6.3 
Zaloguj się, aby dodawać filmy do ulubionych lub polecać je innym użytkownikom.
Shawn Levy, reżyser takich przebojowych komedii jak „Noc w Muzeum” czy „Różowa pantera”, zaprasza na film z najjaśniej świecącymi gwiazdami amerykańskiej komedii – Steve’em Carrellem („40letni prawiczek”, serial „Biuro) i Tiną Fey („SNL”, serial „Rockefeller Plaza 30”). „Nocna randka” to opowieść o tym jak potoczyła się randka pewnego małżeństwa… A potoczyła się w szalony sposób.
Phil i Claire Fosterowie (Carrell i Fey) to zgodne małżeństwo z dwójką dzieci. Mieszkają na spokojnym osiedlu w New Jersey i wiodą bezstresowe życie. Jedną z ich tradycji jest cotygodniowa randka – para poświęca jeden wieczór w tygodniu na pielęgnowanie uczucia i przypomnienie sobie jak to było, gdy randkowali na początku znajomości. Chodzą do Teaneck Tavern, ale randki dość szybko zaczynają przypominać rodzinne kolacje w domu… Zmęczeni pracą i dziećmi nie mają siły na to, by oczarować małżonka/małżonkę na randce.
Po spotkaniu ze znajomą parą, która dość drastycznie zmieniła swoje nudne życie (podejmując decyzję o rozstaniu) Phil i Claire zaczynają się zastanawiać co by było gdyby i oni się rozeszli…
Fosterowie postanawiają dać sobie jeszcze jedną szansę i zamiast kolejnej nudnej kolacji w Teaneck Tavern wybierają wieczór w modnej knajpie na Manhattanie. Niestety nie mają rezerwacji… Zdeterminowani, by zjeść przed północą podają się za wyczytaną przez kierownika lokalu parę i zajmują ich stolik. Co to komu szkodzi? Phil i Claire przez jeden wieczór będą Tripplehornami.
Okazuje się, że prawdziwi Trpplehorne’owie to złodziejski duet, który okradł niebezpiecznych ludzi i jest teraz ścigany przez skorumpowanych gliniarzy… Zanim Phil i Claire dokończyli risotto musieli wiać. Randka, która miała dodać ich małżeństwu trochę pieprzyku okazało się za ostra… Czeka ich szalona noc. Na szczęście uda im się ocalić życie, a także związek.
Cotygodniowa randka to zwyczaj znany wielu małżeństwom – nawet tym, w których mąż jest znanym reżyserem… „Kiedy kręciłem „Noc w muzeum 2” raz w tygodniu zabierałem żonę na kolację.” – przyznaje Shawn Levy.
Podczas jednej z takich randek, na której rozmawiał z żoną o dzieciach i sprawach do załatwienia, wpadł mu do głowy pewien pomysł : „Uświadomiłem sobie, że fajnie byłoby nakręcić film o lekko znudzonej sobą parze, której cotygodniowa randka zamienia się w szaloną przygodę, a w wirze wariackich wydarzeń mąż i żona przypominają sobie czemu się w sobie zakochali.”
Następnego dnia Shawn przedstawił pomysł producentom… A raczej oznajmił im, że nakręci „Nocną randkę” tylko najpierw musi znaleźć scenarzystę. Nie szukał długo – padło na Josha Klausnera. „Nakręciłem kiedyś krótki, niezależny film „(Saint) Peter”. Shawn był nim zachwycony i deklarował, że chciałby ze mną współpracować. Jestem mu bardzo wdzięczny, że powierzył mi napisanie scenariusza do „Nocnej randki”.
Klausner spotkał się z Levym w jego kanciapie na terenie Foxa. Od razu dogadali się co do fabuły : „Obaj mamy żony i dzieci; dobrze wiemy czym są i jak wyglądają cotygodniowe randki z żoną. Nie przypominają randek, na które kiedyś chodziliśmy. Zaczęliśmy wymieniać się doświadczeniami i tak narodziły się pomysły.”
„Poopowiadaliśmy sobie jak wyglądają nasze małżeństwa. Obaj staramy się, by w naszych związkach nie zabrakło romantyzmu. Pytanie tylko, jak to robić, gdy na głowie ma się dzieci i tysiące codziennych spraw?” – dodaje Levy.
Fabuła miała początkowo oscylować wokół szkolnej wywiadówki, ale Klausner i Levy szybko wymyślili historię o omyłkowym wzięciu głównych bohaterów za kogo innego.
„Chcieliśmy, żeby ciąg szalonych wydarzeń zaczął się od pozornie normalnej sytuacji. Phil i Claire nie mogą dostać stolika w restauracji, więc dla żartu podają się za parę, która nie przyszła na kolację. Tak zaczyna się najgorsza noc w ich życiu, która paradoksalnie ratuje ich małżeństwo.” – mówi Klausner.
Levy przekonuje, że to film w duchu „Gliniarza z Beverly Hills” i „48 godzin” . Komedia, w której nie brakuje akcji. Jego poprzednie filmy były raczej komediami rodzinnymi („Noc w muzeum”, „Różowa pantera”); „Nocna randka” to wariacka komedia skierowana głównie do dorosłych widzów. „To w pewnym sensie przeciwieństwo moich wcześniejszych filmów – nie opowiada o relacji rodziców i dzieci lecz o tym jak układa się rodzicom w małżeństwie.” – tłumaczy reżyser.
Levy’emu zależało na tym, by zachować realizm : „Film jest komedią, ale w życiu nie zawsze jest śmiesznie; nawet między dwojgiem kochających się ludzi dochodzi do krzyków i łez.”
„Wiele komedii to po prostu zlepek gagów mniej lub bardziej trzymających się kupy (i fabuły). „Nocna randka” opowiada o małżeństwie przeżywającym kryzys; o tym, że czasem miłość to za mało. Zarówno ja i Shawn, jak i Steve i Tina chcieliśmy wiarygodnie przedstawić relacje między małżonkami.” – mówi Klausner.
Kiedy Levy dowiedział się, że Carrell i Fey myślą o współpracy nagle go oświeciło. Znalazł idealnych głównych bohaterów „Nocnej randki” : „Tina i Steve to dla twórcy komedii wymarzone małżeństwo. Przedstawiłem im zarys scenariusza, od razu im się spodobał. Przyznali, że chętnie zagrają w komedii, w której nie brakuje akcji. Tak znalazłem Fosterów.”
Kiedy Levy kończy kręcić film, zazwyczaj robi sobie przerwę. Nad „Nocną randką” zaczął pracować gdy trwał montaż „Nocy w muzeum 2”. „Steve i Tina są zapracowani [grają w niezwykle popularnych serialach – on w „Biurze”, ona w „Rockefeller Plaza 30”], musiałem się do nich dostosować. Zapewnili mnie, że chcą wziąć udział w filmie, ale niebawem zaczynają zdjęcia i będą mogli u mnie zagrać dopiero za pół roku. Odpowiedziałem, że w takim razie nakręcimy film zanim zaczną prace nad kolejnymi sezonami swoich seriali.” – wspomina reżyser i dodaje : „Nie odpocząłem między filmami, ale nakręciłem komedię z dwójką najpopularniejszych obecnie komików. Powiedzmy, że nie żałuję.”
Do scenariusza wprowadzono niewielkie zmiany, ale generalnie był idealnie skrojony pod duet Fey-Carrell. „Jakby był napisany specjalnie dla nich.” – mówi Klausner, a Levy dodaje : „Już po kilku minutach oglądania ma się wrażenie, że Steve i Tina naprawdę są małżeństwem. Na ekranie jest między nimi niesamowita chemia.”
Carell mówi o swoim bohaterze, że to facet czujący się niedoceniany przez rodzinę, ale trzymający żal w sobie : „Kocha żonę i dzieci, ale jego związek z Claire przeżywa kryzys. Musi się z tego otrząsnąć. Szalona noc, którą przeżyją Fosterowie uratuje ich małżeństwo.”
Carrell ma ogromny talent komediowy, a przy tym jest facetem, którego nie da się nie lubić. „To niezwykle zabawny gość, a przy tym dobry aktor. Idealnie sprawdził się w roli Phila. W jednej chwili rozśmiesza nas do łez, a w następnej wzrusza.” – mówi Levy.
Carrell przyznaje, że jego randki z żoną (podobnie jak małżeńskie randki Klausnera i Levy’ego z ich ukochanymi) pozostawiają wiele do życzenia : „Najgorsze jest wychodzenie z domu. Żona się wystroiła, a ty patrzysz jak niania rozsiada się na kanapie i myślisz sobie, że czeka ją przyjemniejszy wieczór, niż was.”
Fey, podobnie jak Carrell, bawi do łez, a jednocześnie potrafi odegrać targające jej bohaterką emocje. Idealnie też pokazała realizm relacji między małżonkami. Kiedy Phil proponuje żonie seks, ta odpowiada, żeby zaczekał chwilę i wyjmuje aparat korygujący zgryz…
„Tina jest atrakcyjną i inteligentną kobietą, ale ma też do siebie ogromny dystans dzięki czemu umie śmiać się z samej siebie. To urocze.” – mówi Levy.
Fey mówi o swojej bohaterce, że to pracująca mama dwójki dzieci zmęczona natłokiem obowiązków. Dobra, czuła kobieta, którą przerasta codzienność. „Dobrze wiem jak trudno jest pracować i wychowywać dziecko. I jak ciężko do tego wszystkiego dbać o męża i okazywać mu uczucia.” – mówi Fey.
Co jest bardziej przerażające – małżeńska nuda czy ucieczka przed mafią? „Najstraszniejsze byłoby poślubić mafiosa.” – śmieje się Tina.
Podczas szalonej nocy Phil i Claire poznają szereg ciekawych postaci. Levy obsadził część ról zaskakująco, ale trafił w dziesiątkę. „Chciałem, żeby widzowie skupiali się na głównych bohaterach, ale żeby pozostałe postaci były intrygujące i godne zapamiętania. Pomyślałem, że fajnie będzie popracować nad tym, by zapadły w pamięć. Obsada może zaskoczyć, ale widzowie na pewno nie będą rozczarowani!” – zapewnia reżyser.
„Po przeczytaniu scenariusza pomyślałam, że zatrudnieni do filmu aktorzy będą szczęściarzami. Nie tylko oni, ale i my wszyscy, bo Shawn zaangażował wspaniałych ludzi.” – dodaje Fey. „Tchnęli w role życie. Fenomenalnie się spisali.” – chwali kolegów z pracy Carrell.
Levy zdradza, że przy filmie nie pracowali przypadkowi aktorzy : „Tyle osób chciało spotkać się na planie ze Steve’em i Tiną, że bardzo postarali się o angaż.”
Mark Wahlberg zagrał byłego klienta Claire, która jest agentką nieruchomości. „Mój bohater to Holbrooke Grant – specjalista od spraw ochrony, którego Fosterowie proszą o pomoc. Wpadają nie w porę, bo Holbrooke akurat spędza noc z piękną Izraelką.”
Wahlberg dodaje, że kostiumolog nie napracował się przy nim : „Miałem na sobie tylko jedwabne bokserki.” Od pasa w górę był nagi (jeśli nie liczyć potężnej ilości podkładu, którym charakteryzator zakrył liczne tatuaże aktora). „Mark chodził rozebrany przez trzy czy cztery dni. Dziwnym zbiegiem okoliczności dostawałam wtedy SMSy od koleżanek, które pytały czy mogą mnie odwiedzić na planie.” – śmieje się Tina Fey.
Nominowana do Oscara Taraji P. Henson (za rolę w „Ciekawym przypadku Benjamina Buttona”) wciela się w funkcjonariuszkę Arroyo, która co prawda nie do końca wierzy Fosterom, że są ścigani przez „tych złych”, ale zaczyna podejrzewać kolegów z policji o nieczyste zagrania. „To prawdziwa bohaterka.” – mówi o swojej postaci aktorka.
W Collinsa i Armstronga (zbirów, którzy ścigają Fosterów) wcielili się Common i Jimmi Simpson. Common ma na swoim koncie role w „Królach ulicy” czy „American Gangster”, ale przede wszystkim jest uznanym raperem (autorem takich przebojów jak „Love of My Life” czy „Testify”). Simpson jest znany nie tylko z filmów („Zodiak”, „Slo-Mo”), ale i z telewizji – wcielał się między innymi w stażystę w „Late Night with David Letterman”.
Common mówi o tych postaciach, że dzięki nim kończy się nuda w małżeństwie Fosterów : „Gdy ściga cię dwóch zbirów ze spluwami, nie możesz narzekać na nudę.”
Szefem Collinsa i Armstronga jest gangster Joe Miletto. Tripplehorne’owie ukradli mu coś bardzo cennego, dlatego chce ich dorwać. W roli mafiosa obsadzono Raya Liottę co bardzo ucieszyło Carrella i Fey. „Podczas kręcenia jednej ze scen Tina powiedziała, że czuje się jakby oglądała „Chłopaków z ferajny” w 3D. Nie mogła uwierzyć, że obok niej siedzi Ray Liotta.” – wspomina ze śmiechem Carrell.
Przyzwyczajonym do ról w dramatach aktorom czasem ciężko przestawić się na komedie. Sukces tkwi w scenariuszu. „Jeśli jest dobry, nie ma rzeczy niemożliwych.” – mówi Liotta, a Common dodaje : „Równie ważny jest dobry reżyser. Shawn od razu wyjaśnił, że zależy mu na komizmie, ale i realizmie sytuacji. A grając ze Steve’em i Tiną, im bardziej zachowywaliśmy powagę tym było śmieszniej.”
W prawdziwych Tripplehorne’ów – dealera Taste’a i jego dziewczynę Whippit – wcielili się James Franco i Mila Kunis. Są zupełnie różni od Fosterów, ale jednocześnie coś ich z nimi łączy : przeżywają kryzys w związku. Jak zauważa Klausner : „Nieważne czy jesteś dealerem czy facetem w średnim wieku : twoja ukochana w końcu zarzuci ci, że nie patrzysz na nią tak jak kiedyś lub nie masz dla niej czasu. Fosterowie i Tripplehorne’owie są zupełnie różni, ale przechodzą przez to samo.”
Kunis mówi o Tripplehorne’ach, że to wybuchowa para : kiedy się kłócą, lecą talerze, a kiedy wszystko gra, jest jak w bajce. O granej przez siebie Whippit mówi, że to dziewczyna przeżywająca dużo emocji, które zmieniają się jak w kalejdoskopie.
Franco mówi o swoim bohaterze, że początkowo miał być wysokim łysolem z napisem „Taste” wytatuowanym na czole – z pomysłu została tylko ksywa. „Zaproponowali mi rolę. Ucieszyłem się, ale wołałem się upewnić czy wiedzą, że nie jestem wysokim łysolem. Wprowadzili kilka zmian do scenariusza, a zamiast wytatuowanego „Taste” na czole jest tatuaż z napisem „Żniwiarz” – mówi aktor.
Kristen Wiig i Mark Ruffalo zagrali przyjaciół Fosterów – Haley i Brada Sullivanów, którzy postanowili się rozstać. „Doszli do wniosku, że wolą rozwód od dalszej nudy i nieszczęścia. Haley zasiała w Claire ziarno niepewności.” – mówi Wiig.
W filmie zobaczymy też znaną z serialu „Plotkara” Leighton Meester w roli niani Kate i Williama Fichtnera („Mroczny rycerz”) w roli prokuratora okręgowego Franka Crenshawa.
Aktorzy wspominają, że praca z Levym to czysta przyjemność i chwalą go za to, że zezwala na improwizację. „Najśmieszniejsze gagi często są efektem improwizacji. Żeby mieć czas na dodatkowe ujęcia i kombinowanie z improwizacją, wszyscy muszą doskonale wiedzieć co robią, zwłaszcza reżyser.” – mówi Tina Fey.
Levy uważa, że w szaleństwie improwizacji jest metoda: „Steve i Tina często pytali czy możemy nakręcić jeszcze jedno ujęcie, bo mają pomysł i chcieliby zaimprowizować. Nie zawsze mogliśmy wykorzystać to co nakręciliśmy, ale wiele takich scen trafiło do filmu – między innymi ta w restauracji, gdy Fosterowie zgadują kim jest para przy sąsiednim stoliku.”
„Nieważne gdzie pracujemy – wszyscy chcemy być szanowani i doceniani za to co robimy. Zawsze mówię aktorom, żeby dzielili się ze mną swoimi pomysłami, bo jeśli mi się spodobają, chętnie wprowadzę zmiany do scenariusza. Dzięki temu wytwarza się między nami partnerska relacja i świetnie nam się razem pracuje. Wolę pracować z kreatywnym zespołem ludzi, niż podwładnymi.” – mówi reżyser, Shawn Levy.
Podczas ucieczki przed zbirami Fosterowie pożyczają od Holbrooke’a Granta Audi R8, z którym Phil średnio sobie radzi. W końcu dochodzi do zderzenia z taksówką i auta zaczepiają się zderzakami. Mimo to pościg trwa dalej i Fosterowie uciekają przez Manhattan.
Levy i Klausner wpadli na pomysł nakręcenia tej skomplikowanej sceny podczas burzy mózgów. Nie chcieli, by w filmie pojawił się kolejny, nudny pościg. Pragnęli, by był nietypowy. „Spytałem Shawna czy na pewno chce kręcić pościg. Wydawało mi się to nudne i sztampowe. Zaczęliśmy kombinować jak można by urozmaicić motyw pościgu.” – wspomina Klausner.
Levy podzielił się z kolegą wspomnieniem z okresu nastoletniości : „Uczyłem się prowadzić auto. Podczas próby parkowania stuknąłem wóz, który stał przede mną. I co gorsza, zaczepiłem o niego.” – opowiada reżyser. Tak narodził się pomysł, ale zakleszczenie się dwóch aut nie wystarczyło… „Shawn chciał pokazać widzom coś czego jeszcze nigdy nie widzieli.” – mówi koordynator scen kaskaderskich, Jack Gill i dodaje: „Zaczęliśmy się zastanawiać jak wydobyć ze sceny pościgu i kolizji komizm. Widzowie zobaczą między innymi samochody kręcące się w kółko i bohaterów strzelających do aut.”
Wykorzystano sześć samochodów, a Gill zbudował 12metrową ramę, na której ustawiono Audi R8 i taksówkę. „Kaskader prowadzący auto, a raczej auta, siedział na ich przedzie, czyli w bagażniku Audi. Tylko tak mógł prowadzić samochody szczepione przednimi zderzakami.” – zdradza Gill.
Nie trzeba dodawać, że lepiej nie próbować takich samochodowych sztuczek na swojej ulicy.
Nowy Jork wprowadził ograniczenia dotyczące kręcenia takich scen na Manhattanie, więc część z nich powstała w Los Angeles.
„Udostępniono nam sześć przecznic na Broadwayu. Całe szczęście, bo inaczej nie udałoby nam się tego nakręcić. Użyliśmy sześciu kamer, w tym jednej ze specjalnymi „bojami”, którą nakręciliśmy zderzenie nie niszcząc sprzętu.” – mówi Gill.
Carrell w wielu ujęciach sam siedzi za kierownicą. „Chcieliśmy, żeby Phil musiał wsiąść za kółko wozu, którego nie umie prowadzić. Poprosiłem ludzi z Audi, żeby przerzucili napęd z czterech kół na tylne koła. Mówimy o mocy 560 koni mechanicznych!” – mówi Gill. Jak Carrell czuł się za kierownicą? „Kiedy wciskałem gaz czułem jakby ktoś zdzielił mnie przez głowę łopatą.” – mówi aktor.
W jednej ze scen Phil przechodzi do taksówki, podczas gdy Claire prowadzi Audi. Zbliżenia na Carrella i Fey kręcono na „green screenie”, ale scenę nakręcono naprawdę; wzięli w niej udział dublerzy. Steve i Tina musieli dograć dialogi. Pracowali nad nimi z Gillem i Levym, który jak zwykle chętnie wysłuchał pomysłów aktorów i podchwycił je.
Scena ze sczepionymi samochodami robi wrażenie, ale Levy’emu zależało, żeby nie zapominać o głównym przesłaniu filmu – małżeństwo podczas kryzysu musi na nowo nauczyć się komunikowania ze sobą. Dobra komunikacja przyda się także podczas pościgu i prowadzenia dwóch sczepionych ze sobą aut…
Randka zamieniła się w szaloną noc, ale najważniejsze, że Fosterom udało się uratować małżeństwo. Wariactwo, które przeżyli przypomniało im o dreszczyku emocji związanym z początkami związku.
„Ten film jest w pewnym sensie ponadczasowy. Opowiada o jednej nocy, ale przede wszystkim o tym co od wieków przeżywają wszystkie pary na świecie : o konieczności pracowania nad związkiem. Widzowie obejrzą przygodę jaką przeżyli Fosterowie, ale wyjdą z kina ze świadomością, że najlepsze dopiero przed Philem i Claire, bo zakochali się w sobie na nowo.” – mówi reżyser, Shawn Levy.
„Znów czują się w swoim towarzystwie na tyle swobodnie, żeby w jednej chwili wyznawać sobie miłość, a w drugiej kazać ukochanej połowie się odczepić.” – dodaje Carrell.
Tina Fey ma dla małżeństw jedną radę : „Idźcie na randkę i obejrzyjcie „Nocną randkę”.
STEVE CARRELL (Phil Foster) jest obecnie jednym z najpopularniejszych aktorów komediowych w Hollywood. Popularność przyniósł mu udział w popularnym „The Daily Show with Jon Stewart” (był jednym z korespondentów); obecnie grywa w wysoko-budżetowych produkcjach.
Nie pożegnał się w z telewizją, wręcz przeciwnie : od kilku lat gra w niezwykle popularnym serialu „Biuro” (amerykańska wersja brytyjskiego serialu Ricky’ego Gervaisa). Za rolę Michaela Scotta nominowano go do trzech Emmy i czterech Złotych Globów(zdobył statuetkę w 2006 roku).
Na dużym ekranie debiutował rolą w „40letnim prawiczku”, do którego napisał scenariusz razem z reżyserem filmu, Juddem Apatowem. Film okazał się hitem i zarobił ponad 175 milionów dolarów; nominowano go także do AFI Award i nagrody WGA oraz nagrodzono Critics’s Choice Award.
W 2008 roku wcielił się w Maxwella Smarta, głównego bohatera „Dorwać Smarta” z Anne Hathaway i Alanem Arkinem. Film zarobił ponad 230 milionów dolarów, a w 2011 roku na ekrany wejdzie jego druga część.
Carrell użyczył głosu do filmu „Horton słyszy Ktosia” w reżyserii Jimmy’ego Haywarda („Gdzie jest Nemo?”, „Potwory i spółka”).
W 2006 roku wystąpił w „Małej miss”, którą nominowano do Oscara za najlepszy film i nagrodzono SAG Award. W filmie zagrali m.in. Greg Kinnear i Toni Collette.
Ma na swoim koncie role w takich filmach jak „Legenda telewizji”, „Czarownica” czy „Ja cię kocham, a ty z nim”. Przełomowa okazała się rola w filmie „Bruce Wszechmogący” z Jimem Carreyem – Carrell zagrał w 2007 roku w sequelu, „Evanie Wszechmogącym”.
Założył Carousel Productions. Pochodzi z Massachusetts, razem z żoną (aktorką Nancy Walls) mieszka w Los Angeles. Poznali się w Second City Theater Group w Chicago, mają dwójkę dzieci.
TINA FEY (Claire Foster) jest obecnie jedną z najpopularniejszych postaci amerykańskiej telewizji : scenarzystką, producentką i gwiazdą serialu „Rockefeller Plaza 30” stacji NBC. Wciela się w Liz Lemon – scenarzystkę fikcyjnego „TGS with Tracy Jordan”. Nominowano ją do Emmy, dwóch Złotych Globów, trzech SAG Award i People Choice Award. W tym roku serial zdobył pięć statuetek Emmy i był nominowany do wielu innych nagród.
Zanim wzięła się za realizację „Rockefeller Plaza 30” była główną scenarzystką i jedną z członkiń obsady „Saturday Night Live”. Zdobyła Emmy i dwie nagrody przyznawane przez Writers Guild of America; w ubiegłym roku parodiowała w „SNL” kandydatkę na wiceprezydenta USA Sarah Palin.
Odkąd gra w serialu trafia do przeróżnych rankingów – m.in. Entertainment Weekly’s Entertainers of the Year, People Magazine’s Most Beautiful People czy Time magazine’s Prestigious Time 100.
Zdobyła wyróżnienia przyznawane między innymi przez Producers Guild of America, a także People’s Choice Award i SAG Award.
W 2004 roku napisała scenariusz do „Wrednych dziewczyn”, w których główną rolę zagrała Lindsay Lohan. Można było ją oglądać w takich filmach jak „Baby Mama” czy „The Invention of Lying” Ricky’ego Gervaisa.
MARK WAHLBERG (Holbrooke Grant) to nominowany do Oscara i Złotego Globu (za role w „Infiltracji” Martina Scorsese) aktor, a dawniej muzyk. Współpracował z Davidem O. Russellem, Timem Burtonem i Paulem Thomasem Andersonem; jednymi z jego pierwszych filmów były „Inteligent w armii”, „Przetrwać w Nowym Jorku” i „Strach”. Przełomem w karierze stały się „Boogie nights”, po których zagrał w „Złocie pustyni” i „Gniewie oceanu” z George’em Clooneyem i „Włoskiej robocie” z Charlize Theron.
W 2008 roku zagrał w „Zdarzeniu” M. Night Shyamalana i filmie „Max Payne”. Do najnowszych produkcji z jego udziałem należą „Nostalgia anioła” Petera Jacksona, „The Other Guys” z Willem Ferrellem i „The Fighter”.
Jest producentem wykonawczym „Ekipy” – nominowanego do nagród Emmy serialu HBO. Udziela się charytatywnie, założył Mark Wahlberg Youth Foundation.
TARAJI P. HENSON (funkcjonariuszka Arroyo) ma na swoim koncie nominację do Oscara za rolę w „Ciekawym przypadku Benjamina Buttona” Davida Finchera. Najnowsze filmy z jej udziałem to m.in. „Nierozerwalna więź” i „Once Fallen”.
Przez trzy lata wcielała się w Rainę Washington w serialu „Babski oddział”. Na małym ekranie można było ją oglądać także w „Boston Legal”, „Ostrym dyżurze” czy „Eli Stone”.
Krytycy chwalili jej rolę w „Mów do mnie” z Donem Cheadle’em z 2007 roku. W 2005 roku zdobyła nagrodę na Black Movie Awards, a w 2006 roku nagrodzono ją BET Award za rolę w „Hustle & Flow”.
Wkrótce do kin wejdą „Karate Kid”, w którym Taraji zagrała z Jaden Smith i Jackie’em Chanem, a także „Peep World” z Ryanem Wilsonem i Sarah Silverman.
Pochodzi z Waszyngtonu, studiowała na Howard University. Udziela się charytatywnie; mówi, że pomaganie dzieciom to jej pasja.
COMMON (Collins) to zdobywca Grammy, który na dużym ekranie debiutował w dokumencie muzycznym „Dave Chapelle’s Block Party” z 2006 roku. W2007 roku zagrał w „Asie w rękawie” z Jeremym Pivenem, Benem Affleckiem, Alicią Keys i Ryanem Reynoldsem. Można było go oglądać m.in. w „Królach ulicy” i „American Gangster”.
SHAWN LEVY (reżyseria/produkcja) odnosi w ostatnich latach sukcesy komercyjne. Jego filmy zarobiły w sumie ponad miliard dolarów. Shawn specjalizuje się w ciepłych komediach, a jego dzieła trafiają do rzeszy widzów. Kocha swoją pracę, wkłada w nią całą energię, a pasją zaraża członków ekipy i obsady, z którymi pracuje.
Obecnie pracuje nad tytułami, które wyprodukuje jego firma 21 Laps Entertainemnt działająca w ramach Twentieth Century Fox.
Levy wyreżyserował i wyprodukował „Noc w muzeum”, w której zagrali Ben Stiller, Robin Williams, Owen Wilson, Ricky Gervais, Dick Van Dyke i Mickey Rooney; film zarobił na całym świecie prawie 600 milionów dolarów.
W 2006 roku wyreżyserował „Różową Panterę” ze Steve’em Martinem, Kevinem Kline’em, Beyoncé Knowles i Jeanem Reno. Na koncie ma także „Fałszywą Dwunastkę” ze Steve’em Martinem, Bonnie Hunt, Ashtonem Kutcherem i Hillary Duff. Film zarobił ponad 200 milionów dolarów.
W 2002 roku wyreżyserował komedię romantyczną „Nowożeńcy z Ashtonem Kutcherem i Bruttany Murphy. W tym samym roku powstał także „Duży, gruby kłamczuch” z Frankie’em Munizem, Paulem Giamattim i Amandą Bynes.
Jako dwudziestolatek ukończył Wydział Dramatyczny na Yale University. Studiował także na USC (ukończył Masters Film Production Program); wyprodukował i wyreżyserował wtedy krótkometrażowe „Broken Record”. Film zdobył Gold Plaque na Festiwalu Filmowym w Chicago.
JOSH KLAUSNER (scenariusz) studiował na Princeton University gdzie angażował się w uczelniane życie teatralne. Jego sztuka „Scratch” zdobyła uznanie, autora nagrodzono Francis LeMoyne Page Prize. Po ukończeniu studiów Klausner krótkometrażowe „Season of the Lifterbees”, które miało swoją premierę w 1992 roku na Festiwalu Filmowym w Sundance i zdobyło Time Warner Grand Prize na Aspen Shortfest, a także AMPAS Student Academy Award.
W 1994 roku zaczął współpracę z braćmi Farrelly – asystował im przy fulmie „Głupi i głupszy”, w 1998 roku przy „Sposobie na blondynkę”, a w 2001 roku przy „Płytkim facecie”.
W 2000 roku napisał scenariusz do filmu „Czwarte piętro”, który także wyreżyserował. Wyprodukowała go stacja HBO; główne role zagrali William Hurt, Juliette Lewis, Austin Pendleton i Shelley Duvall. Współpracował także przy scenariuszach do filmów „Shrek trzeci” i „Shrek Forever”.
Obecnie pracuje nad adaptacją książki dla dzieci „Thomas the Tank Engine” oraz książki „The Ten Best Days of My Life” Adeny Hapern (film wyprodukuje 21 Laps Shawna Levy’ego; główną rolę zagra Amy Adams). Współpracuje także z Paulem McCartneyem nad filmem animowanym „High in the Clouds’ na podstawie książki ex-Beatlesa.
JOSEPH CARACCIOLO, JR (produkcja wykonawcza) zaczynał od kierowania planem filmu „Stracone lata” Sidneya Lummeta.
Caracciolo był producentem wykonawczym przy „Co się zdarzyło w Vegas” z Cameron Diaz i Ashtonem Kutcherem i „Diabeł ubiera się u Prady” z Meryl Streep i Anne Hathaway. Na koncie ma produkcję takich filmów jak „Całe szczęście” z Lindsay Lohan, “Siła strachu” z Robertem DeNiro, „Dziewczyny z wyższych sfer” z Brittany Murphy i Dakotą Fanning oraz „Wielbicielka” Johna Polsona.
Współpracował także przy „Glengarry Glen Ross” Jona Amiela, „Psychopacie”, „Człowieku, który wiedział za mało” , “W czym mamy problem” , „Fotokłopotach” i „Cecil B. Demented”.
JOSH McLAGLEN (produkcja wykonawcza) na koncie ma produkcję ponad trzydziestu filmów – między innymi „Eksplozji” Chisum”, „Nocy w muzem”, „Beowulfa, „Cast Away-poza światem”, czy „Co kryje prawda”. Pracował także przy serialu „Z Archiwum X”.
TOM McNULTY (produkcja) jest przewodniczącym 21 Laps Entertainment. Pracował przy ponad dwunastu filmach dla Fox, Universal, Warner Brothers i New Line. 21 Laps Entertainment zrealizowało między innymi „Fałszywą dwunastkę 2” „Co się zdarzyło w Vegas” z Cameron Diaz i Ashtonem Kutcherem i „St. Peter” z Elizabeth Banks i Samem Rockwellem.
Zanim McNulty dołączył do 21 Laps Entertainment przez sześć lat był wiceprezesem działu produkcji w Happy Madison (firmie produkcyjnej Adama Sandlera). Pracował przy takich filmach, jak „Pan Deeds – milioner z przypadku” , „Dwóch gniewnych ludzi”, „Pięćdziesiąt pierwszych randek”, „Daleko jeszcze?”, „Klik i robisz co chcesz” czy „Dickie Roberts: kiedyś gwiazda”.
McNulty pracował także w Out Of The Blue Entertainment i był producentem takich filmów, jak „Super tata” czy „Boski żigolo”.
Karierę w Hollywood zaczynał od aktorstwa – zagrał w „Chłopaki na bok” z Whoopi Goldbderg i „Ucieczce z Los Angeles” z Kurtem Russellem.
McNulty pochodzi z Long Island, kształcił się w The Catholic University of America w Waszyngtonie.
DEAN SEMLER (zdjęcia) pochodzi z Australii i właśnie tam zaczynał karierę w przemyśle filmowym – odpowiada za zdjęcia do filmu „Mad Max 2 - Wojownik szos” George’a Millera , za które nominowano go do AFI Award. Jest autorem zdjęć do produkcji „Mad Max pod Kopułą Gromu” i thrillera „Razorback” (otrzymał AFI Award i Australia Cinematography Society Award).
W latach osiemdziesiątych pracował przy takich hollywoodzkich produkcjach jak „Cocktail” i „Młode strzelby”; w 1989 roku wrócił do Australii gdzie kręcono „Martwą ciszę” z Nicole Kidman i Samem Neillem – za zdjęcia do tego filmu Semler otrzymał AFI Award.
Na swoim koncie ma zdjęcia do takich filmów jak „Tańczący z wilkami” (otrzymał za nie Oscara), „Wodny świat” i „Młode strzelby 2”.
W latach dziewięćdziesiątych i na początku XXI wieku pracował przy wielu komediach, m.in. „Grubym i grubszym 2: Rodzinie Klumpów”, „Bohaterze ostatniej akcji” czy „Wielkim podrywie”. Jest także autorem do głośnego „Apocalypto” Mela Gibsona.
Najnowsze filmy, przy których pracował to „2012” i „Secretariat” z Diane Lane i Scottem Glennem.
DAVID GROPMAN (scenografia) pracował przy wielu produkcjach telewizyjnych i filmach niezależnych. Stworzył scenografię do takich filmów jak „Myszy i ludzie”, „Czekając na miłość” czy „Regulamin tłoczni win” (nominacja do Oscara).
Jest laureatem Art Directors Guild Award, nominowango go do nagrody BAFTA za scenografię do filmu „Czekolada”. Współpracował z Johnem Watersem przy „Lakierze do włosów” (nominacja do Satellite Award). Do najnowszych filmów z jego scenografią należy „Wątpliwość”; Gropman został nominowany do Art Directors Guild Award.
MARLENE STEWART (kostiumy) zaczynała od pracy przy teledyskach. Współpracowała między innymi z Madonną, nakręciła z nią jedenaście wideo-klipów.
Na koncie ma takie filmy, jak „Jaja w tropikach” , „Stop-Loss”, „Holiday”, „Hitch: Najlepszy doradca przeciętnego faceta”, „Łzy słońca”, „21 gramów” , „Ali”, „60 sekund”, „Wygrane marzenia”, „Rocky i Łoś Superktoś” , „Z archiwum X: Pokonać przyszłość”, „Wróg publiczny”, „Święty”, „Fantom”, „Kosmiczny mecz”, „Ślicznotki”,„Dzika rzeka”, „Prawdziwe kłamstwa” .
Ukończyła historię na University of California, studiowała Fashion Institute of Design and Merchandising w Los Angeles. Otrzymała Bob Mackie Award, zaprojektowała linię ubrań dla kobiet. Pochodzi z Bostonu, projektowała kostiumy dla Madonny, Cher, Pauli Abdul i Glorii Stefan. Odpowiada za stylizację w teledyskach Janet Jackson, Roda Stewarta, Debbie Harry, Smashing Pumpkins, czy Eurythmics.
CHRISTOPHE BECK (kompozytor) skomponował muzykę do ponad czterdziestu filmów i niemal dwudziestu seriali. Zajmuje się tym od piętnastu lat; napisał muzykę do takich produkcji jak „W krainie czarów”, „Co się zdarzyło w Las Vegas”, „Ciemność rusza do boju”, „Licencja na miłość” , „Fred Claus - Brat Świętego Mikołaja” , „Różowa Pantera”, „Strażnik”, „Zoom: Akademia superbohaterów”, „Garfield 2”, „Męski sport”, „Szkoła dla drani”, „Elektra”, „Idealny facet”, „Księżniczka na lodzie” czy „Podwójna gra”.
Zaczynał od współpracy z telewizją kanadyjską – komponował do serialu „Biały kieł” , a także trzech sezonów „Buffy – postrach wampirów” . Za muzykę do tego drugiego przyznano mu nagrodę Emmy.
