzebowaliśmy właśnie kogoś kto wprawdzie wygląda jak słodka staruszka, ale jest przekonany o swojej nieomylności i jest w stanie wygłaszać dość nieodpowiednie i grubiańskie komentarze,” mówi producent Andrew Panay.

Naszą gwiazdorską obsadę filmu Polowanie na Druhny zamykają Ron Canada w roli Randolpha jamajskiego, popalającego marihuanę służącego, związanego od zawsze z rodziną Clearych; Henry Gibson rodzinny ksiądz Ojciec Gibson; Carson Elrod i Josh Wheeler przyjaciele rodziny, którym zawsze się pobłaża, jako Flip i Kip; Jenny Alden jako Christina Cleary oraz Geoff Stults jako jej nowy mąż Craig.

“Dobrze dobrana obsada to 90% sukcesu”, mówi producent Peter Abrams. „Naturalnie, potrzebujesz również dobrego materiału na film, ale najważniejsze jest to, aby dobrze dobrać aktorów do konkretnych ról. Wiemy, ze mieliśmy dużo szczęścia mogąc obsadzić w rolach drugoplanowych tak wspaniałych aktorów jak Christopher Walken, Jane Seymour, Bradley Cooper oraz Henry Gibson ponieważ wyniosło to film na zupełnie inny poziom.”

“Nie chodziło wyłącznie o to kto jest najlepszy,” dodaje Andrew Panay „ale o to jaki zespół aktorów pracował razem i jaki to miało wpływ na film, który mieliśmy stworzyć.”

Gdy już wszystkie role zostały obsadzone, kolejnym poważnym zadaniem, z którym musiała zmierzyć się ekipa producentów, było wybranie odpowiedniej lokalizacji dla filmu.

“Jednym z naszych najpoważniejszych problemów było to, że film został oryginalne napisany dla Bostonu i Cape Code,” ujawnia producent Peter Abrams. „Od początku wiedzieliśmy, ze małą część filmu nakręcimy w Los Angeles, a jego większość gdzieś w terenie. Niestety dostępność naszych aktorów była czymś czego kontrolować nie mogliśmy, a czas na kręcenie filmu przypadał na marzec, kwiecień i maj, co oznaczało, że kręcenie zdjęć w Bostonie było nie wykonalne. Wychowałem się na Wschodnim Wybrzeżu i wiem, że początek kwietnia na Cape Code może być bardzo zimny, wiec musieliśmy znaleźć takie miejsce gdzie o tej porze roku jest cieplej.”

I wtedy właśnie Davis Dobkin jako pierwszy zasugerował przeniesienie filmu trochę bardziej na południe - do Washington, D.C..

“Ponieważ jednym z naszych bohaterów jest Sekretarz Skarbu powiedziałem ‘Dlaczego nie mielibyśmy kręcić w Waszyngtonie,” mówi Dobkin. „Jest to miasto zazwyczaj wykorzystywane do kręcenia filmów o charakterze politycznym i thrillerów, natomiast rzadko stanowi lokalizację dla komedii. Inną zaletą tego miasta było to, że wychowałem się w Waszyngtonie, wiec dokładnie wiedziałem gdzie chciałem pójść, aby nakręcić konkretna scenę i co ważniejsze, jak tam szybko trafić. Ostatecznie zdecydowaliśmy się kręcić na Maryland Eastern Shore zamiast na Cape Code i wykorzystać Waszyngton jako kolejnego bohatera naszego filmu.”

Zdjęcia do filmu Polowanie na Druhny rozpoczęły się 22 marca 2004 r. na ulicy Wilshire Ebell w Los Angeles. Nastrój na planie był bardzo uroczysty, a zarazem wesoły ze względu na decyzję producentów, aby rozpocząć kręcenie filmu od montażu zdjęć z czterech ślubów i wesel – Żydowskiego, Włoskiego, Irlandzkiego i Hinduskiego – co zajęło pierwszy tydzień zdjęć.

Sceny z wkręcania się na wesela, którymi rozpoczyna się film, trwają zaledwie kilka minut, ale dają filmowi to, co chciałem osiągnąć, mianowicie dynamiczny początek,” wyjaśnia Dobkin. „Poza tym chciałem już na samym początku kręcenia filmu nadać całemu procesowi tempa, więc w pierwszym tygodniu kręcenia ustaliliśmy wojskowe reguły, kamera były bez przerwy wycelowane w aktorów, a oni musieli szybko przedzierać się przez coraz to nowe sekwencje.”

Vince Vaughn i Owen Wilson podchwycili wizję Dobkina, aby rozpocząć film montażem ujęć z różnych przyjęć weselnych.

“W momencie rozpoczęcia filmu John i Jeremy mają już za sobą 300 różnych wkręconych wesel, które były dla nich bardzo przyjemne pod wieloma względami,” mówi Vaughn. „Nie chodzi tylko i wyłącznie o poznawanie nowych dziewczyn – co oczywiście bardzo lubią – ale również o samą atmosferę przyjęcia, jedzenie, napoje, muzykę, tańce i wrażenie, że powietrze jest przesycone miłością. Oni rozkoszują się każdym przyjęciem traktując je jak najlepsze na jakim kiedykolwiek byli oni czy ktokolwiek inny.”

“Poza tym chcemy napawać się bogactwem i czuć różne kultury, więc wkręcamy się na rozmaite etniczne uroczystości weselne. Czy to będzie wesele włoskie, żydowskie, hinduskie czy chińskie – to nie ma znaczenia – my po prostu pojawiamy się tam, przejmujemy pałeczkę i stajemy się duszą całego przyjęcia. Gdyby w prawdziwym życiu zdarzyło mi się wkręcić na jakieś wesele, to prawdopodobnie starałbym się ukryć w jakimś kącie, ale John i Jeremy mają odmienna taktykę, ‘przejmują’ przyjęcie i właśnie poprzez zabłyśniecie w towarzystwie starają się zasymilować z pozostałymi gośćmi. Są oni w tym co robią tak natarczywi i namolni, że żaden z gości nie ma wątpliwości, że byli oni zaproszeni, bo przecież nikt nie robiłby z siebie idioty gdyby nie był na liście gości.

John i Jeremy stosują sobie tylko znany język i wielokrotnie już sprawdzone „zasady wkręcania się na wesela”, aby osiągnąć upragniony cel, czyli „wmieszać się w tłum poprzez wyróżnienie się z niego”. Od wznoszenia toastów za pannę młodą i pana młodego w ich ojczystych językach, poprzez taniec z dziewczynką sypiącą kwiatkami i pokazywanie sztuczek magicznych, na bawieniu się z dziećmi kończąc. John i Jeremy nigdy nie tracą rezonu i zawsze są tymi, którzy przewodzą zebranym gościom w śpiewie tak porywającego utworu jak przetłumaczona na odpowiedni język piosenka „Shout”.

“Jeśli kiedykolwiek byłeś na weselu to prawdopodobnie tańczyłeś do taktów tej piosenki,” śmieje się twórca scenariusza Bob Fisher. „To straszny i bardzo żenujący rytuał i ja sam osobiście byłbym za wprowadzeniem zakazu jego wykonywania na mocy prawa, ale jest on niewątpliwie występującym w wielu kulturach stałym elementem wesel. I właśnie fakt, że jest on tak żenujący powoduje, że jest on taki świetny. Piosenka ta również stała się bardzo naturalnym i efektywnym pomostem pomiędzy weselami z różnych kultur, a sama myśl o tym, że Owen i Vince mogli zawsze z niej skorzystać wydał nam się niezmiernie zabawny.

“To tak jakbyśmy na każdym weselu robili im przysługę,” dodaje Vaughn “ponieważ udaje nam się zebrać wszystkich gości na parkiecie, aby zaśpiewali “Shout” co dodatkowo podkręca atmosferę przyjęcia, aż do momentu kiedy osiąga ona swój zenit. W tym momencie nic nie jest już sztampowe, szampan leje się strumieniami, wszyscy skaczą i krzyczą z radości.”

Dla reżysera Davida Dobkina piosenka “Shout” była nie tylko frajdą w momencie kręcenia, ale także służyła mu jako barometr tego jak dobrze idzie Johnowi i Jeremiemu w przejmowaniu przyjęcia i wynoszeniu go na następny poziom.

“Nie wydaje mi się żeby ani Owen ani Vince ani ja lubili ten utwór aż tak bardzo, ale wiedziałem, że oglądanie jak oni w duecie wykonują tę piosenkę będzie naprawdę przezabawne.” Mówi Dobkin. „ Poza tym potrzebowaliśmy czegoś, co wniesie jeszcze więcej energii i maksymalnie podgrzeje atmosferę, tak jakby tych dwóch kumpli chciało przemienić przyjęcie weselne w szalona imprezę.”

Producent Andrew Panay zasugerował nawet, że dzięki naszemu filmowi zarówno ten utwór jak i tanieć mogą odżyć na nowo.

“Fakt, że “Shout” jest grany na każdym weselu mógłby wprowadzić ten utwór z powrotem do kultury pop podobnie jak stało się to w przypadku Animal House w późnych latach 70-tych,” mówi Panay. „I bez względu na to ile razy Owen i Vince wykonali już ten utwór zawsze ma się wrażenie, że śpiewają go po raz pierwszy gdyż wkładali w śpiew tyle zapału i tak się angażowali, ze cała ta sekwencja wygląda bardzo wiarygodnie.”

Poza śpiewaniem “Shout”, Wilson i Vaughn musieli być też sprawni jeśli chodzi o ich umiejętności taneczne, gdyż ich bohaterowie wykonywali bardzo różne tradycyjne tańce, aby zauroczyć swoje potencjalne kandydatki do randek.

“Zawsze lubiłem tańczyć” mówi Vaughn. „Zaczęło się to od Swingers i myślę, ze ten styl tańca jest bardzo romantyczny, bardzo kinowy i jest w nim cos eleganckiego, a zarazem wyluzowanego. Przez lata nauczyłem się, że umiejętność tańczenia pomaga w poznawaniu dziewczyn, szczególnie w takich sytuacjach gdzie taniec jest wręcz najważniejszy. W filmie tańczymy do muzyki swingowej, wykonujemy jakąś małą salsę i fokstrota, przy czym do każdego z tych układów dodany jest element komediowy.”

Choreograf Ina Haybaeck-Rogers pomagała aranżować sceny taneczne w filmie. „Kiedy John i Jeremy pojawiają się na przyjęciach weselnych taniec jest bardzo ważnym elementem ich strategii podrywania,” mówi Ina. „Najważniejszym elementem tańca jest cała pozawerbalna komunikacja. Tak naprawdę nie ma to najmniejszego znaczenia jakie robisz kroki dopóki dopóty wychodzą one z twojego wnętrza. Podsumowując więc, taniec stanowi bardzo ważny element ich komunikacji z nowopoznanymi kobietami.”

I chociaż Owen Wilson nigdy wcześniej nie tańczył przed kamerami zaskoczył on nawet samego siebie kilkoma ruchami jakie wykonał na parkiecie.

“Musiałem tańczyć z wieloma różnymi partnerkami i właściwie przekonałem się, że choć wybitnym tancerzem nigdy nie zostanę, radzę sobie całkiem dobrze,” śmieje się aktor. „Wolne tańce to moja specjalność, bo bardzo lubię tę bliskość z kobietami i to, że wszystko można pomieszać tak długo jak pozwolić im się czuć muzykę.”

Chociaż wykonawczyni jednej z głównych ról, Rachel McAdams, nie miała okazji poczuć tej podniosłej atmosfery towarzyszącej kręceniu początkowych zdjęć filmu na różnych przyjęciach weselnych, jej pierwszy dzień na planie rozpoczął się właśnie od sceny na parkiecie, na którym towarzyszył jej inny znakomity tancerz – pewnie stawiający kroki Christopher Walken.

„Moją pierwszą sceną był taniec z Christopherem Walkenem – jak widać rozpoczęłam bez stresowo, prawda?” śmieje się McAdams. „Dużo ćwiczyłam pod okiem choreografa w czasie kręcenia filmu, bo wiedziałam, że jest on naprawdę znakomitym tancerzem, a jednak w dniu kiedy kręciliśmy tę scenę byłam jednym wielkim kłębkiem nerwów. Spodziewałam się, że wraz z nami na parkiecie będzie wielu innych ludzi, a tu okazało się, że w sali rzeczywiście był tłum ludzi, ale wpatrzonych w nas jak tańczymy polkę. Zachęciłam go więc, aby wykonał jakieś solowe popisy i kilka razy to zrobił co bardzo mi się spodobało.”

Żeby wszystkie te wesela i przyjęcia wyglądały autentycznie producenci zaangażowali przy produkcji konsultanta technicznego Lovelynn Vander Horst profesjonalną organizatorkę przyjęć weselnych.

“Koordynowałam pracę przy wielu weselach etnicznymi oraz takich gdzie mieszały się dwa wyznania i kultury, ponadto pracowałam przy produkcji kostiumów filmowych, więc wiem co dobrze wygląda w filmie,” mówi Vander Horst. „Wraz z producentami filmu przeanalizowaliśmy różne rodzaje wesel, omówiliśmy co dzieje się podczas ceremonii ślubnych i jak wyglądają przyjęcia weselne, jaką muzykę gra się tradycyjnie i jakie stroje są typowo zakładane na te uroczystości.”

Doświadczenie Vander Horst okazało się bardzo przydatne w czasie realizacji filmu.

“Obecność Lovelynn w zespole była prawdziwą pomocą” mówi producent Andrew Panay. „Nakręciliśmy pięć różnych, pod względem etnicznym, wesel w ciągu dwóch tygodni i przez cały ten czas była ona na miejscu, współpracowała ze wszystkimi członkami ekipy upewniając się, że wszystko: stroje, dekoracja wnętrz, muzyka, tańce i inne detale było tak autentyczne jak tylko jest to możliwe.”

Vander Horst zna wkręcanie się na wesela z autopsji, bo sama była świadkiem takich zdarzeń.

“Właściwie to zdarzyło mi się kilkakrotnie zajmować problemem nieproszonych gości i powód „wkręcania”, który podawali oni najczęściej to ‘darmowe jedzenie i trunki’,” mówi Vander Horst. „Najtrudniejszym dla mnie momentem jest gdy przychodzi do mnie klient i mówi ‘nie wiek kim jest tamta osoba, czy mogłabyś to sprawdzić?’ Zazwyczaj są to osoby, które na wesele nie były zaproszone, wówczas proszę ich, żeby opuściły przyjęcie. Ale na jednym z przyjęć okazało się, że był to wujek pana młodego i panna młoda bardzo się speszyła. Dlatego też, przyznaję z wielkim żalem, iż prawdą jest, że wcale nie jest tak trudno wkręcić się na przyjęcie weselne.”

Poza nakręceniem kilku etnicznych wesel dla potrzeb montażu scen z różnych wkręconych przyjęć, producenci musieli stawić czoła innemu wielkiemu wyzwaniu jakim było stworzenie wytwornego ślubu jednej z córek Clearego i przyjęcia weselnego w trzech różnych miastach. Pierwszy element równania to zdjęcia z właściwej ceremonii zaślubin najstarszej córki Ministra, Christiny. W filmie, ta ekskluzywna uroczystość jest niepodważalnym wydarzeniem sezonu w sferach towarzyskich Washington, D. C, a dla Jeremiego najważniejszym weselem, na które ma się wkręcić.

“Sezon weselny jest już praktycznie zakończony, kiedy Jeremy dowiaduje się, że tego roku odbędzie się jeszcze jedno wesele, którego nie może ominąć,” wyjaśnia David Dobkin. „Jeremy jest bardzo podekscytowany na myśl o wkręceniu się na wesele córki Clearego, ponieważ jest to bardzo znamienita amerykańska rodzina i wie on, że potrawy tam serwowane będą niezmiernie wysublimowane. John natomiast nie wykazuje zbyt wielkiej chęci, aby wkręcić się na to wesele, powoli to hobby zaczyna mu się nudzić. Jednak bycie najlepszym przyjacielem do czegoś zobowiązuje i nie chcąc zawieść swojego kumpla, zgadza się pójść.”

Wiadomo, że na takim przyjęciu będzie można spotkać znamienite osobistości.

“Kiedy wychodzi za mąż córka członka rządu Stanów Zjednoczonych, na pewno na tej uroczystości pojawi się wielu znamienitych i bardzo wpływowych ludzi, a także, co nie ulega wątpliwości, kilku tajnych agentów służb bezpieczeństwa,” mówi Vaughn. „W związku z tym wkręcenie się na takie przyjęcie nie będzie łatwą sprawą, ale Jeremiemu wydaje się, że jeśli uda mu się przechytrzyć tych ludzi to będzie on w stanie wystrychnąć na dudka każdego.”

Ślub córki Clearego ma się odbyć w obecności 500 wspaniale ubranych statystów w kościele Pasadena, więc dla producenta Andrew Panay’a odnalezienie granicy pomiędzy rzeczywistości i sztuką nie było łatwą sprawą.

“Pierwsze ujęcie, które nakręciliśmy tego dnia to panoramiczne ujęcie druhen panny młodej idących środkiem kościoła. W momencie, kiedy organista zaczął grać rozejrzałem się wokół tego potężnego kościoła wypełnionego po brzegi gośćmi i w połączeniu ze wszystkimi innymi zdarzeniami tego dnia miałem wrażenie, że uczestniczyłem w prawdziwej ceremonii ślubnej,” mówi Andrew Panay. „Chcieliśmy, żeby cała ta ceremonia była jeszcze piękniejsza i donioślejsza, co jeszcze bardziej podniosłoby poprzeczkę dla Jona i Jeremiego.”

1 maja 2004 r. ekipa produkcyjna wyruszyła na podbój Washington, D.C., gdzie miała być nagrana scena przybycia duetu „wkrętaczy” na tę doniosłą ceremonię która zgromadziła wiele znanych osobistości ze świata polityki. Ponadto, operatorzy byli podekscytowani na samą myśl, że będą kręcić w tak wielu symbolicznych już miejscach Waszyngtonu w tym na słynnych schodach prowadzących do Memoriału Lincolna i w miejscu gdzie Monument odbija się tafli wody.

„W latach mojej młodości wielokrotnie siedziałem na schodach wiodących do pomnika Lincolna kończąc w ten sposób upojną noc i z butelką szampana lub wina w ręku czekałem na to aż nad Washington Monument pojawi się słońce,” wspomina Dobkin. „Miejsca te były dla mnie zawsze bardzo osobiste, więc ucieszyłem się, że mogę wnieść kilka pomników z mojej młodości do filmu.”

Po tygodniu kręcenia w Washington, D. C., produkcja przeniosła się w końcu do swojej ostatecznej lokalizacji do miast na Maryland Eastern Shore, czyli do Cambridge Easton oraz St. Michaels. Pierwszym zadaniem filmowców było nakręcenie wytwornego przyjęcia weselnego, które pasowałoby przepychem do ceremonii ślubnej córki Clearego nakręconej w Los Angeles. Na terenie położonego nad samą wodą kurortu Inn At Perry Cabin, który miał być miejscem wspaniałego przyjęcia, zebrano 500 statystów ubranych w smokingi i bardzo elegancje kreacje, orkiestrę złożoną z 20 muzyków i tort weselny o wartości 5000 dolarów.

Dla pięciokrotnie nominowanego przez Akademię Filmową scenografa Garretta Lewisa przygotowanie przyjęcia wymagało od jego zespołu stworzenia dwóch oddzielnych scenerii – pierwsza przedstawiać miała kolonialny wystrój kurortu wraz z jego wspaniałymi terenami. Drugie ujęcie natomiast miało być wykonane w namiocie weselnym o wielkości 60’ x 120’ ustawionym w innym miejscu, oddalonym o kilka mil, na terenie tej posiadłości.

“Chciałem żeby każdy ślub i przyjęcie weselne wyglądały zupełnie inaczej,” mówi Lewis. „W przypadku przyjęcia weselnego córki Clearego miał dominować kolor lilowy oraz biel. Do dekoracji tego olbrzymiego namiotu zużyliśmy więcej materiału, kwiatów czy chińskiej porcelany niż można to sobie wyobrazić. Na szczęście, kręciliśmy w miejscu oddalonym od Waszyngtonu o niespełna półtorej godziny, więc mogłem poprosić o pomoc doświadczoną osobę, świadcząca rewelacyjne usługi cateringowe i doświadczoną w przygotowywaniu ważnych politycznych uroczystości i przyjęć.”

„Chcieliśmy żeby nasi widzowie czuli przepych i bogactwo tego przyjęcia,” kontynuuje scenograf. „Wiedziałem, że David ma zamiar robić sporo najazdów kamerą na poszczególne elementy dekoracji, wiec pomimo tego, iż w tym masywnym namiocie zgromadzono aż 500 statystów jedzących, pijących i tańczących, zastawiliśmy stoły prawdziwym kryształem i chińską porcelaną. Zdjęcia przyjęcia weselnego trwały półtorej tygodnia i ponieważ w tym czasie było bardzo gorąco, a powietrze przesycone było wilgocią musieliśmy użyć sztuczne kwiaty z jedwabiu do dekoracji stołów oraz do wykonania specjalnych aranżacji kwiatowych ustawionych wokół namiotu.

Ta uwaga poświęcona szczegółom dała rewelacyjne rezultatu na ekranie.

“Garrett spisał się rewelacyjnie przygotowując wszystkie dekoracje do ślubów i wesel, które trzeba przyznać, w filmie prezentują się wprost znakomicie,” mówi Andrew Panay. „Wiedzieliśmy, że ma to być pokazowa scenografia i Garrett miął przed sobą bojowe zadanie stworzenia siedmiu zupełnie różnych ślubów i wesel mieszcząc się w bardzo ograniczonym budżecie. Miał on jednak tak niezliczoną ilość wspaniałych pomysłów i wizji, że trudno się dziwić, że był nominowany do nagrody przyznawanej przez Akademię Filmową aż pięć razy.”

Lewis szybko dzieli się zasługami z Davidem Dobkinem.

“Bardzo mi to pomaga, kiedy reżyser filmu sam jest zainteresowany szczegółami dekoracji i scenografii,” mówi Lewis. „David jest typowym wzrokowcem, a w głowie miął bardzo dokładna wizję tego, czego chciał. Jego zdecydowanie pozwoliło mi na stworzenie doskonale dopasowanej do jego wizji, bogatej i bardzo autentycznej scenografii, co jest widoczne na filmie.”

Tak wielka liczba różnych ślubów i przyjęć weselnych była również wielkim wyzwaniem dla projektantki kostiumów Denise Wingate.

“Przy tych niezliczonych montażach, ujęciach i sytuacjach pojawiających się w filmie koniec końców musieliśmy skompletować garderobę aż na 13 różnych wesel,” mówi Wingate. „Wraz z Davidem Dobkinem usiedliśmy i przedyskutowaliśmy jak skomponować garderobę na poszczególne wesela, na tyle różną żeby stworzyć wrażenie, że dana osoba znajduje się w zupełnie innym, pod względem kolorystycznym miejscu. Włoskie wesele było różowe, żydowskie niebieskie, chińskie czerwone, hinduskie w kolorze fuksji i złota, każdy następny ślub czy przyjęcie weselne charakteryzowało się innym kolorem przewodnim.”

“Jestem obsesyjnym maniakiem, jeśli chodzi o sprawy organizacyjne związane z garderobą,” dodaje Dobkin. Lubię żeby wszystko było przedyskutowane i jasne, po to aby nie musieć podejmować decyzji związanych z garderobą w ostatniej chwili na planie filmowym. Poprosiłem Denise żeby wykonała projekty garderoby do filmu zawierając w nich przykłady strojów, które poszczególne osoby będą nosiły na konkretnych weselach i w poszczególnych scenach filmu. Wiem, że pomyślała sobie o mnie, ze jestem stuknięty, ale to okazało się potem z korzyścią dla niej samej. Przygotowała takie projekty, które ogromnie ułatwiły nam pracę, bo nie przypominam sobie ani jednej takiej sytuacji, żeby nagle na planie filmowym okazało się, że aktorzy są zbyt podobnie ubrani lub giną na tle dekoracji.”

Największym wyzwaniem jakie stanęło przed Wingate w czasie kręcenia filmu było skomponowanie garderoby na przyjęcie weselne córki Ministra Cleary, które kręcone było na dworzu, w czasie gdy nad Maryland Eastern Shore przechodziła rekordowa fala upałów. Tak ogromne przyjęcie oznaczało, że należało skoordynować garderobę dla 16 głównych bohaterów, 500 lokalnych kobiet, mężczyzn i dzieci oraz 24-osobowej orkiestry.

„Z punktu widzenia projektanta kostiumów widok aktorów z ekipy filmowej wmieszanych gdzieś w tłum 500 statystów, na pięknie rozpościerającym się nad wodą trawniku, przy czym każda z tych osób wygląda po prostu perfekcyjnie, jest nagrodą za całą żmudną pracę, którą wcześniej musiał wykonać. Cała ta scena wyglądała tak bogato i wyśmienicie, co jest oczywiście również ogromną zasługą kierownika produkcji Barrego Robisona oraz dekoratora Garretta Lewisa, ponieważ to właśnie oni stworzyli wspaniałą scenografię, która się idealnie komponowała z wykorzystaną w filmie garderobą,” mówi Wingate.

“Lokalni ludzie, których zatrudniliśmy w Maryland byli najlepiej wyglądającymi statystami, z jakimi przyszło mi pracować w całej swoje 17-letniej karierze projektantki kostiumów filmowych. Z Los Angeles przywieźliśmy ze sobą stertę ubrań, które jednak nie mogły równać się z tym, w czym pojawili się na planie nasi statyści, co zresztą również przyczyniło się do tego, że scena ta była tak wytworna. W końcu mieliśmy do czynienia z ludźmi, którzy na co dzień prowadzą właśnie taki tryb życia jak bohaterowie z naszego filmu, gdzie mężczyźni potrafią zawiązać muchę bez spoglądania w lustro. Ja sama nie umiem zawiązać muchy, a oni to potrafią zrobić perfekcyjnie, mogę powiedzieć, że w moich oczach byli perłami tego filmu.

W trakcie 52 dni kręcenia filmu na planie panował radosny nastrój głównie z powodu dowcipnej wymiany zdań pomiędzy Wilsonem i Vaughnem, która miała miejsce na planie i powodowała, że wszyscy członkowie zespołu aktorów i ekipy filmowej bez przerwy się śmiali.

“Riposty Owena i Vince’a były naprawdę tak świetne, że zaczęli mi oni przypominać Abbotta i Costello,” mówi David Dobkin. „Są świetnym duetem komediowym ponieważ Owen wypowiada się powoli i metodycznie, podczas gdy Vince wypala szybko jak karabin maszynowy. Poziom ich energii i wyczucie czasu były zawsze idealne i są oni zdecydowanie dwójką najlepszych współczesnych aktorów komediowych. Wspaniale oglądało się ich razem przy pracy ponieważ podkręcają się nawzajem.”

Dla Wilsona i Vaughna, ta wzajemna chemia oznaczała również, że byli w stanie wyczuć siebie nawzajem, gdy jednemu z nich zdarzyło się wykroczyć poza scenariusz i improwizować w czasie kręcenia sceny.

“Nigdy nie będziesz miał ostatniego zdania w dyskusji z Vincem,” śmieje się Wilson. „On bardzo dużo improwizuje i jest niesamowicie szybki i wygadany. Ja jako Teksańczyk mówię dużo wolniej, ale wydaje mi się, że tworzymy dość śmieszny duet, bo chociaż w zupełnie inny sposób się wyrażamy, mamy podobne poczucie humoru. Vince miał kilka fajnych pomysłów na mojego bohatera i podpowiedział mi kilka dobrych tekstów, a z kolei ja miałem jakieś ciekawe pomysły na jego postać.

“Owen zawsze był jednym z tych facetów, których lubiłem obserwować, bo jest bardzo zabawny i ma idealne wyczucie czasu,” chwali go Vaughn. „Obaj pracowaliśmy bardzo ciężko zanim zaczęliśmy kręcić, żeby dopracować do perfekcji dialogi pomiędzy naszymi bohaterami. Przez większą część filmu Owen jest tym bardziej poprawnym facetem, a ja tym szalonym kumplem, co stwarzało mi duże pole manewru w przypadku mojego bohatera, który mógł w niektórych sytuacjach pozwolić sobie na niekonwencjonalne zachowanie.”

Producent Andrew Panay chwali umiejętności aktorów do utrzymania lekkiej atmosfery na planie.

“Codziennie na planie śmialiśmy się do rozpuku co relaksowało wszystkich i zachęcało do dalszej pracy,” mówi Panay. „Prawdziwa zabawa zaczęła się po trzecim czy czwartym ujęciu, kiedy David dał Owenowi i Vincowi zupełną swobodę i pozwolił im robić to co chcieli. Prawie za każdym razem udawało im się wymyślić prawdziwą perełkę. To powodowało, że trudno było zachować powagę w trakcie kręcenia.”

Mistrz sztuki improwizacji, Vaughn przedstawia swoje zdanie w tej kwestii.

“Umiejętność improwizowania nie oznacza wcale, że za każdym razem wymyśli się coś super śmiesznego,” mówi aktor. W wielu aspektach improwizacja jest bardzo podobna do gry metodycznej. Wsłuchujesz się i znajdujesz się w konkretnym momencie więc jesteś otwarty na to co ten moment może przynieść. Nie planujesz sekwencji i jeśli znasz swojego bohatera, jego przeszłość i punkt widzenia, wówczas czasami w trakcie ujęcia, coś w twojej głowie zacznie cię popychać do wypowiedzenia czy zrobienia czegoś konkretnego.”

Od operatora, Julio Macata, konieczność uchwycenia nieprzewidywalnej natury Wilsona i szalonych wypowiedzi Vaghna wymagała zastosowania specyficznych ustawień kamery i jej usytuowania.

„Pracując z Owenem i Vincem musisz być elastyczny i starać się ich nie ograniczać oświetleniem,” wyjaśnia Macat. „Jeśli nie jesteś elastyczny możesz przeoczyć właściwy moment. W pewnych scenach kręciliśmy dwie postaci z naprzeciwka w tym samym czasie, co nie jest łatwym technicznie ujęciem, bo w efekcie może to się zakończyć tym, że na planie powstanie labirynt z różnego rodzaju flag i odbłyśników. Zabiera to co prawda więcej czasu, aby się dobrze przygotować do takiego ujęcia, ale w przypadku kręcenia takich aktorów jak Owen i Vince zazwyczaj się to opłaca. Często bowiem improwizują oni, zawsze jednak ich zachowania są bardzo akuratne i idealnie wpasowane w konkretna scenę.”

“Myślę, że przez cały czas kręcenia filmu na planie działo się coś magicznego,” dodaje Dobkin. „Szczególnie w momencie improwizowania, dlatego też koniecznością było filmowanie z różnych najazdów i ustawień kamery. Poza tym nie chciałem nakręcić filmu, który nosiłby znamiona typowej komedii, więc starałem się, gdzie tylko mogłem, nadawać filmowi styl. Lubię jak moje filmy wyglądają na naprawdę duże produkcje, są piękne i zaskakują widzów. Oczekuje od operatorów kamer wyrazistych i dobrze wyważonych ujęć oraz dobrego oświetlenia poszczególnych kadrów, a ujęcia Julia były fenomenalne.

Macat mówi, że próbuje robić komedie, które będą naprawdę świetne i będzie w nich można wyczuć pewnego rodzaju bogactwo. „Ten film wypełniony jest wspaniałymi weselami, więc sceny muszą wyglądać prawie tak samo jak w Wielkim Gatsbim,” Dadaje Macat. „Od czasu, kiedy nakręciłem komedię Kevin sam w domu wyznaje zasadę, że fakt iż film jest komedią nie musi koniecznie oznaczać, że oświetlanie powinno być albo jaśniejsze albo bardziej przygaszone.”

Dobkin wiedział, że aby widzowie śmieli się bez przerwy, konieczne było utrzymanie na planie wyluzowanej i lekkiej atmosfery.

„Kręcenie komedii powinno być zabawą,” mówi reżyser. „Lubię jak moi aktorzy dobrzy się bawią, bo gdy maja frajdę z przebywania na planie zazwyczaj ma to przełożenie na film i efekty są widoczne na ekranie. Nie chciałem, aby aktorzy grali w napięciu, bo wtedy chcieliby jak najszybciej kończyć. Próbowałem stworzyć atmosferę współpracy żeby wszyscy czuli się komfortowo kręcąc te wielkie ujęcia.”

Aktorzy świetnie się czuli w warunkach stworzonych przez Dobkina.

“To, co uwielbiam w pracy z Davidem Dobkinem to fakt, ze jest on otwarty na nowe pomysły i wspiera cię gdy próbujesz zagrać jakąś scenę inaczej,” mówi Wilson. „Jako aktor nie chcesz pracować w tego typu kreatywnym środowisku, które powoduje, że zaczynasz wątpić we własne umiejętność i denerwujesz się, że to, co zagrałeś może zostać źle przyjęte. Zarówno Vince jak i ja pracowaliśmy już przedtem z Davidem Dobkinem i świetnie czujemy się z nim na planie, co owocuje tym, że często pojawiają się nowe i ciekawe pomysły.”

Pomimo tego, ze na planie pojawiały się często nowe pomysły, które były wdrażane już podczas kręcenia, to jednak cała produkcja była perfekcyjnie zorganizowana.

“David Dobkin jest najlepiej przygotowanym reżyserem, z jakim kiedykolwiek pracowałem,” mówi Peter Abrams. „Przychodzi na plan i dokładnie wie czego chce – codziennie przedstawia swoje oczekiwania na swoim story-boardzie, więc zarówno aktorzy jak i ekipa filmowa wiedzą co i jak mają robić, a tym samym są gotowi do kolejnego dnia zdjęć.”

“W tym filmie zespół aktorów jest dość liczny i skupia ludzi o bardzo różnych osobowościach i sposobie pracy. Dobkin umiejętnie ich zjednoczył w jedną spójną drużynę,” dodaje Andrew Panay. „Poza tym ma ogromne wyczucie filmu. Oczywiste jest, że chcieliśmy żeby film był śmieszny, ale chcieliśmy także, aby film ten miął duszę. A on świetnie się spisał i idealnie wyważył równowagę pomiędzy tymi dwoma elementami.”

Po 52 dniach kręcenia filmu, którego sceny były filmowane w różnych miejscach w Los Angeles, Washington, D.C. i na Maryland Eastern Shore, obraz ostatecznie zmontowano 7 czerwca 2004 r. Operatorzy, aktorzy i cała ekipa poczuła się jakby wspaniała podróż po krainie komedii dobiegła końca.

“Zarówno miejsca, w których kręciliśmy jak i współpraca z pozostałymi aktorami były dla mnie wspaniałym doświadczeniem,” mówi Rachel McAdams. „The Maryland Eastern Shore jest jednym z najcudowniejszych miejsc w jakich dotąd byłam. Czasami pojawiało się we mnie poczucie winy, gdy zdarzyło mi się spędzić dzień na plaży wraz z Owenem Wilsonem. Zawsze doceniałam kunszt aktorski Owena, Vince’a i Chrisa Walkena oraz innych zebranych na planie aktorów. Było to dla mnie ogromnym przeżyciem, że mogłam z nimi pracować i obserwować ich przy pracy. Owen i Vince pozostaną dla mnie guru w dziedzinie komedii młodszej generacji i szczerze się cieszę, że mogłam być częścią tego zespołu.”

Gdy już ukończono montaż filmu, Peter Abrams powiedział, że był zaskoczony rezultatem naszej pracy.

“Zawsze masz nadzieje, że wpadniesz na taki tytuł jak Polowanie na Druhny bo oddaje on całą istotę filmu,” mówi Abrams. „Wierzę, że film ten będzie miał bardzo różnorodną widownię. Uwagę kobiet przyciągną Owen i Vince w smokingach i niewątpliwie skusi je słowo ‘ślub’ (oryginalny tytuł filmu brzmi Wedding Crashers; słowo ‘wedding’ oznacza ślub, ‘crasher’ osobę pojawiającą się na przyjęciu bez zaproszenia przyp. tłumacza), natomiast mężczyźni będą chcieli zobaczyć Owena i Vince’a oraz zaintryguje ich drugi człon tytułu filmu.”

Dla Owena Wilsona tytuł jest jeszcze prostszy. „Polowanie na Druhny” – nie ma w tym nic skomplikowanego, wkręcamy się na przyjęcia weselne, żeby poderwać jakieś dziewczyny, ale mój bohater łamie najważniejszą zasadę i zadurza się w jednej z tak poznanych kobiet, co wywołuje szereg zabawnych sytuacji,” mówi Owen.

Producent Andrew Panay tak podsumowuje dyskusję na temat tytułu: “Myślę, że widzowie będą trochę zaskoczeni, bo będą oczekiwali, ze zobaczą film o wkręcaniu się na wesela i związane z tym szaleństwo i świetna zabawę, co oczywiście jest w filmie. Oprócz tego jednak pojawi się wiele łapiących za serce momentów, kiedy to tych dwóch niegrzecznych chłopców daje się w końcu złapać w sidła miłości i poznaje uroki stałego związku.”

Koniec końców film ten zmienił podejście reżysera Dobkina to idei wesel w ogóle.

“Kiedyś nienawidziłem wesel bo oczekiwania z nimi związane są bardzo wysokie i wszyscy spodziewają się, że wesele będzie perfekcyjne pod każdym względem,” śmieje się Dobkin. „Ale niezmiennie, zawsze coś musi pójść źle i to są właśnie te momenty, które wszyscy zapamiętamy najlepiej. Myślę, że teraz będę lepiej się bawił na weselach, bo wiem już, co może w przyjęciu weselnym być najwspanialszego.

Owen Wilson (John Beckwith)

Owen Wilson jest wszechstronnie utalentowany i dał się poznać w Hollywood zarówno jako aktor jak i twórca scenariuszy filmowych.

Wilson zagrał ostatnio w filmie The Life Aquatic, wyreżyserowanym przez Wesa Andersona, z którym współpracował przy filmie już po raz czwarty. W filmie jego partnerami byli Bill Murray oraz Cate Blanchett. Ponadto zagrał w The Wendell Baker Story, filmie wyreżyserowanym przez jego braci Andrew i Luke’a, a także pojawił się w epizodzie filmu W 80 dni dookoła świata u boku Jackie Chana i Kathy Bates. W zeszłym roku na wiosnę mogliśmy oglądać Wilsona w przebojowej komedii Starsky i Hutch, gdzie zagrał klasycznego bohatera telewizyjnego Hutcha, w filmie jego partnerem był Ben Stiller.

Wcześniej współpracował z Wesem Andersonem między innymi przy filmie The Royal Tenenbaums za który wraz z Andersonem otrzymali nominacje do nagrody Akademii Filmowej w kategorii Najlepszy Scenariusz. Wilson był również współtwórcą scenariusza i aktorem w pierwszym filmie Andersona Bottle Rocket, a także współtwórcą scenariusza i współ-producentem wykonawczym jego drugiego filmu Rushmore. Ponadto był asystentem producenta przy produkcji filmu nagrodzonego Oskarem Lepiej być nie może.

Wśród wielu filmów z udziałem Owena znajdują się I Spy, Na tyłach wroga, Zoolander, Poznaj moich rodziców, Shanghai Noon oraz jego kontynuacji Rycerze z Szanghaju wraz z Jackiem Chanem, Armageddon, a także Telemaniak.

Vince Vaughn (Jeremy Grey)

Wspaniałe połączenie uroku z charyzmą. Vince Vaughn na stałe już zapisał się w plejadzie utalentowanych aktorów i producentów młodej generacji.

Latem zeszłego roku, Vaughn zagrał u boku Bena Stillera w komedii, która stała się przebojem kinowym Zabawy z piłką. Film ten był przebojem kasowym i zarobił 114 milionów dolarów.

Zeszłą wiosną mogliśmy oglądać Vaughna w roli czarnego charakteru Reece Felman w filmie Starsky i Hutch, na planie którego ponownie spotkał się z reżyserem Toddem Phillipsem, z którym pracował nad produkcją Old School. W tej przebojowej komedii, w kinach w zeszłym roku latem, zagrał z Lukiem Wilsonem oraz Willem Ferrellem.

Obecnie można oglądać Vaughn w roli Raji, człowieka marzącego o zostaniu producentem muzyki rap i R&B, w filmie Garego Gray’a Be Cool wyprodukowanym dla MGM. W filmie również zagrali John Travolta, Uma Thurman, Cedric the Entertainer oraz Andre 3000. Vaughn zagrał również w filmie Douga Limana Pan i Pani Smith wyprodukowanym dla Twentieth Century Fox. Vaughn gra Eddiego, najlepszego przyjaciela Johna Smitha, w tej roli osadzono Brada Pitta. Na jesieni tego roku będziemy mogli oglądać Vaughna w filmie Thumbsucker gdzie zagra u boku Keanu Reeves oraz Vincenta D’Onofrio.

Poraz pierwszy Vaughn przyciągnął uwagę krytyków oraz widzów rolą w niezależnym filmie i kultowym klasyku Douga Limana Swingers. W 2001 roku, Vaughn ponownie spotkał się z autorem scenariusza do filmu Swingers i partnerem filmowym Johnem Favreau w klasycznej komedii Made.

Ponadto Vaughna można oglądać w takich filmach jak Domestic Disturbance, Cela, Psychol, The Prime Gig, Clay Pigeons, Powrót do raju, A Cool Dry Place, The Locusts, oraz w filmie Steven Spielberga Zaginiony Świat: Park Jurajski 2.

Obecnie Vaughn zajmuje się produkcją komedii romantycznej The Break-up, gdzie zagra u boku Jennifer Aniston.

Christopher Walken (William Cleary)

W 1978 Christopher Walken otrzymał nagrodę Akademii Filmowej w kategorii Najlepsza Rola Drugoplanowa za zachwycającą kreacje w filmie Michaela Cimino Łowca jeleni, rola ta przyniosła mu również nagrodę przyznawaną przez Stowarzyszenie Krytyków Filmowych z Nowego Jorku oraz nominację do Złotego Globu. W 2002 roku, Walken ponownie otrzymał nominację do Nagrody przyznawanej przez Akademię Filmową w kategorii Najlepsza Rola Drugoplanowa, a także otrzymał nagrody przyznawane przez Brytyjską Akademię Filmową i Telewizyjną (BAFTA) oraz przez Stowarzyszenie Aktorów Filmowych (SAG) za rolę w filmie Złap mnie, jeśli potrafisz gdzie zagrał z Leonardem DiCaprio oraz Tomem Hanksem.

Kariera aktorska Christophere Walkena nabrała prawdziwego tempa po odtworzeniu przez niego niezapomnianej roli “Duane’a Halla” brata tytułowej bohaterki granej przez Diane Keaton w oskarowym filmie Woodego Allena Annie Hall. Od tego czasu Walken zagrał w ponad 50 filmach, w tym w nominowanym do Oskara filmie Herberta Rossa Grosz z nieba, adaptacji filmowej powieści Stephena Kinga w reżyserii Davida Cronenberga The Dead Zone, w filmie Jamesa Foley'a At Close Range, gdzie zagrał razem z Seanem Pennem, w filmie Mikea Nicholsa Biloxi Blues, którego scenariusz oparty był na sztuce Neila Simona, w znakomitym dramacie kryminalnym Abela Ferrara Król Nowego Jorku, w komedii Joe’a Rotha Ulubieńcy Ameryki, gdzie partnerował Julii Roberts, Billemu Crystalowi i Johnowi Cusackowi, a także w filmie Tony’ego Scotta Człowiek w ogniu gdzie zagrał wraz z Denzelem Washingtonem. Ostanio, Walken zagrał wraz z Michaelem Cainem w łapiącym za serce dramacie obyczajowym Around the Bend, a także w filmie Franka Oza Żony ze Stepford gdzie jego filmową partnerka była Nicole Kidman.

Walken wykreował wiele niezapomnianych ról w historii filmu, występując także jako aktor drugoplanowy czy pojawiając się w epizodach. Mogliśmy go oglądać w takich rolach jak np. "Vincent Coccotti" w filmie Tony’ego Scotta Prawdziwy romans, "Captain Koons" w filmie Quentina Tarantino Pulp Fiction, "Carlo Bartolucci" w Suicide Kings, "Bezgłowy Jeździec" w produkcji Tima Burtona Jeździec bez głowy, a także nieuczciwy biznesmen, "Max Shrecka," w filmie Burtona Powrót Batmana.

Walken grał i tańczył jeszcze jako dziecko. Uczył się, bo chciał zostać tancerzem, w Profesjonalnej Dziecięcej Szkole Tańca na Manhattanie i brał udział w wielu przedstawieniach i musicalach. Otrzymał nagrodę Clarence Derwent Award za rolę w produkcji Broadway’owskiej “The Lion In Winter,” nagrodę Obie Award za rolę w “The Seagull”, nagrodę Theatre World Award za The Rose Tattoo,” oraz w 1997 nagrodę Susan Stein Shiva Award za całokształt pracy dla teatru Joseph Papp's Public Theatre. Na jesieni 1999 roku zagrał jedną z głównych ról w scenicznej adaptacji powieści Jamesa Joyce’a “The Dead”. Christopher ponownie pojawił się we wznowionym przedstawieniu sztuki Czechowa “The Seagull” wystawianym na Festiwalu Szekspirowskim w Nowym Jorku, przedstawienie wyreżyserował Mike Nichols, zagrała w nim również Meryl Streep.

Walken występował również w telewizji. Od 1990 aż sześć niezapomnianych i niezmiernie zabawnych razy był gościem “Saturday Night Live”, a także wspaniale zatańczył w wideoklipie do muzyki w aranżacji Spike’a Jonze’a dla Fat Boy Slim's “Weapon of Choice”.

Wkrótce zobaczymy Walkena w musicalu Johna Turturro'a Romance and Cigarettes, a także w epizodzie w thrillerze/filmie akcji wyprodukowanym przez New Line Domino.

Rachel McAdams (Claire Cleary)

Kilka lat temu Rachel McAdams mieszkała w Kanadzie i była początkującą aktorką. Można powiedzieć, że właściwie z dnia na dzień, ta utalentowana aktorka przyciągnęła uwagę Hollywood – otrzymała bowiem główna rolę w dużej produkcji komediowej The Hot Chick, która weszła do kin w 2002.

Po filmie The Hot Chick, McAdams otrzymała główną rolę kobiecą u boku Ryana Goslinga w produkcji New Line Cinema The Notebook. Film był wyreżyserowany przez Nicka Cassavettesa i zagrali w nim również Gena Rowlands, Sam Shepard, Joan Allen, James Garner, oraz James Marsden. Film oparty na bestsellerze powieści Nicholasa Sparksa o tym samym tytule jest opowieścią o młodej parze (McAdams i Gosling), która poznaje się w wieku lat nastu i ponownie spotyka po drugiej wojnie światowej. Historię tej pary opowiada pewien starszy dżentelmen (Garner), miłości swojego życia (Rowlands), czytając ja ze swojego ukochanego pamiętnika.

Po zakończeniu prac nad The Notebook, McAdams zagrała u boku Lindsay’a Lohana w filmie wytwórni Paramount Wredne dziewczyny, do którego scenariusz napisała Tina Fey z Saturday Night Live, a wyprodukował Lorne Michaels. Film oparty jest na powieści autorstwa Rosalind Wiseman zatytułowanej “Queen Bees and Wannabes: Helping Your Daughter Survive Cliques, Gossip, Boyfriends and Other Realities of Adolescence.” Film został wyreżyserowany przez Marka Watersa (Freaky Friday).

Jej ostatni film, thriller Red-Eye, wyreżyserował Wes Craven, a wyprodukowała wytwórni Dreamworks. Film ma pojawić się w kinach 19 sierpnia 2005 r.. Red-Eye opowiada o kobiecie (McAdams), którą nieznajomy mężczyzna (Cillian Murphy, 28 Days Later) więzi na pokładzie samolotu i której grozi śmiercią jeśli ta nie pomoże mu zorganizować zamachu na znanego polityka.

Ta utalentowana młoda aktorka ukończyła ostatnio pracę nad dramatem dla stacji Fox 2000 The Family Stone gdzie zagrali również Diane Keaton, Sara Jessica Parker, Luke Wilson, Dermot Mulroney oraz Clare Danes. Rodzina Stonów jednoczy się we wspólnej sprawie, gdy ich najbardziej ukochany syn przywozi na święta Bożego Narodzenia swoją niezbyt miłą dziewczynę.

Pośród innych filmów z jej udziałem należałoby wymienić Perfect Pie, za który Rachel była nominowana do nagrody Genie Award (kanadyjski odpowiednik nagrody przyznawanej przez Akademię Filmową). Perfect Pie powstał w oparciu o sztukę znanej kanadyjskiej dramatopisarki Judith Thompson i był wyreżyserowany przez Barbarę Willis Sweete (“Yo-Yo Ma Inspired by Bach”). Rachel zagrała również w filmie Rhombusa Media Slings and Arrows, za role w którym otrzymała w 2004 roku, nagrodę Gemini (kanadyjski odpowiednik Nagrody Emmy).

Urodzona w Kanadzie, McAdams wychowała się w małym miasteczku pod Toronto. W wieku czterech lat zaczęła trenować łyżwiarstwo figurowe i przez całą szkołę średnia brała udział w wielu zawodach łyżwiarskich. Zawsze jednak wiedziała, że chce być aktorką. Nie było jej jednak łatwo zrealizować swoje marzenie w małym miasteczku gdzie nie było żadnego, nawet amatorskiego, teatru. Kiedy skończyła 13 lat do jej miasteczka zawitał letni obóz teatralny i prawie natychmiast McAdams występowała w przedstawieniach sztuk Szekspira.

McAdams ukończyła z wyróżnieniem wydział teatralny na Akademii Sztuk Pięknych przy Uniwersytecie York. W czasie studiów grała w niezliczonej ilości filmów produkcji studenckiej i przedstawień teatralnych.

McAdams bardzo lubi podróże i różnorodność, które łączą się z jej nowo odniesionym sukcesem, jednak ma nadzieje powrócić do swojej pierwszej miłości, którą jest teatr, pod warunkiem, że jej napięty terminarz na to pozwoli.

Isla Fisher (Gloria Cleary)

Isla Fisher zagrała ostatnio w produkcji Fox Searchlight I Heart Huckabee’s wraz z Jude Law, Naomi Watts oraz Dustinem Hoffmanem. Znamy ją również z “Mary Jane” lekkiego filmu akcji powstałego na podstawie komiksu Scooby-Doo. Poza tym zagrała, między innymi, w niezależnych produkcjach Dallas 362, The Wannabes, Swimming Pool, Furnished Room oraz Bum Magnet.

Mogliśmy ja również oglądać w telewizji gdzie zagrała w mini-serialach “Attila,” “Heart and Bones,” “Oliver Twist,” a także w serialu goszczącym na małym ekranie aż przez cztery sezony, niezmiernie popularnym australijskim „Home and Away.”

Jane Seymour (Kathleen Cleary)

Wielokrotna zdobywczyni nagród Emmy oraz Złotego Globu, Jane Seymour została również uhonorowana tytułem Oficera Orderu Imperium Brytyjskiego (OBE) nadanego jej przez Królową Elżbietę II w Pałacu Buckingham. Seymour udowodniła swój talent niemal w każdej dziedzinie związanej z mediami, w tym na scenie Broadway’u, w kinie i telewizji. Poza tym jej umiłowanie sztuki i koloru popchnęło ją w kierunku malarstwa akwarelowego oraz olejnego. Na tym polu również odniosła sukces. Ponadto, sprawdziła się jako projektantka, stworzyła własna linię akcesoriów dekoracyjnych do domu i produktów dla dzieci dla Saks Inc. sieci domów towarowych.

Seymour, która wykreowała jedną z najbardziej kochanych i poważanych postaci telewizyjnych, znaną z długo już goszczącego w naszych domach serialu „Dr Quinn” , cieszy się niesłabnącą sławą, którą przyniosła jej ponad 40 letnia kariera aktorska z niezapomnianą rolą w kultowym klasyku “ Gdzieś w czasie,” oraz równie wspaniałymi rolami w mini-serialach telewizyjnych i produkcjach kinowych. Jej ostatni niezależny film Jak dzikie konie, przyniósł jej wielkie uznanie na festiwalu filmowym. Ostatnio wystąpiła również gościnnie w głośnym serialu WB “Smallville”, co spotkało się z żywym zainteresowaniem widzów.

Seymour rozpoczęła swoja karierę jako aktorka filmowa rolą chórzystki w filmie Richarda Attenborough’a Oh, What A Lovely War, dzięki któremu została odkryta przez jednego z najlepszych agentów w Wielkiej Brytanii. W jej wielkim dorobku artystycznym znalazły się także role w filmach Younga Winstona, Sindbad i oko tygrysa, Gdzieś w czasie, Live and Let Die, Oh! Heavenly Dog, oraz w filmach telewizyjnych "Frankenstein: The True Story," "Our Mutual Friend," Dickensa, "King David,” “War and Remembrance,” za który dostała nominację w dwóch kolejnych latach, w kategorii Najlepszej Aktorki do nagrody Emmy i otrzymała Złote Globy, a także "Na wschód od Edenu," za który otrzymała Złoty Glob w kategorii Najlepszej Aktorki.

Seymour otrzymała także nagrodę Emmy dla Najlepszej Aktorki Drugoplanowej za kreację Marii Callas w produkcji ABC-TV "The Richest Man Alive,", film na podstawach biografii Aristotlesa Onassisa, a także została nominowana do Złotego Globu w kategorii Najlepszej Aktorki za rolę Księżnej Winsoru w filmie CBS-TV "The Woman He Loved."

Artystka również dała się poznać jako wybitna realizatorka wspaniałych projektów. Poprzez wytwórnię Catfish Productions wraz z Jamesem Keachem wyprodukowali, zagrali i wyreżyserowali takie tytuły jak "Sunstroke", "A Passion for Justice", “Praying Mantis", "The Absolute Truth", “Enslavement: The Fanny Kemble Story”, “Murder in the Mirror”, “Dr. Quinn, The Movie”, “A Marriage of Convenience” oraz "Blackout". Ponadto, Jane Seymour zagrała w “Yesterday’s Children,” wyprodukowanym dla stacji CBS.

Seymour bardzo aktywnie zaangażowana jest w akcje charytatywne, jest członkiem American Red Cross National Celebrity Cabinet, współpracuje z wieloma organizacjami charytatywnymi w tym Childhelp USA - międzynarodową organizacją zajmującą się prowadzeniem badań, leczeniem i zapobieganiem przemocy w rodzinie jak również City Hearts zajmującej się promowaniem sztuki wśród młodzieży.

Ellen Albertini Dow (Babcia Mary Cleary)

Ellen Albertini Dow najlepiej pamiętamy z roli “Rapping Granny (Rapującej Babci)” w świetnej komedii Adama Handlera The Wedding Singer. Dow zagrała w bardzo wielu filmach między innymi Road Trip, Patch Adams, Ready to Rumble, Zakonnica w przebraniu I i II, oraz w Studio 54 jako pamiętna “Disco Dottie.” Znana jest również widzom telewizyjnym. Ostatnio można ją było oglądać w takich produkcjach jak „Sześć stóp pod ziemią,” “Scrubs,” “American Dad,” “Will and Grace,”, a także jako regularnego gościa w “Maybe It’s Me.”

Dow pochodzi z Mt. Carmel, w Pensylwanii. Uczyła się sztuki pantomimy u Jacquesa LeCoq’a i Marcela Marceau’a w Paryżu i występowała jako tancerka razem z Marthą Graham oraz Hanyą Holm. Właśnie co nagrała album zawierający klasyczne piosenki i oryginalny materiał jej niedawno zmarłego męża, Eugene’a Dow. Ukończyła Uniwersytet Cornell i otrzymała honorowy tytuł doktora.

Bradley Cooper (Sack)

Bradley Cooper regularnie występował w głośnym serialu stacji ABS "Alias." Poza tym wystąpił w produkcjach stacji HBO "Seks w wielkim mieście," WB “Jack and Bobby,” UPN "The Beat", a także kilkakrotnie w serialu stacji Fox Network "The Street"; był również gościem programu "Lonely Planet Treks" wyprodukowanego dla Travel Channel.

Na srebrnym ekranie mogliśmy ostatnio oglądać Coopera w filmie Rogera Michale’a Zmiana Pasa gdzie również zagrali Ben Affleck oraz Samuel L. Jackson, w Wet Hot American Summer oraz w niezależnym filmie My Little Eye, a także w Carnival Knowledge.

Henry Gibson (Ojciec Gibson)

Weteran sceny i ekranu, aktor Henry Gibson znany jest widzom na całym świecie zarówno z kina jak i z telewizji, a także jako głos wielu animowanych bohaterów poczynając od roli niewinnego Wilbur w Charlotte’s Web, aż po znudzonego życiem, cynicznego Dana Jenkinsa w “King of the Hill.” Zagrał w bardzo wielu filmach, między innymi Magnolii, Mother Night, Tune in Tomorrow, Tom and Jerry: The Movie, Gremliny II, The ‘Burbs, Switching Channels, Interkosmos, The Incredible Shrinking Woman, Health, Blues Brothers, Kentucky Fried Movie, The Last Remake of Beau Geste, Długie pożegnanie, oraz Zwariowany profesor.

Fani telewizji na zawsze zapamiętają go jako jedną z gwiazd klasycznego już serialu "Laugh-In." Ostatnio zebrał sporo pochwał za częste role w “Boston Legal” oraz “The Guardian.” Gibson występował gościnnie w ponad stu serialach i można go było oglądać w takich długo wyświetlanych produkcjach jak “Luck of the Irish,” "W 80 dni dookoła świata," "Return to Green Acres," "Slow Burn," "Long Gone," "Amateur Night at the Dixie Bar & Grill," oraz "Evil Roy Slade."

W ubiegłym roku na Międzynarodowym Festiwalu Niezależnych Produkcji Filmowych oraz Video-produkcji w Nowym Jorku został uhonorowany nagrodą dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego za rolę w No Prom For Cindy.

Ron Canada (Randolph)

Wśród filmów w których zagrał Ron Canada należy wymienić wkrótce wchodzący do kin Cinderella Man w reżyserii Rona Howarda. Poza tym, niedawno zagrał w Skarb narodów, The Human Stain, The United States of Leland, oraz Nożownik. Inne niezapomniane filmy, w których mogliśmy go zobaczyć to, między innymi, Lone Star (w reżyserii Johna Saylesa), Prezydent - Miłość w Białym Domu, Man of the House, Kevin sam w Nowym Jorku, Kochanie powiększyłem dzieciaki, Adventures in Babysitting, oraz Last of the Finest.

Rona znamy również z czterech seriali telewizyjnych “The West Wing,” “Jack & Bobby,” “The Shield” oraz “One on One.” Ponadto, z takich filmów telewizyjnych jak nagrodzony Reversible Errors oraz Barbarians at the Gate. Ron również zagrał gościnnie w kilku produkcjach, wśród nich mogliśmy zobaczyć go w “CSI,” “Frasier,” “NYPD Blue,” a także ponad 50 innych.

Canada otrzymał nagrodę Dramalogue przyznawaną za Wspaniałą Grę Aktorską za pracę w filmie "The Boys Next Door." Karierę aktorską rozpoczął w Waszyngtońskiej Arena Stage po tym jak na antenie wiadomości ze świata otrzymał uznanie i nagrodę Emmy.

David Dobkin (Reżyser)

Pierwszym filmem wyreżyserowanym przez Davida Dobkina jest Clay Pigeons dla Scotta Free – był to pierwszy film wyprodukowany w wytwórni Ridley and Tony Scott, którego nie wyreżyserowali oni sami. W tej czarnej komedii o serii morderstw popełnianych w prowincjonalnym miasteczku zagrał Vince Vaughn, Joaquin Phoenix oraz Janeane Garofalo. Film był dystrybuowany przez Gramercy Pictures. Nastepnym filmem Dobkina była przebojowa komedia Rycerze z Szanghaju w której wystąpili Owen Wilson oraz Jackie Chan.

Dobkin reżyserował również reklamy, jego klientami byli ESPN, Heineken (za którą otrzymał wyróżnienie przyznane przez magazyn SHOOT), Carl’s Jr., Coke, Honda, Coors Light oraz Sony Playstation (za tę reklamę otrzymał Brązowego Lwa w Cannes). Jego spot reklamowy dla Utah Symphony został uznany przez magazyn Adweek “Spotem Miesiąca”, a także najlepszym spotem reklamowym roku przez magazyn Communication Arts Magazine.

Wyreżyserował również, między innymi, wideoklipy do przebojów takich artystów jak John Lee Hooker “One Bourbon, One Scotch, One Beer,” Elton John “You Can Make History” oraz Coolio’s “1, 2, 3, 4” (nagroda MTV za najlepszy klip do muzyki dance).

Urodzony i wychowany w Washington, D.C., Dobkin ukończył z wyróżnieniem, w 1991 r., Szkołę Sztuki Filmowej i Telewizyjnej im. Tisch Uniwersytetu Nowy Jork. Karierę rozpoczął sześć lat wcześniej jako asystent producenta przy filmie Johna Schlesingera “The Believers”. Kończył studia równocześnie pracując w dziale rozwoju wytwórni Warner Bros. Jego film dyplomowy na UNJ, “57th Street Serenade,” otrzymał kilka krajowych i międzynarodowych nagród, w tym w 1992 r. Orła C.I.N.E. oraz Złotą nagrodę na prestiżowym Festiwalu w Edynburgu. Po ukończeniu studiów przeprowadził się do Los Angeles, aby tam kontynuować karierę reżysera.

Szybko przyciągnął uwagę kilku wytwórni muzycznych i wkrótce Dobkin zadebiutował jako twórca dwóch wideoklipów dla rapera Tupaca Shakura, obydwa z nich stały się Platynowe. Zaraz potem wyreżyserował jeszcze piętnaście wideoklipów dla bardzo różnych zespołów muzycznych, miedzy innymi dla Extreme, Robina Zandera, Sonic Youth, Dada, Blues Traveler oraz innych.

Steve Faber (Scenarzysta)

Steve Faber przyszedł na świat w rodzinie magików, która emigrowała wiele lat wcześniej z Europy Wschodniej. Wnuk Harrego Fabera, znanego sztukmistrza, Steve Faber uczęszczał na Uniwersytet Kalifornijski w Los Angels gdzie zrobił dyplom z literatury i historii. Następnie Faber spróbował swoich sił na wydziale prawa. Była to ogromna pomyłka. Otrzymał jednak lekcję, którą będzie pamiętał przez całe życie, że w poezji nie ma pieniędzy, a w pieniądzach poezji. Lekcję tę otrzymał suto za nia płacąc zdrowiem psychicznym.

Po krótkim romansie z magią (który zakończył się w dniu, kiedy w tym samym momencie odpadł dół zarówno króliczka jak i kapelusza) oraz powieścią (którą ma zamiar ostatecznie wydać w 2006 roku) Faber odnowił kontakt ze swoim najlepszym przyjacielem ze szkoły średniej, Bobem Fisherem. Sześć seriali później, Faber zrozumiał, że komedia sytuacyjna nie uszczęśliwiała ani jego ani Fishera. Krótko mówiąc, w tej sytuacji nie było nic śmiesznego. Tę lekcję znowu otrzymał, płacąc za nią horrendalną cenę, kosztem swojego zdrowiem psychicznego. Krótko potem, pojawiały się scenariusze, potem klienci na nie, a następnie pieniądze ze sprzedaży. Niektóre filmy są już w realizacji, inne czekają aż ujrzą światło dzienne, a jeszcze inne nawiedzają Fabera w jego marzeniach lub koszmarach sennych.

Wśród hobby Fabera można wymienić insomię, bezcelowe przejażdżki kanionami Los Angeles, pracę w ogrodzie. Ostatnio, Faber zakupił harmonijkę ustną.

Bob Fisher (Scenarzysta)

Bob Fisher dorastał się w rozlicznych podmiejskich osiedlach regionu Środkowo-Atlantyckiego (w tym w jego ulubionych miejscach Middletown i New Jersey) zanim przeprowadził się do Kalifornii gdzie uczęszczał do szkoły średniej Chatsworth, dużo grał w baseball i poznał swojego partnera, z którym pisze scenariusze do filmów, Steve’a Fabera. Swoją karierę rozpoczęli od napisania cyklu kontrowersyjnych artykułów do licealnej gazetki.

Po ukończeniu liceum Fisher rozpoczął naukę na Kalifornijskim Uniwersytecie w Los Angeles (UCLA) gdzie najwięcej czasu poświecił na zajęcia związane z historią, polityką i literaturą. W tamtym czasie, przez kilka lat, oddawał się bardzo szlachetnej pracy w charakterze barmana zanim ostatecznie zajął się pisaniem scenariuszy do seriali komediowych. Ponownie zaczął pracować z Faberem i wspólnie tworzyli dla różnych programów telewizyjnych o lepszej i gorszej renomie, w tym dla “Married with Children” oraz “The Bonnie Hunt Show” zanim, kilka lat później, przerzucili się na scenariusze do filmów. Polowanie na Druhny jest ich pierwszym scenariuszem do wyprodukowanego pełnometrażowego filmu.

Po dwóch latach pracy nad filmem o tematyce weselnej, Fisher wreszcie postanowił, że w październiku tego roku weźmie sam ślub z pisarką Karine Rosenthal. Jego świadkiem będzie Faber. Naturalnie, co rozumie się samo przez się, nieproszeni goście są mile widziani.

Peter Abrams (Producent)

Peter Abrams jest założycielem i partnerem wytwórni Tapestry Films. Od momentu rozpoczęcia działalności Tapestry Films, co miało miejsce czternaście lat temu, jako firmy zajmującej się finansowaniem i produkcją filmów, Abrams wyprodukował wiele przebojów kinowych pod szyldem Tapestry Films, pośród których znajdują się takie tytuły jak Serendipity, z Johnem Cusackiem i Kate Beckinsale; Pay It Forward z Kevinem Spacey, Helen Hunt oraz Haley Joel Osment; Powiedz tak, z Jennifer Lopez oraz Matthew McConaughey; Van Wilder, z Ryanem Reynoldsem; She’s All That z Freddiem Prinzem Jr. oraz Rachael Leigh Cook; A Kid in King Arthur’s Court Disney’a; oraz Na fali w reżyserii Kathryn Bigelow z Keanu Reeves oraz Patrickem Swayze’y.

Następnym filmem Tapestry będzie The Underclassman, z Nickiem Cannonem, dystrybuowany przez Miramax Films,. Film w kinach pojawi się w sierpniu.

Zanim rozpoczął tak kreatywną współpracę z Robertem L. Levym, Abrams wyprodukował A Talent for Murder z Sir Laurencem Olivierem i Angelą Lansbury dla “Broadway on Showtime” Showtime.

Przed rozpoczęciem swojej kariery w biznesie filmowym, Abrams przez dwa lata pracował dla Goldman Sachs & Co. w Nowym Jorku. Studia magisterskie ukończył na Uniwersytecie Harwardzkim, a tytuł doktora zdobył w Szkole Prawa Uniwersytetu George’a Washingtona.

Robert L. Levy (Producent)

Robert L. Levy pisze i/lub produkuje filmy już od ponad 20 lat i głównie współpracuje z Peterem Abramsem i J.P. Guerinem w ramach Tapestry Films. Ponadto, Levy wyreżyserował i wyprodukował film A Kid in Aladdin's Court, kolejną część produkcji Tapestry A Kid in King Arthur's Court.

Ostanio Levy wyprodukował takie przeboje kinowe jak Serendipity z Johnem Cusackiem i Kate Beckinsale, Powiedz tak z Jennifer Lopez i Matthew McConaughey’em, Van Wilder z Ryanem Reynoldsem oraz She's All That z Freddiem Prinzem Jr. i Rachael Leigh Cook.

Ponadto, w jego dorobku artystycznym znajdują się takie tytuły jak Pay It Forward, Point Break, Jane Austin’s Mafia!, The Last Time I Committed Suicide, Enemy of My Enemy, Denial, Full Eclipse, Warlock – The Armageddon, A Killing Time oraz The Underclassmen z Nickiem Cannonym, który wkrótce ma wejść do kin.

Levy był także producentem wykonawczym takich filmów jak Swing, Black & White, Payback, The Chain, The Granny and Dark Tide. Był również producentem wykonawczym i autorem scenariusza klasyki filmu Burta Reynoldsa Smokey and the Bandit.

Levy ukończył Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles i jest członkiem Instytutu Filmu Amerykańskiego.

Andrew Panay (Producent)

Andrew Panay jest jednym z trzech wspólników Tapestry Films, firmy z siedzibą w Beverly Hills, zajmującą się finansowanie i produkcją filmów. Zajmował się produkcją She’s All That dla Miramax i był współtwórcą przy produkcji Serendipity z Johnem Cusackiem Kate Beckinsale.

Był producentem wykonawczym przy filmie On the Line, z Lancem Bassem i Joey’em Fatonem dla N’Sync. Ponadto, wymyślił i wyprodukował dla Artisan National Lampoon’s Van Wilder z Ryanem Reynoldsem i Tarą Reid. Zajmował się również produkcją Pay It Forward, z Kevinem Spacey, Helen Hunt, oraz Haley Joel Osment dla Warner Brothers.

Ostanio Panay wyprodukował thriller o nastolatkach The Underclassman, z Nickiem Cannonem, który w kinach ma sie pojawić w sierpniu.

Guy Riedel (Producent wykonawczy)

Guy Riedel zdobywał swoje pierwsze doświadczenie w zakresie tworzenia filmów dzięki uprzejmości swojego ojca – kierownika zdjęć - pomagając mu we wszelkich pracach w czasie kręcenia reklam, filmów, programów telewizyjnych oraz filmów przemysłowych.

Po otrzymaniu dyplomu z ekonomi i tytułu magistra w biznesie na Uniwersytecie Rutgersa Riedel przeprowadził się do Los Angeles gdzie znalazł sobie posadę jako asystent producenta Aarona Russo, z którym pracował nad produkcją Teachers z Nickiem Noltem i Wise Guys, w reżyserii Briana De Palma.

W 1986r., Riedel otworzył w Los Angeles biuro producenckie dla New Line Cinema, gdzie pracował nad wieloma różnymi filmami, w tym, kolejnymi odcinkami Koszmaru z ulicy Wiązów oraz The Hidden, Hairspray and Heart Condition.

Po odejściu z biura Riedel dostał się pod skrzydła producentki Gale Anne Hurd z Pacific Western Productions. W czasie gdy był tam zatrudniony wytwórnia stworzyła takie filmy jak Tremors, Downtown, Terminator 2: Ostateczna rozgrywka oraz film Cast a Deadly Spell dla HBO.

Dorobek Riedela jako niezależnego producenta zawiera między innymi następujące produkcje The Girl Next Door, The Hot Chick Max Keeble's Big Move, Highway, Crazy Beautiful, Body Shots, Office Space, The Maddening, Under The Hula Moon, Separate Lives, The Inkwell oraz The Waterdance.

Natomiast pośród jego telewizyjnego dorobku należy wymienić “Path to War,” "Breast Men,” "The Second Civil War” oraz doskonale przyjęty film wyprodukowany dla stacji HBO "Norma Jean and Marilyn."

Julio Macat, ASC (Kierownik zdjęć)

Pierwszym filmem Julio Macata był przebój kasowy Kevin sam w domu. Macat robił również zdjęcia do Kevin sam w Nowym Jorku, Ace Ventura - psi detektyw, Zwariowany profesor, Powiedz tak, Cats & Dogs oraz Bringing Down the House. Wszystkie te produkcje zaraz po wejściu do kin stawały się przebojami kasowymi.

Pośród jego bogatego dorobku znajdują się również takie produkcje jak Catch That Kid, Ballistic: Ecks vs. Sever, A Walk to Remember, Crazy in Alabama, Kevin sam w domu 3, So I Married an Axe Murderer, My Fellow Americans (remake filmu Miracle on 34th Street), Moonlight and Valentino, Only the Lonely oraz The Borrower.

Macat, Argentyńczyk o włoskim pochodzeniu, rozpoczął swoją karierę w wieku 19 lat i praktykował u znamienitych kinematografów takich jak Mario Tosi, ASC, John Alcott, BSC, oraz Chris Menges, BSC. Po ukończeniu studiów filmowych na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, znalazł zatrudnienie jako operator filmowy w Los Angeles i współpracował z rosyjskim reżyserem Andreiem Konchalovsky’m przy czterech filmach, w tym przy Runaway Train oraz Shy People. Jako kinematograf, Macat również, na początku swojej kariery, pracował przy tworzenie wielu wideoklipów i reklam zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i za granicą.

Macat mówi znakomicie po hiszpańsku i w włosku. Mieszka w Los Angeles ze swoja żoną, aktorką Elizabeth Perkins i ich czwórką dzieci.

Barry Robison (Kierownik produkcji)

Barry Robison, w swoim dorobku zawodowym może pochwalić się bardzo wieloma różnymi filmami, między innymi The Rookie, October Sky, Highway, Bubble Boy, Home Fries, Loved, The Man Who Wouldn't Die, My Family, Sensation oraz Candyman: Farwell to Flesh.

Pracował również dla telewizji między innymi przy “Deadly Relations,” “Treacherous Crossing,” oraz “Deadly Game.”. Zanim zaczął pracować jako kierownik produkcji Robison zajmował się scenografią w Merry Christmas, George Bailey oraz kostiumami w “The Marvelous Land of Oz” Franka Bauma.

Denise Wingate (Kostiumy)

Denise Wingate ostatnio zajmowała się kostiumami do produkcji Kopciuszek z Hilary Duff, Paparazzi, Radio, Ostrożnie z dziewczynami z Cameron Diaz, Soul Survivors oraz do przebojów kinowych Cruel Intentions oraz She's All That. Pracowała również przy Blue Streak, Judas Kiss, z Emmą Thompson oraz Alanem Rickmanem, The Alarmist z Davidem Arquettem, Touch Me, oraz The Last Time I Committed Suicide z Keanu Reeves.

Wingate przez cztery lata zajmowała się garderobą dla potrzeb serialu “Melrose Place”. Dla telewizji pracowała również przy serialach "Models, Inc.," "Almost Perfect," "Middle Ages," "Shannon's Deal" oraz filmach telewizyjnych "Out of Season" oraz "Perfect Prey," z Kelly McGillis. Na początkach swojej kariery Wingate zajmowała się kostiumami dla Bangles.

Mark Livolsi (Montażysta)

Mark Livolsi był montażystą wielu filmów, w tym, Vanilla Sky, Elizabethtown, Almost Famous, Pieces of April, The Girl Next Door, Max and Grace oraz Spin the Bottle. Jako asystent montażysty Livolsi pracował przy Crimes & Misdemeanors, Afera Thomasa Crowna, At First Sight, Heaven & Earth, Joe Black, Przejrzeć Harry'ego, Pokój Marvina, Touch, Shadows and Fog, Alice, Francuski pocałunek oraz The River Wild.

Ponadto, pracował przy takich produkcjach jak Night and the City, Commandments, Heartburn, Dead of Winter, New York Stories, Funny Farm oraz Wall Street.

Rolfe Kent (Muzyka)

Urodzony w Europie, nigdy formalinie nie szkolił się w kierunku muzycznym, ale zawsze kochał dźwięk i muzykę. W wieku 12 lat zdecydował, że chciałby zostać uznanym kompozytorem. Graniem w różnych, zazwyczaj bardzo kiepskich kapelach (często do ich miernego poziomu w znacznym stopniu sam się przyczyniał) zdecydowanie nie pomagał sobie w karierze uznanego muzyka filmowego, więc szybko zaprzestał grać. Przerzucił się na pisanie muzyki teatralnej, a następnie muzyki dla studentów filmu.

Od kilku lat jest uznanym twórcą muzyki filmowej zarówno w Hollywood jak i Europie. Z ponad trzydziestoma filmami na swoim kącie, Kent współpracował z wieloma reżyserami, w tym z Alexanderem Payne (Election, Schmidt, Sideways), Markiem Watersem (The House Of Yes, Wredne dziewczyny, Just Like Heaven), Richardem Shepardem (Mercy, Oxygen, Matador) oraz Jeffem Nathansonem (The Last Shot).

Kent otzymał nominację do Złotego Globu za Sideways, a także nagrodę BMI Film Music Awards za Legalna blondynkę, Legalna blondynkę 2, Freaky Friday, Wredne dziewczyny oraz Sideways. Pomiędzy wieloma innymi filmami do których Kent stworzył muzykę należy wymienić następujące tytuły 40 Days and 40 Nights, Kate i Leopold, Nurse Betty, z Renee Zellweger, oraz Mercy. Obecnie pracuje nad muzyka to sztuki teatralnej, do której pisze również teksty. Kent wciąż pozostaje wielkim pasjonatem muzyki i jest zafascynowany instrumentami i ich właściwościami dźwiękowymi. W niektórych z jego kompozycji filmowych to zamiłowanie jest bardzo wyraźne np. w Schmidt możemy usłyszeć chińskie erhu, Freaky Friday zdominowane jest przez japońskie bębny Taiko, w Wrednych dziewczynach często słyszymy afrykańskie chórki, a w The Jury mamy do czynienie z zapadającymi w pamięci dźwiękami ormiańskiego duduka. Każdy z filmów jest okazją do sprawdzenia nowego instrumentu, do stworzenia, nowej, przesyconej emocjami, przenoszącej nas w inny świat i melodyjnej muzyki. Muzyka ma odkryć prawdziwą duszę filmu. Kent mieszka w Los Angeles i jest zapalonym podróżnikiem, czasami pomieszkuje w Black Rock City.