Kac Vegas (2009)

Wieczory kawalerskie mają długą tradycję. Co weekend w całym kraju niezliczone rzesze mężczyzn, którzy wkrótce znajdą się w małżeńskich okowach, wraz z najlepszymi kumplami świętują ostatnie dni wolności. "Zwykłe spotkanie towarzyskie" – rzuca lekko reżyser Todd Phillips, jakby starając się nie zdradzać, że z tak niewinnego spotkania mogłoby wyniknąć coś szalonego, niebezpiecznego lub nielegalnego.

"Jest to dla nich tak zwyczajna rzecz, że nawet nie chcą tego nazywać wieczorem kawalerskim. To zwykłe wyjście z chłopakami na piwo" – dodaje Phillips. "Dobra kolacja, trochę śmiechu i toast za zdrowie przyszłego pana młodego. Nic groźnego".

Zgoda, ale ten konkretny wieczór jest niebezpiecznie blisko ceremonii ślubnej… Tak, ale przyszły teść Douga powierzył mu swojego ukochanego mercedesa… OK, ale Stu okłamał swoja dziewczynę, ukrywając, gdzie się wybierają…

A na dodatek zabierają ze sobą przyszłego szwagra Douga – Alana, który jest trochę dziwny w kontaktach międzyludzkich i przypomina tykającą bombę…Ale poza tym, czym tu się martwić?

Kiedy meldują się w Caesars Palace, czują się świetnie i na luzie. Wychodzą na dach hotelu, żeby zacząć wieczór toastem, i – otoczeni światłami Las Vegas, pod pustynnym niebem – wznoszą kieliszki za nową drogę życia Douga i "za noc, której nigdy nie zapomną".

I to jest ostatnia rzecz, którą pamiętają.

Phil, Stu i Alan budzą się rano z twarzami na marmurowej posadzce, a wpadające przez okna promienie słoneczne oświetlają kompletnie zdemolowany apartament.

"Jednak nie jest to nic nadzwyczajnego, jeśli chodzi o wieczory kawalerskie" – przyznaje Phillips. "Upić się na umór i obudzić obok sterty pustych butelek to typowe zachowanie uczestników takich imprez. W filmie o kacu nad kacami musieliśmy jednak wymyślić coś wyjątkowego. Zastanawialiśmy się, co mogłoby być najbardziej szaloną rzeczą, jaką można zrobić i przeżyć, aby móc o tym opowiadać".

"A co powiecie na to: w pokoju jest niemowlak, którego nigdy wcześniej nie widzieliście, a w łazience szaleje tygrys?" – pyta producent Dan Goldberg, dla którego Kac Vegas jest czwartym filmem, nad którym pracował wspólnie z Phillipsem, po Ostrej jeździe, Niezaliczonej i Szkole dla drani.

W jacuzzi pływają nadmuchiwane lale, podpalone wcześniej krzesło jeszcze się tli, a z sufitu zwisa otomana. Aha, i jeszcze jedna drobnostka… pan młody zniknął.

Imprezowicze z trudem starają się oprzytomnieć. Każdy reaguje na sytuację na swój własny sposób. "Przywódca stada", Phil, ocenia straty pewnym okiem, choć wzrok ma jeszcze mętny, i uznaje, że najwyraźniej dobrze się bawili, a Doug niedługo wróci. Stu – ten, który wiecznie się zamartwia, a jednocześnie właściciel karty kredytowej, której numer podano podczas rezerwacji hotelu – wpada w panikę, która zwiększa się wraz z każdym nowym odkryciem, którego dokonują w zdemolowanym apartamencie za 4000 dolarów za noc. Alan przyjmuje to wszystko z niejakim zdumieniem – gdy tylko dochodzi do siebie po tym, jak przed chwilą stał półnagi na odległość skoku od prawdziwego, żywego, dorosłego tygrysa.

W roli Phila występuje Bradley Cooper. Phil to "facet, który ma plan i szybko gada" – mówi Goldberg. On jeden z całej grupy ma za sobą doświadczenie małżeństwa i ojcostwa. Rola ojca rodziny i nauczyciela angielskiego na uniwersytecie trochę go już męczy, dlatego z radością czekał na ten wypad, gdyż jest to dla niego rzadka okazja uzyskania odrobiny swobody i spotkania ze starą paczką. Nie ma zamiaru pozwolić, żeby ten drobny incydent zepsuł mu cały weekend.

"Phil myśli »Weźmy aspirynę i nie spieszmy się. Nie ma powodu do paniki.«" mówi Cooper. "Niezależnie od tego, jak bardzo sytuacja wymyka się spod kontroli, on nadal myśli, że sobie z tym poradzi. I próbuje, aż do momentu, kiedy zupełnie nie da się jej opanować".

"Bradley jest bardzo zabawny, zarówno na ekranie, jak i poza nim, ale dla mnie jest on raczej liderem, i w tej historii de facto przejmuje rolę lidera. To on otrząsa się z chaosu następnego ranka i próbuje zmusić resztę do koncentracji, aby pojąć, co się właściwie wydarzyło" – mówi Phillips.

Tymczasem Stu, miły, aczkolwiek nerwowy dentysta, z przesadnym poczuciem odpowiedzialności i czekającą w domu dziewczyną, która trzyma go bardzo krótko, jest daleki od spokoju. Tym, co wreszcie odciąga jego uwagę od wyobrażeń o tym, jak jego najdroższa Melissa znajduje wyciągi z karty kredytowej, jest odkrycie, że w jakiś sposób udało mu się stracić ząb. Dokładnie mówiąc, górną dwójkę, w miejscu której zieje teraz krwawiąca dziura, czego Stu nijak nie jest w stanie sobie wyjaśnić.

"Schlebiało mi to, że twórcy filmu wybrali mnie do tej roli, jednak jednocześnie byłem nieco obrażony, bo Stu to palant, freudowski typ analny" – żartuje Ed Helms, grający Stu. Helms dojeżdżał na plan do Las Vegas z Los Angeles, pracując jednocześnie nad filmem Biuro. "Jeśliby szukać typów osobowości, to Phil jest typem opanowanym, Alan jest dziwakiem a Stu to oferma. Zastanawiam się, dlaczego przyszło im na myśl obsadzenie w tej roli akurat mnie…"

Być może dlatego, że – jak przyznaje Phillips – "Ed jest zabójczy jako nieśmiały pantoflarz, już od dawna stojący na skraju kompletnego załamania".

Z całej trójki temperament Alana, którego gra Zach Galifianakis, najlepiej pasuje do obecnej sytuacji, co jednak nie oznacza, że ma on jakiś pomysł na to, co robić. Podczas gdy Stu narzeka na utracony ząb i prawdopodobnie zrujnowane życie, a Phil próbuje skupić uwagę towarzystwa, mówiąc o śniadaniu i planie gry, Alan, owinięty w sarong z prześcieradła, z dziecięcą ciekawością i pewną dozą dumy od niechcenia grzebie w śmieciach, pogryzając pizzę zeskrobaną z poduszki na sofie.

Jakby tego było mało, przeczesywanie terenu przez Alana ujawnia obecność najwyraźniej zadowolonego, zdrowego i zupełnie niezidentyfikowanego niemowlęcia, ukrytego w kącie.

Phillips jest fanem pomysłowości i humoru Galifianakisa, i wiedział, że będzie on błyszczał w roli Alana – "faceta, który ma dwie lewe nogi i który zawsze podejmuje złe decyzje" – pasującej do jego wyjątkowego stylu i kreatywności.

"Alan jest trochę dziwny. Nie ma przyjaciół ani nie jest świadom tego, że ludzie uważają go za dziwaka. On sam myśli, że wszystko, co robi i mówi, jest fajne i na miejscu". – wyjaśnia Galifianakis. Opisuje tę postać jako "kogoś, kto prawdopodobnie zażył za dużo barbituranów na zbyt wielu imprezach. W tej roli dobre jest to, że nie musi być sensowna. Z zasady aktor musi być świadomy motywów postępowania i spójności postaci, ale Alan funkcjonuje według swojej własnej przewrotnej logiki".

"Mówi on jakieś rzeczy zupełnie od czapy" – stwierdza Goldberg. "Zupełnie nie pasują do sytuacji, ale są śmieszne. Alan jest prawdziwym outsiderem, ale z pewnością chce się zaprzyjaźnić z resztą i na swój własny, dziwaczny sposób udaje mu się zyskać sympatię grupy w trakcie katastrofy, którą razem przeżywają".

To, czego naprawdę potrzebują, to Doug. Justin Bartha, występujący w roli zaginionego w tajemniczych okolicznościach przyszłego męża, mówi: "Doug to głos rozsądku całej grupy. Chciałem, żeby był to facet, który wiąże ze sobą osobowości innych. Jest ich wspólnym mianownikiem i kiedy go brak, rozpętuje się prawdziwe piekło".

Chociaż z oczywistych względów Doug nie bierze udziału w części akcji, jest on ważną postacią w całej historii. "Spełnia funkcję spoiwa łączącego pozostałą trójkę i kiedy znika, nagle przestają być kumplami i tworzą raczej niedobrany tercet" – zauważa Jon Lucas, który razem ze Scottem Moorem napisał scenariusz do Kac Vegas. "Doug staje się świętym Graalem, czymś, co bohaterowie koniecznie muszą odnaleźć, a widz bardzo chce, żeby im się to udało".

"Na szczęście – mówi Moore – zależy im na Dougu i są gotowi wytrzymać wszystko, co ich spotyka, i trzymać się razem, niezależnie od tego jak bardzo się nawzajem wkurzają".

Phillips przytakuje. "Najlepszy humor pochodzi z serca. Musisz wierzyć, że ci faceci naprawdę są dla siebie ważni i że coś naprawdę ich łączy. Przenosi to całą historię na wyższy poziom, który nie polega tylko na opowiadaniu żartów. Chodzi tu o wykorzystanie naturalnego humoru i niezręczności męskich przyjaźni".

"Komedia to w 70% obsada." – ciągnie Phillips. "Oczywiście, potrzebna jest świetna fabuła, ale poza tym to sprawa tego, co się zdarzy, kiedy postawi się świetnych aktorów komediowych w pewnej sytuacji i pozwoli się im reagować na nią i na siebie nawzajem. Scenariusz był dla Bradleya, Eda i Zacha kanwą, na której utkali przepiękny dywan. Tak samo było w przypadku aktorów, których obsadziliśmy w rolach drugoplanowych. Zapełnienie filmu naprawdę zabawnymi ludźmi pomaga utrzymać jego tempo".

Phil, Stu i Alan muszą działać sami, a Doug ich potrzebuje. Co mogą zrobić, żeby poskładać w całość wydarzenia nocy, której nie pamiętają? Nadszedł czas, żeby opróżnić kieszenie i szukać wskazówek: paragonów, wydruków z bankomatu, biletów parkingowych, tych małych plastikowych bransoletek, które dostaje się w szpitalu…

Struktura opowieści od końca szczególnie spodobała się Phillipsowi. "Zaczynając od tego poranka, trójka bohaterów musi wspólnie się zastanowić i sprawdzić po kolei każdy trop wiodący do każdego zakrętu, zakamarka i wpadki z poprzedniej nocy, co – jak mają nadzieję – doprowadzi ich do miejsca, gdzie ostatnio widzieli Douga. A widzowie wybierają się w tę podróż wraz z nimi i wraz z nimi składają kawałki układanki. W pewnym sensie jest to klasyczna opowieść detektywistyczna" – mówi reżyser.

Poza tym, że – jak zauważa Goldberg – "ci detektywi mają potworny ból głowy".

"Na początku historia kieruje widza w jedna stronę, a potem zatrzymuje się i całkowicie zmienia kierunek" – mówi Cooper.

"Nigdy nie wiadomo, co się stanie za chwilę" – mówi Helms. "Wszystko jest nieprzewidywalne, każda scena wywołuje u widza pytanie: o, a to skąd się wzięło? Ale nie jest to tylko zestaw oderwanych fragmentów, wszystko do siebie pasuje, a każda duża scena posuwa akcję naprzód, aż w końcu wszystko znajduje uzasadnienie. Poza tym – dodaje Helms – Zach Galifianakis miał okazję wystąpić w suspensorium (ochraniaczu na genitalia)".

Sam Galifianakis wciąż się zastanawia, czy to dobrze, czy źle.

"Kiedy występujesz w filmie i masz na sobie suspensorium, wiesz, że to jest to" – opowiada Galifianakis. "Powiedziałem Toddowi »Widzieliśmy już na ekranie pulchnych facetów w bieliźnie. Może więc przejdźmy na wyższy poziom?« – »Oczywiście« – odpowiedział. Nie mogę uwierzyć, że to zasugerowałem. Tak więc mam teraz na sobie suspensorium, a moja biedna matka... Przepraszam, mamo.

Trop wskazówek, które wydobywają na światło dzienne nasi skacowani bohaterowie, prowadzi ich przez mniej znane "atrakcje" miasta, takie jak izba przyjęć, posterunek policji i kaplica ślubów, z dala od głównego bulwaru miasta The Strip. To nie te miejsca miała z pewnością rada turystyki Las Vegas, reklamując miasto sloganem "Co się dzieje w Vegas"...

Jedną z głównych postaci tej drogi przez mękę, a właściwie przez wstyd, jest Jade, grana przez Heather Graham. Graham opisuje tę postać jako "striptizerkę o miłym charakterze i swobodnym podejściu do prawdziwej miłości". Jade może być również, od około 4 godzin, żoną pewnego wciąż skołowanego dentysty bez przedniego zęba.

"Jest ekscentryczna i na swój sposób fajna – to striptizerka-hipiska. Ona nie udaje" – mówi Graham, radośnie dodając, że rola dała jej możliwość pochwalenia się nowo nabytą umiejętnością tańca na rurze. Opowiada też o ciekawej rozmowie z taksówkarzem z Las Vegas, która przydarzyła się jej podczas kręcenia filmu. "Zapytał mnie o film, więc opowiedziałam mu, że jest on o trzech facetach, którzy zaszaleli i nie pamiętają zeszłej nocy. Powiedział »Znam to. Woziłem wielu takich pasażerów.« Myślę więc, że wielu ludzi będzie mogło odnieść ten film do siebie".

Niestety, nie każdy, kogo chłopcy spotykają, jest tak miły jak Jade.

Rob Riggle z The Daily Show występuje jako oficer Franklin, niekoniecznie należący do elity Las Vegas, ale wyjątkowo utalentowany w obchodzeniu się z paralizatorem. Ken Jeong (Boski chillout) występuje jako zabójczy i całkowicie wyprowadzony z równowagi Mr. Chow, szukający zemsty za zniewagę, której popełnienia ani Phil, ani Stu, ani Alan nawet mgliście sobie nie przypominają. I w końcu gwiazda komedii Mike Epps (Soul Men) wciąga naszą trójkę w stanowiącą wątek poboczny historię z pomyłką tożsamości, która może ich kosztować 80 000 dolarów, a tych przecież nie mają.

Jednak ich zdecydowanie najbardziej dramatyczne spotkanie jest związane z Mike’iem Tysonem.

Grając samego siebie, Tyson zadaje cios swojemu wizerunkowi złego faceta. Odgrywając w powietrzu perkusję przypomina wszystkim, że – na emeryturze czy nie – cały czas ma w sobie to coś.

Weteran komedii Helms przyznaje, że to właśnie pięściarz był autorem jednego z najśmieszniejszych tekstów, jakie padły podczas kręcenia filmu. "Todd dawał Tysonowi wskazówki, jak ma uderzyć Zacha w jednej ze scen, i mówił »Mike, musisz to zrobić trochę bardziej tak i trochę przesunąć rękę.« Tyson na to: »Nie do wiary, że kapitan zespołu dyskusyjnego w college’u uczy mnie, jak mam zadać cios!« Wszyscy na planie się śmiali... Kto by pomyślał, że ten facet może być śmieszny? Gram w komediach od 10 lat, a Mike Tyson wchodzi i mówi: »Patrz – jestem śmieszniejszy od ciebie!«".

Goldberg podsumowuje: "Mamy dużo humoru sytuacyjnego. Mamy popisy kaskaderskie, kraksy samochodowe, bójki, uszkodzenie mienia, gołych facetów, obrywających facetów, tygrysy – to była ciężka praca".

Nad pracami czuwał renomowany specjalista od scen kaskaderskich Darren Prescott, ale nawet on musiał w pewnym momencie postawić granicę. Cooper śmieje się: "Kręciliśmy scenę z paralizatorem. Todd zawsze chce, żeby wszystko było jak najbardziej realistyczne. A więc nie wydawało się nam zupełnie niedorzeczne, kiedy usłyszeliśmy, że chciałby, żebyśmy naprawdę zostali porażeni. Mówił nam: »To tylko pięćdziesiąt tysięcy woltów.« Dopiero po chwili zorientowałem się, że prawdopodobnie żartuje".

Oczywiście Phil, Stu i Alan cały czas rozpaczliwe poszukują Douga. Pamiętacie Douga? To przez niego wszyscy znaleźli się w opałach. "To prawie jak komediowa wersja Szeregowca Ryana" – mówi Phillips. "Doug jest zaginionym żołnierzem, a jego koledzy przechodzą przez piekło, żeby go uratować".

Tymczasem Melissa, dominująca dziewczyna Stu, grana przez Rachael Harris (Notes from the Underbelly), wisząca na telefonie i trzymana w niepewności, nie jest zadowolona z faktu, że po raz pierwszy w trakcie trwania tego związku straciła kontrolę nad swoim mężczyzną. Rozsądna, ale coraz bardziej rozgorączkowana przygotowaniami do ślubu narzeczona Douga – Tracy, grana przez Sashę Barrese, także wstrzymuje oddech przy słuchawce w Los Angeles. Nie miała wiadomości od przyszłego męża od 48 godzin. Za każdym razem, kiedy dzwoni, włącza się poczta głosowa albo Phil pospiesznie zapewnia ją, że wszystko jest w porządku.

Ojciec Tracy – Sid, grany przez Jeffrey’a Tambora, to jedyna osoba, która zachowuje spokój, co jest niezwykłe, biorąc pod uwagę, że jest nie tylko ojcem panny młodej, ale też właścicielem mercedesa, którego wypożyczył swojemu przyszłemu – i zaginionemu – zięciowi. Tambor mówi: "Sid jest przekonany o tym, że Doug ma po prostu dobrą passę, a wie też na pewno, że nie należy wstawać od stołu, kiedy szczęście sprzyja". Gdyby to wszystko było takie proste...

Kac Vegas był kręcony w wielu miejscach w samym Las Vegas i w okolicy oraz w Południowej Kalifornii. Phillips mówi: "Moim zdaniem kluczową sprawą dla filmu takiego, jak ten, jest to, żeby wszystko wyglądało jak najbardziej realistycznie. Humor tkwi w zestawieniu szokujących wydarzeń z normalnym otoczeniem, jakie wszyscy znamy. Jeśli jedziemy do Las Vegas, to będziemy kręcić film w hallu, windach i korytarzach Caesars Palace".

Dokładnie tak wyglądała produkcja. Duża część zdjęć pochodzi ze słynnego hotelu będącego już od lat 60. ubiegłego wieku trwałym i stale ewoluującym symbolem Las Vegas. Sceny w Caesars Palace to między innymi toast na dachu i poranek ze śniadaniem nad basenem.

Po północnej stronie bulwaru The Strip inny symbol Las Vegas – The Riviera – posłużył jako miejsce zdjęć z wnętrza kasyna. Użyto przy tej okazji tysięcy sztucznych żetonów stworzonych przez rekwizytorów, aby wyposażyć piętnaście stołów do blackjacka, widocznych w kluczowej sekwencji w kasynie.

Aktorzy i członkowie ekipy szybko się zorientowali, że ich obecność była obojętna szefom kasyna, którzy często pojawiają się na ekranie jako statyści. Bradley Cooper wspomina: "Wydawało się, że nikogo nie obchodzi to, że kręcimy film. Wszyscy byli skoncentrowani na grze i imprezowaniu. Musieliśmy pracować przy wrzaskach ludzi przy stole do ruletki. Jakiś facet wygrał 5000 dolarów, a potem wszystko stracił. Nawet nasza ekipa mu kibicowała".

Minusem kręcenia filmu w Mieście Grzechu przez ponad miesiąc było to, że, jak przyznaje Phillips, "ciężko było zrelaksować się i iść spać po pracy".

Justin Bartha, jak wielu jego kolegów, w wolnych chwilach korzystał z bogatej oferty blackjacka, gry w kości, ruletki, bakarata, automatów i pokera Pai Gow. Jednocześnie podzielał zainteresowanie Phillipsa pokerem Texas Hold’em. Jak mówi: "Na przyjęciu z okazji rozpoczęcia zdjęć Todd zorganizował turniej pokera dla aktorów i ekipy. Wciągnął do niego nas wszystkich".

"Po pięciu tygodniach zdajesz sobie sprawę z tego, że Las Vegas to miejsce, gdzie ludzie przyjeżdżają, żeby podejmować bardzo złe decyzje" – mówi Ed Helms i dodaje: "Jedna zła decyzja. I kolejna. I coś, co może zrujnować ci całe życie! To miasto doskonale się do tego nadaje, a nasz film to odzwierciedla".

Inne plany zdjęciowe w Nevadzie to obszar Fremont Street w Las Vegas, stacja benzynowa i wyschnięte koryto jeziora w pobliżu miasta Jean, gdzie wiatr często osiąga prędkość 50 mil na godzinę, tak jak to było podczas jednego z dni zdjęciowych.

Fikcyjna kaplica ślubów mieściła się rzy Las Vegas Boulevard, kilka przecznic na południe od bulwaru The Strip. Chociaż w filmie wydaje się, że stoi tam od lat , w rzeczywistości została wzniesiona na pustej działce, aby zapewnić maksymalną kontrolę nad przestrzenią wokół niej podczas zdjęć na zewnątrz.

W rejonie Los Angeles do zdjęć wykorzystano budynki policji przy Union Street i Third Street, w filmie będące posterunkiem w Las Vegas. Chodziło o wykorzystanie niebiesko-szarej palety barw i poważniej atmosfery kontrastującej ze znacznie bardziej szalonym nastrojem, w jakim byli Phil, Stu i Alan. Jednak największy kontrast powstał pomiędzy chaosem Las Vegas a elitarnym plenerowym przyjęciem, które czeka na Douga i jego drużbów w domu.

"Chcieliśmy zestawiać ze sobą przeciwne bieguny. Las Vegas to wizualny koszmar: głośny, jaskrawy, drażniący, bez cienia miękkości. W tym samym czasie, po drugiej stronie linii telefonicznej w Los Angeles, gdzie Tracy przygotowuje się do ceremonii ślubnej, mamy piękno i spokój, subtelną muzykę, elegancko ubranych ludzi i ogród pełen róż i hortensji" – mówi scenograf Bill Brzeski.

Fani filmu rozpoznają muzyków grających na weselu. To arogancki piosenkarz Dan Finnerty i jego zespół Dan Band, którzy wcześniej wystąpili w filmach Phillipsa Niezaliczona i Starsky i Hutch.

Brzeski i jego ekipa stworzyli jeden plan od zera w studiu Warner Bros. Był to wystawny – a później całkowicie zdemolowany – apartament hotelowy. Korzystając ze wzoru istniejących pokoi Caesars Palace i podobnych hoteli, Brzeski zaprojektował scenę "bogatą w odcienie czerwieni i brązu z drewnianymi panelami, marmurem i pięknymi tkaninami, co miało odzwierciedlać zmysłową i luksusową stronę Las Vegas, tak jak ją widziała pewna grupka utracjuszy".

Komentując decyzję o stworzeniu tego pokoju, scenograf stwierdza: "Nie chcieliśmy niszczyć prawdziwego apartamentu w hotelu". I dodaje, że był jeszcze jeden powód: "Do prawdziwego pokoju hotelowego nie można wprowadzić tygrysa".

Cóż, może i można, ale z pewnością nie powinno się.

Do różnych zadań wykonywanych na ekranie wytresowano cztery tygrysy, a aktorzy i ekipa zostali przeszkoleni, jak się z nimi obchodzić. "Praca z dzikimi zwierzętami, oswojonymi czy nie, to poważna sprawa, a tygrysy szczególnie nie lubią niespodzianek. Teren był szczelnie zamknięty, kiedy tygrysy były obecne na planie, a osoby niebiorące udziału w scenie nie miały tam wstępu" – mówi Brzeski. Pozostałych ostrzeżono, żeby nie wykonywali gwałtownych ruchów i nie schodzili z pola widzenia.

W niektórych ujęciach trzeba było użyć mechanicznego tygrysa naturalnych rozmiarów dostarczonego przez Jim Henson Creature Shop, którego obsługiwało dwóch lalkarzy. Trzydzieści małych serwomotorów kontrolowało realistyczne ruchy pyska, a żelowa mikstura imitowała ślinę na wielkich kłach.

Brzeski dowiedział się też kilku ciekawostek na temat dużych kotów. Tygrysy wolą chodzić po twardym podłożu. Dlatego też w scenach, gdzie musiały siedzieć na tylnym siedzeniu mercedesa, usunięto miękkie siedzenia i zastąpiono je twardym materiałem. "Chcieliśmy, żeby tygrysom było jak najwygodniej" – żartuje Brzeski.

Samochód był dziełem sztuki. Był to model Mercedes Benz z 1969 z otwieranym dachem, łaskawie wypożyczony Dougowi przez przyszłego teścia, Sida. Zebrano i wykorzystano pięć identycznych modeli, aby zilustrować różne etapy zniszczenia, jakiemu ulega samochód. Brzeski mówi: "Nie mogliśmy użyć tylko jednego samochodu i poddać go temu procesowi, bo nie kręciliśmy scen po kolei. Jeden z nich musieliśmy nawet przeciąć na pół i postawić na przyczepie. Był to jeden z żartów na planie: za każdym razem, kiedy pożyczysz dziecku samochód, coś się stanie".

Oczywiście Sid wypożyczył samochód zgodnie ze swoją filozofią, że Doug powinien zabawić się z klasą przed ślubem. Jest to punkt widzenia, którego nie podziela aktor grający Sida. "Jestem dokładnym przeciwieństwem tego faceta. On twierdzi, że przed ślubem trzeba porządnie zaszaleć. Ja twierdzę, że trzeba wziąć gorącą kąpiel, zjeść jogurt, być może połknąć xanax, i iść spać, bo jutro będzie twój wielki dzień. Tak byłoby lepiej" – sugeruje Jeffrey Tambor.

Todd Phillips przyznaje, że w Kac Vegas przekroczyli pewne granice, ponieważ jest to komedia. Jednak jest też przekonany, że bywają wieczory kawalerskie, przy których nawet ta historia by zbladła. Pamiętając o tym, udziela dobrej rady wszystkim potencjalnym pannom i panom młodym wybierającym się na wieczory panieńskie i kawalerskie. "Stosujcie system dwójkowy. Każdy uczestnik imprezy jest odpowiedzialny za jedną osobę. Jeśli trzeba, użyjcie plakietek z imieniem".

BRADLEY COOPER (Phil) jest jednym z najbardziej rozchwytywanych aktorów w Hollywood. Ostatnio razem z Jimem Carreyem zagrał w komedii Jestem na tak w reżyserii Peytona Reeda oraz w komedii romantycznej Kobiety pragną bardziej.

Po filmie Kac Vegas aktor wystąpił w kilku innych filmach, które wejdą na ekrany kin w 2009 roku: Wszystko o Stevenie, dziwnej opowieści, w której Cooper gra tytułową rolę Stevena, który staje się obiektem zainteresowania Sandry Bullock; horrorze Case 39 u boku Renée Zellweger; oraz w filmie biograficznym The Prince of Providence, gdzie gra razem z Robinem Williamsem i Oliverem Plattem. Cooper pojawia się również w antologii filmowej New York, I Love You w odcinku reżyserowanym przez Allena Hughesa, amerykańskiej wersji filmu Zakochany Paryż, który miał premierę na Festiwalu Filmowym w Toronto 2008 i ma wejść na ekrany kin w roku 2009.

Cooper ma również w swoim dorobku następujące tytuły: komedię romantyczną Miłość na zamówienie, w której zagrał razem z Matthew McConaugheyem, Sarah Jessiką Parker oraz Zooey Deschanel; Polowanie na druhny, przebój komediowy Davida Dobkina, z Vince’em Vaughnem oraz Owenem Wilsonem w rolach głównych; Wet Hot American Summer, niezależną komedię, w której zadebiutował na ekranie. Oprócz działalności filmowej Cooper znany jest widowni telewizyjnej z kilku cieszących się dużą popularnością seriali. Ostatnio pojawił się gościnnie w chwalonym przez krytyków serialu Bez skazy oraz zagrał główną rolę w serialu komediowym Kitchen Confidential, opowiadającym o perypetiach słynnego kucharza oraz autora Anthony’ego Bourdaina. Ma na swoim koncie również inne ważne stałe lub gościnne role w Alias. Agentka o Stu twarzach z Jennifer Garner w roli głównej; Jack & Bobby z Christine Lahti; Dotyk Zła w reżyserii braci Hughes oraz The Street. Występował gościnnie w serialach Prawo i porządek: sekcja specjalna, Prawo i bezprawie, Seks w wielkim mieście.

W 2006 Cooper zadebiutował na Broadwayu w sztuce "Trzy dni w deszczu" w reżyserii Joe Montello, gdzie zagrał u boku Julii Roberts i Paula Rudda. Ostatnio dołączył do obsady sztuki Theresy Rebeck "The Understudy". Sztuka miała swoją premierę na Festiwalu Teatralnym Williamstown. Wszystkie bilety wyprzedano. Cooper został zaproszony na Broadway w 2009 roku.

Cooper urodził się w Filadelfii. Ukończył z wyróżnieniem anglistykę na Georgetown University. Potem przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie uzyskał tytuł magistra sztuk pięknych w Actors Studio Drama School przy New School University.

ED HELMS (Stu) obecnie wstępuje w przeboju komediowym telewizji NBC Biuro, w znakomitej roli Andy’ego Bernarda (postaci stworzonej przez Dundera Mifflina), energicznego sprzedawcy, który nie radzi sobie ze złością.

Ostatnio pojawił się na dużym ekranie razem z Benem Stillerem, Owenem Wilsonem oraz Robinem Williamsem w filmie Shawna Levy’ego Noc w muzeum. Helms wkrótce pojawi się w komedii The Goods: Live Hard, Sell Hard, która pojawi się na ekranach kin w sierpniu 2009 roku.

W dorobku Helmsa są także następujące tytuły: Semi-Pro: drużyna marzeń?, Wpadka, Mów mi Dave, Harold & Kumar Escape from Guantanamo Bay, Idź twardo oraz Evan wszechmogący. Helms jest również utalentowanym pisarzem. Niedawno razem z Jacobem Fleischerem napisał scenariusz do komedii o wojnie secesyjnej i sprzedał go przez Steve Carell’s Carousel Production wytwórni Warner Bros.

Helms znany jest widowni telewizyjnej nie tylko z serialu Premium Blend na kanale Comedy Central oraz z serialu Bogaci bankruci na kanale FOX, ale również z uhonorowanego nagrodą Emmy programu The Daily Show with Jon Stewart, w którym występował przez cztery lata jako korespondent i dla którego pisał.

Helms urodził się i dorastał w Atlancie. Wkrótce po ukończeniu Oberlin College w Ohio przeniósł się do Nowego Jorku, by zająć się graniem w komediach. Obecnie mieszka w Los Angeles i w wolnych chwilach grywa na banjo.

ZACH GALIFIANAKIS (Alan) przeprowadził się do Nowego Jorku po tym, jak zabrakło mu jednego punktu do zaliczenia ostatniego kursu w college’u na North Carolina State University. Zaczął występować jako komik w barze z hamburgerami na Time Square, by później awansować do roli komika w klubach i kawiarniach w mieście. Kiedy pracował jako pomocnik kelnera, dostał swoją pierwszą rolę w sitcomie Boston Common na kanale NBC. W swoim bogatym dorobku ma występy w kilku wieczornych programach talk show, w tym The Late Show with David Letterman, Late Night with Conan O’Brien oraz Jimmy Kimmel Live!.

Ostatnio wystąpił w filmie Co się zdarzyło w Las Vegas, z Cameron Diaz i Ashtonem Kutcherem w rolach głównych oraz w docenionym przez krytyków filmie Seana Penna Wszystko za życie. Niedawno zakończył pracę nad niezależnymi filmami Little Fish, Strange Pond, Załoga G, Rogue’s Gallery oraz Youth in Revolt, które pojawią się na dużym ekranie w roku 2009. Również w tym roku na kanale HBO ma mieć swoją premierę komedia Bored to Death z Jasonem Schwartzmanem i Tedem Dansonem. Galifianakis zagrał również w filmach Visioneers, Wielki podryw, Balonowy chłopak, Ciśnienie, Corky Romano, Afera poniżej zera oraz w filmie dokumentalnym The Comedians of Comedy.

W 2008 aktor napisał scenariusz odcinka pilotażowego serialu Speed Freaks na kanale Comedy Central. Występował w stałej roli w serialu telewizyjnym Prawdziwe wołanie, prowadził swój doceniony przez krytyków talk show w telewizji VH-1 Late World with Zach; wielokrotnie występował w programach takich jak The Sarah Silverman Program; gościnnie występował też w Reno 911!. Galifianakis również grał w serialu kanału Comedy Central Łowcy faktów i pisał do niego scenariusz.

Kiedy Galifianakis nie kręci filmów, jeździ po kraju i występuje jako komik w klubach rokowych, kawiarniach i na uniwersytetach.

HEATHER GRAHAM (Jade) odkryła, że aktorstwo jest jej pasją, w bardzo młodym wieku. Została zauważona przez producentów filmowych dzięki przełomowej roli w filmie Gusa Van Santa Narkotykowy kowboj, za którą otrzymała nominację do nagrody Independent Spirit Award. Potem, w 1997 roku, zagrała niezapomnianą rolę w klasycznym filmie Boogie Nights, za którą otrzymała nagrodę MTV Movie Award za Przełomową Rolę, oraz w 1999 Austin Powers 2: szpieg, który nie umiera nigdy. Również w roku 1999 Graham została wyróżniona tytułem Aktorka jutra na targach filmowych ShoWest.

Ostatnio dołączyła do gwiazdorskiej obsady w filmie Emilio Esteveza Bobby. Film opowiada o zabójstwie Roberta F. Kennedy’ego i miał swoją premierę na AFI Film Festival w roku 2006 . W tym samym roku Graham zagrała w kilku niezależnych filmach: Gray Matters, z Bridget Moynahan; w dramacie Poza kontrolą, u boku Jeremy'ego Sisto; w komedii Niespełnione pragnienia, z Paulem Ruddem i Parker Posey; oraz u boku Victora Rasuka w filmie Przystanek Manhattan w reżyserii Alfreda De Villi.

W swojej karierze Graham pracowała z najbardziej cenionymi aktorami i reżyserami. Wystąpiła w roli naiwnej dziewczyny w filmie Swingers, z Jonem Favreau i Vince’em Vaughnem; ambitnej młodej aktorki w filmie Franka Oza Wielka heca Bowfingera, ze Stevem Martinem i Eddie'm Murphym; zagrała też u boku Johnny’ego Deppa tragiczną rolę Mary Kelly w filmie braci Alberta i Allena Hughesów Z piekła rodem. Poza tym zagrała również role w filmie Guru, z Marisą Tomei; Miasto nadziei, u boku Colina Firtha; Committed, z Lukiem Wilsonem; Sidewalks of New York Eda Burnsa; Dwie dziewczyny i chłopak Jamesa Tobacka z Robertem Downeyem Jr.; Zagubieni w kosmosie, z Garym Oldmanem oraz Williamem Hurtem; oraz w Szóstym stopieniu oddalenia, z Willem Smithem.

Jej kolejne projekty to Baby on Board, u boku Jerry’ego O’Connella i Johna Corbetta, oraz Boogie Woogie, z Stellanem Skarsgardem oraz Gillian Anderson, w reżyserii Duncana Warda.

Graham była producentem wykonawczym i zagrała w filmie fabularnym Ciasteczko, komedii romantycznej z Sandrą Oh i Cheryl Hines. W latach 2004–2005 zebrała entuzjastyczne recenzje za gościnny występ w chwalonym przez krytyków serialu Hoży doktorzy.

Graham zadebiutowała w off-Broadwayowskim przedstawieniu "Recent Tragic Events" na scenie teatru Playwrights Horizons.

JUSTIN BARTHA (Doug) zagrał cztery różne główne role w filmach, które mają wejść na ekrany w tym roku. Ostatnio znów podjął współpracę z reżyserem filmu Kwestia zaufania Bartem Freundlichem i zagrał w komedii romantycznej, która pojawi się wkrótce na ekranach kin. The Rebound z Catherine Zetą-Jones opowiada o samotnej mamie, która zakochuje się w opiekunie swojego dziecka, postaci granej przez Bartha. Kolejne filmy, które pojawią się w najbliższym czasie, to New York, I Love You, amerykańska wersja znakomicie przyjętego filmu Zakochany Paryż. Bartha pojawił się w dwóch obrazach wyreżyserowanych przez dwukrotnego laureata nagrody Emmy Randalla Balsmeyera.

Poza tym Bartha jest producentem wykonawczym i gra u boku Melanie Laurent, laureatki nagrody Cesar, w filmie Shoe at Your Foot scenarzystki i reżyserki Jennifer Devoldere. Występuje w roli mężczyzny, który wyjeżdża na romantyczne wakacje do Paryża, mimo tego że właśnie rzuciła go dziewczyna. Jego bagaż zostaje zamieniony z bagażem pewnej Francuzki. Bartha ostatnio zakończył produkcję nad niezależnym dramatem "Holy Rollers" z Jesse’m Eisenbergiem, gdzie gra chasyda z Brooklynu, która wciąga młodego sąsiada w handel narkotykami.

Bartha zdobył największy rozgłos dzięki roli Rileya Poole’a, partnera Bena Gatesa – bohatera granego przez Nicolasa Cage’a w cieszących się dużą popularnością filmach Skarb narodów oraz Księga narodów: Księga Tajemnic. Inne jego filmy to Miłość na zamówienie, gdzie zagrał u boku Matthew McConaugheya i Sarah Jessiki Parker, oraz w filmie Barta Freundlicha Kwestia zaufania, gdzie wystąpił z Julianne Moore, Billym Crudupem i Maggie Gyllenhaal. Bartha zebrał wiele pochwał od krytyków za psychologiczny portret niepełnosprawnego psychicznie brata wpływowego prokuratora federalnego w filmie Martina Bresta Gigli, gdzie zagrał u boku Bena Afflecka, Jennifer Lopez i Christophera Walkena.

W telewizji aktor wystąpił w wyprodukowanym przez Toma Fontanę i Barry'ego Levinsona filmie kanału HBO Zbrodnie umysłu, w reżyserii Sidneya Lumeta; pojawił się również w roli tytułowej w komedii NBC Nauczyciele, w reżyserii Jamesa Burrowsa.

Bartha odbył studia aktorskie w szkole Tisch School of the Arts przy Uniwersytecie Nowojorskim.

JEFFREY TAMBOR (Sid) może się poszczycić osiągnięciami w filmie, telewizji i teatrze. Ostatnio otrzymał dwie nominacje: do nagrody Emmy i nagrody SAG za rolę patriarchy George’a Blutha Sr. w chwalonej przez krytyków i nagradzanej komedii kanału FOX Bogaci bankruci. Wcześniej Tambor zdobył cztery nominacje do nagrody Emmy za postać Hanka Kingsleya w przebojowym serialu HBO The Larry Sanders Show, który wyświetlany był przez sześć kolejnych sezonów, oraz nagrodę Daytime Emmy Nomination za użyczenie głosu w komedii animowanej z 1998 The Lionhearts.

Tambor zagrał w serialu CBS Welcome to the Captain oraz w serialu NBC Twenty Good Years, u boku Johna Lithgowa. Zagrał również w swoim własnym serialu Mr. Sunshine. Pojawiał się też w stałych i gościnnych rolach w C.S.I., Prawo i porządek, Nowe przygody Christine, Posterunek przy Hill Street, L.A. Law, American Dreamer, Studio 5B, Opowieści z krypty , Max Headroom oraz w świetnie przyjętym przez krytykę serialu animowanym WordGirl.

Ostatnio Tambor dołączył do gwiazdorskiej osady popularnego animowanego filmu przygodowego Potwory kontra obcy. W 2009 roku pojawią się kolejne filmy z jego udziałem: The Invention of Lying, w reżyserii Rickya Gervaisa, komedia sensacyjna Rogue’s Gallery oraz dramat The Mad Cow.

W swoim dorobku aktor ma następujące tytułu: Hellboy: Złota Armia, Sponge Bob, Hellboy, Nigdy więcej, Pollack, Grinch: świąt nie będzie, Przerwana lekcja muzyki, Jakoś to będzie, Joe Black, Dr. Doolittle, Sposób na blondynkę, I sprawiedliwość dla wszystkich, Złoto dla naiwnych, Pan mamuśka, Pastime, Przekroczyć granice, Artykuł 99, Smród życia, Punktualnie o trzeciej, Saturday the 14th, Lisa, Wielkie uczucie, Face Dancer, Under Pressure, Dom na wzgórzach, Zabójcze radio, Heavyweights, Zgrywus oraz Learning Curves.

W zeszłym roku Tambor, weteran filmowy, powrócił do korzeni, grając w uhonorowanym nagrodą Tony broadwayowskim remake’u "Glengarry Glen Ross", u boku Alana Aldy i Lieva Shreibera. Pracował jako aktor i reżyser w tak prestiżowych regionalnych teatrach jak Seattle Repertory Theatre, Actors Theatre of Louisville, Milwaukee Repertory Theatre, Academy Festival Theatre w Chicago, San Diego Shakespeare Festival oraz South Coast Repertory Theatre.

Tambor rozpoczął naukę aktorstwa w wieku 12 lat w San Francisco, gdzie się urodził i wychował. Poznawał tajniki rzemiosła aktorskiego na Uniwersytecie Stanowym San Francisco, gdzie ukończył pierwszy stopień studiów. Później uzyskał tytuł magistra sztuk teatralnych na Wayne State University i został członkiem Hilberry Classic Theatre.

TODD PHILLIPS (reżyser/producent) swoją karierę rozpoczął jako twórca filmów dokumentalnych. Inspirowały go zabawne sytuacje życia codziennego oraz wiara w to, że prawda często jest dziwniejsza od fikcji.

Jego pierwszy film, Hated, opowiadał o kontrowersyjnym muzyku punkrockowym GG Allinie i natychmiast stał się hitem undergroundu. Film zaczęto rozpowszechniać w lecie 1994 roku i już wtedy okrzyknięto go najbardziej skandalicznym filmem, jaki został kiedykolwiek nakręcony przez studenta.

Następnie w 1998 roku Todd Phillips nakręcił Frat House, dokument wyprodukowany i wyreżyserowany dla HBO jako film z serii Ameryka bez cenzury. Premiera filmu odbyła się w 1998 roku na Festiwalu Filmowym w Sundance. Na tym samym festiwalu Frat House otrzymał nagrodę Grand Jury Prize dla najlepszego filmu dokumentalnego. Jednak bezkompromisowe obnażenie życia w bractwie wywołało tak duże kontrowersje wśród opinii publicznej, że stacja HBO ostatecznie zdecydowała się odłożyć film na półkę. Pomimo tego Phillips wciąż ma nadzieję, że jego film jeszcze będzie w przyszłości pokazywany.

W Sundance Phillips poznał producenta filmowego Ivana Reitmana, z którym nakręcił film Ostra jazda z 2000 roku. To przedsięwzięcie utorowało Phillipsowi drogę do kariery w roli twórcy komediowego. Zaraz po tym wyprodukował i wyreżyserował Bittersweet Motel, film poświęcony fenomenowi grupy rokowej Phish.

Phillips, który w swoich filmach bada naturę relacji zachodzących między męską grupą społeczeństwa, współpracował z najlepszymi aktorami komediowymi w Hollywood, był również scenarzystą i reżyserem takich filmów jak: Niezaliczona w 2003 roku, Starsky i Hutch w 2004 roku oraz Szkoła dla drani w 2006 roku.

W roku 2006 Phillips otrzymał nominację do Oscara za film Borat w kategorii "Najlepszy scenariusz adaptowany".

DAN GOLDBERG (producent) Kac Vegas to już czwarta produkcja, nad którą wspólnie pracuje z Toddem Phillipsem. Wcześniej współpracował z nim jako producent takich filmów jak Niezaliczona, Ostra jazda i Szkoła dla drani.

Goldberg jest producentem kontrowersyjnej komedii Części intymne, animowanej komedii przygodowej Kosmiczny mecz, w której występuje Michael Jordan, oraz producentem wykonawczym komedii romantycznej Ivana Reitmana Sześć dni i siedem nocy z Harrisonem Fordem w roli głównej.

Wśród stworzonych przez niego scenariuszy znajdują się takie klasyki komedii jak: Stripes oraz Meatballs (Goldberg jest producentem obu filmów); Policjantki z FBI reżyserii Goldberga oraz kultowa i niezapomniana animacja Heavy Metal.

JON LUCAS I SCOTT MOORE (scenarzyści) ich najnowszą produkcją jest komedia romantyczna Duchy moich byłych, z Matthew McConaughey’em i Jennifer Garner w rolach głównych, której premiera odbyła się 1 maja tego roku.

Do ich wcześniejszych osiągnięć można zaliczyć świąteczny hit komediowy Cztery gwiazdki, ze znakomitą obsadą w postaci Vince’a Vaughna and Reese Witherspoon.

THOMAS TULL (producent wykonawczy) jest prezesem i dyrektorem naczelnym Legendary Pictures, wytwórni filmowej o kapitale prywatnym, której transakcje opiewają na ponad 1,5 miliarda dolarów. Obecnie wytwórnia współpracuje w zakresie produkcji i finansowania filmów z Warner Bros. Pictures na podstawie umowy, która wygaśnie w 2012 roku.

Od początku swego istnienia, to jest od 2005 roku, Legendary Pictures współpracowała z Warner Bros. Pictures. Owocem tej współpracy były takie znakomite filmy jak: Superman: Powrót, Batman –Początek, hit kinowy 300, Strażnicy, bijący rekordy popularności i wielokrotnie nagradzany Mroczny rycerz, który rocznie przynosi ponad miliard dolarów zysku na całym świecie oraz komedia Setha Rogena Observe and report, której premiera odbyła się w kwietniu tego roku. Dystrybucja następnych wspólnych produkcji obejmuje filmy Gdzie mieszkają dziwne stwory oraz Ninja Assassin. Obecnie Legendary Pictures pracuje nad produkcją i produkcją próbną takich filmów jak: Zmierzch Tytanów, Jonah Hex i Gears of War.

Legendary Pictures realizuje również wiele projektów samodzielnie. Wśród nich należy wymienić: Raj utracony, Warcraft, Kung Fu, The Mountain, The Lost Patrol.

Tull jest członkiem Rady Powierników Amerykańskiego Instytutu Filmowego (AFI) oraz członkiem Zarządu Hamilton College – jego alma mater. Działa również w Board of the Fulfillment Fund i jest członkiem Zarządu Zoo w San Diego.

JON JASHNI (producent wykonawczy) jest głównym specjalistą ds. kreacji w Legendary Pictures i obecnie nadzoruje rozwój i fazę produkcyjną takich projektów filmowych jak: Zmierzch Tytanów, Gdzie mieszkają dzikie stwory, Raj utracony, Warcraft, Gears of War. Najnowszym dziełem, nad jakim pracuje jako producent wykonawczy, jest komedia Observe and Report z Sethem Rogenem w roli głównej.

Przed rozpoczęciem pracy w Legendary Pictures Jashni był Prezesem Hyde Park Entertainment – spółki zajmującej się produkcją, finansowaniem i sprzedażą międzynarodową filmów, którą łączy umowa z wytwórnią 20th Century Fox i z wytwórnią Disneya. Pracując tam, Jashni wyprodukował Troje do pary, Wyścig marzeń, Z podniesionym czołem, a także Premonition.

Zanim podjął pracę w Hyde Park Entertainment w 2002 roku, Jashni wyprodukował niezwykle udaną komedię romantyczną Dziewczyna z Alabamy reżyserii Andy'ego Tennanta. Film ustanowił rekord przychodów z wrześniowej premiery, a ogółem zarobił w samych Stanach Zjednoczonych 140 mln dolarów.

Współpraca Jashini’ego z Andym Tennantem zaczęła się od bajki Długo i szczęśliwie, z której przychody wyniosły 100 mln dolarów. Jashini nadzorował rozwój projektu i fazę produkcyjną tego filmu jako starszy producent wykonawczy wytwórni 20th Century Fox.

Jashni wziął także udział w koprodukcji dwóch filmów, które otrzymały trzy nominacje do Oscara. Pierwszym był ceniony wśród krytyków Huragan, wyreżyserowany przez Normana Jewisona, który przyniósł nominację dla Denzela Washingtona w kategorii "Najlepszy aktor". Drugim był film reżyserii Andy’ego Tennanta – Anna i król, który otrzymał dwie nominacje i zarobił na całym świecie ponad 125 mln dolarów.

We wcześniejszych etapach swojej kariery Jashini współpracował z Irvingiem Azoffem w produkcji Giant Pictures, firmy związanej z Warner Bros. Pictures. Owocem tej współpracy był wcześniej wspomniany film Huragan, a także Jack Frost oraz Niezwykłe lato.

Jashni połączył siły z Azoffem po odejściu ze stanowiska producenta wykonawczego w Columbia Pictures, gdzie był zaangażowany w rozwój i produkcję takich filmów, jak: Dzień świstaka, Drakula, Więcej szmalu, Lunatycy Stephena Kinga i Polubić czy poślubić. Swą karierę Jashni rozpoczął w firmie Daniela Melnicka The IndieProd Company, w której zajmował się produkcją Air America, Gór księżycowych, Roxanne oraz Puenty.

WILLIAM FAY (producent wykonawczy) od ponad 20 lat z powodzeniem realizuje się jako producent i producent wykonawczy. Obecnie pełni funkcję prezesa ds. produkcji w wytwórni Legendary Pictures, którą od początku powstania, to jest od 2005 roku, łączy ścisła współpraca z Warner Bros. Pictures. Owocem tej współpracy są tak znakomite filmy jak: Batman – Początek, Superman: Powrót, 300, Strażnicy, Mroczny Rycerz, którego sukces kasowy wylicza się na milion dolarów. Mroczny rycerz otrzymał osiem nominacji do Oscara i został nagrodzony dwiema statuetkami. Najnowszą wspólną produkcją obu wytwórni jest Observe and Report z Sethem Rogenem w roli głównej oraz Williamem Fayem jako producentem wykonawczym.

Przez sześć lat Fay był prezesem Centropolis Entertainment, jednej z najlepszych spółek produkcyjnych w Hollywood. W tym czasie Centropolis wyprodukowała filmy, które uzyskały prawie 1,5 miliarda dolarów przychodów ze sprzedaży biletów. Wśród nich były: Patriota z Melem Gibsonem w roli głównej, hit kinowy Dzień Niepodległości, który w swoim czasie był drugim najbardziej dochodowym filmem wszechczasów przynoszącym ponad 800 milionów zysku. Pod jego przywództwem Centropolis z powodzeniem zrealizowała cyfrowe projekty rozrywkowe, takie jak Centropolis Effects (wiodąca spółka zajmująca się efektami wizualnymi) oraz mothership.com (wiodący portal internatowy o tematyce science-fiction, sprzedany USA Networks w czerwcu 2000 roku).

SCOTT BUDNICK (producent wykonawczy) swoją karierę w przemyśle rozrywkowym zaczynał na lokalnych castingach, kiedy jeszcze studiował na Emory University w Atlancie w stanie Georgia. Po skończeniu studiów przeniósł się do Los Angeles. Los sprawił, że zaproszono go do współpracy nad filmem Todda Phillipsa Ostra jazda, którego akcja miała się rozgrywać w Atlancie. To na planie tego filmu ścieżki obu twórców zeszły się po raz pierwszy.

Budnick kontynuował współpracę z Phillipsem w komedii Niezaliczona i został współproducentem filmu Starsky i Hutch. Był współproducentem Szkoły dla drani, komedii romantycznej Phillipsa z 2006 roku.

Obecnie Budnick jest wiceprezesem wytwórni filmowej Phillipsa Green Hat Films, gdzie pracuje nad rozwojem i produkcją projektów filmowych sygnowanych nazwą wytwórni.

Scott Budnick jest również współproducentem dramatu Stevena Zailiana Wszyscy ludzie króla.

CHRIS BENDER i J.C. SPINK (producenci wykonawczy) w 1998 roku założyli Benderspink, spółkę produkcyjno-zarządczą, specjalizującą się w kierowaniu karierami pisarzy, reżyserów i aktorów, a także produkcją filmową i projektami telewizyjnymi.

W pierwszym roku swojej działalności firma wraz z wytwórnią New Line Cinema wyprodukowała komedię American Pie oraz podpisała umowę pierwszeństwa ze wspomnianą wytwórnią. Od tej pory Banderspink rozwija swą działalność produkcyjną pracując nad takimi filmami jak: Oszukać przeznaczenie, Koty i psy, American Pie 2. Spółka podpisała też kontrakt producencki na wyłączność z wytwórnią 20th Century Fox Television.

W 2001 roku The Ring, film produkcji Banderspink, został najczęściej oglądanym filmem podczas swojego weekendu premierowego. Wśród innych znakomitych filmów wyprodukowanych przez Benderspink są: American Pie: Wesele, Efekt motyla, który zadebiutował na Festiwalu Filmowym w Sundance; Red Eye reżyserii Wesa Cravena; świąteczna komedia Zostańmy przyjaciółmi z Ryan Reynolds i Amy Smart w rolach głównych; Ring 2, hit komediowy Sposób na teściową z Jennifer Lopez i Jane Fondą w rolach głównych oraz uznany dramat reżyserii Davida Cronenberga Historia przemocy z Viggo Mortensenem, Marią Bello w rolach głównych, którego premiera odbyła się w 2005 roku na Festiwalu Filmowym w Cannes. Film Historia przemocy otrzymał nominację do Złotego Globu w kategorii "Najlepszy dramat" oraz nominację do Oscara w kategorii "Najlepszy scenariusz adaptowany" i "Najlepszy aktor drugoplanowy" dla Williama Hurta.

Kolejnym projektem wytwórni jest wyreżyserowana przez Ananda Tuckera komedia romantyczna Leap Year, do której scenariusz napisali współpracujący z Benderspink Harry Elfont i Deb Kaplan. Film, w którym występują Amy Adams., Mathew Goode i Adam Scott, obecnie jest w trakcie produkcji, a planowany termin jego premiery to rok 2010.

LAWRENCE SHER (reżyser obrazu) pracuje jako reżyser obrazu od ponad 15 lat. Kręcił filmy reklamowe, wideoklipy i filmy fabularne. Jego ostatnią produkcją jest przebojowa komedia Kocham cię stary z Paulem Ruddem i Jasonem Segelem w rolach głównych. Inne ostatnie produkcje to: Trucker, The Promotion, Ja cię kocham, a ty z nim; Diukowie Hazzardu oraz Miłego dnia?

Urodził się i dorastał w Nowym Jorku. Studiował ekonomię w Wesleyan University, gdzie w młodzieńczych latach zmienił zdecydowanie zainteresowania, odchodząc od fotografii w stronę obsesyjnej wręcz fascynacji ruchomym obrazem. Po otrzymaniu dyplomu Lawrence Sher przeprowadził się do Los Angeles i tutaj rozpoczął karierę filmową jako asystent operatora.

Lawrence Sher jest autorem zdjęć do uhonorowanego nagrodą USC filmu krótkometrażowego pod tytułem 12 postojów na drodze donikąd, który zrealizował dla swego kolegi z Wesleyan University, Jasona Lowiego. Następnie Lawrence Sher zaczął pracę jako reżyser obrazu i nakręcił wiele krótszych filmów i wideoklipów, w tym wielokrotnie nagradzany Całując Jessikę Stein oraz Powrót do Garden State, wyreżyserowany przez Zacha Braffa.

BILL BRZESKI (scenograf) od ponad 20 lat zajmuje się tworzeniem scenografii do filmów fabularnych, programów telewizyjnych i sztuk teatralnych oraz wystrojem wnętrz. Swoją karierę zaczął w telewizji i był autorem scenografii w ponad 800 serialowych odcinkach.

Użyczył swego talentu następującym reżyserom: Jamesowi L. Brooksowi w oscarowym filmie Lepiej być nie może, Martinowi Lawrence’owi w Diamentowej aferze i Danny’emu DeVito w Matyldzie. Bill Brzeski jest również autorem scenografii do Stuarta Malutkiego, przełomowego filmu Roba Minkoffa w całości opartego na grafice komputerowej, jak również jego kontynuacji Stuart Malutki 2.

Ostatnim filmem, nad którymi pracował wspólnie z Minkoffem, jest Zakazane królestwo z Jackie’em Chanem i Jetem Li w rolach głównych. Zdjęcia do tego filmu były kręcone w Chinach przez 8 miesięcy. Bill Brzeski jest również autorem scenografii do dramatu komediowego Roba Reinera z 2007 roku Choć goni nas czas z Jackiem Nickolsonem i Morganem Freemanem, jak również do takich filmów telewizyjnych jak Hackett oraz The More Things Change... reżyserii Todda Phillipsa.

Brzeski zajmuje się też projektowaniem wnętrz komercyjnych – do jego największych sukcesów należy kilkukrotnie nagradzana piekarnia Susina Bakery w Los Angeles.

Bill Brzeski ukończył studia licencjackie na Uniwersytecie w Miami, a następnie uzyskał tytuł magistra sztuk pięknych w dziedzinie projektowania w szkole Tisch School of the Arts przy Uniwersytecie Nowojorskim. Jego początkowe zainteresowania oscylowały wokół projektowania scenografii dla baletu i opery, dlatego przed przeprowadzką do Los Angeles z Nowego Jorku zajmował się pracą w teatrze. Niedawno Brzeski rozpoczął też karierę nauczycielską i prowadzi warsztaty z projektowania na studiach licencjackich i magisterskich. Jego zajęcia odbywają się w szkole Tisch School of the Arts przy Uniwersytecie Nowojorskim, na Uniwersytecie w Miami, Uniwersytecie Clemson oraz w Szkole Filmowej Uniwersytetu Loyola.

DEBRA NEIL-FISHER (montażystka) ostatnio pracowała nad hitami komediowymi Baby Mama, Semi-Pro: Drużyna marzeń?, Role Models oraz komedią romantyczną Ja, Ty i On.

Oprócz tego, Neil-Fisher ma na swoim koncie trzy filmy zrealizowane wspólnie z reżyserem Donaldem Petrie'em, mianowicie: Całe szczęście, Witamy w Mooseport i Jak stracić chłopaka w 10 dni. Montażystka pracowała nad wieloma różnymi gatunkami filmowymi, włączając w to komedie i komedie romantyczne takie jak: Wiosła w dłoń, Twarda laska i dwa znakomite filmy Austina Powersa: Austin Powers: Agent specjalnej troski, Austin Powers: Szpieg, który nie umiera nigdy; dramaty w tym Smażone zielone pomidory, Wojna, Namiętności oraz thrillery zatytułowane Jak wykończyć Panią T. i Dr Chichot.

W 1991 roku otrzymała nagrodę CableACE za swoją pracę nad filmem telewizyjnym pokazywanym w telewizji Turner Network – Fala przemocy w reżyserii Kevina Hooksa. Wśród jej wczesnych dzieł telewizyjnych są: Historia Amy Fisher, The Case of the Hillside Strangler, oraz Punkt załamania, thriller pokazywany w telewizji TNT.

CHRISTOPHE BECK (kompozytor) jest autorem muzyki do ponad 40 filmów i prawie 20 widowisk telewizyjnych. Kompozytor z 15-letnim doświadczeniem, napisał muzykę do różnorodnych projektów, w tym do filmów akcji zatytułowanych Strażnik oraz Elektra, komedii Różowa pantera i Dziewczyny z drużyny oraz dramatów Pod słońcem Toskanii i Rok Psa.

Ostatnim projektem, nad którymi pracował Beck ,było skomponowanie muzyki do filmu przygodowego Ciemność rusza do boju, komedii Ochroniarz amator i Co się zdarzyło w Las Vegas; dramatu Phoebe in Wonderland; The Greatest, filmu nominowanego do nagrody Grand Jury na Festiwalu Filmowym w Sundance oraz komedii Różowa Pantera 2, która w lutym tego roku weszła na ekrany kin.

Inne jego osiągnięcia to współpraca z reżyserem Toddem Phillipsem nad filmami Szkoła dla drani, Licencja na miłość, Męski sport, Twoje, moje i nasze, Taksówkarz, Historia Kopciuszka, Wszyscy święci!, Garfield, Fałszywa dwunastka, American Pie: Wesele oraz Nowożeńcy.

Wśród jego kolejnych projektów są: Absolwentka, I Love You, Beth Cooper oraz Wszystko o Stevenie, które wejdą na ekrany kin już w tym roku.

Beck rozpoczął swoją karierę kompozytorską od kanadyjskiego serialu telewizyjnego Biały Kieł, a następnie napisał muzykę do trzech edycji popularnego serialu Buffy: Postrach wampirów, za którą otrzymał nagrodę Emmy w kategorii "Najlepsza kompozycja muzyczna".

LOUISE MINGENBACH (projektantka kostiumów). Kac Vegas to już czwarty film, nad którym współpracuje z Toddem Phillipsem. Wcześniejsze projekty obejmowały komedie Starsky i Hutch oraz Szkoła dla drani, jak również film telewizyjny The More Things Change....

Jej projekty można obecnie zobaczyć na ekranach kin w epickim filmie akcji zatytułowanym X -Men Geneza: Wolverine. Wśród najświeższych projektów, nad którymi pracowała Louise Mingenbach, jest komedia romantyczna braci Farrelly Dziewczyna moich koszmarów oraz Hancock, film Petera Berga z Willem Smithem w roli głównej.

Wcześniej Mingenbach pracowała wspólnie z reżyserem Bryanem Singerem nad pięcioma filmami, począwszy od Podejrzanych, thrillera z 1995 roku, przez X-Mena, za który otrzymała nominację do nagrody Saturn Award i Costume Designers Guild Award; X-Mena 2; Ucznia Szatana, skończywszy na filmie Superman: Powrót. Dwójka twórców współpracowała również nad serialem pilotażowym z 2004 roku Dr House.

Mingenbach projektowała również stroje do takich filmów jak: Trudne słówka, Witajcie w dżungli, K-PAX, Plotkara, Wieczna północ, Nocna straż, W cieniu przeszłości oraz Ta jedna noc.