W sieci kłamstw (2008)

Nie ufaj nikomu. Okłamuj każdego.

W mrocznym, podziemnym świecie dzisiejszych, zaangażowanych w globalne operacje organizacji szpiegowskich, o sile i możliwościach nie decyduje ani broń, ani najnowsze technologie, lecz liczba kluczowych informacji, które można zdobyć i kontrolować – czy choćby stwarzać pozory kontroli.

“Informacja jest racją istnienia i przetrwania” – mówi Ridley Scott, reżyser filmu “W sieci kłamstw”. – “A to oznacza, że nie wolno ci ufać nikomu, nawet temu, kogo uważasz za najlepszego przyjaciela. Odwróć się tylko na moment, a już zostaniesz wykorzystany. A jeśli stoisz na czele organizacji, od której zależy bezpieczeństwo kraju, choćby chwilowe okazanie zaufania uczyni cię słabym i bezbronnym. Na tym po prostu polega ta praca.”

Scenariusz filmu „W sieci kłamstw” oparto na kanwie powieści Davida Ignatiusa (pod tym samym tytułem), doświadczonego dziennikarza, który przez 10 lat monitorował operacje CIA oraz polityczne kwestie na Bliskim Wschodzie dla dziennika The Wall Street Journal, zanim dołączył do zespołu The Washington Post, w którym obecnie pełni funkcję redaktora pomocniczego i stałego felietonisty. Scott, który przeczytał książkę Ignatiusa, gdy była jeszcze w formie korektorskiej „szczotki”, wspomina: „Prezentowała niezwykle przenikliwy obraz tego, co dzieje się na niewidzialnych liniach frontu, a także ludzi w awangardzie, którzy decydują o losach tej rozgrywki.”

Producent Donald De Line zauważa: “Książka Davida to błyskotliwy, znakomicie skonstruowany thriller szpiegowski, o ludziach, a także poziomach oszustwa i podstępu, bez których nie da się przeniknąć do serca kraju, kultury i wreszcie – wroga. Naprawdę czuliśmy, że ma wszelkie atuty, aby stać się wymarzoną filmową fabułą.”

Pragnąc przenieść na ekran zaciętą determinację i wolę walki pełnych dynamiki powieściowych postaci Scott współpracował blisko z nagrodzonym Oskarem® twórcą scenariusza Williamem Monahanem. Reżyser mówi: “Powieść miała tak wiele ciekawych aspektów, już choćby w samym rozwoju akcji, do której, ciągle zmieniając się, dostosowują się bohaterowie. W sumie to bardzo ekscytująca podróż.”

Leonardo DiCaprio, który pracował już z Williamem Monahanem podczas kręcenia filmu “Infiltracja”, dodaje: “Adaptacja Monahana jest fantastyczna. William jest mistrzem informacji i dezinformacji, wszystkich tych gier «w kotka i myszkę» i wynikających z nich dylematów postaci.”

“Historia naprawdę trzyma w napięciu. Z zapartym tchem śledzisz wszystkie zaskakujące zwroty akcji” – opisuje De Line – “A ponadto obfituje w brawurowe sekwencje sensacyjne, z których Ridley słynie, i którym zawsze nadaje piętno swojego własnego stylu.”

Podobnie myśli DiCaprio: “Nie brak w tym filmie widowiskowych sekwencji akcji, ale sama intryga jest niezwykle błyskotliwa i subtelna. Byliśmy pod wrażeniem głębi i przezorności myślenia CIA, przedstawionego w tej historii, która nas wszystkich zainteresowała i wciągnęła. Wraz z biegiem czasu i naszej pracy nad filmem coraz bardziej fascynowało nas, jak tego rodzaju organizacja stara się osaczyć wroga, którego niezmiernie trudno odnaleźć w obcym dla niej świecie.”

DiCaprio wciela się w rolę agenta operacyjnego CIA Rogera Ferrisa, który opracowuje śmiały plan wywabienia z ukrycia przywódcy terrorystów, Al-Saleema, dzięki przekonaniu go, iż groźna konkurencyjna organizacja – która w rzeczywistości nigdy nie istniała – staje się równie groźna jak sieć samego Al-Saleema. Dymne zasłony i zwodnicze lustra, które agent wyczarowuje z taką finezją, uzupełniają strategiczne podstępy snute przez jego przełożonego, Eda Hoffmana. Bezwzględny strateg, Hoffman nie cofnie się przed niczym, by ochronić bezpieczeństwo państwowe – choćby miało to oznaczać poświęcenie najlepszego „polowego” agenta.

Gdy przygotowany przez Ferrisa „plan bez powrotu” nabiera tempa, konflikty z dwoma najbliższymi sprzymierzeńcami agenta zderzają się z poważnym problemem, wobec którego staje boleśnie bezbronny. Czy Hoffman go zdradzi, tak jak już zdradził wielu przed nim? A z drugiej strony, jeśli zwierzchnik jordańskich tajnych służb odkryje, że tajna operacja Ferrisa ma służyć wypłoszeniu Al-Saleem z kryjówki, życie agenta w Jordanii zawiśnie na włosku. Ostatecznie Ferris zaczyna rozumieć, że jego własne przetrwanie i sukces bliskowschodniej misji zależy od jedynego człowieka, któremu może ufać – od niego samego.

Russell Crowe, grający Eda Hoffmana, komentuje: “To przecież tylko film i naturalnie nie można mylić fikcji z prawdą, dla mnie było jednak ważne, by pokazać w tej roli, co naprawdę oznacza – w kategoriach podstępu i oszustwa – praca w organizacji takiej jak CIA, zwłaszcza w zakątku świata, gdzie konflikt kulturowy jest nieunikniony. Trzeba spojrzeć daleko wstecz, by zrozumieć, dokąd zmierza w istocie ta rzeka.”

“Tym, co najbardziej interesowało mnie jako pisarza, zawsze był podstęp – i sposób, w jaki staramy się wyprowadzić w pole naszych wrogów” – wyznaje Ignatius. – “Na początku zacząłem zastanawiać się nad tym, jak można przeniknąć do organizacji, która wydaje się z pozoru absolutnie hermetyczna. Jeśli nie możesz przeniknąć do jej wnętrza, to czy zdołasz przynajmniej sprawić, by jej członkowie myśleli, że już jesteś w ich szeregach? Tak naprawdę szpiegostwo ma wiele wspólnego z dziennikarstwem. Chodzi w nim o znalezienie ludzi, którzy coś wiedzą, o zdobycie ich zaufania, a następnie przekonanie ich, by ujawnili wszystkie informacje, których na początku wcale nie zamierzali ci przekazać.”

To właśnie ten na wskroś wewnętrzny, przenikliwy i „brudny” wgląd w prawdziwe życie agentów tajnych służb szczególnie intrygował Scotta. “Spodobał mi się pomysł prześledzenia kontrastów pomiędzy człowiekiem działającym „w terenie” i tym, który zajmuje pozycje u steru” – przyznaje autor.

Monahan zauważa: “Ta historia ukazuje świat szpiegostwa mniej więcej takim, jakim jest rzeczywiście, koncentrując się raczej na pragmatyzmie niż na kolorycie politycznym, który często otacza prawdziwe operacje CIA. Poruszyły mnie słabości Eda Hoffmana…myślę, że wszyscy znamy ludzi takich jak on. Historia Ferrisa była dla mnie o tyle ciekawa, iż dotyczyła osobistego kryzysu i przełomu w świadomości indywidualnego człowieka.”

Prowadzenie operacji szpiegowskich na miarę XXI stulecia, w jednym z najbardziej niebezpiecznych zakątków świata, oznacza konieczność zbierania informacji ze wszystkich możliwych źródeł, wszelkimi dostępnymi metodami i zaryzykowanie swego życia w grze toczącej się w świecie, gdzie twoja wiedza może okazać się najważniejszą przewagą…albo największą słabością.

Ed Hoffman stoi na czele wydziału, ale nie wie niczego, dopóki nie wyciągnie tego od człowieka w terenie, a tym człowiekiem jestem ja.

Nikt nie odczuwa presji operowania „w terenie” bardziej dotkliwie niż Roger Ferris, wyjątkowo doświadczony i uzdolniony agent operacyjny, któremu powierzono prowadzenie gorących działań wywiadowczych, mających ujawnić manewry terrorystów. “Ferris to ktoś, kto poświęcił się bez reszty sprawie powstrzymania terroryzmu i aby osiągnąć ten cel codziennie naraża się na śmierć” – mówi DiCaprio. “Włada po mistrzowsku wszelką bronią i radzi sobie w bezpośrednich starciach, lecz przede wszystkim to niesamowicie inteligentny i skuteczny agent operacyjny, który potrafi poruszać się w świecie Środkowego Wschodu. Zna jego język i kulturę, a przy tym szanuje postawy i zwyczaje jego mieszkańców. Zyskał ogromna biegłość w nawiązywaniu znajomości i infiltracji siatek terrorystycznych.”

“Ferris to agent, który tajniki zawodu ma we krwi” – opowiada Ignatius. – “Ludzie i kultura tego regionu stały się częścią jego samego – podobnie jak częścią mnie.”

W ramach przygotowań do pracy nad filmem DiCaprio przestudiował dokładnie powieść Ignatiusa i odbył wiele rozmów z samym pisarzem, podobnie jak z kilkoma byłymi pracownikami CIA. “O operacjach CIA starałem się dowiedzieć tak wiele, jak tylko mogłem” – relacjonuje aktor. – “To grupa ludzi rozrzuconych po całym świecie, starających się chwytać na gorąco wszelkie możliwe tropy i ślady. Boję się myśleć, jak niebezpieczny stałby się świat, gdyby nie wysiłki organizacji takich jak CIA. Ich praca jest tak niebezpieczna, a stawki w tej grze są niesamowicie wysokie!”.

Już samo przetrwanie – nie mówiąc o sukcesie – w tak zdradliwym otoczeniu zależy od rozwagi i najdalej posuniętej ostrożności podczas zdobywania informatorów i sprzymierzeńców. Scott zauważa: “Człowiek, który wykonuje taką pracę, musi odwołać się do jakiejś metody, która zapewni mu skuteczność... a metoda ta jest często gwałtowna i związana z przemocą.”

Zadanie wymaga także, by Ferris z największą łatwością wcielał się w różne osoby i zmieniał arabskie akcenty, wyruszając na tajne misje i starając się przeniknąć do bezpiecznego domostwa lub z powodzeniem udając amerykańskiego bankiera. Rola Rogera Ferrisa stała się dla DiCaprio okazją do niemal bezpośredniego zaznania i przeżycia wyostrzonej świadomości człowieka, którego życie zależy od zdolności bycia wieloma ludźmi jednocześnie. “Mój bohater zdaje sobie sprawę, że jeśli zostanie złapany, jego życie nie będzie warte trzech groszy. Z tym większą determinacją podnosi stawkę, walcząc o życie w tych wszystkich, tak różnych sytuacjach. Z perspektywy aktora mogę ocenić, że dodaje to mnóstwo napięcia i realizmu twojej grze.”

“Leo, zupełnie szczerze, jest jednym z najbardziej interesujących aktorów, z jakimi kiedykolwiek pracowałem, już choćby dlatego, że ma w sobie tyle naturalnej swobody i wesołości, a jednak tak bardzo identyfikuje się z rolą” – mówi Scott o aktorze słynącym ze swojej wszechstronności. – “Niezwykle bystry, błyskotliwie profesjonalny, do każdej roli bezbłędnie przygotowany. Pracuje się z nim fantastycznie. Zawsze podziwiałem jego role, ale teraz, kiedy stanąłem z nim na planie, jestem pod jeszcze większym wrażeniem.”

Pozytywne odczucia są obustronne: “Zawsze chciałem pracować z Ridleyem Scottem” – mówi DiCaprio. – “Należy do najlepszych światowych filmowców i wciąż kręci kolejne zdumiewające filmy, reprezentujące wszystkie gatunki. Zrozumiałe, że praca przy tym filmie była dla mnie ekscytująca już od pierwszego startu kamery.”

Znasz mnie. Lubię rozgrywać równocześnie Plan A i Plan B. Po prostu staram ci się pomóc, bracie. Żyjemy w niebezpiecznym świecie.

Starając się chronić operacje i interesy służb wywiadowczych CIA na Środowym Wschodzie – w tym także, przynajmniej pozornie, interesy Ferrisa – Ed Hoffman, błyskotliwy i nieznośnie pewny siebie strateg, zarządza z Waszyngtonu gęstą siecią agentów operacyjnych za pośrednictwem laptopa i telefonu komórkowego. “Na poziomie Hoffmana to już nie kwestia rozgrywania akcji tak jak rozgrywa się partię szachów” – wyjaśnia Russell Crowe. – “To raczej zdolność do ogarnięcia wzrokiem siedmiu różnych szachownic na siedmiu różnych płaszczyznach i manipulacji wszystkimi opcjami ruchów figur i pionków na tych siedmiu planszach jednocześnie.”

Niezależnie od tego, czy odwozi dzieci do szkoły, czy też skupia uwagę na śledzeniu ruchów Ferrisa poprzez ultranowoczesny System Predator, Hoffman operuje pionkami z bezduszną skutecznością, która pozostaje całkowicie obca na wskroś pragmatycznym, operacyjnym praktykom Ferrisa. “Ed Hoffman jest twardy i cyniczny – jak człowiek, który urodził się aby wykorzystywać innych” – mówi Ignatius. – “Jego nie interesują «ludzkie» koszty tego, co robi. Ferrisa natomiast interesują bardzo. Wykorzystuje ludzi, ale bardzo się tym przejmuje.”

Obserwacja z bliska i akceptacja – z konieczności – osobistych i ludzkich konsekwencji podejmowanych przez Hoffmana decyzji pozostawia głębokie piętno w świadomości nękanego wątpliwościami młodego agenta. “Ferris musi mierzyć się nieustannie z moralnymi skutkami tych decyzji – z koniecznością poświęcenia ludzkiego życia dla zapewnienia powodzenia misji” – mówi DiCaprio. – “A wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy agent nawiązuje emocjonalne relacje z niektórymi osobami zaangażowanymi w misję.”

Scott zauważa: “Ferris to człowiek, który naprawdę wierzy, że może zrobić coś pożytecznego. Stał się częścią tego świata, działa według jego reguł. Lecz jego słabością pozostaje sumienie. Jeśli wykonujesz taką pracę, musisz o nim zapomnieć. A jeśli nie możesz zapomnieć, przestajesz być użyteczny. Zaczynasz stanowić zagrożenie dla siebie samego i dla całej organizacji.”

W twardych realiach zadań operacyjnych trudno Ferrisowi po prostu nie dostrzegać ponoszonych ofiar, lecz poważny charakter „strategicznych” obowiązków Hoffmana stanowczo wymaga, żeby zostawił swoje sumienie „w przedpokoju”. “Hoffman często musi kłamać i podejmować trudne decyzje, ale szczerze wierzy, że robi to dla ogólnego dobra” – mówi De Line.

“Hoffman nie ma żadnych wątpliwości, że postępuje słusznie” – potwierdza Scott. – “Nie ma poczucia winy. Z niezwykłą agresywnością robi to, co uważa za właściwe.”

Właściwe Hoffmanowi lekceważenie „ludzkich” kosztów tajnych operacji to nie jedyne zmartwienie Ferrisa. W śmiertelnie niebezpiecznym świecie podwójnych układów, w jakim żyją ci ludzie, okazanie zaufania komukolwiek – nawet tej jednej osobie, której zadanie polega na ubezpieczaniu cię – może okazać się fatalne w skutkach. I choć Ferris musi w pewnym stopniu zakładać, że Hoffman pomoże mu w sytuacjach, gdy sam nie może zapewnić sobie ochrony, zna aż za dobrze gierki i wyrafinowane podstępy swojego partnera, jego moralnie wątpliwe taktyki, narażające na ryzyko precyzyjnie skalkulowane działania wywiadowcze Ferrisa i złowieszczą łatwość, z jaką Hoffman poświęca ludzi, kiedy przestają być przydatni. DiCaprio tak to postrzega: “Ferris z pasją próbuje wykonywać swoją pracę, lecz Hoffman stale torpeduje jego wysiłki. Hoffman jest przekonany, że jego sposób jest jedynym właściwym.”

Ferris może zachować przewagę, nie stając się przy tym kolejną ofiarą na wirtualnej szachownicy Hoffmana, idąc jedynie za głosem swojego instynktu, wykorzystując każdą z posiadanych umiejętności i starając się zawsze o krok wyprzedzać swego podstępnego opiekuna. Jednak, jak ostrzega Scott, “Hoffman ma bardzo sprawny umysł i jest dobrym strategiem. A dysponując rozległą siecią informatorów, zawsze będzie wiedział więcej od Ferrisa. I niemal zawsze będzie go o krok wyprzedzał.”

Rola Hoffmana w filmie „W sieci kłamstw” to czwarty już epizod współpracy Russella Crowe z Ridleyem Scottem po “Gladiatorze”, “Dobrym roku” i “American Gangster.” “Lubię pracować z Ridleyem” – mówi aktor. – “Wiele dowiedzieliśmy się o sobie nawzajem podczas kręcenia ‘Gladiatora’. Mamy podobną zawodową etykę, upodobania estetyczne i poczucie humoru, a jeśli ludzi łączą wszystkie te trzy rzeczy, współpraca na planie zwykle przebiega znakomicie.”

“Russell potrafi zagrać wszystko” – mówi Scott. – “Uwielbia zmieniać swoją osobowość, modyfikować akcent i dostosowywać wygląd zewnętrzny do potrzeb roli. Właśnie wszechstronność czyni go takim interesującym współpracownikiem. Moim zdaniem należy do najlepszych aktorów na świecie.”

Wspominając pierwsze rozmowy z aktorem o nowym filmie, reżyser kontynuuje: „Powiedziałem mu, że wyobrażam sobie Hoffmana jako głowę rodziny i mężczyznę, który bardzo sobie ceni dom i robi w nim znacznie więcej, niż przeciętny mąż i ojciec. Prawdopodobnie cierpi na bezsenność... może ma małą nadwagę. Russel zapytał: ‘Nadwagę? Co rozumiesz przez nadwagę?’”

“Ridley zadzwonił do mnie z pytaniem ‘Co powiedziałbyś na przytycie o jakieś 50 funtów?’” – uśmiecha się Crowe, który, na przestrzeni swojej aktorskiej kariery, wielokrotnie dostosowywał swój wygląd fizyczny do wymogów roli, w tym nominowanej do Oscara® kreacji Jeffrey’a Wiganda w “Informatorze”.

I rzeczywiście, do roli Hoffmana aktor przybrał na wadze całe 50 funtów. Omówił także z Davidem Ignatiusem społeczny „kontekst” swojej postaci. “Russell zapytał, skąd pochodzi Hoffman” – wspomina autor powieści. – “Powiedział: ‘Może Arkansas? Myślę, że pochodzi z Arkansas. W sposobie mówienia ludzi z Arkansas jest coś takiego, co łagodzi nawet najtwardsze słowa, które wypowiadają.”

"Russell wniósł do postaci Hoffmana mnóstwo lekkości i humoru, czego początkowo się nie spodziewałem ” – komentuje Donald De Line. – “Z punktu widzenia etyki, Hoffman to postać dość wątpliwa i nie zawsze jesteś pewien, co o nim myśleć. Z drugiej strony tak bezpośrednio okazuje, kim jest i w co wierzy, że jest to wręcz orzeźwiające. Jakoś nie można mieć mu za złe mrocznych stron jego charakteru.”

Mam tylko jedna zasadę. Nigdy mnie nie okłamuj.

Dla Ferrisa stawka nagle idzie w górę, gdy Hoffman powierza mu prowadzenie amerykańskich operacji wywiadowczych w stolicy Jordanii, Ammanie, gdzie nowy przywódca terrorystów, imieniem Al-Saleem, gromadzi wokół siebie siły mroku. Aby dotrzeć do nieuchwytnego Al-Saleema Ferris musi podjąć współpracę z Głównym Departamentem Wywiadu Jordanii – Jordanian General Intelligence Department (GID) – kierowanym przez tajemniczego i nie do końca wiarygodnego Hani Salaama, którego gra brytyjski aktor filmowy i telewizyjny Mark Strong.

Wyrafinowany i obdarzony nieposzlakowanymi manierami, Hani jest tak subtelny i opanowany, jak Hoffman zuchwały i nieokiełznany. Jednakże za elegancją Haniego kryje się jakiś cień groźby, zdradzającej drapieżność właściwą człowiekowi, którego potęgę w Jordanii przewyższa jedynie władza króla. Strong zauważa: “Moim zdaniem fakt, iż Hani poświęca tyle uwagi własnemu wyglądowi i zachowaniu, oznacza, że z podobną uwagą traktuje swoją pracę. To nie jest ktoś, komu warto wchodzić w drogę.” – dodaje z uśmiechem.

“Hani to postać niezwykle elegancka i potężna, a Mark Strong znakomicie uchwycił jej istotę” – mówi Scott. – “Przekształcił się bez reszty w swojego bohatera. Jego akcent jest doskonały, zaś wytworność wydaje się prawie mimowolna.”

“Mark Strong zainteresował mnie bardzo jako aktor” – wyznaje DiCaprio. – “Pracowało mi się z nim znakomicie. Patrzyliśmy na niego jak zahipnotyzowani. Nawet mój ojciec był pod wrażeniem mówiąc, że Hani to naprawdę ktoś, że jest „cool”, i że bardzo chciałby ubierać się tak jak on.”

Hani, o czym Ferris ma okazję przekonać się osobiście, jest mistrzem przesłuchań oraz sztuki nazywanej przez Ignatiusa “subtelnym zwodzeniem” pionków i przeciwników, tak by ostatecznie wyjawili mu wszystkie sekrety i oddali przysługi, których się domaga. “Hani pokazuje Ferrisowi, jak skłonić kogoś, żeby pracował dla ciebie bez jakiejkolwiek groźby przemocy”” – wyjaśnia Strong. – “Szczyci się swoją umiejętnością osiągania celów w sposób znacznie bardziej delikatny, mniej ostentacyjny niż Hoffman. Istotą jego metod nie jest wściekłe potrząsanie klatką, lecz ostrożne wyłowienie zaczepionej na żyłce ryby.”

Jednakże pomoc Haniego także ma swoją cenę: “Hani intuicyjnie czuje, że Ferrisowi można zaufać, że poświęcił wiele czasu i wysiłku, aby perfekcyjnie opanować arabski. To świadczy o szacunku” – wyjaśnia Strong. – “Ale Hani ma za zadanie chronić swój kraj i rodaków. Dlatego właśnie przedstawia Ferrisowi ultimatum – jeśli mają pracować razem, Ferrisowi nie wolno nigdy go okłamać. Taki jest warunek współpracy.”

“Istotą ducha Haniego jest tradycja zaufania i honoru” – wyjaśnia Scott. – “Jeśli on ci nie zaufa, niczego nie osiągniesz. A żeby zdobyć jego zaufanie, musisz działać w sposób dla niego przejrzysty. Tyle że Ferris, zgodnie z regułami swojej pracy, niejako z zasady musi okłamywać Haniego.”

To chwiejne przymierze przeżywa ciężką próbę, gdy do Ammanu przybywa Hoffman, aby w burzliwej konfrontacji zmierzyć się z Hanim. “Sposób, w jaki Hoffman traktuje Haniego, jest niemal żenujący”. – Crowe opisuje właściwą jego postaci obojętność na kulturowe niuanse, do których Ferris podchodzi z takim wyczuciem i respektem. – “Możliwe zresztą, że robi tak specjalnie. Jeśli Amerykanie mają opinię nadmiernie pewnych siebie i jeśli Hani w to wierzy, to właśnie takie wrażenie Hoffman pragnie podtrzymać.”

“Zapewne obaj wzajemnie żywią do siebie skryty szacunek, choć nigdy się do tego nie przyznają” – przypuszcza Strong. – “Hoffman ostentacyjnie okazuje Haniemu lekceważenie, a Hani uważa, że ten pierwszy posługuje się metodami dzikusa. Obaj jednak są ludźmi gotowymi wykorzystać każdego, jeśli pozwoli im to tylko osiągnąć cel, na którym im zależy.”

Odmowa Hoffmana uczynienia tego tak zwanego partnerstwa bardziej przejrzystym dla drugiej strony stawia w bardzo ryzykownym położeniu Ferrisa, który w krzyżowym ogniu sprzecznych interesów coraz bardziej zbliża się do Al-Saleema. “Ferris utknie w samym środku bezkompromisowej walki o władzę toczonej przez tych dwóch niezwykłych ludzi, pomiędzy lojalnością dla CIA i obietnicą, którą złożył Haniemu” – mówi DiCaprio. – “A najbardziej fascynujące jest to, że wszyscy oni mają ten sam ostateczny cel.”

Zabieraj swój biznes z mojego biznesu.

Przelotną chwilę wytchnienia od presji pracy zapewni Ferrisowi troska Aishy, mieszkanki Ammanu o jordańsko-irańskich korzeniach, pracującej jako pielęgniarka i wolontariuszka w miejscowym obozie dla uchodźców.

W rolę Aishy wciela się irańska aktorka Golshifteh Farahani, debiutująca w filmie amerykańskim. “Mieliśmy szczęście, że zgodziła się zagrać w naszym filmie” – stwierdza Scott. – “Golshifteh należy do najwybitniejszych aktorek irańskich. Zobaczyłem ją najpierw na taśmie i byłem urzeczony – jest wprost cudowną aktorką klasyczną. Potem udało mi się zaaranżować spotkanie. Ma w sobie jakąś energię, którą trudno opisać słowami. Otacza ją aura siły i godności, a przy tym jest uderzająco piękna. Kamera naprawdę ją uwielbia.”

“Aisha jest pielęgniarką, gdyby jednak urodziła się w bardziej rozwiniętym kraju, zostałaby zapewne lekarką” – mówi Farahani o bystrej, praktycznej dziewczynie, która ku własnemu zaskoczeniu ulega czarowi tajemniczego mężczyzny, trafiającego kilka razy do jej kliniki. “Na początku uważa, że Ferris jest interesujący, lecz nie traktuje go poważnie. Dopiero kiedy odkrywa, że przybysz ma dobre serce, pozwala sobie na poważniejsze zaangażowanie. Rozbraja ją jego szczerość.”

Lecz nad łączącą ich fascynacją ciążą surowe restrykcje jej kultury, która zakazuje mężczyznom dotykania niezamężnych kobiet. Konsekwencje związku z Amerykaninem mogą być dla Aishy niemal tak poważne jak dla Ferrisa – dekonspiracja. “Nie może nawet podać jej ręki, bo wie, że może jej tym wyrządzić krzywdę” – mówi Scott.

“Golshifteh jest fantastyczną aktorką” – przyznaje DiCaprio. – “Jej nieznajomość sposobu przedstawiania relacji damsko-męskich w zachodnich filmach tchnęła wiele świeżości w dynamikę zachowań Aishy i Ferrisa. On odnosi się z wielkim szacunkiem do jej kultury i tradycji, pracując wytrwale nad pogłębieniem łączącej ich relacji.”

“Leo był absolutnie cudowny” – uśmiecha się Farahani. – “Jest taki wspaniałomyślny i zapewniał mi na planie tyle komfortu! Naprawdę wiele mi pomógł. Wspólna gra to wielki zaszczyt.”

“Golshifteh i Leo łączyła szczera więź przyjaźni i chemia, tak jakby rozświetlali się nawzajem” – wspomina De Line. – “Czuliśmy to już pierwszego dnia, kiedy stanęli razem przed kamerą.”

Tuż obok głównej obsady „W sieci kłamstw” znajdują się inni: Ali Suliman jako Omar Sadiki, w sposób nieświadomy pomagający Rogerowi Ferrisowi w opracowaniu podstępu, który ma wywabić terrorystę Al-Saleema z kryjówki, Alon Aboutboul jako enigmatyczny Al-Saleem; Oscar Isaac jako Bassam, operacyjny sprzymierzeniec Ferrisa w Samarze; a także Simon McBurney jako Garland, jednoosobowy arsenał, manipulujący technologią dla przekonania Al-Saleema, iż Sadiki stanowi dla niego zagrożenie.

Jak, do licha, możesz oczekiwać ode mnie prowadzenia operacji, kiedy sam kierujesz nią na boku?

Filmowiec, dla którego kino nie ma tajemnic, Ridley Scott wielokrotnie stawał przed skomplikowanym wyzwaniem reżyserii wielkich, międzynarodowych produkcji, takich jak „W sieci kłamstw” – i wychodził z sytuacji zwycięsko. “Oglądać przy pracy mistrza, takiego jak Ridley to niesamowita przyjemność” – przyznaje Donald De Line. – “Opiera się na intuicji, jest otwarty na współpracę, a przy tym posiada niesamowitą umiejętność tworzenia filmu w wyobraźni jeszcze zanim nakręci go na planach zdjęciowych. Ma więcej energii, wytrwałości i skupienia niż ktokolwiek w jego otoczeniu i potrafi skłonić każdego, aby dał z siebie wszystko.”

Scott, który przygodę z filmem zaczynał jako scenograf, projektuje własne dekoracje i przekazuje szefom kluczowych jednostek szkice, prezentujące szczegóły jego wizji plastycznego kontekstu dla scen, kostiumów oraz efektów specjalnych. “Dobrze mieć reżysera takiego jak Ridley, który potrafi wyrazić własne koncepcje tak żywo, dzięki swoim rysunkom” – mówi wieloletni współpracownik Scotta, scenograf Arthur Max.

Niepowtarzalny styl reżyserski Scotta – który używa średnio od czterech do ośmiu kamer dla każdej sceny – pozwala mu objąć całość planu minimalnymi ujęciami. “Zachwycił mnie sposób, w jaki koordynuje i kręci zdjęcia jednocześnie za pomocą wielu kamer, skierowanych na plan pod różnymi kątami” – zachwyca się DiCaprio. – “Kręcimy scenę z 20 wybuchami w tle, a wysoko na drzewie, w odległości pół mili, siedzi człowiek robiący zbliżenie twojej twarzy, a ty sam nie masz o tym pojęcia. Albo dwa helikoptery czekające w pobliżu w pełnej gotowości do lotu, a Ridley nagle chwyta walkie-talkie i śmigłowce już pędzą w naszą stronę. A w międzyczasie reżyser śledzi wszystkie możliwe monitory, schylając się nad nimi, kiedy chodzi po planie. Myślę, że ma jakiś kanał wprost do oczu widza. Dlatego właśnie Ridley jest tak znakomity w tym, co robi – bo nigdy nie traci z oczu obrazu całości.”

Synchronizacja pracy wielu kamer pozwala także Scottowi tworzyć rodzaj niezwykłej dynamiki czy rozpędu, który wnosi do swoich opowieści. “Lubię poruszać się naprawdę szybko, tak szybko, jak to tylko możliwe, ponieważ dopiero wtedy czuję, że naprawdę żyję” – opowiada reżyser. – “To moje zdanie utrzymać aktorów w stanie odrobinę zachwianej równowagi, bo wówczas wszyscy koncentrują się na tym, co robią, a ich grę odbiera się jako naprawdę spontaniczną i pełną wewnętrznej energii.”

“Czuje się porażony tym, jak on filmuje” – potwierdza Mark Strong. – “Dla aktora to bardzo korzystne, ponieważ nie musi bez końca powtarzać i powtarzać jakiejś trudnej sceny, a przy tym nie musi się martwić o zachowanie ciągłości gry, toteż pozwala sobie na niewiarygodną spontaniczność i bezpośredniość.”

Pośród aktorów Crowe, najdłużej współpracujący ze Scottem, był zapewne najlepiej zaznajomiony z jego stylem reżyserskim. Tymczasem, choć obaj wyraźnie cieszą się możliwością wspólnego udziału w kreatywnym procesie, Crowe zastrzega: “Ludzie przyjmują, że zgadzamy się we wszystkim. To absurdalne! Spieramy się instynktownie, na wiele tematów, mniej więcej przez 70% wspólnej pracy. Z czasem jednak udało nam się udoskonalić sztukę dyskusji bezsłownych i cieszymy się wspólnie procesem rozwiązywania problemów.”

“Istota moich kontaktów z Ridleyem polega na tym, że naprawdę go słucham, co, jak sądzę, niekiedy go przeraża” – mówi dalej Crowe z uśmiechem. – “Ale on potrafi to docenić: powie do mnie coś na początku, a potem zagłębia się w szczegółach. Wie jednak, że zachowam w pamięci jego oryginalne pomysły, kiedy będziemy przedzierać się razem przez meandry naszej historii.”

DiCaprio – jak sam siebie opisuje, “nowy w zespole”” – przystosował się szybko do koncepcji robienia filmów podzielanej przez duet Scott/Crowe: “Łączy ich jakieś błyskawiczne porozumienie ‘na skróty’ sprawiające, że potrafią niemal w mgnieniu oka rozwiązać wszystkie problemy. Z radością podłączam się do tej energii, to naprawdę wielka satysfakcja, mnóstwo pozytywnych emocji, móc pracować z takimi ludźmi. Kiedy już przećwiczymy scenę i ustalimy, jak powinna być zagrana, Ridley puszcza w ruch wszystkie kamery i bierzemy się do dzieła. A Russell jest taki realistyczny, tak głęboko obecny tu i teraz” – dodaje DiCaprio, który pracował już z Russelem Crowe w 1995 roku na planie westernu “Szybcy i martwi”. “Moim zdaniem to jeden z największych aktorów naszych czasów, toteż bardzo się cieszę, że nasze drogi spotkały się ponownie. Mamy kilka widowiskowych, dynamicznych scen walki w tym filmie. Cieszysz się tymi chwilami, gdy obok ciebie siedzi aktor, do którego gry możesz dopasować wszystko, co robisz, otrzymując w zamian jeszcze więcej. To prawdziwa burza adrenaliny.”

W czasie, gdy powstawał film “Szybcy i martwi”, DiCaprio był jeszcze nastolatkiem, a Crowe zauważa: “Od tamtej pory w życiu Leo wydarzyły się wielkie rzeczy. Ze wzruszeniem zauważam, że pod powłoką wszystkich tych sukcesów pozostał nadal ten sam chłopak. Z planu pamiętam mnóstwo żartów i śmiechu.”

Mogę sprawić, by wyglądało to jak cokolwiek tylko zechcesz.
Sprawmy razem, by wyglądało to jak wszystko.

Autentyczność – realizm – miały decydujące znaczenie przy wyborze scenografii i planów w niemal stu różnych lokalizacjach, w ponad dziesięciu różnych krajach, które przemierza Ferris podążający śladem nieuchwytnego terrorysty Al-Saleema. Ponieważ jednak filmowanie scenerii w każdym kraju z osobna było niewykonalne ze względów praktycznych, zdecydowano się na Maroko, które miało zapewnić większość niezbędnych do filmu planów zdjęciowych.

“Znam Maroko dość dobrze, bo już po raz czwarty filmuję w Afryce Północnej” – wyjaśnia Scott, który w stolicy kraju, Rabacie, oraz w pustynnych okolicach Ouarzazate czuwał nad kręceniem zdjęć do filmów “Gladiator,” “Helikopter w ogniu” i “Królestwo niebieskie”. – “Cały ten region daje wprost niewiarygodne możliwości wyboru i za każdym razem odnajduję w nim coś nowego. Kocham też Marokańczyków. Nie brak tam niezwykle utalentowanych rzemieślników, którzy pracowali z nami nad tym filmem.”

“Przypuszczam, że Ridley zna ten zakątek świata lepiej niż jakikolwiek inny reżyser pracujący dziś w Hollywood” – komentuje De Line. – “Jakaś głęboka więź łączy go z tą ziemią i z ludźmi. Moim zdaniem naprawdę cudowanie potrafił uchwycić atmosferę i „smak” miejsca.”

Urozmaicone krainy Maroka dostarczyły całego bogactwa scenerii. “Nie konstruowaliśmy gigantycznych dekoracji, jak robi się to zwykle przy wielkich filmach epickich, ale scenom ulicznym nadaliśmy rozmach iście epicki.” – opowiada Arthur Max, kierujący działem artystycznym, który pracował nad scenografią. “W każdym wybranym miejscu staraliśmy się otoczyć scenerią – tzw. 360 stopni – każdy plan zdjęciowy, aby zapewnić aktorom przestrzeń, w której łatwiej zidentyfikowaliby się ze swymi filmowymi postaciami.”

W bliskiej współpracy z kierownikiem zdjęć, Alexandrem Wittem, Scott zainscenizował szaleńczą pogoń przez zatłoczony targ, z kamerami skierowanymi na Ferrisa z góry, tak jak „dostrzega” go śledzący System Predator.

“System Predator jest jak postać ‘wielkiego brata’, który zawsze jest obok” – mówi Scott, który postanowił naśladować ten POV dzięki zastosowaniu kamery HD zamontowanej na helikopterze, unoszącym się na wysokości 10,000 stóp nad miejscem, gdzie rozgrywa się akcja.

Zespół Maxa musiał skonstruować plany jak najbardziej szczegółowe i rozległe, tak by wydały się realistyczne w powietrznych, stosujących wysoką rozdzielczość ujęciach. Musieli także zneutralizować wibrujące, bogate odcienie marokańskich krajobrazów paletą barw ziemi. “Spora część mojej pracy polegała na łagodzeniu barwy otoczenia, które wydawało się kolorystycznie zbyt krzykliwe, tak aby nie odrywało uwagi widzów od akcji.” – wyjaśnia Max.

Wyzwanie związane ze wzbogacaniem scenografią istniejących scenerii ujawniło całą swoją trudność, gdy zajmująca się dekoracją planów Sonja Klaus powierzyła projektantowi zieleni przekształcenie fragmentu Rabat Olympic Stadium w niezwykle zadbane otoczenie amerykańskiej ambasady w Jordanii. Ponieważ projektant nie zabezpieczył posadzonych przez siebie krzewów żadnym ogrodzeniem, kiedy plan pustoszał mieszkańcy okolicy pozwalali paść się na nim swobodnie własnym kozom i owcom. “Kiedy dotarłam tam następnego ranka, żeby rzucić okiem na krzewy, z ziemi sterczały tylko ogołocone z liści badyle.” – wspomina Klaus.

Tymczasem dzieła dekoratorki były niekiedy tak realistyczne, iż aktorzy nie mieli pojęcia, że grają na sztucznie stworzonym planie. Tworząc otoczenie kluczowej dla akcji konfrontacji Ferrisa z Hanim, do której dochodzi na wysypisku śmieci, zespół Klaus „przybrał” tonami „czystych” odpadków poprzednio zupełnie puste zbocza. “Wszystko wyglądało tak autentycznie, że nawet do głowy mi nie przyszło, iż wszystko stworzono dla potrzeb filmu” – wspomina Strong.

“Maroko to ciekawe miejsce. Praca nad tym filmem łączyła się z wieloma wyzwaniami, ale miło wspominam pobyt w tym kraju” – wyznaje DiCaprio. – “Uwielbiam Marokańczyków i ich kulturę. Wielki bazar w Marrakeszu to coś, co każdy przynajmniej raz w życiu powinien obejrzeć, zwłaszcza, jeśli lubi podróże. To fenomenalny widok.”

Przygotowanie kostiumów dla licznej obsady tak różnych ról, a także odpowiednie przebranie około 3.000 statystów reprezentujących rozmaite kultury, było niezwykle wymagającym przedsięwzięciem dla projektantki kostiumów Janty Yates i jej zespołu. Ponadto, jak wspomina Yates, „Wszystko musiało być dopracowane w najdrobniejszych szczegółach, wszystko musiało wyglądać na „znoszone” i odpowiednio sfatygowane.”

Yates wyposażyła Ferrisa w garderobę, która miała mu pomóc wtapiać się w sytuacje i kultury, które musi infiltrować. “Z Leo współpracuje się znakomicie” – mówi projektantka. – “Interesuje go dosłownie każdy szczegół. Za każdym razem, gdy przygotowujemy nowy kostium, on pyta o wygląd planu, o to, co działo się przedtem, i co stanie się potem.”

Dla upartego tropiciela z CIA Eda Hoffmana stroje nie stanowią problemu “Hoffman nie myśli o ubraniach – on myśli o ratowaniu świata” – stwierdza Yates.

Dla kontrastu, do garderoby szefa jordańskich tajnych służb Haniego Salaama Ridley Scott przywiązywał ogromne znaczenie. “Chciałem, by Hani miał tę pełną umiaru, wykwintną powierzchowność, która cechuje prawdziwego dżentelmena” – przyznaje reżyser.

W przygotowaniu nieposzlakowanie eleganckich, szytych ręcznie garniturów dla Haniego pomogła Yates ekskluzywna firma Huntsman z Saville Row w Londynie, jeden z najlepszych zakładów krawieckich na świecie. Okazało się jednak, że uszycie takiego garnituru w firmie Huntsman trwa cztery lub pięć miesięcy, podczas gdy Yates miała mało czasu na przygotowanie garderoby dla Marka Stronga, który za trzy tygodnie miał już stanąć na planie. Na szczęście pomocny menedżer sprzedaży Johnny Allen wpadł na pomysł udostępnienia filmowcom magazynów firmy, gdzie projektantka mogła obejrzeć kolekcję ponad 20 garniturów, po które nie zgłosili się klienci. Ku ogólnemu zaskoczeniu, gdy Strong przymierzył garnitury okazało się, że „leżą na nim jak przysłowiowa rękawiczka” – mówi Yates. – “Zupełnie tak, jakby uszyto je dla niego.”

“Tkaniny i wykończenie były zachwycające” – mówi Strong o najwyższej klasy rzemiośle Huntsmana. – “Hani to z pewnością jedna z najlepiej ubranych postaci, jakie kiedykolwiek grałem.”

Stroje dla Aishy, skromnej i promiennej irańskiej pielęgniarki, z którą przyjaźni się Ferris podczas swoich tajnych operacji w Ammanie, czerpały inspirację ze współczesnej kobiecej mody jordańskiej. “Choć zawsze starannie przykrywają głowy i ubierają się w koszule z długimi rękawami, zapięte wysoko pod szyję, kobiety jordańskie noszą dopasowane dżinsy i wysokie obcasy” – zauważa Yates. – “Tego rodzaju kostiumy, emanujące skromnym wdziękiem, staraliśmy się stworzyć dla Aishy.”

Zasady dzisiejszego dnia...

Wobec realizmu wizji Scotta, większość efektów specjalnych filmu zrealizowano za pomocą środków praktycznych, przy czym reżyser przez cały czas współpracował ściśle z kierownikiem efektów specjalnych, Paulem Corbouldem. Tylko tam, gdzie było to niezbędne, dla poprawy efektów skorzystano w stopniu minimalnym z metod CG w fazie postprodukcji.

Z podobna ostrożnością aranżowano ujęcia kaskaderskie oraz sekwencje akcji, starając się uzyskać efekt maksymalnej wiarygodności przy – rzecz jasna – zachowaniu maksimum bezpieczeństwa. “Ridley chciał, żeby wszystko wyglądało realistycznie” – mówi koordynator kaskaderów, G.A. Aguilar. – “Nie znosi niczego, co wygląda, jest odbierane, a nawet pachnie sztucznie.”

Za wyjątkiem sekwencji z potężną eksplozją oraz sceny, w której narażony jest na atak krwiożerczych psów, DiCaprio sam uczestniczył we wszystkich ryzykownych wyczynach swego bohatera. “Mieliśmy kilka wyjątkowo intensywnych i bardzo trudnych sekwencji akcji” – przyznaje. – “Ucieczka ulicami Rabatu przed goniącymi mnie wściekłymi psami, walka na noże... trudno to było zagrać, zwłaszcza w piekącym żarze pustyni. Ridley jest jednak tak dobrze przygotowany do tego rodzaju wyzwań i sprawia, że czujesz się z nimi tak swobodnie, że w końcu traktujesz to wszystko jak kolejny zwykły dzień pracy na planie.”

“Jest znakomity w takich dramatycznych scenach” – mówi Aguilar o DiCaprio, z którym już wcześniej współpracował na planie filmów “Gangów Nowego Jorku” i “Infiltracji”. “Przećwiczyliśmy sekwencje, a on wprowadzał zmiany, które pasowały do jego postaci. Jest bardzo dokładny przy określaniu, co zrobiłby – a czego nie robiłby – jego bohater. Podsuwaliśmy mu wiec schematy, a on napełniał je konkretami i energią.”

Zachowanie maksimum realizmu oznaczało także, iż DiCaprio musiał opanować arabski, w tym kilka różnych jego dialektów – poważne wyzwanie nawet dla aktora takiego jak on, obdarzonego prawdziwym talentem do akcentów. “Było to jedno z najtrudniejszych zadań, jakim jako aktor kiedykolwiek musiałem sprostać” – przyznaje. – “Mój nauczyciel dialektów, Sam Sako, okazał się nieoceniony. Rozbił akcenty na czynniki pierwsze i ćwiczyliśmy je wytrwale przez trzy tygodnie, zanim poczułem się gotów do pracy na planie.”

“Osobom, które nigdy nie mówiły po arabsku, bardzo trudno nauczyć się tego języka, ponieważ wiele jego dźwięków powstaje w gardle” – wyjaśnia Sako, pochodzący z Iraku weteran hollywoodzkiego przemysłu filmowego. – “Amerykanie modulują dźwięki za pomocą ust, toteż nie są przyzwyczajeni do używania tych mięśni głosowych. Ale Leo był wspaniałym uczniem.”

Niekiedy Sako musiał naprędce wymyślić dialog dla DiCaprio, ponieważ zażyczył sobie tego reżyser. “Instruowałem go, jak ma to wymówić, a on sporządzał notatki. Dwie minuty później kamera ruszała, a mój uczeń idealnie wywiązywał się ze swego zadania. Jego wymowa była niesamowita.”

Do scen najbardziej fizycznie i psychologicznie wymagających należała kluczowa dla akcji sekwencja przesłuchania, którą filmowano przez dwa dni w ruinach dawnego portugalskiego fortu. “Naprawdę zacząłem czuć tę scenę na wiele miesięcy przed tym, gdy zaczęliśmy ją kręcić” – wyznaje DiCaprio. – “Zagłębiasz się w to bez reszty, poświęcając mnóstwo rozmyślań i energii na określenie, co twój bohater zrobiłby i powiedziałby w tym scenariuszu, aż czujesz się kompletnie „wypompowany” i wyczerpany fizycznie. Staje się to tak realne, że po zagraniu sceny ciało dosłownie popada w letarg. Lecz bez takiej intensywności film nie miałby takiej wagi, przenikliwości, autentyzmu.”

“Aktorzy poświęcili filmowi wszystko, co w nich najlepsze” – podsumowuje Ridley Scott. – “Dosłownie każdy członek obsady i ekipy w momencie, gdy ruszały kamery, angażował się w pracę bez reszty. Tak było od początku, od pierwszego tygodnia produkcji, i myślę, że tak być powinno, bo tylko w ten sposób można dać z siebie to, co najlepsze. Lubię ostrą jazdę, ale uważam także, że ważna jest zabawa, bo dzięki niej wszystko nabiera sensu.”

LEONARDO DICAPRIO (Roger Ferris), wyróżniony wieloma nagrodami, był trzykrotnie nominowany do Academy Award®. Ostatnią z kilku nominacji do Oskara® przyniósł mu w 2007 roku udział w dramacie Edwarda Zwicka “Krwawy diament”, któremu zawdzięcza także nominacje do Nagrody Złotego Globu, Critics’ Choice oraz Screen Actors Guild (SAG) Award®. W tym samym roku DiCaprio został również wyróżniony nominacjami do Złotego Globu, Nagrody BAFTA, Critics’ Choice Award oraz SAG Award® za rolę w nagrodzonym Oskarem® dla Najlepszego Filmu obrazie “Infiltracja”, stanowiącym trzeci epizod jego udanej współpracy z reżyserem Martinem Scorsese. Podzielił się także nominacją do SAG Award® w kategorii Outstanding Cast Performance z innymi członkami obsady “Infiltracji”.

Wcześniej otrzymał nominację do Academy Award® za tytułową rolę w okrzykniętym wielkim sukcesem przez publiczność i krytykę obrazie biograficznym Scorsese “Aviator” (2004). Stworzony przez DiCaprio niezapomniany portret Howarda Hughesa przyniósł także aktorowi Nagrodę Złotego Globu dla Najlepszego Aktora Dramatycznego, obok nominacji do Critics’ Choice Award i Nagrody BAFTA. Ponadto aktora uhonorowano dwoma nominacjami do SAG Award® – jedną dla Najlepszego Aktora i drugą w kategorii Outstanding Cast Performance, przyznaną całej obsadzie filmu “Aviator”. W 2004 roku, na Festiwalu Filmowym w Hollywood, DiCaprio został wyróżniony tytułem „Aktora Roku”.

DiCaprio występuje też w wielu filmach, które niedługo wejdą na ekrany, między innymi w “Revolutionary Road”, gdzie gra obok Kate Winslet pod reżyserskim kierownictwem Sama Mendesa oraz w thrillerze mystery “Ashcliffe”, gdzie ponownie na planie spotyka się z Martinem Scorsese.

Urodzony w Hollywood, w Kalifornii, DiCaprio rozpoczął karierę aktorską mając zaledwie 14 lat. Popularność wśród widzów zyskał w 1993 roku, gdy reżyser Michael Caton-Jones powierzył mu rolę Tobiasa Wolffa w ekranowej adaptacji autobiograficznej sztuki Wolffa zatytułowanej “Chłopięcy świat”, w której DiCaprio zagrał u boku takich gwiazd jak Robert De Niro i Ellen Barkin. W tym samym roku DiCaprio, wraz z Johnny Deppem, wystąpił w głównej roli w filmie Lasse Hallströma “Co gryzie Gilberta Grape’a”, otrzymując pierwsze w życiu nominacje do Oskara® i Nagrody Złotego Globu za aktorski portret upośledzonego młodego człowieka. Za udział w tym filmie wyróżniono go także National Board of Review Award dla Najlepszego Aktora Drugiego Planu oraz Nagrodą Los Angeles Film Critics Association’s New Generation.

W 1995 roku DiCaprio zagrał główne role w trzech bardzo różnych filmach, poczynając od westernu Sama Raimi “Szybcy i martwi”, z Sharon Stone, Genem Hackmanem i Russellem Crowe. Wiele pochwał zebrał także za rolę uzależnionego od narkotyków Jima Carrolla w przejmującym dramacie “Przetrwać w Nowym Jorku”, oraz za aktorski portret nękanego lękami, panseksualnego poety Arthura Rimbauda w filmie Agnieszki Holland “Całkowite zaćmienie”. W następnym roku DiCaprio wystąpił w dokonanej przez Baza Luhrmanna współczesnej ekranowej adaptacji “Romea i Julii”, której owocem była Nagroda dla Najlepszego Aktora na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Dołączył ponadto do gwiazdorskiej obsady obrazu “Pokój Marvina”, dzieląc nominację do SAG Award® w kategorii Outstanding Cast Performance z innymi wybitnymi aktorami, w tym Meryl Streep, Diane Keaton i Robertem De Niro.

W 1997 widzowie mogli podziwiać DiCaprio w przeboju kasowym “Titanic”, który przyniósł mu nominację do Nagrody Złotego Globu. Jeszcze przed zdobyciem 11 Oscarów®, w tym dla Najlepszego Filmu, „Titanic” pobił wszelkie dotychczasowe rekordy wpływów kasowych i pozostaje do dzisiaj najbardziej „dochodowym” filmem wszechczasów. Kolejne filmowe dokonania aktora to podwójna rola w obrazie “Człowiek w żelaznej masce” oraz udział w filmach “Niebiańska plaża”; Woody’ego Allena “Celebrity”; Stevena Spielberga “Złap mnie, jeśli potrafisz”, który przyniósł mu kolejną nominację do Złotego Globu, a także w “Gangach Nowego Jorku”, gdzie po raz pierwszy miał okazję współpracować z reżyserem Martinem Scorsese.

Poza sukcesami aktorskimi DiCaprio znany jest także z zaangażowania w kampanie ochrony środowiska na poziomie globalnym. Niedawno napisał scenariusz, zajął się produkcją oraz pełnił rolę narratora w docenionym przez widzów i krytykę dokumentalnym filmie na ten temat: “The 11th Hour.”

RUSSELL CROWE (Ed Hoffman) należy do najbardziej cenionych i najczęściej wyróżnianych nagrodami współczesnych aktorów. W 2001 roku zdobył Academy Award® dla Najlepszego Aktora za tytułową rolę w nagrodzonym Oskarem® dla Najlepszego Filmu obrazie “Gladiator”, który stał się pierwszym epizodem współpracy aktora z Ridleyem Scottem. Niezapomniana rola Maximusa, rzymskiego wodza, który staje się gladiatorem, przyniosła także Russellowi Crowe nominacje do Złotego Globu, Nagrody BAFTA oraz Screen Actors Guild (SAG) Award®. Ponadto otrzymał nagrody dla Najlepszego Aktora od wielu organizacji skupiających krytyków filmowych, w tym Broadcast Film Critics i London Film Critics Circle.

Oscar® zdobyty przez Russella Crowe dla filmu “Gladiator” był jedną z jego trzech kolejnych nominacji do Academy Award® w kategorii „dla Najlepszego Aktora”. Rok wcześniej wyróżniono go pierwszą w karierze nominacją do Oskara® za rolę w filmie Michaela Manna “Informator”. Stworzony w tym obrazie portret demaskatora przemysłu tytoniowego dr Jeffreya Wiganda przyniósł także Russellowi Nagrody w kategorii „Best Actor” od Los Angeles Film Critics, Broadcast Film Critics, National Society of Film Critics oraz National Board of Review, obok nominacji do Złotego Globu, Nagrody BAFTA oraz SAG Award®.

Trzecia nominacja Russella do Oskara® przyszła w 2002 roku i wyrażała uznanie dla sugestywnego portretu zdobywcy Nagrody Nobla Johna Forbesa Nasha Jr. stworzonego w nagrodzonym Oskarem® dla Najlepszego Filmu obrazie “Piękny umysł”, w reżyserii Rona Howarda. Udziałowi w tym filmie aktor zawdzięcza także Nagrodę Złotego Globu, Nagrodę BAFTA, SAG Award®, oraz trzecią z kolei Critics’ Choice Award, przyznawaną przez Broadcast Film Critics. W późniejszym czasie Crowe spotkał się ponownie z Howardem, aby zagrać niezwykłego mistrza boksu Jamesa J. Braddocka w inspirującym dramacie ery depresji o tytule “Człowiek ringu”, który przyniósł aktorowi nominację do Złotego Globu oraz SAG Award®, obok Nagrody Australian Film Institute. Kolejną nominację do Złotego Globu Crowe zawdzięcza roli Kapitana Jacka Aubrey w filmie Petera Weira “Pan i władca: Na krańcu świata”.

Następnie Crowe, stając przed kamerą ponownie pod reżyserskim kierownictwem Ridleya Scotta, zagrał główną rolę w dramacie kryminalnym “American Gangster”, obok Denzela Washingtona, oraz w filmie “Dobry rok”, wraz z Albertem Finneyem. Crowe wystąpił także w reżyserowanym przez Jamesa Mangolda westernie “3:10 do Yumy”, gdzie na planie towarzyszył mu Christian Bale.

Spośród wielu projektów aktora, które trafią niedługo na ekrany kin, warto wymienić film Kevina Macdonalda “State of Play”, w którym Crowe dołącza do gwiazdorskiej obsady, obejmującej miedzy innymi Helen Mirren i Bena Afflecka oraz obraz “Nottingham”, nowe spojrzenie na legendę o Robin Hoodzie, w którym spotyka ponownie – już po raz piąty – reżysera Ridleya Scotta.

Crowe, urodzony w Nowej Zelandii, dorastał w Australii, gdzie też po raz pierwszy doceniono jego talent aktorski. Przez trzy kolejne lata zdobywał wyróżnienia Australian Film Institute (AFI), poczynając od przyznanej w 1991 roku nominacji dla Najlepszego Odtwórcy Roli Pierwszoplanowej za udział w filmie “The Crossing”. W kolejnym roku otrzymał Nagrodę dla Najlepszego Aktora Drugiego Planu AFI za rolę w filmie “Dowód”, zaś w 1992 roku zarówno AFI, jak Australian Film Critics Circle, wyróżniły Nagrodami dla Najlepszego Aktora jego rolę w kontrowersyjnym obrazie “Romper Stomper”, która zaskarbiła aktorowi zainteresowanie międzynarodowej publiczności.

Debiutem Russella w filmie amerykańskim był udział w westernie Sama Raimi z 1995 roku “Szybcy i martwi”, w którym obok niego wystąpili Gene Hackman, Sharon Stone i Leonardo DiCaprio. Później niemal z dnia na dzień jego popularność wzrosła wraz z rolą stróża porządku Buda White’a w wyróżnionym wieloma nagrodami dramacie kryminalnym Curtisa Hansona “Tajemnice Los Angeles”. Z innych filmowych dokonań aktora warto wymienić filmy “Dowód życia”, “Mystery, Alaska”, “Zabójcza perfekcja”, “Niebo w ogniu”, “Szaleństwa miłości”, “Magia dla początkujących”, “Tacy jak my”, “Żyć chwilą”, “Krok w dorosłość”, “Srebrny rumak”, “The Efficiency Expert” oraz “W imię braterskiej krwi”.

MARK STRONG (Hani) zagrał niedawno główne role w dwóch filmach, które zostały zaprezentowane na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto 2008: Guya Ritchie’go “RocknRolla”, w którym wystąpili także Gerard Butler, Tom Wilkinson i Thandie Newton; oraz w dramacie “Good”, którego akcja rozgrywa się w Niemczech podczas narodzin partii faszystowskiej i gdzie Strong gra z Viggo Mortensenem. Oba filmy mają trafić do kin jeszcze tej jesieni. Do zapowiadanych projektów z udziałem aktora należy także “Młoda Wiktoria”, w której występuje też Emily Blunt; oraz reżyserowany przez Pete Travisa dramat o apartheidzie “Endgame”. Już wkrótce Strong ponownie spotka się na planie z reżyserem Guyem Ritchie, aby zagrać złoczyńcę w filmie “Sherlock Holmes”, obok Roberta Downeya Jr., odtwórcy roli słynnego detektywa. Następnie Strong podejmie współpracę z reżyserem Matthew Vaughem, grając główną rolę w komedii sensacyjnej “Kick-Ass”, opartej na popularnym komiksie książkowym Marka Millara.

Z wcześniejszych filmowych dokonań Stronga warto wymienić zwłaszcza: “Miss Pettigrew Lives for a Day”; film fantasy Matthew Vaughna “Gwiezdny pył”; thriller sci-fi Danny’ego Boyle’a “W stronę słońca”; “Tristan & Isolde” Kevina Reynoldsa; “Syriana” Stephena Gaghana; “Oliver Twist” Romana Polańskiego; oraz “Revolver” Guya Ritchie; “Wszystko o miłości”; “Heartlands”; brytyjski film “Miłosna zagrywka” i “Zniewoleni”.

Rodowity londyńczyk, Strong ukończył studia prawnicze Niemczech, po czym wrócił do kraju, aby studiować anglistykę i dramat w Royal Holloway, na Uniwersytecie Londyńskim. Później dołączył do Bristol Old Vic w wyniku czego odbył osiem lat „stażu” na angielskiej scenie teatralnej. Dzieląc pierwsze lata swojej kariery aktorskiej pomiędzy teatr i telewizję, szerszą popularność zyskał po raz pierwszy wraz z rolą Toskera Coxa w nakręconym w 1994 roku przez BBC2 miniserialu “Our Friends in the North.”

Od tamtej pory Strong stał się „znajomą twarzą” wśród publiczności brytyjskiej telewizji, zdobywając nominację do Nagrody BAFTA TV dla Najlepszego Aktora za rolę w nakręconym w 2004 roku filmie telewizyjnym BBC2 “The Long Firm.” Pojawił się również jako (początkowo) Inspektor Larry Hall w produkcji ITV “Prime Suspect 3” z 1993 roku, a następnie, dziesięć lat później, powrócił do tej roli jako Detective Chief Superintendent Larry Hall w “Głównym podejrzanym. Ostatnim świadku”. Do innych projektów telewizyjnych Stronga należy “Misja Sharpe’a”; dokonana przez ITV adaptacja powieści Jane Austen “Emma”; filmy telewizyjne BBC “Trust” i “Fields of Gold”; nakręcony dla Channel 4 “Falling Apart”; miniserial PBS “Anna Karenina”; “Low Winter Sun”; oraz projekty reżyserii Pete’a Travisa “The Jury” i “Henry VIII.”

Ceniony aktor sceniczny, Strong występował na londyńskim West Endzie w sztukach takich jak “Śmierć komiwojażera” Arthura Millera; debiutanckie dzieło Patricka Marbera “Bliżej”; dokonana przez Kevina Spaceya inscenizacja sztuki Eugene O’Neilla “Przyjdzie na pewno”; Davida Mameta “Speed-the-Plow”; oraz reżyserowane przez Sama Mendesa inscenizacje sztuki Czechowa “Wujaszek Wania” i Szekspira “Twelfth Night”; ta ostatnia przyniosła mu nominację do Nagrody Oliviera dla Najlepszego Aktora Drugiego Planu. Z innych dokonań scenicznych aktora na uwagę zasługują role w “The Treatment” i “The Thickness of Skin” na scenie Royal Court Theatre; zrealizowane przez Royal National Theatre inscenizacje “Ryszard III”, “Król Lear”, “Napoli Millionara”, “Fuente Ovejuna”, “Murmuring Judges” i “Johnny on the Spot”; obok wielu produkcji przygotowanych przez teatry repertuarowe.

GOLSHIFTEH FARAHANI (Aisha) należy do najwybitniejszych i najbardziej znanych aktorek irańskich. Dokonania aktorskie minionej dekady przyniosły jej szereg prestiżowych filmowych nagród. Obraz „W sieci kłamstw” jest jej amerykańskim filmowym debiutem.

Córka aktora i reżysera teatralnego Behzada Farahaniego oraz siostra znakomitej aktorki Shaghayegh Farahani, urodzona w Tehranie Golshifteh uczyła się jako dziecko muzyki oraz gry na pianinie. Rodzice mieli nadzieję, że będzie kontynuować edukację muzyczną w Konserwatorium Wiedeńskim w Austrii, jednak ona sama zdecydowała o karierze aktorskiej.

Zaprezentowana irańskiej publiczności teatralnej jako sześciolatka, mając 14 lat Farahani zadebiutowała na ekranie w filmie Dariusha Mehrjui “The Pear Tree”, za który otrzymała Crystal Simorgh Prize dla Najlepszej Aktorki od Sekcji Międzynarodowej XVI Fajr Film Festival w Tehranie. W późniejszym czasie zdobyła kolejne dwie nominacje do Crystal Simorgh – za udział w obrazie Azizallaha Hamidnejada “The Tear of the Cold” i filmie Hamida Nematollaha “Boutique”. Ponadto, za rolę w „The Tear of the Cold”, została wyróżniona na Kazan Film Festival, a udział w filmie „Boutique” przyniósł jej Nagrodę dla Najlepszej Aktorki na XXVI Festiwalu Trzech Kontynentów w Nantes, we Francji.

Z nowszych dokonań filmowych Farahani na szczególną uwagę zasługują role w filmie Bahmana Ghobadi “Półksiężyc”, nagrodzonym Złotą Muszlą podczas Festiwalu Filmowego San Sebastian 2008, w kontrowersyjnym obrazie Dariusha Mehrjui "Santoori”; oraz filmie nieżyjącego już Rasoola Mollagholi Poora “M for Mother”, irańskim sukcesie wyróżnionym w kategorii „Najlepszego Filmu Obcojęzycznego” w edycji Academy Awards®. 2008. Ponadto aktorka zagrała także w “Haft Parde”, “Deux Anges”, “The Fish Fall in Love”, “Bab'Aziz – The Prince Who Contemplated His Soul” oraz w “The Wall”.

OSCAR ISAAC (Bassam) wystąpił niedawno w filmie biograficznym Stevena Soderbergha “Che”, gdzie główną rolę zagrał Benicio del Toro jako Che Guevera. Film miał premierę na Festiwalu w Cannes 2008 i w tym roku pokazany został także na Festiwalu Filmowym w Toronto. Do projektów filmowych Isaaca, oczekujących na kinową premierę, należą australijski thriller “Balibo”, w którym aktor wciela się w postać laureata Pokojowej Nagrody Nobla, przywódcy rewolucjonistów José Ramos-Horty oraz “Agora”, w którym gra główną rolę obok Rachel Weisz pod reżyserskim kierownictwem Alejandro Amenabara.

Wcześniej Isaaca mieliśmy okazje oglądać u boku Paddy’ego Considine i Radhy Mitchell w filmie Scotta Z. Burnsa “Pu-239”, pokazanym w 2006 roku na Festiwalu Filmowym w Toronto, z premierą telewizyjną na antenie HBO w 2007 roku. Wiele pochwał przyniósł mu aktorski portret Józefa w “The Nativity Story”. Pierwszy film w historii, którego premiera odbyła się w Watykanie, był w istocie bożonarodzeniowym dramatem w reżyserii Catherine Hardwicke, z udziałem Keishy Castle-Hughes i Shohreh Aghdashloo. Isaac zgrał ponadto w thrillerze Vadima Perelmana “The Life Before Her Eyes”, z Umą Thurman i Evan Rachel Wood. Widzowie telewizyjni mogli oglądać go w gościnnej roli w serialu NBC “Prawo i porządek: Zbrodniczy zamiar”.

Wykształcony u Juilliarda, Isaac zyskał sobie entuzjastyczne recenzje w Nowym Jorku za udział w dwóch inscenizacjach cyklu Public Theater Shakespeare in the Park: “Romeo i Julia”, gdzie grał Romea u boku Lauren Ambrose, pod reżyserskim kierownictwem Michaela Griefa oraz w musicalu stanowiącym adaptację sztuki “Two Gentlemen of Verona”, przygotowanym przez Johna Guare i Mela Shapiro. Na scenie Manhattan Theatre Club Isaac zagrał główną rolę w sztuce “Beauty of the Father”, autorstwa wyróżnionego Nagrodą Pulitzera dramaturga Nilo Cruza, również w reżyserii Griefa. W produkcjach Off-Broadwayowskich Isaaca można było oglądać ostatnio w 2008 roku, w amerykańskiej inscenizacji premierowej sztuki Micka Gordona i A.C. Graylingsa “Grace”, w reżyserii Josepha Hardy’ego, z udziałem Lynn Redgrave.

W 2004 roku Isaac został laureatem prestiżowej Nagrody Księżnej Grace, przyznawanej corocznie za wybitne osiągnięcia artystyczne w dziedzinie teatru, tańca i filmu przez Princess Grace Foundation-USA. Obecnie Isaac mieszka w Nowym Jorku, gdzie także pisze i występuje wraz ze swoją orkiestrą.

SIMONA McBURNEYA (Garland) możemy oglądać obecnie w dramacie historycznym “Księżna”, z Keirą Knightley i Ralphem Fiennesem w rolach głównych. Już niedługo do kin trafią kolejne projekty filmowe z udziałem tego aktora – “Boogie Woogie” oraz osadzony w realiach lat 80. obraz Beebana Kidrona “Hippie Hippie Shake”. Spośród innych dokonań filmowych McBurneya warto wymienić “Złoty kompas”; “Ostatniego króla Szkocji” z Forestem Whitakerem; “Przyjaciół z kasą” Nicole Holofcener; “Kandydata” Jonathana Demme; “Human Touch”; “Rachunek sumienia”; “Bright Young Things” Stephena Fry’sa; “Skagerrak”; “Eisensteina”, gdzie zagrał tytułową rolę rosyjskiego reżysera-rewolucjonisty Sergiusza Eisensteina; “Oniegina”; “Kuzynkę Bette” z Jessiką Lange oraz biograficzny dramat “Tom i Viv”; “Mesmer” w reżyserii Rogera Spottiswoode; “Być człowiekiem” z Robinem Williamsem; oraz film Stevena Soderbergha “Kafka”. Ponadto był autorem scenariusza i pełnił funkcję producenta wykonawczego przy przebojowej komedii “Wakacje Jasia Fasoli”.

Obok pracy dla filmu McBurney jest także cenionym w wielu krajach artystą teatralnym. Współzałożyciel i Dyrektor Artystyczny działającej w Londynie kompanii teatralnej Complicite, uczestniczył w przygotowaniu, reżyserował oraz zagrał w ponad 30 sztukach, wielokrotnie wyruszając na międzynarodowe tournee i zdobywając wiele ważnych międzynarodowych nagród. W 2008 roku został laureatem Nagród Olivier, Evening Standard oraz Critics’ Circle Theatre dla Najlepszej Sztuki za inscenizację “Znikającej liczby”, którą reżyserował w Barbican Theatre w Londynie. Przygotowaną przez niego produkcję “Mnemonic” uhonorowano licznymi nagrodami, w tym Time Out Live Award, Drama Desk Award w kategorii Unique Theatrical Experience, Lucille Lortel Award oraz Critics’ Circle Theatre Award dla Najlepszej Nowej Sztuki. Z innych jego dokonań scenicznych wymienimy: “Słoń znika” w Lincoln Center; niedawno także wyreżyserował “Measure for Measure” i “A Minute Too Late”, obie dla London’s National Theatre.

Na Broadwayu McBurney reżyserował “Krzesła”, które przyniosły mu nominację do Nagrody Tony Award, oraz “The Resistible Rise of Arturo Ui”, z główną rolą Ala Pacino. Tej jesieni powrócił na Broadway z nową adaptacją sztuki Arthura Millera “All My Sons”, z udziałem Johna Lithgowa, Dianne Wiest, Patricka Wilsona i Katie Holmes.

ALON ABOUTBOUL (Al-Saleem) mieszka w Izraelu, gdzie cieszy się popularnością jako jedna z największych gwiazd tamtejszego przemysłu filmowego. Ostatnio zagrał główne role w filmach takich jak “Ha-Asonot Shel Nina” (“Tragedie Niny”), który przyniósł mu wyróżnienie dla Najlepszego Aktora Drugiego Planu przyznawane przez Academy of Israeli Film; “Lirkod”; “Wzgórze Beaufort,” który w 2007 roku zdobył Srebrnego Niedźwiedzia na Festiwalu Filmowym w Berlinie, a także w “Rak Klavim Ratzim Hofshi” (“Wild Dogs”), za który otrzymał drugą w swojej karierze nominację do Nagrody Academy of Israeli Film.

Obok swych ról filmowych w rodzinnym Izraelu Aboutboul pojawiał się także w takich międzynarodowych produkcjach jak dramat Stevena Spielberga “Monachium”; “Rambo III”; “Komandosi śmierci” w reżyserii Menachena Golana; “Rozkaz”, gdzie wystąpił u boku Jean-Claude’a Van Damme; oraz Moshe Mizrahiego “Zawsze, gdy mówimy [żegnaj]”, z główną rolą Toma Hanksa.

Aboutboul dorastał w Tel Awiwie, gdzie pierwsze kroki w dziedzinie sztuki stawiał w szkole średniej o artystycznym profilu. Po uzyskaniu dyplomu odbył obowiązkową trzyletnią służbę wojskową, podczas której koncentrował się głównie na działaniach wojskowego wydziału filmowego, przy czym wyniesione z niego doświadczenia okazały się bardzo cenne dla początkującego aktora. W początkach lat 80., po rolach w kilku mniej ważnych izraelskich filmach, Aboutboul zyskał uznanie i popularność dzięki roli w dokumentantalizowanym dramacie wojennym z 1986 roku o tytule “Shtei Etzbaot Mi'Tzidon” (“Ricochets”), kręconym w rejonach, gdzie toczyły się walki.

Do późniejszych filmowych dokonań Aboutboula należą: “Malkat Hakitah” (“Prom Queen”); “Kol Ahuvatai” (“All My Loving”); “Photo Roman”; “Ehad Mishelanu” (“One of Us”); “Rehovot Ha'Etmol” (“Ulice przeszłości”); “Roked Al Hahef” (“Dual Entity”); “Ha-Yerusha” (“The Heritage”); “Ha-Kochav Hakachol” (“Planet Blue”), gdzie zajmował się także produkcją; wyróżniony wieloma nagrodami film “Leylasede” (“Święta Pesach”); “Ha-Khetzi HaSheni” (“The Second Half”); “Campaign”; “Marco Polo: Brakujący rozdział”; “Itha L'Netza” (“Forever and Forever”); “Ahava Mimabat Sheni” (“Love at Second Sight”) i wielokrotnie nagradzany “Mars Turkey” (“Clean Sweep”), uważany za jedno z największych osiągnięć izraelskiej sztuki filmowej.

W telewizji grał stałą rolę w serialu “Ima’lle”, a także jedną z głównych ról w serialu “Shabatot VeHagim.” Jeden z odcinków tego drugiego reżyserował.

ALI SULIMAN (Omar Sadiki) w filmie amerykańskim zadebiutował udziałem w thrillerze Petera Berga “Królestwo”, gdzie zagrał rolę saudyjskiego policjanta pomagającego FBI w śledztwie dotyczącym terrorystycznego ataku na amerykańską rafinerię naftową.

Nieco wcześniej Suliman wystąpił w głównej roli w okrzykniętym sukcesem przez krytykę filmie Hany Abu-Assada z 2005 roku “Paradise Now.” Ten przełomowy obraz, wyróżniony nominacją do Academy Award® w kategorii Najlepszego Filmu Obcojęzycznego, jest jak dotychczas jedynym palestyńskim obrazem uhonorowanym tym wyróżnieniem. Ponadto film nagrodzono Złotym Globem, Independent Spirit Award oraz wieloma innymi nagrodami dla Najlepszych Filmów Obcojęzycznych.

Z innych dokonań aktorskich Sulimana warto wymienić role w filmach: “The Syrian Bride”, “The Barbeque People”, “The Diary of a Male Prostitute”, “The Check Point”, “The Border” oraz w dramacie Elia Suleima “Chronicle of a Disappearance,” wyróżnionym Nagrodą Luigiego De Laurentiisa na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 1996 roku. Później aktor zagrał jedną z głównych ról w filmie “Etz Limon,” (“Lemon Tree”), która w 2008 roku przyniosła mu tytuł Najlepszego Aktora na Anonimal Film Festival w Rumunii, a także w krótkometrażowym filmie “The Prince of Venice.” Do telewizyjnych dokonań aktora należy udział w produkcjach “The Battle of Jerusalem,” “Puzzle” i “Hafuch.”

Urodzony w Izraelu Suliman uzyskał dyplom Yoram Levinishtain Acting School w Tel Awiwie i ponad dziesięć lat temu rozpoczął karierę sceniczną, przyjmując role w inscenizacjach sztuk takich jak „Szklana menażeria” Tennessee Williamsa ,” “A View from the Bridge” Arthura Millera, “Czekając na Godota” Samuela Becketta, “Salome” Oscara Wilde’a oraz “Burza” Williama Szekspira. Do jego cenionych osiągnięć scenicznych należy także chwalony przez krytykę udział w inscenizacjach Arabic Hebrew Theater, w tym “Ach Ach Boom Trach,” która przyniosła mu Nagrodę dla Najlepszego Aktora na International Children’s Theatre Festival w Hajfie, oraz “Antar,” “Missing” i “The Heart’s Key”.

RIDLEY SCOTT (Reżyser/Producent) ma na swoim koncie trzy nominacje do Academy Award® dla Najlepszego Reżysera. Ostatnią z dotychczasowych nominacji do Oscara® otrzymał w 2002 roku za pracę nad filmem “Helikopter w ogniu”, która przyniosła mu także nominację do Nagrody Directors Guild of America (DGA). Rok wcześniej Scotta wyróżniono nominacjami do Oskara®, Złotego Globu, Nagrody BAFTA i DGA Award dla Najlepszego Reżysera za epicką superprodukcję “Gladiator.” Film ten, nagrodzony Oskarem®, Złotym Globem i BAFTA Award dla Najlepszego Filmu, zdobył w tej samej kategorii wiele nagród stowarzyszeń filmowych krytyków. Pierwszą nominację do Academy Award®,, podobnie jak do Nagrody DGA, przyniosła Scottowi reżyseria niezapomnianego dramatu “Thelma i Louise” (1991), z udziałem Susan Sarandon i Geeny Davis, przy czym obie aktorki za role w tym filmie otrzymały także nominacje do Oscara®.

Na początku tego roku na konto Scotta trafiła kolejna nominacja do Złotego Globu za reżyserię opartego na prawdziwych wydarzeniach filmu “American Gangster,” z udziałem Denzela Washingtona i Russella Crowe. Jako producent przy tym filmie, Scott otrzymał także nominację do BAFTA Award dla Najlepszego Filmu. Ponadto niedawno wyreżyserował i kierował produkcją obrazu “Dobry rok”, z Russellem Crowe i Albertem Finneyem; epickiej opowieści “Królestwo niebieskie”, z gwiazdorską obsadą, w skład której weszli między innymi Orlando Bloom i Jeremy Irons, a także “Naciągaczy”, z udziałem Nicolasa Cage’a i Sama Rockwella.

Absolwent prestiżowej londyńskiej Royal Academy of Art, Scott rozpoczynał karierę reżyserską w BBC, pracując nad wieloma popularnymi programami telewizyjnymi tej sieci, a także nad reklamami. Trzy lata później założył własną firmę, RSA, która stała się wkrótce jedną z najbardziej znanych i odnoszących największe sukcesy komercyjnych firm producenckich w Europie, a następnie otworzyła oddziały w Nowym Jorku i Los Angeles. RSA nadal zachowuje swoje znaczenie na światowym rynku filmowym, reprezentując wielu cenionych reżyserów na polu filmu i sztuki komercyjnej. Na przestrzeni lat Scott zgromadził w swoim reżyserskim dorobku ponad 3.000 reklam, w tym prowokacyjną reklamę “Share the Fantasy” Chanel #5 oraz Orwellowski spot dla komputerów Apple, który – choć wyemitowany tylko raz, podczas Super Bowl 1994 – nadal pozostaje legendą branży reklamowej. Magazyn Advertising Age uznał go niedawno za najlepszą reklamę minionego pięćdziesięciolecia.

Reklamowe prace Scotta także zebrały wiele nagród na międzynarodowych imprezach filmowych, takich jak Festiwale w Cannes i Wenecji.

W 1977 Scott nakręcił swój pierwszy film fabularny – “Pojedynek”, który przyniósł mu Nagrodę dla Najlepszego Filmu na Festiwalu Filmowym w Cannes. Potem nastąpił wielki sukces kasowy – thriller science fiction “Obcy – 8 pasażer Nostromo”, który uczynił gwiazdą Sigourney Weaver i zainicjował cały cykl. W 1982 roku Scott wyreżyserował kultowy film “Łowca androidów” z udziałem Harrisona Forda. Uważany dziś za klasykę science fiction ten futurystyczny thriller został w 1993 roku włączony do Narodowego Rejestru Filmowego Biblioteki Kongresu USA, a skrócona przez samego reżysera wersja została pokazana w kinach w 1993 i ponownie 2007, budząc entuzjazm zarówno krytyki, jak i widowni.

Z innych reżyserskich dokonań Scotta na wspomnienie zasługuje szczególnie “Legenda” z udziałem Toma Cruise; “Someone to Watch Over Me”; “Czarny deszcz” z Michaelem Douglasem i Andy Garcią w rolach głównych; “1492: Wyprawa do raju”; “Sztorm” z Jeffem Bridgesem; “G.I. Jane” z Demi Moore i Viggo Mortensenem; oraz “Hannibal” z Anthony Hopkinsem i Julianne Moore.

W 1995 roku Scott, wraz ze swym młodszym bratem i również filmowcem Tony Scottem, stworzyli firmę producencką Scott Free. Zapewniła ona serwis producencki wielu różnorodnym projektom filmowym i telewizyjnym, w tym kilku filmom reżyserowanym przez Ridleya lub Tony’ego Scottów. Pod szyldem Scott Free Ridley Scott zajmował się produkcją lub produkcją wykonawczą filmów, takich jak “Martwe gołębie” z udziałem Joaquina Phoenixa; “Where the Money Is” z Paulem Newmanem; “Tristan & Isolde” z Jamesem Franco i Sophie Myles w rolach głównych, film Curtisa Hansona “Siostry” oraz obsypany nagrodami western “Zabójstwo Jesse’ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda” z głównymi rolami Brada Pitta i Casey Affleck.

Dla telewizji Scott Free zajmuje się obecnie produkcją przebojowego serialu “Wzór”, który rozpoczyna właśnie piąty udany sezon w CBS. Ridley Scott zajmował się także produkcją wykonawczą kilku długofalowych projektów swojej firmy, takich jak miniserial A&E “The Andromeda Strain,” oparty na powieści Michaela Crichtona, miniserial TNT “The Company” oraz wyróżnionych nagrodami filmów HBO “Obywatel Welles” z Liev Schreiberem w roli Orsona Wellesa i “Nadciągająca burza” z Albertem Finneyem i Vanessą Redgrave, w reżyserii Richarda Loncraine’a. Niedawno zakończono produkcję kontynuacji “Nadciągającej burzy” również dla HBO.

W 2003 Scott, w uznaniu dla wkładu w rozwój sztuki, otrzymał tytuł szlachecki wraz z Orderem Imperium Brytyjskiego.

WILLIAM MONAHAN (Scenarzysta) zdobył Academy Award® w kategorii „Najlepszy scenariusz adaptowany” za scenariusz do filmu Martina Scorsese “Infiltracja” (2006), nagrodzonego czterema Oscarami®, w tym dla Najlepszego Filmu. Film ten przyniósł ponadto Monahanowi Nagrodę Writers Guild of America oraz wyróżnienia wielu stowarzyszeń krytyków za Najlepszy Scenariusz, obok nominacji do Złotego Globu i BAFTA Award.

Urodzony w Bostonie i wychowany w Massachusetts Monahan ukończył studia na University of Massachusetts w Amherst. Po przeniesieniu się do Nowego Jorku pracował jako dziennikarz, eseista i krytyk, a także wydawca magazynu Spy. W 1997 roku został laureatem Pushcart Prize za krótkie opowiadania, a następnie, w 2000 roku, Penguin wydał jego znakomitą pierwszą powieść Light House: A Trifle.

Monahan współpracował już wcześniej z Ridleyem Scottem przygotowując scenariusz do powstałego w 2005 roku “Królestwa niebieskiego”, epickiego dramatu historycznego, którego akcja toczy się podczas XII-wiecznych wypraw krzyżowych.

Obecnie Monahan pracuje nad kilkoma projektami, w tym nad scenariuszem do thrillera Martina Campbella “Edge of Darkness,” z udziałem Mela Gibsona. Wiosną 2009 roku zamierza reżyserować film według własnej adaptacji powieści Kena Bruena London Boulevard.

DONALD DE LINE (Producent) zyskał sobie renomę jednego z najbardziej cenionych niezależnych producentów w przemyśle filmowym, pełniąc też z sukcesami najwyższe funkcje we władzach wytwórni filmowych. Znany z innowacyjnego podejścia, zawsze bezpośrednio zaangażowany w produkcję, współpracuje blisko z młodymi talentami i filmowcami w każdym aspekcie powstawania filmu i produkcji. De Line Pictures, z siedzibą przy Warner Bros., aktywnie rozwija swoje filmowe operacje, przyczyniając się do powstania wielu spośród nowych i najbardziej niecierpliwie oczekiwanych projektów.

Po “W sieci kłamstw” nastąpią dwie nowe komedie, których premiery zapowiedziano na 2009 rok. De Line zajmuje się produkcją “I Love You, Man,” według scenariusza i w reżyserii Johna Hamburga, z udziałem znakomitych aktorów, miedzy innymi Jasona Segela i Paula Rudda. Film ma trafić do kin w styczniu. Natomiast wiosną zostanie przedstawiony publiczności sensacyjny obraz “Observe and Report,” o agencie ochrony centrum handlowego wchodzącym w ostry konflik z lokalną policją, według scenariusza i w reżyserii Jody Hill.

Korzystając ze zdobyczy zaawansowanej animacji CGI, De Line zajmuje się obecnie produkcją jeszcze jednego niecierpliwie oczekiwanego obrazu – “The Guardians of Ga’Hoole”, kręconego w oparciu o bestsellerowe opowiadania dla dzieci pióra Kathryn Lasky. Film ten, którego akcja toczy się w królestwie sów zagrożonych przez zło, jest animowanym debiutem reżysera Zacka Snydera, realizowanym przez Australia’s Animal Logic.

Bogate portfolio De Line’a obejmuje także wiele animowanych projektów, znajdujących się obecnie w różnych stadiach produkcji. W fazie preprodukcji jest film “Green Lantern,” który przeniesie na ekran superbohatera klasycznych komiksów DC. De Line pracuje także nad szerokoekranowym filmem “The Jetsons,” przy kręceniu którego współpracuje z błyskotliwym scenarzystą i reżyserem Robertem Rodriguezem oraz nad “Yogi Bear,” łączącym żywą akcję z animacją.

W 2003 roku De Line jeszcze raz potwierdził, iż posiada zmysł innowacji, zajmując się produkcją przeboju “Włoska robota”, stylowego współczesnego żartu na temat klasycznego kryminalnego dramatu, którego uroki pomogła uwydatnić błyskotliwa obsada – w tym Mark Wahlberg, Edward Norton, Charlize Theron, Donald Sutherland, Jason Statham, Seth Green i Mos Def – o zapierającej oddech w piersiach akcji. Film, niezwykle życzliwie przyjęty przez krytykę, okazał się wielkim kasowym sukcesem.

Nieco później pełnił funkcję producenta przy sensacyjnej komedii romantycznej “Nie wszystko złoto co się świeci”, na planie której spotkali się ponownie Matthew McConaughey i Kate Hudson. Już w ciągu pierwszego weekendu w kinach film pobił konkurentów pod względem popularności, a następnie stał się wielkim światowym hitem.

Błyskotliwa filmowa kariera De Line’a rozpoczęła się w czasie, gdy zajmował wysokie stanowiska wykonawcze w wytwórniach filmowych, pełniąc początkowo funkcję Prezesa Touchstone Pictures, a następnie Prezesa i Wiceprezesa Paramount Pictures W trakcie swojej uwieńczonej wieloma sukcesami kariery studyjnej zyskał sobie opinię profesjonalisty, posiadającego dwa instynkty niezwykle przydatne w świecie filmu – znakomite „oko” do młodych talentów oraz umiejętność kreatywnej współpracy z najwybitniejszymi filmowcami branży.

Jego szybka kariera w przemyśle filmowym rozpoczęła się w 1985 roku pierwszym stanowiskiem w The Walt Disney Company i ostatecznie doprowadziła go w 1993 roku na sam szczyt wytwórni Touchstone.

Pod kierownictwem De Line’a przychody brutto Touchstone przekroczyły na całym świecie sumę 2.5 miliarda dolarów, przy całym bogactwie powstających w wytwórni filmów artystycznych i przebojów komercyjnych, wyróżnionych imponującą liczbą aż 24 Academy Awards®.. Spośród filmów, których powstawanie nadzorował De Line, warto wymienić przebojową komedię romantyczną “Pretty Woman”, przełomową dla kariery Julii Roberts, grającej u boku Richarda Gere’a; thriller Rona Howarda “Okup” z udziałem Mela Gibsona i Rene Russo; biograficzny obraz “What’s Love Got to Do With It”, w którym Angela Bassett stworzyła niezapomniany, nominowany do Oskara® portret Tiny Turner; pierwszy, doceniony przez krytykę film studyjny Wesa Andersona “Rushmore”; niezapomniany hit “Zakonnica w przebraniu”; wizjonerski i podziwiany przez krytykę obraz Tima Burtona ’“Ed Wood”, nagrodzony dwoma Oskarami®, a także międzynarodowy przebój “Armageddon” w reżyserii Michaela Baya.

W trakcie pracy dla Paramount De Line nadzorował między innymi projekty, takie jak epicka opowieść sci-fi Stevena Spielberga “Wojna światów” czy remake klasycznej komedii “Wykiwać klawisza” z Adamem Sandlerem.

De Line jest absolwentem UCLA; od urodzenia w Los Angeles.

DAVID IGNATIUS (Pisarz) jest autorem sześciu powieści docenianych przez czytelników i krytykę. Obok W sieci kłamstw, uznanej Publishers Weekly za jedna z najlepszych książek 2007 roku, a zarazem pierwszej jego powieści zaadaptowanej na potrzeby filmu, napisał także Wbrew zasadom (1999), Agentów niewinności (1997), Siro (1991), Króla Ameryki (1999) oraz Bank strachu (1994).

Wielokrotnie nagradzany dziennikarz, Ignatius, dołączył do zespołu The Washington Post w 1986 roku, a jego publikowana dwa razy w tygodniu kolumna, poświęcona światowej polityce, gospodarce i sprawom międzynarodowym, ukazuje się na stronie „op-ed” dziennika od stycznia od1999. Jest twórcą i współmoderatorem – wraz z Fareedem Zakarią z “PostGlobal” – prowadzonych online dyskusji o polityce międzynarodowej na stronach WashingtonPost.com.

Zanim został felietonistą, Ignatius pełnił – od 1993 roku – funkcję asystenta wydawcy zarządzającego Post w zakresie aktualności biznesowych. W latach 1990-92 pracował także jako redaktor zagraniczny, sprawując nadzór nad wyróżnionymi Nagrodą Pulitzera relacjami gazety, dotyczącymi inwazji irackiej na Kuwejt. W ciągu pierwszych czterech lat w Post był również wydawcą niedzielnej sekcji “Outlook”.

Po przyjęciu stanowiska wydawcy zarządzającego mającej siedzibę w Paryżu International Herald Tribune, we wrześniu 2000 roku, nadal pisał felietony. Od stycznia 2003 roku, kiedy Post sprzedał swoje udziały w IHT, Ignatius ponownie zaczął przygotowywać artykuły, które ukazywały się dwa razy w tygodniu na stronie „op-ed”, a następnie publikowane były w wielu krajach w przedrukach za pośrednictwem The Washington Post Writers Group.

Wcześniej Ignatius przez dziesięć lat pracował jako waszyngtoński reporter The Wall Street Journal, pełniąc funkcję korespondenta z Bliskiego Wschodu, zajmującego się sprawami dyplomatycznymi. Pisał również o przemyśle stalowym w Pittsburghu, Departamencie Sprawiedliwości oraz amerykańskim Senacie.

Za osiągnięcia reporterskie w zakresie relacji o sprawach dyplomatycznych otrzymał dwukrotnie – w 1984 i 2006 roku – Edward Weintal Prize, a także, w 2000 roku, Gerald Loeb Award za działalność komentatorską. W 2003 roku relacjonował inwazję iracką na Kuwejt, a od czasu rozpoczęcia wojny odwiedził Irak dwunastokrotnie.

Ceniony autor artykułów dla czasopism, publikował swoje prace w Foreign Affairs, The New York Times Magazine, The Atlantic Monthly, The New Republic oraz Washington Monthly.

Jego kolejna powieść, The Increment, która ukaże się w 2009 roku, już teraz stanowi podstawę do adaptacji na scenariusz do filmu fabularnego, którego produkcją zajmie się Jerry Bruckheimer.

Urodzony w Waszyngtonie DC Ignatius jest absolwentem Uniwersytetów Harvard i Cambridge.

MICHAEL COSTIGAN (Producent wykonawczy) pełni funkcję Prezesa Scott Free Productions, firmy Ridleya i Tony’ego Scottów, od 2005 roku. Pod szylem Scott Free zajmował się ostatnio produkcja wykonawczą filmu “American Gangster,” w reżyserii Ridleya Scotta oraz z udziałem Denzela Washingtona i Russella Crowe. Scott Free czuwała niedawno nad produkcją dla TNT “The Company,” sześciogodzinnego miniserialu poświęconego historii CIA.

Podczas pracy w Scott Free Costigan zajmował się wieloma projektami, w tym “Domino” z Keirą Knightley w roli głównej; “Dobrym rokiem”, romantyczną komedią z udziałem Russella Crowe; dramatem romantycznym Curtisa Hansona “Siostry” z Cameron Diaz, Toni Collette i Shirley MacLaine, a także przebojowym serialem CBS-TV “Wzór”. Do kolejnych projektów, nad którymi pracuje dla Scott Free, należy film fabularny “Factor X”, opowieść o osławionym zabójcy BTK z Kansas.

Costigan pełnił funkcję producenta wykonawczego przy kasowym dramacie “Tajemnica Brokeback Mountain.” Reżyserowany przez Anga Lee na podstawie scenariusza Larry’ego McMurtry i Diany Ossana, opartego na opowiadaniu Annie Proulx, obraz był nominowany w kategorii dla Najlepszego Filmu, zdobywając ostatecznie Oskary® za Najlepszą Reżyserię i Najlepszy Adaptowany Scenariusz. W późniejszym czasie zajmował się produkcją romantycznego komediodramatu “Smart People” oraz rodzinnej komedii “Wesołych Świąt”.

Zanim zaangażował się bezpośrednio w produkcję, Costigan przez ponad dekadę kierował wytwórniami filmowymi, w tym dziewięć lat zajmując stanowisko Wiceprezesa Wykonawczego do spraw Produkcji w Sony Pictures. W tym czasie nadzorował zakup praw, rozwój oraz produkcję kilkudziesięciu filmów, w tym nagrodzonej Oskarem® “Przerwanej lekcji muzyki” w reżyserii Jamesa Mangolda; nominowanego do Oscara® obrazu Milosa Formana “Skandalista Larry Flynt”; kasowego przeboju McG “Aniołki Charliego”; wychwalanej przez krytykę czarnej komedii “Za wszelką cenę” w reżyserii Gusa Van Santa; a także dwóch ambitnych debiutów reżyserskich: Andrew Niccola “Gattaca – Szok przyszłości” i Wesa Andersona “Trzej faceci z Teksasu”.

W 2002 założył własną firmę producencką, Corduroy Films. Do najnowszych projektów Corduroy, związanej z Sony Pictures, należy szerokoekranowa wersja kultowego serialu “Dallas” i “Another Bulls**t Night in Suck City”, oparty na wyróżnionych wieloma nagrodami wspomnieniach Nicka Flynna.

CHARLES J. D. SCHLISSEL (Producent wykonawczy) spotyka się z Ridley’em Scottem ponownie – wcześniej, w 2003 roku, pełnił już funkcje współproducenta przy komedii “Naciągacze”. Wkrótce nastąpi też trzeci epizod tej współpracy, ponieważ Schlissel będzie zajmował się produkcją wykonawczą epickiego filmu przygodowego “Nottingham” z udziałem Russella Crowe.

Schlissel studiował wiedzę o filmie i mediach na University of Washington i San Francisco State University, po czym uzyskał dyplom na UCLA, kończąc go z najwyższym wyróżnieniem i stopniem B.A. w zakresie ekonomii, ze specjalizacją: Finanse i Arbitraż. Przez krótki czas uczestniczył w kursie producenckim, prowadzonym przez American Film Institute, po czym przyjął stanowisko asystenta Mela Brooksa przy komedii “Kosmiczne jaja”. Następnie pracował jako asystent produkcji przy kilku projektach, aby ostatecznie rozpocząć wieloletnią współpracę z producentem Stuartem Cornfeldem jako development executive.

Później przeniósł się do nowo założonej przez Barry’ego Levinsona i Marka Johnsona wytwórni Baltimore Pictures, gdzie zajął stanowisko dyrektora rozwoju oraz pracował jako kierownik postprodukcji przy reżyserowanym przez Levinsona, nominowanym do Academy Award® filmie “Avalon”. Po awansie na szczyt działu produkcji nadzorował powstawanie tak ambitnych projektów Baltimore Pictures jak “Bugsy”, “Zabaweczki”, “Piromani” oraz Stevena Soderbergha “Kafka”.

Następnie Schlissel rozpoczął pracę w charakterze niezależnego producenta, a spośród jego dokonań warto wymienić udział w powstaniu filmów “Waga ciężka”, ”Ja cię kocham, a ty śpisz”, “Chluba Boston Celtics” i “Czerwona planeta”. Jako producent wykonawczy pracował przy filmach w reżyserii Christophera Nolana: “Bezsenność” z udziałem Ala Pacino, Robina Williamsa i Hilary Swank, oraz “Prestiż”, w którym zagrali Christian Bale, Hugh Jackman, Michael Caine i Scarlett Johansson. Był także producentem wykonawczym przebojowego thrillera “Plan lotu” z główną rolą Jodie Foster.

Poza karierą w branży filmowej Schlissel poświęca się raftingowi i wspinaczce górskiej. Do jego sukcesów w tej drugiej dziedzinie należy wejście na szczyt Mount Everestu w towarzystwie jednego przewodnika, w listopadzie 1998 roku.

ALEXANDER WITT (Kierownik zdjęć) pracował już wcześniej z Ridley’em Scottem jako operator kamery przy thrillerze z 1989 roku “Czarny deszcz”, oraz – jako kierownik drugiej jednostki zdjęciowej i/lub kamerzysta drugiej jednostki – przy filmach “American Gangster”, “Helikopter w ogniu”, “Hannibal” oraz nagrodzonym Oscarem® “Gladiatorze”.

Witt zebrał wiele pochwał za swoją pracę w charakterze kierownika drugiej jednostki zdjęciowej oraz kierownika zdjęć drugiej jednostki. Jego emocjonujące sekwencje pościgów samochodowych i sekwencje akcji widzowie mogli podziwiać w filmach, takich jak najnowszy thriller z Jamesem Bondem “Casino Royale”, “Aeon Flux”, “Hidalgo”, “Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły”, “Włoska robota”, “Daredevil”, “xXx”, “Tożsamość Bourne’a”, “Tytani” oraz “Wysłannik przyszłości”.

Efekty jego najnowszej pracy jako kierownika drugiej jednostki i kierownika zdjęć drugiej jednostki przy reżyserowanym przez Tony’ego Scotta remaku thrillera z 1974 roku “Długi postój na Park Avenue”, z udziałem Denzela Washingtona i Johna Travolty, będziemy mogli ocenić w lecie 2009.

Dalsze dokonania Witta jako kierownika zdjęć drugiej jednostki obejmują między innymi filmy: “W słusznej sprawie”, “Zabójcza broń 3”, “Chaplin” Richarda Attenborough, “Polowanie na Czerwony Październik”, “Klejnot Nilu” oraz przełomowy hit Ridleya Scotta z 1991 roku “Thelma i Louise.” Ponadto, jako kierownik drugiej jednostki zdjęciowej, pracował także przy filmach: “Nie wszystko złoto co się świeci”, “Ona to on” i komedii przygodowej “Bracia Bloom”, która niedługo pojawi się na ekranach.

Urodzony w Santiago, w Chile, Witt przeniósł się do Meksyku jako nastolatek. Już w szkole zaangażował się w tworzenie filmów eksperymentalnych, a po przyjeździe do Europy w 1973 roku, mieszkał przez pewien czas w Anglii, Niemczech i Włoszech. Profesjonalną karierę asystenta operatora rozpoczął od stażów pod kierownictwem tak wybitnych kamerzystów jak – między innymi – Sven Nykvist, Gerry Fisher, Douglas Slocombe, Anthony Richmond i Don McAlpine. W 1984 roku Witt przeniósł się do Los Angeles, gdzie filmowiec Jan de Bont zaprosił go do współpracy w charakterze kierownika drugiej jednostki i kierownika zdjęciowego drugiej jednostki przy pierwszych trzech reżyserowanych przez siebie filmach: “Speed – niebezpieczna prędkość”, “Twister” i “Speed 2: wyścig z czasem”.

Reżyserskim debiutem Witta była powstała w 2004 roku przebojowa kontynuacja filmu “Resident Evil” pod tytułem ”Resident Evil 2: Apocalipsa”, stanowiąca drugi epizod tej popularnej filmowej serii.

ARTHUR MAX (Scenograf) rozpoczął współpracę z reżyserem Ridleyem Scottem w dziedzinie reklamy telewizyjnej przed dwiema dekadami. Max ma na swoim koncie dwie nominacje do Academy Award® za pracę przy dwóch filmach reżyserowanych przez Scotta: „Gladiatorze”, w 2000 roku nagrodzonym Oskarem® dla najlepszego filmu, gdzie stworzył barwny obraz cesarstwa rzymskiego, oraz w powstałym w ubiegłym roku filmie “American Gangster”, dla którego odtworzył Harlem z lat 70. Za wkład w powstanie “Gladiatora” Max zdobył także Nagrodę BAFTA, National Board of Review Award, Broadcast Film Critics Award oraz Excellence in Production Design Award, przyznawana przez Art Directors Guild. Czwartą z kolei nominację do Art Directors Guild przyniósł mu film “American Gangster”.

Do innych wspólnych dokonań Maxa i Scotta należą również “Królestwo niebieskie”; “Helikopter w ogniu”, któremu zawdzięcza drugą w karierze nominację do Nagrody Art Directors Guild, obok nominacji do American Film Institute Award, a także “G.I. Jane”. Ich następnym wspólnym dziełem będzie „rewizjonistyczna” opowieść o Robin Hoodzie “Nottingham” z udziałem Russella Crowe.

Max dwukrotnie współpracował także z reżyserem Davidem Fincherem, pełniąc funkcję scenografa przy mrocznym, powstałym w 1995 roku, dramacie kryminalnym tego reżysera “Siedem”, a później przy klaustrofobicznym thrillerze “Azyl”, za który otrzymał trzecią nominację do Nagrody Art Directors Guild.

Rodowity nowojorczyk, pod koniec lat 60. ukończył studia na New York University i rozpoczął pracę jako kierownik oświetlenia sceny w przemyśle muzycznym. Do jego pierwszych projektów należał historyczny Woodstock z 1969 roku oraz słynna sala Billa Grahama Fillmore East w New York’s East Village. Na przestrzeni kolejnej dekady projektował oświetlenie scen koncertowych dla takich legendarnych wykonawców jak T-Rex i Pink Floyd.

Po okresie studiowania architektury w Anglii i uzyskaniu na początku lat 80. dyplomów Polytechnic of Central London i Royal College of Art, Max przygotował w Londynie kilka projektów architektonicznych. W brytyjskim przemyśle filmowym pracował jako asystent tak znanych scenografów jak Stuart Craig, przy filmie “Greystoke: Legenda Tarzana, władcy małp” i “Cal”, a także Ashetton Gorton, przy “Rewolucji”. Następnie Max zainteresował się reklamami telewizyjnymi i przez dziesięć lat projektował scenografię dla takich klientów jak Pepsi, Nike, Jeep, Coke i Levi’s, co zaowocowało nawiązaniem kontaktów z filmowcami: Ridleyem Scottem i Davidem Fincherem.

PIETRO SCALIA (Montaż) został wyróżniony dwukrotnie Academy Award® w kategorii Best Film Editing – po raz pierwszy za udział w kontrowersyjnym, poświęconym teoriom spiskowym dramacie Olivera Stone’a z 1991 roku “JFK”, gdzie podzielił się wyróżnieniem ze Joe Hutshingiem, zabierając także „do domu” Nagrodę BAFTA i American Cinema Editors’ (A.C.E.) Eddie Award oraz, nieco później, za pracę przy reżyserowanym przez Ridleya Scotta w 2001 roku, chwalonym przez krytykę dramacie wojennym “Helikopter w ogniu”, który przyniósł mu także A.C.E. Eddie i nominację do BAFTA.

Ponadto Scalia otrzymał nominację do Oskara® i A.C.E. Eddie za pracę przy filmie Gusa Van Santa z 1997 roku “Buntownik z wyboru”, oraz nominacje do Oscara®, Eddie Award i Nagrodę BAFTA za wkład w powstanie nakręconego przez Scotta w 2000 roku i nagrodzonego Oskarem® dla Najlepszego Filmu “Gladiatora”.

Scalia pełnił także funkcje montażysty przy filmach Scotta “G.I. Jane”, “Hannibal”, a niedawno, “American Gangster”; ten ostatni przyniósł mu nominację do Nagrody BAFTA. Ponadto zajmował się montażem ciepło powitanego filmu dokumentalnego Leonardo DiCaprio (aktor/producent) z 2007 roku “The 11th Hour.”

Wcześniej Scalia współpracował ze swoim rodakiem, znanym reżyserem Bernardo Bertoluccim przy filmach “Mały Budda” i ”Ukryte pragnienia”. Pracował także z filmowcami takimi jak Sam Raimi (przy “Szybkich i martwych”), Rob Marshall (przy “Wyznaniach gejszy”) i Larry Charles (przy “Jeźdźcach Apokalipsy”).

Filmową karierę rozpoczynał od współpracy z Oliverem Stone, początkowo jako asystent montażysty przy filmach “Wall Street” i “Rozmowy radiowe” tego reżysera. Następnie pełnił funkcje asystenta montażysty przy “Urodzonym 4 lipca”, który zdobył Oskara® w kategorii Best Film Editing oraz jako drugi montażysta przy “The Doors”.

Urodzony na Sycylii, Scalia dorastał w Szwajcarii. Do USA przybył, aby rozpocząć studia w college’u, uzyskując ostatecznie dyplom M.F.A. w zakresie Sztuki Filmowej i teatralnej na UCLA w 1985 roku.

JANTY YATES (Projektantka kostiumów) w 2000 roku zdobyła Academy Award® oraz nominację do Nagrody BAFTA za projekty kostiumów z czasów starożytnego Rzymu do nagrodzonego Oskarem® dla Najlepszego Filmu obrazu Ridleya Scotta “Gladiator”. Film ten okazał się pierwszym z pięciu „fabularnych” epizodów współpracy projektantki z tym reżyserem, bo po “Gladiatorze” przyszły filmy: “American Gangster,” “Hannibal” i “Królestwo niebieskie”, który autorce kostiumów przyniósł nominację do hiszpańskiej Goya Award za Najlepsze Kostiumy.

Na liście wybitnych reżyserów, z którymi współpracowała, znajdują się także: Michael Winterbottom z filmami ”Aleja snajperów”, “Jude” i “Z tobą lub bez ciebie”; Michael Mann z filmami “Miami Vice”; Jean-Jacques Annaud’s “Wróg u bram”; Christopher Monger z “O Angliku, który wszedł na wzgórze, a zszedł z góry”; Jon Amiel z “Człowiekiem, który wiedział za mało”; Gillian Armstrong z “Charlotte Gray” oraz Irwin Winkler i jego dramat biograficzny o Cole Porterze “De-Lovely”; przygotowane do tego ostatniego filmu, pełne elegancji kostiumy z czasów po Wielkim Kryzysie przyniosły projektantce nominację do Nagrody Costume Designers Guild.

Yates rozpoczynała karierę w świecie mody, by następnie przenieść się do branży filmowej jako asystentka kostiumologa przy filmie Jean-Jacquesa Annaud “Walka o ogień”. Później pracowała przy dwóch filmach Mike Newella – nakręconym w 1985 roku thrillerze “Taniec z nieznajomym” oraz dramacie z1988 “Gorzka słodycz”. Sprawowała tez nadzór nad garderobą w pamiętnej opowieści o irlandzkiej muzyce Alana Parkera “The Commitments”, by wreszcie zadebiutować w roli projektantki kostiumów dla filmów fabularnych przy nakręconym w 1993 roku brytyjskim komediodramacie “Złe zachowanie”.

MARC STREITENFELD (Kompozytor) skomponował muzykę do trzech kolejnych filmów Ridleya Scotta. Zanim podjął pracę nad ”W sieci kłamstw”, przygotował nominowaną do Nagrody BAFTA ścieżkę dźwiękową do filmu “American Gangster” z udziałem Denzela Washingtona i Russella Crowe, a także do romantycznej komedii Scotta “Dobry rok”. Pracował także z tym reżyserem jako kierownik muzyczny przy obrazach “Królestwo niebieskie” i “Naciągacze”; dźwiękowiec przy “Helikopterze w ogniu” i “Hannibalu”; oraz techniczny konsultant ds. ścieżki dźwiękowej przy nominowanym do Oskara® za muzykę “Gladiatorze.”

Urodzony w Monachium, w Niemczech, mając lat 19 Streitenfeld przeniósł się do Los Angeles. Początkowo pracował jako asystent kompozytora Hansa Zimmera, później jako niezależny dźwiękowiec i kierownik muzyczny przy wielu wybitnych filmach.